Pups 'nd alcohol.

De lucht was koud. Aiden kon het niet laten om even te zuchten en moest zich daar toch wel inhouden om haar niet gewoon op te tillen en wat sneller richting het Center te lopen. Maar, hij besloot zich in te houden en luisterde naar haar gepraat over de Pokémon die hiervoor in haar team zaten. Aiden zuchtte een keer en trok langzaam zijn jas uit, om het ding over haar schouders te slaan en zijn hoofd te schudden. Snel een ander onderwerp: hij wilde niet dat ze emotioneel ging worden, want een huilende Lilium was niet echt iets waar hij al te blij mee was. “Je moet je eens wat beter op ‘t weer kleden,” mopperde hij. Maar, dit was iets wat alle meiden schenen te hebben. De hoeveelste keer was het nou dat hij de jas uitleende? Misschien moest hij een reservejas mee gaan nemen, man.

Ze was ook niet de makkelijkste. Lilium merkte op dat het niet zo koud was, na gezegd te hebben dat de lucht koud was. Af en toe verwarde ze hem zo dat hij zelfs aan zichzelf begon te twijfelen. Maar, veel tijd om erover na te denken had hij niet. Het meisje wankelde en toen ze bijna om viel, zuchtte hij even. “Kom op meis,” zuchtte hij, haar arm beetpakkend zodat ze niet dommig verder kon gaan wandelen. Het was nu wel weer genoeg geweest. Hij ging haar niet op deze manier laten lopen. Met een simpele zwaai zorgde hij ervoor dat haar voeten van de grond kwamen en hij haar in zijn armen had. Voor de zoveelste keer. Even stond hij stil en keek hij haar met een lichte frons aan, maar uiteindelijk schudde hij zijn hoofd langzaam en stapte hij richting het Center. Het zou niet lang duren voor ze daar aankwamen.

Alcohol maakte de wereld raar. “Dat is het meest intelligente dat je vandaag hebt gezegd,” zei hij het meisje. Het was immers wel zo. Alcohol maakte de wereld en mensen raar. Hunkerend naar nep geluk bleven ze maar drinken, terwijl ze allen wisten dat het de ochtend zoveel harder aan zou komen. Hijzelf had het ook vaak genoeg gedaan. Even de zorgen wegdrinken. Het was slecht, eigenlijk. Vooral aangezien hij de consequenties kende.
“Ja, voor geen goud,” merkte Aiden op toen ‘t blondje vroeg of ze terug gingen. “Je gaat naar ‘t Pokémon Center,” vertelde hij haar. Mooi niet dat hij d’r weer in die bar zette. Mooi niet dat ze nog in de buurt kwam van zo’n azende serveerder. Hij snoof eventjes zacht.
Het duurde gelukkig niet al te lang voor ze toch bij het center waren en voorzichtig zette hij haar weer op haar voeten neer zodra ze binnen waren. “Kom op,” zei hij met een knikje naar de receptie. Hij wilde niet weer dat ze dachten dat ze een kamer zouden delen.

En ze stapten het center binnen. Aiden slaakte even een opgeluchte zucht, aangezien het toch wel aardig koud was geweest zo zonder jas. Hij gleed even met zijn hand over zijn arm en keek Lilium aan, terwijl deze opmerkte dat het fel was. Nogmaals zuchtte Aiden, al was het deze keer meer een oh-het-is-lilium-weer zucht. Niet echt een opgeluchte zucht, dus.
Toen ze vroeg of ze ook een sleutel voor hem moest halen, fronste hij even. “Sure,” zei hij met een grijnsje. Hij was benieuwd of ze dit aan zou kunnen. Want, wat kon er nou misgaan? Het was maar het halen van een sleutel. Zelfs een aangeschoten Lilium moest in staat zijn om een sleutel te halen, was het niet? Ja, vast wel. “Ga je gang,” zei hij. Misschien dat ze zo nog het idee zou hebben dat ze niet compleet nutteloos was in deze staat. En in elke andere staat.

Ze ging een sleutel halen. Het blondje ging een sleutel halen. Aiden keek haar na terwijl ze zich richting de desk zwierde. Het was een vreemd gezicht, maar Aiden besloot haar dit keer zelf te laten lopen. Wat aardig van hem toch. Hij keek toe hoe ze zich aan de balie voegde en kon net niet horen wat ze zei, maar hij kreeg een blik toegeworpen van de zuster. Hey, ze had dus in ieder geval laten vallen dat ze niet maar voor één persoon een kamer wilde. Dat was al een hele ontwikkeling.
Echter had ze wel één kamer. Aiden greep de sleutel uit haar hand en keek ernaar, terwijl hij even bevroren bleef staan. Sleutelschaarste. SLEUTELSCHAARSTE. Verdwaasd keek hij Lilium aan. “Waren de andere sleutels op?” vroeg hij. Geen sleutels betekende geen kamers en hij was niet - luister: NIET - van plan om de nacht met ‘t blondje in één kamer door te brengen. Dat maakte hem nog ongemakkelijker dan Parasects.

Ze vroeg hem wat er was. ZE VROEG HEM WAT ER WAS. Aiden zuchtte een keer en kneep met duim en wijsvinger in de brug van zijn neus, terwijl hij haar uitleg aanhoorde. Ze had gevraagd om een kamer. Voor twee personen. Eén kamer. Voor twee personen. Niet twee kamers voor twee personen, maar één kamer voor twee personen. Gemompel over hoe hij het blondje nooit meer alcohol zou voeren kwam uit zijn mond en hij haalde zijn hand weer naar beneden toen ze vroeg wat ze nu moesten doen. “Kom mee,” vertelde hij haar, voor hij haar hand beetpakte (want hij had niet het idee dat ze in haar eentje snel genoeg kon lopen) en nam haar mee, om naar het nummer aan de sleutel te kijken en uiteindelijk de slaapkamerdeur te openen…

Zachte muziek vulde zijn oren zodra hij de kamer binnen stapte. Het witte bed was hart-vormig en overdekt door een mooi, rood dekbed. Verschillende kussens waren erop te vinden en de gordijnen waren lang en wit, om in de wit met rode sfeer van de kamer te komen. Rozenblaadjes bevonden zich op de grond en het bed om de ware liefde van deze lovesuitte te tonen.
Aiden haatte het. Hij balde zijn goede vuist even en zuchtte. “Lilium…” probeerde hij, maar onderhand had ze zich al op het bed genesteld. Hij haalde even diep adem en schudde met een lichte glimlach zijn hoofd heen en weer. Vanaf hier zou ze het wel redden, nu moest ze gewoon slapen. Hij trok de sleutel uit het slot en keilde het neer op het bed, om de deur achter zich te sluiten. Zo, nu moest hij een normale, saaie, rozenblad-loze kamer regelen voor zichzelf.

Maaike wil met de eer strijken.