Whoever said play it safe never played the game ~

Ze kon roepen wat ze wilde, toch geen enkele malloot die een grot in zou wandelen omdat hij gegil hoorde. Nee, dat zou nog wel eens een doodsvonnis kunnen zijn. Delsin was immers niet van plan hier weg te gaan voor hij had gezien hoe het diepste van de grot eruit zag. Niet dat het spectaculair zou zijn, maar als de donkerharige jongen eenmaal ergens zijn zinnen op had gezet, was er een tank nodig om hem tegen te houden. En misschien dat hij zelfs daar nog doorheen zou gaan.
“Nope,” zei Delsin dan ook vastbesloten. “Ik wil de grot zien.” Hij vond het een heel redelijk besluit. Hij moest en zou het binnenste van de grot zien en hij had besloten dat dit meisje hem zou vergezellen. Dat hij daarvoor haar Pokéball moest stelen, was enkel bijzaak. Het doel heiligde de middelen, was het niet?

“Omdat ik het zo saai vind in mijn eentje.” Hey, het was in ieder geval eerlijk. Delsin voelde niet de behoefte om tegen het meisje te liegen als hij er geen pret uit kon halen, dus wat dat betrof was hij zo slecht nog niet. Helaas was hij wel écht een Seedot en maakte het hem niets uit dat zij de grot niet in wilde. Hij wilde erin en zij had er maar mee te leven. Misschien liet hij haar wel nooit meer gaan. Moe-ha-ha.
Toen ze enige kracht terug kreeg en begon te duwen en slaan, liet hij haar met een simpele beweging op de grond vallen en deed hij een pasje terug. “Lijkt erop dat je weer zelf kan lopen,” merkte hij op, voor hij over haar heen stapte en rustig door liep. Zijn hand lag beschermend over de Pokéball van de Nidorino heen. Immers waren ze nog niet op de bestemming aangekomen.

“Maar ik wil jou,” antwoordde hij liefjes toen het meisje hem zei een Growlithe te nemen. Het was niet eens zo dat hij specifiek haar wilde - al was ze niet verkeerd - hij prefereerde gewoon menselijk gezelschap. Vooral vrouwelijk. Dan kon hij ze heerlijk klieren en kon hij er tenminste nog enig vermaak uit halen. Dat was een stuk beter dan alleen zijn, want dat had hij al genoeg gedaan.
Hij werd een Diglett genoemd zodra hij haar had laten vallen en enigszins verbaasd keek hij om. “Wat denk je dan da’k doe? Je zachtjes neerzetten? Dan had je ‘t moeten vragen,” merkte hij op. Ze had geduwd, dus voor hem was dat genoeg teken geweest dat ze had willen ontsnappen uit zijn greep. Wel, prima. Maar dan zou hij geen moeite doen om haar zachtjes neer te zetten ook.
Toen ze hem vroeg waar hij haar heen bracht, hief hij zijn wenkbrauwen. “Verder de grot in. Grotten zijn interessant,” antwoordde hij kalm. Hij had gedacht dat dit toch al aardig duidelijk was geweest.

“Je breekt mijn tere hartje,” zuchtte de jongen hoofdschuddend toen het meisje hem zei weg te gaan. In wat minder subtiele woorden. Hij kon haar woorden heus wel hebben, het was gewoon zoveel malen leuker om er op deze manier op te reageren, was ‘t niet? Hij hield van zijn spelletjes. En als iemand ze van hem af nam, kon dat nog wel eens zeer slecht zijn voor zijn nu zo goede humeur.
“Ja, ik zeg het zeker.” Zijn stem klonk bijna enthousiast, terwijl hij rustig doorstapte. “Heb alleen geen idee of we goed lopen,” ging hij door. Hij was hier nooit geweest en had zich niet verdiept in de Kalos-grotten. Heck, Mauville had niet ver van een grot gelegen en zelfs daar wist hij de weg niet. Al waagde hij zich er graag in, was hij niet goed met richtingen en verdwaalde hij regelmatig in plekken als deze. Vandaar ook de Magnemite, die simpelweg vaak begon te zweven en zo de weg vond.

