Whoever said play it safe never played the game ~

Geamuseerd keek Delsin toe hoe het blondje een poging deed om de ball uit zijn handen te grissen. Een hopeloze poging, want ze was zoveel kleiner dan hij dat hij zijn hand niet eens recht omhoog hoefde te houden om het ding buiten haar bereik te krijgen. Toen het gespring hem lang genoeg had geduurd, sloeg hij een arm om het middel van ‘t blondje en bracht hij zijn gezicht langs haar oor. “Ik begin dit al heel gezellig te vinden,” mompelde hij geamuseerd. Arceus, wat zou dit meisje hem haten na hun eerste ontmoeting. En hij vond haar nog wel steeds leuker worden.

In tegenstelling tot al die half-homo jochies met hun vrouwenlichamen, was Delsin vrij gespierd. Niet dat hij eruit zag als zo’n sportfanaat, maar het houden van ‘t kleine blondje was geen al te groot probleem. Al voelde hij haar knie een flinke keer, was het minder pijn dan nodig was om hem echt onder de indruk te krijgen. Haar stomp stopte hij door haar goede hand beet te pakken. Of dit te proberen, voor zover dat lukte met een spartelend blondje. “Denk je niet dat het tijd is dat je je overgeeft?” Holy Arceus, nee. Hij zou haar niets engs aandoen. Maar, doen alsof hij het zou doen amuseerde hem enorm en het was zo onderhand duidelijk dat het meisje in zo’n echte situatie gewoon flink de pineut zou zijn. Arm kind.

En ze beet. Wat een … . Hij had veel verwacht, maar gebeten worden stond toch niet op zijn lijstje. Enigszins onder de indruk trok hij zijn arm weg en deed hij een stapje terug, het meisje loslatend maar de Pokéball nog altijd in zijn handen houdend. “Ik snap ook wel dat je een hapje wilde proeven,” mompelde hij, al richtte hij zijn blik voor een kort moment toch licht geïrriteerd op de bijtwond. Thanks, blondje.
“Dus, vertel eens,” zei hij, tegen een muur aan leunende en de ball stevig in zijn handen houdend. “Laten we het hier gezellig maken. Wat is je naam, lieverd?” Arceus, wat was hij volhardend. Er zou bijna een medaille voor uitgereikt mogen worden.

“Dat is niet je naam,” sprak hij hoofdschuddend, nadat ze hem had gezegd Elliot (wat schijnbaar de naam was van ‘t stekelvarken) terug te geven. Delsin keek geamuseerd naar de Pokéball die hij in zijn handen hield. De ball van haar stekelvarken. “[b]Als je hem terug wil, lieverd, dan is het beter om mee te werken. Anders kan ik je geliefde Elliot altijd met me mee nemen naar een plek hier ver vandaan~” Het laatste gedeelte liet hij een beetje klinken als de start van een slecht sprookje. Het meisje was een vreemde, dat was zeker. Vaak waren ze verlegener of assertiever. Maar, ze had hem gebeten. Dat was al heel wat. Al werd hij niet graag gebeten.

“Li-li-um~” herhaalde de jongen geamuseerd, elke lettergreep langdurig uitsprekend alsof haar naam iets heel speciaals was. Toen ze hem vroeg wat hij van haar wilde, hief de jongen zijn schouders. “Wie weet, wat heb je te bieden meis?” vroeg hij geamuseerd. Hij was benieuwd hoe lang het zou duren voor ze zou breken, of zo besluiten dat het genoeg was en in een boze Tauros veranderde (haha, de refs naar Aiden). Maar, tot die tijd vermaakte hij ze prima. Oh ja, Lilium was geen slecht gezelschap. En hey, daarbij was ze niet verkeerd om te zien. Misschien had ze wel wat leuks ~

“Och maar Lillibel,” sprak hij hoofdschuddend toen het meisje antwoord had gegeven. Geld? Items? Dat was toch helemaal niet waar hij tot nu toe interesse in had gehad? “Je denkt toch niet dat ik uit ben op… Simpele objecten?” vroeg hij, zijn wenkbrauwen opgetrokken. Zijn cyaankleurige ogen stonden strak op haar gericht, terwijl hij wachtte op het moment dat ze door zou hebben waar hij het over had. Hij was benieuwd waar haar grens zat, hoe ver hij dit door kon drijven voor ze iets zou doen wat hij niet van haar verwachtte. Tot nu toe leek ze hem vrij voorspelbaar, afgezien van de beet, dus daar verandering in laten komen was geen slecht idee.

De kwade blos. Ah, daar was ‘ie. Ze had eindelijk door dat hij het niet had over geld, niet over spullen… Hij trok zijn wenkbrauwen omhoog en keek haar geamuseerd aan. “Maar Lilium, ik begin je toch best leuk te vinden,” sprak hij geamuseerd, een hoge toon in zijn stem laten klinkend door de onderdrukte lach. “En volgens mij heb jij nog héél. veel. te leren,” merkte hij geamuseerd op, korte pauzes houdende rond de woorden ‘heel’ en ‘veel’. Arceus, hij had toch wel door dat ze een onschuldig muisje was. Dit werd nog leuk ook.