Whoever said play it safe never played the game ~

Het meisje leek niet positief over de dieptes van de grot en Delsin keek haar met opgeheven wenkbrauwen aan. “Een pessimistje ben je wel, is het niet wijffie?” vroeg hij geamuseerd. “Leer eens genieten van de wondere wereld en leuke mensen om je heen,” ging hij, nog even geamuseerd, door. Hij wist dat ze absoluut niet van hem genoot. Maar, hij genoot wel van haar en ze maakte het steeds beter. Oh, Arceus. Wat vond hij die eigenwijze, maar toch ergens hulpeloze typjes toch hilarisch. Ze maakten geen zak en toch bleven ze proberen, proberen alsof het hen ooit zou lukken. Het was bijna schattig. Maar, hij deed het enkel voor zijn dagelijks vermaak. Want, wat zeiden ze nou? Een dag niet gelachen was een dag niet geleefd. En hij lachte het best met leedvermaak.

“Och, ik denk dat jij wel heel lang moet zoeken voor je goed gezelschap hebt,” zei Delsin, elk woord langzaam uitsprekend terwijl hij nadacht. “Want, met rustige mensen lijk je me redelijk saai, maar toch heb je een klein, interessant - en misschien zelfs wel leuk - fel randje, die geweldige mensen als ik naar boven mogen halen,” legde hij vervolgens uit, haar met opgeheven wenkbrauwen aankijkend. Alsof ze er blij mee moest zijn dat hij het bloed onder haar nagels vandaan moest halen. Maar, hey. Hij was er blij mee. En voor hem was dat alles dat telde.
Toen hem werd gevraagd of hij voor Team Rocket werkte, schudde hij zijn hoofd langzaam. “Als ik dat zou doen, had ik alles veel wijzer aangepakt en de charmes van onze ongure types gebruikt om voor wat corruptie te zorgen,” reageerde hij koeltjes. Alsof het doodgewoon was dat hij zo’n plan uit zijn mouw schudde. Misschien was hij dan ook niet echt een guur type. “Maar, ik laat me niet leiden door een groep die al moeite genoeg heeft zijn naam te behouden. Hoezo? Nare ervaringen?” Hij lachte even kort. Het zou hem niets verbazen.

“Hmn? Nou, ik vind jou wel leuk hoor,” lachte hij als reactie op de gespuwde woorden van het meisje. Dat ze er zo tegen in bleef gaan en zich zo opgelaten bleef voelen door zijn woorden, maakte het alleen maar leuker. Het spel bleef doorgaan en Arceus, wat genoot hij ervan. Met volle teugen, dat was zeker. Hij had dan ook meteen veel oordelen klaar staan over Lilium en was zeer benieuwd met hoeveel hij haar nog kon pesten, plagen, voor ze het zou begeven.
En, jackpot! Met een lichte grijns kwam hij tot stilstand - nogal plotseling -, waarna hij zich omdraaide en zijn wenkbrauwen ophief naar het blondje. “Je gaat me niet vertellen dat ik niet de eerste ben die met je Pokéball wegloopt. Echt, lekkerding? Een Rocketer?” Zijn stem klonk spottend, terwijl hij haar vol uitlachte. Hoe kreeg ze het voor elkaar, joh? Overvallen raken door een derpo uit dat team. Het was bijna een achievement waardig.

“Ik voel me afgewezen,” zuchtte Delsin beledigd, toen het meisje hem zei dat hij zijn mond moest houden. “En nog wel door zó’n knap, aantrekkelijk pupje. Ik denk dat dit mijn ego toch wel een beetje krenkt, hoor,” ging hij quasi-beledigd verder. Het maakte hem niet echt uit, maar hij liet zich een beetje meenemen in zijn momentje. Immers was hij nooit het type geweest voor een relatie. Heck, het idee gaf hem al rillingen. Vast zitten aan één persoon en diegene moeten respecteren. Ieuwh! Getsiejj! Dat was niet oké.
Toen haar vuist zijn kant op schoot, liet hij de ball op de grond stuiteren om haar tegen te houden, zodat hij hier niet met een gebroken neus uit zou komen. Met haar vuist in zijn hand richtte hij zijn blik op de ball die over de grond rolde, om het ding een flinke trap naar achteren te geven, zodat het ver genoeg weg zou rollen dat ze het niet zonder waarschuwing zou kunnen pakken. Haar vuist weigerde hij ook los te laten, terwijl hij haar geamuseerd aankeek. “Och, och… Niet zo agressief,” probeerde hij, terwijl hij zijn Magnemite even wenkte de ball te gaan halen. Arceus, ze maakte het hem nog moeilijk ook.

Het blondje trok haar hand terug uit zijn greep en Delsin zuchtte even een keer. Hij wilde haar zeggen dat het geen slimme zet was, maar helaas. Ze was vastberaden om de Pokéball te pakken te krijgen. “Digit,” sprak hij streng naar zijn Magnemite, zodra ze de Pokémon inhaalde. De Magnemite keek op naar het blondje en deed het eerste wat hem te binnen schoot. Een goede Thunder Wave. Elektriciteit schoot naar het meisje en Delsin hoopte dat de Magnemite haar net op tijd de lucht in wist te krijgen met zijn Thunder Wave. Zou dit lukken, was Delsin van plan om de Pokéball zeer nonchalant voor haar neus weg te halen. Het was nog lang niet de bedoeling dat ze het ding in handen kreeg.

Een hoge kreet werd geslaakt en Delsin lachte voor een moment, voor hij het meisje passeerde en de ball van de grond raapte. “Bedankt, lieve Digit,” bedankte hij zijn Magnemite rustig, terwijl hij de Pokéball aan zijn riem klikte. Hij richtte een geamuseerde blik op Lilium, terwijl hij heel even stil was. Iets wat nooit goed kon zijn, want het betekende dat hij een plannetje aan het bedenken was. Gelukkig nam hij hier niet al te veel tijd voor, wat nog enigszins betekende dat het meisje dit zou overleven. “Laat maar zakken,” merkte hij op. “Niet vallen,” meldde hij nog streng. Het meisje werd langzaam naar de grond gebracht en Delsin knielde voor haar neer. Eens zien of ze zelf kon lopen.

Glimlachend pakte Delsin de kin van het meisje beet en keek hij haar van dichtbij aan, terwijl ze hem vertelde dat hij uit haar buurt moest blijven. “Daar is het al veel te laat voor, dat kan ik al niet meer,” fluisterde hij, terwijl hij zijn wenkbrauwen voor een fractie van een seconde veelbetekenend hief. Intimidatie was één van zijn sterkere kanten en wat hij hierna deed zou niet helpen. “Maar, aangezien ik geen geduld heb,” begon hij liefjes. “Zal ik je wel tillen tot miep de kracht heeft om op d’r eigen benen te staan,” ging hij door, voor hij het meisje optilde en een grijns op zijn gezicht toverde.
“Eens zien wat deze grot te bieden heeft.”