Pups 'nd alcohol.

Niet eens met z’n mond? Oh heilige Arceus, Lilium was veel te ver heen. Aiden zat daar, kauwend op zijn kroepoek, zich afvragend of dit wel een heel goed idee was. Wat nou als ze ging huilen? Hij hield er niet van als ze huilde, daar raakte hij zo ongemakkelijk van. En wat nou als ze een Jynx werd en bij die serveerder… Even keek hij naar het bakje kroepoek en klemde hij zijn kaken op elkaar. Nee, dan zou hij haar wel tegen houden. Geen rare fratsen als ze aangeschoten was, daar wilde hij niet verantwoordelijk voor zijn.
Alles was mooi. Oh Arceus. “Ah, nee. Zulke types zijn niets waard zonder alcohol,” grijnsde Aiden. “Je houdt het nog geen minuut vol. Ze zijn zulke… Zeikerds,” merkte hij vervolgens op. Hij had een hekel aan de types die dronken omdat ze dan leuker waren, omdat ze anders maar saai waren. Het was niets voor hem.
Het knabbelende meisje op de kroepoek deed hem toch weer kort lachen en hij keek haar geamuseerd aan. “Dus, vertel eens wat leuks.” Hij leunde zijn kin op zijn hand en keek het meisje geïnteresseerd aan. Misschien dat ze wel wat grappigs kon vertellen.

“Ha-ha,” bracht Aiden uit na de opmerking van Lilium. Arceus, wat was haar karakter omgeslagen door die slokken passoa. Hij was zich ervan bewust dat het niet de lichtste drank was die er was, maar het feit dat ze er zo vlot op reageerde maakte hem toch een beetje bang. Dit was niet de bedoeling geweest, hij had verwacht dat dit op z’n minst enkele glazen zou hebben geduurd. Bedenkelijk nam hij een slokje van zijn whisky, terwijl hij haar aan bleef kijken.
Toen ze over Team Rocket begon, vernauwde hij zijn blik en kwam het glas net iets te hard op de tafel terecht. “Team Rocket Elite?” vroeg hij. “Wie is dat dan? En wat heeft hij gedaan?” En daar was ‘ie weer, hoor. De kant van Aiden die het pupje veilig wilde stellen, wat dan ook. Echt, als deze elite ook met één vinger aan d’r had gezeten zou hij ervoor zorgen dat ie geen vinger meer over had. Verdomd Team Rocket.

“Komt omdat ik in jouw buurt gewoon heel sarcastisch ben,” meldde hij haar. Hij wist niet eens zo goed hoe het kwam. Misschien was het ‘t feit dat hij toch redelijk gemakkelijk was in haar buurt. Zo onderhand wist hij hoe ver hij kon gaan. Want ondanks haar heftige reacties, kon ze best wel wat hebben. Ze was lang zo zwak niet als ze zich soms voordeed en ergens, ergens, had hij respect voor ‘t blondje. Dit zat wel echt heel diep van binnen en je moest goed zoeken, want ‘t lag waarschijnlijk opgeborgen achter slot en grendel.
Lilium vertelde over Marcel? en Aiden keek haar met een fronsje aan. “Die gast zal voortaan wel uit je buurt blijven,” sprak hij, zacht met zijn wijsvinger op de tafel tikkend terwijl hij de neiging begon te krijgen om gewoon te gaan zoeken naar een Marcel die bij Team Rocket hoorde. Maar, voor nu niet. Voor nu was zij zijn gezelschap en er waren maar weinig mensen wiens gezelschap hij echt kon waarderen.
“Dat is fijn,” zei hij daarom. Er viel niets meer aan te veranderen. Hij kreeg die vent wel. “Dus, als je klaar bent met eten is ‘t misschien leuk om aan de bar te gaan zitten?” besloot hij. Immers dat dat meisje weer naast ‘m om scherven op te rapen en het gelach van de dronken meiden werd zo luid, dat hij de bar meer zou waarderen. Mits ze niet van de kruk zou vallen.