Het meisje liet haar Fennekin eruit en de Magnemite landde beschermend op het hoofd van zijn trainer, maar het leek er niet op dat er enige aanvallende bedoeling was. Besloten hebbend dat het eigenlijk wel rustig lag, bleef de magneet toch op het hoofd van de jongen liggen. Niet dat deze er veel last van had. Zoveel woog de Magnemite immers niet. Op haar opmerking over het breken van zijn hart reageerde hij niet echt meer. Hij wist heel zeker dat ze niet in staat zou zijn zoiets bij een ander te doen. Iemand’s hart breken. Daar was ze te soft voor. Klein poesje dat ‘t was.
Het meisje stelde een vraag en voor een moment was Delsin nog stil, voor hij besloot te antwoorden. “Mijn nieuwsgierigheid is nooit bevredigd, dus natuurlijk,” klonk er rustig. “Maar, zodra ik genoeg van je heb krijg je ‘m heus wel terug. Ik heb geen enkel beetje interesse in het monster.” Nog een beetje eerlijkheid. Hij hoefde echt niet haar Nidorino te hebben. Dat zou voor meer werk zorgen dan dat ‘t zou schelen.

Gebrul. Delsin kwam met een schok tot stilstand, waardoor de Magnemite van zijn hoofd af rolde. Hij wist het ding nog net op te vangen, voor hij zijn cyaankleurige ogen naar voren richtte en even slikte. Dit was een grot. De Pokémon die hij in zijn handen had was elektrisch. Arceus, geen slim plan. Absoluut geen slim plan. Maar, hij weigerde terug te deinzen. Al keek hij er niet echt naar uit om een boze-
Muk. Onix. Het ding kwam grommend aanzetten en Delsin deed een stapje naar achteren. Muk, Muk, Muk! “Ik mag hopen dat je nog iets anders hebt dan die Fennekin van je?” vroeg hij. Onix was niet alleen Rock, ook nog eens leuk deels ground waardoor zijn Magnemite zo tegen de vlakte zou gaan.

Muk, Muk, Muk, Muk, Muk, Muk, Muk! Dit was absoluut niet hoe het had moeten gaan. Het meisje riep naar hem dat hij de Pokémon had en hij snoof. “Die krijg je niet terug,” meldde hij bitter. Nee, absoluut niet dat hij haar gebruik liet maken van deze situatie. Nee, hij zou dit wel persoonlijk afhandelen als ze niet zo’n goede trainer was.
Met een zwieper pakte hij zijn Magnemite beet en gooide hij het ding richting de Onix. Plof. Dat scheen geen pijn te doen bij de Onix. Dan maar een aanval proberen. “Magnet Bomb!” commandeerde hij zijn magneetje. Het ding schoot blauwe ballen af tegen de kop van de Onix en even zuchtte Delsin opgelucht. “Screech.” Hij keek Lilium even veel betekenend aan en greep haar hand, voor hij zich dwars langs de Onix zette. Nu was het aan de Magnemite om het ding te verwarren. Die zou zijn weg toch wel terug vinden.

“Ja dat maakt niet uit!” siste hij naar het meisje, terwijl hij haar mee een hoekje om sleurde om tegen de muur tot stilstand te komen. Met zijn hand ging hij even door zijn haren, terwijl hij enkele keren diep in en uit ademde om wat terug op adem te komen. Al was zijn conditie goed, was het toch wel even schrikken geweest. “Ik had niet verwacht een boze Onix tegen te komen, ja?” siste hij daarna. Hij wilde niet te hard praten, want totdat Digit terug was, wist je maar nooit of de Onix wel verward genoeg was om hen met rust te laten. En dan was het hopen dat ze hem vandaag niet meer tegen zouden komen, want de Onix zou alleen maar bozer worden tijdens de verwarring…