Whoever said play it safe never played the game ~

“Toch wel weer eens spannend,” merkte Delsin droogjes op toen de Magnemite met een snelvaart aan kwam zweven, om direct naar zijn trainer te schieten en boos op en neer te gaan voor zijn neus. Delsin legde droogjes zijn hand op de Pokémon. “Word je groot en sterk van,” merkte hij droogjes op naar de Pokémon, wie een zacht zoemend geluid maakte. Niet blij, maar dat maakte Delsin dan weer vrij weinig uit.
“Laten we doorgaan. Ik denk dat we anders het dieptepunt niet bereiken voor de nacht valt,” merkte hij op. Buiten zouden ze sowieso niet voor die tijd bereiken, dus ze zouden hier vast en zeker de nacht samen door moeten brengen. Hij vond dat niet zo zeer erg, maar hij had zo het donkerbruine vermoeden dat het meisje het niet zou waarderen. Misschien dat hij dat dus beter nog even stil kon houden, anders had hij de Banette’s aan het dansen.

Het was te laat. Daar ging de rust die hij niet had. Delsin zuchtte een keer en keek het meisje met een geïrriteerde blik aan. “Dat doen we sowieso niet, dus we kunnen beter gewoon doorgaan,” merkte hij op. Even viel hij stil. “Dus, kom op. Als je moe bent til ik je wel,” ging hij door, voor hij begon te stappen. En dan zou hij haar laten vallen als ze hem te veel bewoog. Zo onderhand zou ze het vast wel beginnen te leren.
Met kalme passen liep hij door, terwijl hij voelde hoe de Magnemite opnieuw plaatsnam op zijn hoofd. “Je zou toch denken dat we er bijna zijn. Zouden we niet goed lopen?” vroeg hij zich hardop af, terwijl hij tot stilstand kwam bij een plek waar ze twee richtingen op konden. Ehm… Iene miene… Links. Zelfverzekerd koos hij dan ook voor de linker kant en stapte hij eigenwijs verder. Ooit zouden ze er wel komen, en anders hadden ze in ieder geval veel van de grot gezien.

Ze vertelde hem uit haar buurt te blijven en dat ze zelf kon lopen, waarop Delsin knikte. “Goed zo, grote meid,” merkte hij op. Het was ook meer als dreigement bedoeld dan als serieus voorstel. Hij wist heus wel dat ze liever zou lopen dan getild zou worden, dus nu zou ze in ieder geval niet klagen dat haar benen moe waren. Hah. Dat was best slim he. Ja, geef maar toe.
Toen ze hem zei dat hij de reisleider was, knikte hij. “Helaas heb ik een zeer gebrek aan richtingsgevoel,” mompelde hij. Maar, niet dat het hem uitmaakte. Voor zijn part zaten ze hier nog twee dagen vast. Hij had wel wat te drinken bij en redde ‘t wel. Zolang hij z’n grotdiepte maar zou zien, was hij tevreden. De rest had hij allemaal niet nodig. Voor nu.

Ze werd stiller. He, Arceus. Voelde ze zich nou op haar gemak? Maar, dat was helemaal niet de bedoeling. Vandaar dat hij zich voor een moment concentreerde op het geluid van haar voetstappen. Ze was dichtbij genoeg om…
Met een snelle beweging draaide hij zich om en sloeg hij zijn arm weer om haar middel. “Wat raak je stil, lieverd. Je gaat me toch niet vertellen dat je nu al moe wordt?” klonk zijn stem liefjes, terwijl hij met zijn vrije hand door haar lange, blonde haren ging. Arceus, dit moest en zou toch wel ervoor zorgen dat ze weer wat minder rustig werd? De kans dat ze dit zou waarderen leek hem immers niet al te groot. En anders, hey. Ook gezellig. Genoeg ruimte in de grot voor stiekeme praktijken. Hij vond het wel leuk.

Delsin begon te lachen toen het meisje hem geschrokken aankeek en hij boog zich licht voorover. “Je gaat me toch niet vertellen dat je je verveelt, of wel lekkerding?” mompelde hij in haar oor, voor hij haar losliet en een pasje naar achteren zette. “Want ik wil je best vermaken hoor,” knipoogde hij haar toe, voor hij zich omdraaide. “Je roept maar als je interesse hebt~” Dat zou ze vast niet doen. Maar hij had haar laten schrikken en dat was alles wat hem echt heel veel uitmaakte.
“Kies jij eens. Welke kant gaan we op?” vroeg hij zodra er weer een splitsing was. Hij wist het niet meer. Hij was het absoluut kwijt. Was er wel een dieptepunt? Was dit niet gewoon één groot doolhof? Eén grot doolhof. Hihi.

“Dat is zo,” bevestigde Delsin. Zijn glimlach alleen al maakte maar al te duidelijk dat er een ‘maar’ aan vast zat. “Maar,” - ah, daar was de beruchte maar al - “ik bepaal wanneer je saai bent. Tot die tijd dien je als mijn vermaak.” Wat was hij toch een heerlijke gozer zo af en toe, was het niet? Zijn blauwige ogen stonden even geamuseerd op haar gericht, voor hij weer wegkeek. Meheh. Hij wilde gewoon zijn grotdingetje hebben.
Links was het dus. “Dan gaan we naar rechts.” Het richtingsgevoel van vrouwen was immers nog tien keer erger dan die van hem. Als zij links zei, gingen ze naar rechts. En misschien was het ook omdat hij haar graag lastig viel. Heel misschien.
Bij het horen van gerommel achter hen, verstijfde hij voor een moment. “En doorwandelen, ik word niet graag opnieuw benaderd door dat monster.”

“Maakt niet uit,” mompelde Delsin na de woorden van het meisje. Ze had links gezegd, dus rechts zou wel een veel betere keuze zijn. En uiteindelijk zouden ze wel aankomen in hét punt van de grot, was het niet? Het zou vast geen oneindig doolhof zijn. Hoopte hij. Wenste hij.
“Nee joh. Dan moet jij voor jezelf zorgen binnen deze grot en we weten beiden dat je dat niet kan,” sprak hij liefjes nadat ze opperde hem te voeren aan de Onix. Hij had niet het idee dat ze hier in haar eentje ooit levend uit zou komen. Waarschijnlijk zou ze sterven in de grot en een skelet langs de rand worden, één die opgegeten zou worden door een Onix. Er zou niets meer over zijn. Nee, dat was gewoon zielig. Ze verdiende een happy after met een prins op het witte paard. Als ze eenmaal oud was en niet meer pestbaar.
En toen had hij haar arm om zijn nek. Hoe ze het voor elkaar kreeg wist hij niet, maar voor een moment was hij zeker geschrokken. Dit tot hij de arm beetpakte - wat steviger dan hij tot nu toe gedaan had - in een poging het los te krijgen. Anders moest hij het weer zo hardhandig gaan spelen, was het niet?
“Je krijgt Elliot terug,” gromde hij. Praten met zo’n arm om je nek was immers minder comfortabel dan het leek. En het leek niet comfortabel. “Maar niet nu.”