Pups 'nd alcohol.

Aiden opende zijn mond om iets te zeggen, maar sloot deze al gauw weer toen het meisje begon te praten over hoe grijs haar hem zou staan en dat hij de hoed dan inderdaad nodig zou hebben. Hij zuchtte een keer, maar snoof toch bij wijze van een onderdrukte lach. “Omdat je me zorgen baart, blondje,” verzuchtte hij, voor hij d’r een klopje op d’r hoofd gaf. Het standaard teken zo onderhand, want hij was geen type voor de knuffels. “Maar dat mag ook wel.” Nee, Lil was niet de makkelijkste en Aiden wist dat maar al te goed. Zodra hij zich zorgen om d’r was gaan maken leek dit niet meer te kunnen stoppen en nu zat hij eraan vast. Heilige Arceus. En hij was altijd zo blij geweest geen zusje te hebben om op te passen.
Ander zoet spul. “Lilium, doe maar niet. Cola is goed voor je,” zei hij. Oh Arceus, als ze nu die barman ook nog zou gaan vragen om passoa dan had hij de poppen al helemaal aan ‘t dansen. Hij wilde niet dat ze de volgende dag zo hard zou breken en hij wilde nog minder dat ze iets heel doms zou doen met die irritante serveerder. Oh, Arceus, waarom was ze niet gewoon giechelend en viel ze om, of zo. Dit bezorgde hem te veel grijze haren.

Ze kon heel goed voor zichzelf zorgen, zei ze. Aiden zuchtte een keer terwijl ze het zei. Ja, vast Lil. Ze kon prima voor zichzelf zorgen. Als dat nou zo was had hij haar nooit hierheen mee genomen, had hij nooit zoveel waarde gehecht aan haar gezondheid. Hij zuchtte een keer en moest moeite doen om niet even met zijn vuist op de bar te slaan. Het was vervelend, maar tegelijkertijd opluchtend hoe ze zich niet bewust was van haar eigen zorgen. Maar, voor haar was het beter, dus liet hij het gaan.
En toen lag ze ineens tegen hem aan. Hij had zijn niet-zo-beste arm op de bar gedrukt maar voelde de pijn van de wond niet meer onder de druk die hij voelde omdat ze ineens zo dichtbij was. Het feit dat haar voorhoofd zijn schouder raakte maakte hem ietwat ongemakkelijk, iets wat het alleen deed als zoiets op hem geforceerd werd. Als hij van tevoren wist dat hij haar - zonder bedoelingen - optilde of beetpakte, was het heel anders dan als híj er van schrok. Niet dat hij nu meer rekening zou gaan houden met anderen, het was en bleef Aiden.
“Eh… Lil?” Twijfelend klonk zijn stem terwijl hij haar naam noemde. Arceus, wat moest hij hiermee… “Denk je niet dat ‘t een beter idee is als we op de bank gaan zitten, of als ik je naar je kamer breng?” Hij gaf haar een keuze. Ook konden ze aan de bar blijven zitten, maar hij had niet het idee dat dit een al te wijs idee was met ‘r.

Ze lag hier goed. Ze sliep hier wel. Aiden keek haar wat ongemakkelijk aan, terwijl zijn groene ogen voor een moment de omgeving scanden. Jup, ze hadden in ieder geval de volle aandacht weten te krijgen. Vooral van die snert irritante serveerder die hij nog eens weg zou jagen. Smerige smeerlap.
Ze zei een beetje moe te zijn en Aiden stond daar nog altijd wat ongemakkelijk, zijn arm tegen de bar leunend zodat hij niet met kruk en al omviel door het meisje. Hij voelde zich ab-so-luut niet op zijn gemak met deze huidige ontwikkelingen en vroeg zich af of hij het kon maken om haar weg te duwen en naar d’r kamer te brengen, maar ondanks het feit dat hij dit ergens wel wilde, verroerde hij zich niet. “Lil, misschien is het toch echt beter als ik je naar bed breng,” mompelde hij met een frons, voor hij zijn arm even om haar heen sloeg om zich van de kruk af te werken zonder haar omver te duwen en als een spartelende vis op de grond neer te laten komen. He, gossie. Hij kon haar inderdaad misschien maar beter eens weg gaan brengen, ze werd veel te… close.

Aiden zette zich weer weer neer op de kruk en zette zijn arm terug op de bar, waarna hij wat naar achteren leunde. Ja, het was veel gemakkelijker nu ze hem los had gelaten. Maar, hij zat nog steeds aan d’r vast. Al vond hij het best amuserend dat ze hier wilde blijven, kon hij het niet echt maken. Zonder al te goed op te letten griste hij dan maar een cola van de bar en overhandigde hij het aan ‘t meisje. “Drink deze maar op, daarna breng ik je naar je kamer,” zei hij. Voor geen goud dat hij haar alleen liet gaan. Mensen zoals hij (dus iedereen die een mannetje was) waren niet te vertrouwen in de buurt van een onbekend, dronken meisje. Er werd te snel misbruik van gemaakt en Aiden had niet graag een moord op zijn naam staan om wat hij met zo’n persoon deed. En ja, serveerdertje. Dat was een dreigement.

