Whoever said play it safe never played the game ~

“En kijk eens waar het je heeft gebracht,” antwoordde Delsin liefjes, toen Lilium hem vertelde al meer grotten te hebben bezocht. “Je bent zwak, wijffie. Nie goe voor ‘t alleen leven, dus wees blij da je je Pokémon hebt,” ging hij kalm door. Hij was echt goed voor het zelfbeeld van mensen, dat was zeker. Jup, echt een puur schatje. Een lieve, aaibare Flareon was ‘ie.
En daar stonden ze dan. Haar gegrom maakte het niet veel beter, aangezien dat iets was waar Delsin een klein probleempje mee had. De waarschijnlijke reden voor zijn geïrriteer, was het gehunker naar een bepaald machtsgevoel dat het bracht wanneer je alles in de hand had. Het feit dat zij dit nu in gevaar bracht… Oh, dat was niet haar beste idee van vandaag. Hij zou haar wel van zich afkrijgen. En hij zou het steeds valser kunnen gaan spelen. Zonder erover te twijfelen opende hij zijn mond en zette hij zijn tanden tegen de huid van haar arm. Niet luisteren en hij zou er voor zorgen dat ze losliet.

En ze liet niet los. De gigantisch eigenwijze, blonde, irritante, omklemmende, nogmaals eigenwijze, domme, onverantwoordelijke blondine liet. niet. los. Hij blies een keer zachtjes in een onderdrukte lach. Nu had hij twee oplossingen. Hij kon haar natuurlijk over zijn rug kieperen, maar dan zou hij zelf ook op de grond liggen en hij was niet van plan met haar te liggen rollen. Was ook weer zo raar. Dus, dan was het maar een kwestie van doorzetten. Nogmaals blies hij enkele keren langs haar arm, zoals je deed als je zonder geluid lachte en toevallig een arm in je mond had, voor hij zijn kaken naar elkaar bracht. Dat zou d’r leren. Uitroeptekenspam.

En… ze liet los. Yes, win! Delsin deed van binnen een overwinningsdansje, al bleef hij rustig staan en keek hij het meisje geamuseerd aan. “Nooit gezegd niet te bijten,” merkte hij geamuseerd op. Hij had weer gewonnen van ‘t meisje. Wat een succes. En ze zouden vast en zeker bijna bij het doelwit zijn. Hij wilde naar het dieptepunt van de grot en ooit zouden ze er komen.
Plots klonk een andere stem en Delsin keek op, terwijl de Magnemite gealarmeerd om het hoofd van de paarsharige jongen heen zoemde. Bzz, bzz, bzz! Veel wijzer werd Delsin niet van het geluid, maar hij moest zeggen dat het tegenkomen van een wildvreemde zo diep in de grot zelfs hem een slecht voorgevoel gaf. Dadelijk wachtte hij hier op kleine, verdwaalde meisjes om… Nou ja, in principe mocht hij Lilium wel hebben. Het maakte hem niet zo veel uit. Hij vond wel een nieuw slachtoffer.
“En wie is dat? Is dat je vriend?” vroeg hij geïrriteerd aan Lilium. Dit was hun privé-pestmomentje. Wat kwam deze paarsharige berenknuffelaar nou weer doen?

“Is dat het type waar je op valt?” Delsin ging gewoon door, het maakte hem allemaal niets uit dat er een creep eersteklas stond. Hij wilde gewoon weten of Lilium op angstaanjagende types viel zoals de paarsharige jongens, want dan kon hij haar daarmee pesten. Immers was haar pesten iets wat hij in vriendenboekjes als hobby neer zou zetten. Het was een leuke bezigheid, tenzij ze in zijn nek ging hangen.
Het blondje begroette de paarsharige en Delsin keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. “Ga je mee op expeditie naar het dieptepunt van de grot?” Ach, nu hij er toch al was konden ze best wel samen reizen door de grot. Al wist hij de naam van de jongen niet, maar dat maakte hem vrij weinig uit. Hij had zo het idee dat deze toch wel een paar hersencellen miste. Of wat extra hersencellen hadden die hem de kans gaven zo verdomd eng te zijn. Je wist maar nooit.