Waarom maakte ze hem sarcastisch? Aiden fronste even. “Op die vraag komen we nog wel een keer terug,” besloot hij haar te zeggen. Hij had geen idee en hij wist niet of hij het wilde weten. Het feit dat hij zich al zorgen maakte om het blondje was voor hem meer dan zorgwekkend. Hij had dit zichzelf lang geleden willen afleren.
De bar werd goedgekeurd en Aiden stapte van zijn stoel, om over de scherven heen te stappen en even te wachten of het meisje op zou staan. “Lopen lukt nog, hoop ik?” vroeg hij met een licht amusement hoorbaar in zijn stem. Als ze nu al wankel zou gaan lopen, dan was hij bang dat hij d’r aan ‘t eind van de avond weer mocht gaan tillen. Niet dat ‘t de eerste keer zou zijn, of zo. Als hij zich ergens niet meer ongemakkelijk na zou voelen, was het wel het blondje tillen. Het was bijna een dagelijkse bezigheid.

Lopen lukte príma, zei ze. Maar zo zag het er niet uit. Al kon ze nog op haar benen staan, was Aiden veel te bang dat het blondje neer zou vallen. Zonder om haar toestemming te vragen - en na haar vrolijke gejuich - pakte hij dan ook haar hand beet en keek hij haar met opgeheven wenkbrauwen aan. “Voordat de leuke serveerder je kidnapt,” besloot hij met een knipoogje te zeggen, voor hij begon te stappen. Gelukkig was het geen al te groot restaurant en kwam de bar al snel in zicht, waar hij haar los liet en opnieuw een kruk weg schoof, haar afwachtend aankijkend. Alsof je een pup vertelde te zitten en hoopte dat hij het commando eindelijk zou gaan begrijpen.

Ze was geen klein kind. “Nee, maar ik wel,” besloot hij maar te zeggen. Het was niet helemaal zo, maar toch weigerde hij haar hand los te laten. Gewoon het idee dat hij haar niet meer in veiligheid stelde stoorde hem en zorgde ervoor dat hij zich moest onderdrukken om haar hand steviger beet te pakken. Hoe ze het toch voor elkaar had gekregen… Onhandig ding dat ze was.
“Denk daar nog maar eens over na als je helder bent,” mompelde Aiden wat bitter na de woorden van ‘t meisje. Hij kon niet hebben dat ze in deze staat nadacht over dat soort dingen, want hij wist uit ervaring dat je dan beslissingen maakte waar je later spijt van kreeg. En hij wilde niet dat zoiets haar de rest van d’r leven zou achtervolgen.
En ze zat. Ze zat en het leek er niet op dat ze ging vallen. Arceus, dat luchtte op. Met een wat snellere beweging schoof hij zijn eigen kruk aan de kant en ging hij erop zitten, om haar wat afwachtend aan te kijken. “Wat wil je drinken?” Alsjeblieft zeg cola.

Zeer klein. Dat waren de twee woorden die ze sprak terwijl ze zich naar hem voorover boog. Zijn ogen werden wat groter en hij bevroor compleet terwijl hij zag dat ze dichterbij kwam. Oh Arceus, was ze nou echt zover heen dat…? Hij klemde zijn kaken even op elkaar terwijl hij stil stond en haalde opgelucht adem toen ze tegen zijn borstkas aanviel. Hij had geen idee wat ze had proberen te doen, maar hij hoopte er nooit achter te komen. Even haalde hij diep adem, voor hij zuchtte omdat ze zei dat ze helder was. “Je bezorgt me grijze haren,” verzuchtte hij. Echt hoor…
En het meisje tolde wat in het rondte op haar kruk. Met een zuchtje keek Aiden haar aan, terwijl ze zei dat ze nog wat van het zoete spul wilde. “Och arme toch,” zuchtte hij, doelend op het feit dat ze zo hard terug zouden komen. De barman kwam er al snel aan en Aiden keek naar ‘t blondje. “Een cola en een whisky, graag,” zei hij. Hij had, als hij het had vertrouwd, heus wel iets zwaarders genomen, maar op dit moment wilde hij zelf niet al te ver heen zijn. Lil was belangrijker.