Pups 'nd alcohol.

Snel van begrip was het blondje overduidelijk niet. Maar, dit maakte niet uit. Hier kon hij best plezier uit halen, dus het was vast een eigenschap waar ze zelf het meeste last van had. Nee, als ze almaar door had wat hij haar probeerde wijs te maken, dan zou het pesten meteen zo’n stuk minder leuk zijn dat hij niet zou weten of hij het zo lang met ‘r volgehouden zou hebben. Maar, ze begon uiteindelijk door te hebben dat ‘t drankje voor haar was en Aiden lachte kort. “Laat ‘t maar staan. Wie weet vind je ‘t wel lekker en anders neem ik ‘m wel,” besloot hij te zeggen.
Toen het eten eraan kwam kreeg hij zijn bord voorgeschoteld. Zijn blik verging weer even bij het zien van de grootte van ‘t menu. Waarom deden ze er niet gewoon vier stokjes bij, of zo? Je had altijd meteen ‘t idee dat je vetgemest werd in zo’n restaurant. “Nou, smakelijk,” besloot hij haar te zeggen, voor hij nog een slok nam van zijn whisky.

Ze had toch nog cola. Aiden richtte zijn blik op het zielige beetje cola dat haar glas probeerde te vullen en keek al snel weer weg naar zijn eigen whisky. Oh, ze zou echt wel die passoa aan gaan raken. Al zou hij er de hele avond over doen, die passoa zou in d’r mond eindigen. “Prima.” Arceus. Dit was bijna een soort challenge.
Bij het zien van de serveerder hief Aiden één wenkbrauw. Hè? Liep die nou…? Even vernauwde de roodharige zijn blik, voor hij met zijn vork een stuk vlees van het stokje trok en het in zijn mond stak. Langzaam erop kauwend keek hij de zwaaiende serveerder na en even had hij moeite met het creëren van een plagerige grijns, na het doorslikken van zijn (best wel pittige) stuk vlees. “Zo, zo. Eerst ‘n meisje en nu dit?” vroeg hij geamuseerd. Viel Lil altijd zo in de smaak?

Prima. Het bleef maar hangen en hij wist zo zeker dat hij het meisje aan de alcohol zou krijgen. En als het niet vandaag was, dan zou het een andere keer zijn. Want zo onderhand was hij er toch wel zeker van dat er geen maand voorbij zou gaan zonder dat hij het blondje tegen kwam. Het was bijna zielig, eigenlijk. Hij zou zich nog zorgen gaan maken ook als dit ‘t geval was, namelijk. Zo’n nonchalant berichtje op haar Holo Caster. ‘Leef je nog?’. Het zou wel zielig overkomen, was het niet?
Beleefd. Aiden zuchtte een keer en keek Lilium aan. “Lieverd, jongens zijn nooit beleefd. Zodra we beleefd raken moet je pas echt goed oppassen,” besloot hij haar te zeggen. En als ze altijd beleefd waren, dan waren ze gay of dan zag iedereen ze als gay. Het leven van een jongen was niet simpel. Wat een zieligerds.

Het meisje merkte op dat Aiden haar stoel ook had weggeschoven en hij zuchtte even een keer. “Er is een verschil tussen manieren hebben en extra beleefd zijn,” zei hij. “Dat ik ‘n deur voor je open houd of ‘n stoel voor je verschuif betekent niet dat je wat te vrezen hebt,” ging hij door. Even viel hij stil. “Pas als ik je mee uit eten neem…” grapte hij met een knipoog, voor hij kort lachte en maar weer een stuk vlees in zijn mond stak, gecombineerd met wat rijst. Pittig.
En toen schoot hem het ultieme plan te binnen. Hij slikte zijn vlees in en pakte een stokkie, om ‘t naar Lilium te houden en op ‘r bord te dumpen. “Als je hier een keer eet, moet je wel hun beste vlees proeven en niet die droge kip,” merkte hij op. Wist zij veel. In ‘t begin was ‘t lekker, maar het werd echt vrij pittig. En misschien was die passoa dan wel een mooie uitweg.