Aiden zag Lilium even fronsen en keek de richting op waar zij had gekeken, om weer te zien hoe die bloedirritante serveerder er stond. Het enige wat hij deed was hem aankijken, maar voor nu was het genoeg om de serveerder even te laten schrikken en weg te laten kijken. Hè, puh. Irritant mormel dat ‘t was. Hoe durfde hij. Wie dacht ‘ie wel niet dat ‘ie was? Liet ‘m lekker bezig zijn met die irritante mormels aan die andere tafel. Ksst.
D’r cola smaakte vreemd en toen Aiden wilde kijken wat erin zat, klonk er een stem achter ‘m. Het klonk nogal kwaad en dronken, dus veel meer dan ‘mijn glas’ kon Aiden er niet uit op maken. Hij trok het glas uit Lilium d’r handen en probeerde het met een wat ongemakkelijke grijns te overhandigen aan de veel te grote vent die achter hem stond. Arceus, waarom waren die dronken mensen altijd zo gigantisch… Hij slikte een keer en schrok even wat toen de man het glas uit zijn handen sloeg en dronken verwijten begon te roepen, voor hij Aiden bij de kraag greep. En, dat was weer genoeg. Als in een flits (misschien door de behandeling van zijn vader of het feit dat dit niet de eerste keer was dat hij mot had met een dronkenlap) greep hij naar het whiskyglas en ketste hij het kapot op het dronken hoofd van de man.
Even zat hij daar verbijsterd, terwijl het tot hem door begon te dringen dat de man op de grond gezakt was met glasscherven op zijn kale hoofd en dat hij zelf ook wat bloed uit zijn hand voelde vloeien. Oh, heilige Arceus. Dit kon nooit goed zijn. Zijn alarmbelletjes gingen rinkelen en hij greep naar Lilium’s hand, om overeind te stappen. “Kom op, we gaan naar ‘t center,” zei hij ongemakkelijk, om een poging te doen en haar de bar uit te werken.
Oh heilige arceus en zijn negen hellen. Dit was niet goed, absoluut niet goed.

Aiden haalde na enkele tellen even opgelucht adem buiten. Het leek er niet op dat de man nog de energie zou hebben om met zijn dronken kop achter hen aan te komen, dus behalve het feit dat hij in zijn haast om weg te komen niet betaald had, waren ze vrij veilig.
Met een diepe frons opende Aiden zijn hand en trok hij er zo’n twee scherven uit, voor hij zwaar geïrriteerd zijn vuist balde. Gelukkig had hij het glas geslagen, waardoor de glasscherven voornamelijk alle kanten op waren gegaan en zijn hand er nog redelijk vanaf kwam. Toch voelde het alsof hij in het center maar eens moest gaan pulken omdat hij wat had gemist. Blegh.
En om het nog erger te maken, kwam die serveerder d’r aan. En nog beter? Zijn hand lag op Lilium’s schouder en Aiden vernauwde zijn blik. Heel even hield hij het vol, voor hij Lilium’s hand beetpakte en haar naar zich toe trok, om de vent geïrriteerd aan te kijken. Hij griste naar zijn portemonnee en haalde er wat briefjes uit, wat meer dan genoeg zou zijn voor t eten. “Misschien een goed idee als jij het professioneel houdt,” gromde hij hem toe, om de briefjes naar hem uit te houden.
Arceus, wat was dit knulletje irritant. Hij had dat glas voor hem moeten bewaren.

Het duurde niet al te lang voor het geld werd aangenomen en er even een zeer geïrriteerde blikwisseling was tussen de twee. Aiden had allang besloten deze vent niet te kunnen uitstaan. Hij was een smeerlap, één die een meisje benaderde terwijl deze duidelijk niet helder was. En daar was Aiden niet van gediend. Want natuurlijk was dat de reden dat hij zo’n hekel had aan de serveerder. Dat was het absoluut.
Hij wist niet echt of hij Lilium los kon laten. Want dan zou ze vallen. Met een fronsje keek hij daarom naar beneden en zuchtte hij even. “Sorry daarvoor,” merkte hij op. Arceus, wat hoopte hij dat ze zich dat voorvalletje niet langer zou herinneren als ze morgenvroeg wakker werd. “Denk je dat lopen nog lukt?” vroeg hij vervolgens. Het zou immers niet de eerste keer zijn dat ‘ie d’r tilde en misschien was ze vandaag eens minder eigenwijs, al betwijfelde hij ‘t.

Ze had nu al geen idee meer waar hij het over had en Aiden schudde zijn hoofd even. “Laat maar zitten, wijffie,” merkte hij met een lichte glimlach op. Het was misschien maar beter als ze zich dit gedeelte niet meer zou herinneren. Dat zou niet echt helpen immers. Vooral die serveerder mocht ze voor zijn part vergeten.
Lopen. Ze zei te kunnen lopen. Aiden hief zijn wenkbrauwen en keek toe hoe ze wankelde. Arceus, dat werd ook niets. Maar misschien was ze wel gevaarlijk in deze aangeschoten staat en zou ze hem bijten als ‘ie d’r op tilde. Een zucht verliet zijn mond en hij wandelde weer op haar af, terwijl hij de gemompelde woorden hoorde. “Het komt allemaal wel goed,” zei hij, voor hij zich naast haar voegde. Het zou niet snel gaan en als ze hem echt te langzaam ging of ze te moe werd zou hij haar vast wel tillen, maar voor nu kon het misschien geen kwaad dat ze even in de frisse lucht liep.