Whoever said play it safe never played the game ~

Het leek er niet op dat het meisje zich al over zou geven. Al moest Delsin zeggen dat dit hem ergens verbaasde, was het leuk zolang het duurde dus zou niemand hem hierover horen klagen. Toen ze zichzelf echter op hem af lanceerde, in een wanhopige poging zijn knie te raken, zette hij een stapje opzij en keek hij haar veel te geamuseerd aan. "Lilium, Lilium," zuchtte hij. "Je moet een aanval wel een verrassing laten zijn, anders is er geen enkele domoor die er voor valt." Hij hief zijn wenkbrauwen terwijl hij haar aankeek. Zou ze het al opgeven?

Au. Het meisje kon flink stampen. Een geïrriteerd geluid verliet zijn mond, iets wat leek op een onderdrukte grom, terwijl zijn hand zich bij het moment van pijn kort strakker om de bal klemde. Hij zette een stap langs haar, de bal buiten haar bereik houdend, na even bijgekomen te zijn van de plotselinge trap. In de beweging langs haar klikte hij, hopelijk onopgemerkt, de bal aan zijn riem en griste hij de ander tevoorschijn. Deze hield hij, zodra hij zich weer naar haar omdraaide, voor haar neus. “Maar, wil je ‘m echt terug of denk je je nog eventjes hier met mij te willen vermaken?” Zijn stem klonk weer veel te liefjes, terwijl hij Digit’s bal voor haar neus heen en weer bewoog. Als ze hem nou eens zou aanpakken, kon hij gewoon wat pasjes de andere kant op zetten. Digit zorgde wel voor zichzelf en anders had ‘ie een magneet minder. Ook geen groot probleem.

Delsin deed enkele passen achteruit, zodat er een veilige afstand was tussen hem en het blondje toen ze de Pokémon uit de ball liet. Helaas voor haar was het niet haar Nidorino. Heck, het was niet eens een Nidorino. De Magnemite, wie schrok van het blonde gezicht, schoot een Thunder Wave op het meisje af en vluchtte per direct naar zijn trainer, om op het hoofd van de jongen plaats te nemen. Dit allemaal terwijl Delsin daar stond, zijn wenkbrauwen opgetrokken en een geamuseerde uitdrukking op zijn gezicht. Oh, Arceus. Lilium zou hem waarschijnlijk niet snel vergeten. Hij zou wel een indruk achterlaten. Of het een goede was, dat was weer een heel ander verhaal.

Het meisje was verlamd naar de grond gezakt en Delsin hief zijn wenkbrauwen op, terwijl hij haar afwachtend aankeek. Ze mompelde iets en hij lachte even kort. “Je had toch niet echt gedacht dat ik het je zo makkelijk zou maken, of wel blondje?” vroeg hij liefjes, waarna hij opnieuw even lachte om het zicht dat hij op haar had. “Je ziet er wel heel hopeloos uit, wijffie,” merkte hij vermaakt op, terwijl hij zijn wenkbrauwen hief. “Ik ga wel vast dieper in de grot kijken. Als je je beter voelt kom je vast wel kijken hoe het met je monstertje gaat?” vroeg hij liefjes, voor hij de bal van de grond raapte en het blondje de rug toe te keren, om dieper de grot in te wandelen.

De blondine liet een fennekin uit haar pokéball en niet zomaar eentje. Het was zo'n 'zeldzame'. Een ehm.. Shiny, was het niet? Zelf was hij er niet zo van onder de indruk, maar toen hij erdoor werd aangevallen was hij toch wel even blij met zijn Magnemite. De vuurgarnalen (daar moet vuuraanval staan, maar dit is grappiger) waren super effectief tegen de Magnemite, maar zijn elektrische aanvallen konden een vuuraanval gelukkig prima weren. Delsin schudde zijn hoofd even langzaam, voor hij Lilium een geamuseerde blik toewierp. "Ik zie je zo wel weer," knipoogde hij, voor hij het hoekje om wandelde, benieuwd hoe lang het zou duren voor ze achter m aan zou rennen.

Delsin kon haar horen roepen,maar een reactie weigerde hij te geven. Zijn cyaankleurige ogen pasten zich snel genoeg aan, om in de duisternis van de grot met enkel licht afkomstig van de weerspiegelende stenen, toch nog iets te kunnen zien. "Schiet eens op blondje," riep hij liefjes naar achteren, terwijl hij dieper de grot in bleef stappen. Met zijn Magnemite aan zijn zijde en de pokéball in zijn hand, bleef hij doorwandelen. Hij was benieuwd hoe lang ze door konden gaan voor Lilium het op zou geven. Tot nu toe hield ze het vrij lang vol.

Gezien de naderende voetstappen, kwam het nirt echt als een verrassing dat het blonde meisje hem bij zijn arm greep. Met een soepele beweging kwam hij tot stilstand en zonder enige moeite hield hij zijn arm omhoog, net buiten haar bereik. "Als je me zo graag vasthoudt, kan ik me ook wel omdraaien?" merkte hij weer eens veel te liefjes op, om zich in een simpele beweging om te draaien. Zijn arm trok hij los en hij hield de Ball achter zijn rug, terwijl hij zich licht voorover boog naar het meisje. "Want, zonder je stekelvarken ben je zo sterk nog niet he? Wordt tijd om spierballen te kweken," vertelde hij haar liefjes. Hij had geen idee wanneer hij haar de Nidorino terug zou geven. In tegenstelling tot wat zij waarschijnlijk dacht, had hij namelijk geen interesse in het stelen van het monster. Het ging allemaal om het spel. Kijken of hij het van dr kon winnen.

Na de vragen van het meisje draaide Delsin zich van haar weg en ging hij door met lopen. "Van je Pokémon hoef ik niets," sprak hij liefjes. Alsof dat alles zoveel beter maakte, alsof het niet tien keer enger was dat zij degene was van wie hij wat zou willen. "Weleens diep de grot in geweest, wijfie?" vroeg hij liefjes, alsof er helemaal niets aan de hand was, alsof hun huidige situatie alledaags was. Hij was nog nooit in de grot geweest en was benieuwd. Voor hem was het meisje aangenaam gezelschap, al zou dit vast niet wederzijds zijn. En juist hierom weigerde hij haar dr pokémon al terug te geven.