Het was mooi hoe het blondje steeds opnieuw weer schrok als hij een opmerking maakte. Het was zo simpel. Hij hoefde niet eens iets goed door te denken voor hij ‘t zei. En dat was precies wat haar zo grappig maakte af en toe. Er waren maar weinig mensen wiens naïviteit hem niet irriteerde. Bij Lilium was het net goed genoeg om haar pestbaar te maken.
Lilium vroeg wat het was, maar zonder een reactie af te wachten nam ze een hap van wat hij haar had voorgeschoteld. In het begin leek ze het niet heel vies te vinden, tot de pittigheid doordrong. Een geamuseerde grijns trok - voor de zoveelste keer die avond - over het gelaat van Aiden, terwijl hij zag hoe ze rood werd en zei water nodig te hebben. Aiden knikte vrolijk naar de passoa. “Water helpt niet, lieverd,” sprak hij liefjes. “Je moet iets… Zoets hebben.” Wat een subtiele knul was hij toch af en toe.

“Natuurlijk heb ik dit expres gedaan,” sprak hij veel te geamuseerd, toen het meisje dit concludeerde. Want, wat dacht ze anders? Hij zou het niet force-feeden, maar hij zou het wel echt naar binnen krijgen. “Ik kan toch niet weggaan zonder dat jij ook gezellig een slokje hebt genomen?” De grijns op zijn gezicht werd groter en hij leunde wat op de tafel, terwijl hij in alle rust nog enkele happen van zijn bord nam. Zo onderhand was er al aardig wat van zijn bord leeg, maar het glas van Lil ging vele malen sneller. Geamuseerd legde Aiden zijn vork weer op ‘t bord neer en keek hij Lil aan. “Wil je nog een glaasje Passoa, meid?” Oh, ja. Dit vond hij wel leuk, hoor.

Oh Arceus, de blosjes begonnen op haar wangen te verschijnen en haar pupillen groeiden. Het was alsof er een hele nieuwe wereld voor ‘t kind open ging. Arceus, wat had hij aangericht. Aiden keek haar even ongemakkelijk aan, maar moest al snel lachen toen het blondje hem vertelde dat hij echt stom was. “Dat hoor ik vaker,” zei hij. Dat was niet eens gelogen. Mensen vonden hem echt stom. Zieligerd.
Nee, misschien beter van niet. Het meisje sloeg de tweede passoa af en Aiden nam een slok van zijn whisky. Toen hij echter weer een meisje van de andere tafel aan zag komen, vernauwde hij zijn blik. Het duurde niet lang voor het meisje over hem heen leunde en dichterbij kwam. Nog voor Aiden het zelf door had, werden haar lippen tegen de zijne gedrukt voor een nieuwe truth or dare-opdracht. Echter was Aiden niet zo’n schatje als Lil en nog voor hij erover na had gedacht, lag zijn bord ondersteboven op het hoofd van het meisje. Kecap en rijst droop langs haar dronken gezicht en het bord kletterde op de grond in een ontelbaar aantal stukjes, voor Aiden uitgemaakt werd voor Seedot en het meisje kwaad wegstampte, om uitgelachen te worden door haar vriendinnen.
“Dus,” mompelde Aiden na zijn keel geschraapt te hebben. Daar gingen z’n vleesjes.

Aiden keek wat droogjes naar het bord dat op de grond in stukken was gevallen. Ondertussen was er, dit keer een vrouwelijke, serveerster naar de tafel gekomen. ‘H-Het spijt me! We zullen ze zo waarschuwen,’ sprak ze geschrokken, voor ze naar de grond bukte om te starten met het opruimen van de scherven. Aiden draaide zich wat ongeïnteresseerd naar Lilium en zag al snel hoe ze een zielig gezichtje trok. Oh Arceus, de alcohol. Nee, nee, niet nu. Lil, blijf normaal. Hij zou bijna een stop-bord neer zetten toen ze begon te spreken. Schijnbaar was hij zielig en moest hij kroepoek eten. Even keek hij fronsend naar het stukje kroepoek dat ze in haar handen hield, maar uiteindelijk moest hij toch lachen en nam hij het kroepoekje aan. Met zijn hand, weliswaar, om het op te eten. Na het doorslikken (want praten met volle mond is vies), keek hij het meisje even met een fronsje aan. “Hoe voel je je, pup?” vroeg hij maar. Hij had geen idee hoe ze zou worden en was een beetje schichtig. Dadelijk werd ze een Jynx…