Pups 'nd alcohol.

Gaap. Met langzame passen stapte Aiden af op de zuster. “Een éigen kamer graag,” verzuchtte hij en het leek er voor een moment op dat de zuster hem tegen zou gaan spreken, maar uiteindelijk kreeg hij een eigen kamer. Ze zou zich wel afvragen waarom hij al zo snel van Lilium af wilde; zouden ze ruzie hebben? Maar, nee. Juist dat was het probleem. Als hij Lilium niet had gemogen was hij best in die kamer in slaap gevallen, maar het was gewoon vreselijk ongemakkelijk. Plus het feit dat er nog zeker een glassplinter in zijn hand zat…
Hij stapte zijn kamer binnen en enterde meteen de badkamer, om hier te rommelen in het kastje tot hij een pincet vond. Nou, daar gingen ze hoor. Dit werd leuk.
Met zijn andere hand ook verbonden, stapte hij de badkamer uit. Hij realiseerde zich dat Lilium zijn jas nog steeds had, maar besloot haar daar nu niet meer voor te storen en staarde voor een moment naar zijn handen. De ene arm verbonden en de andere hand verbonden. Glas en een mes. Aiden zuchtte even. Beiden in de buurt van Lilium. Ze bezorgde hem dus nog verwondingen ook, naast de grijze haren. Wat moest hij er toch mee.
Eenmaal omgekleed en schoongepoetst (< zijn tanden) stapte hij op ‘t bed en besloot hij ook maar te gaan slapen. Vandaag was een vermoeiende dag geweest.

Stomme serveerder.

Hij sliep op zich best goed. Het was een droomloze nacht, of in ieder geval een droom die hij niet meer wist bij de tijd dat geklop hem uit zijn slaap wekte. Hij knipperde even met zijn ogen en gaapte. Hij gooide de deken mannelijk van zich af en kwam overeind. Hij gaapte een keer mannelijk en al wilde hij terug in zijn bed stappen, was het de bevende stem van Lilium die hem op deed staan. Alsof hij niet langer de keuze had om terug in bed te gaan liggen, wandelde hij op de deur af en haalde hij de klink naar beneden, om met een wat slaperig gezicht naar het blondje te kijken. Gezien het feit dat het donker was kon hij de tranen in haar ogen niet zien en gezien de slaperigheid viel hem sowieso niet al te veel op. “Ey Lil,” mompelde hij wat duf. “Wat is er?” ging hij door.

Haar bevende stem zorgde er toch voor dat hij wat wakkerder werd en met een lichte frons keek hij haar aan, terwijl zijn ogen probeerden te wennen aan het feit dat ze… well, gebruikt moesten worden. Terwijl ze dicht hoorden te zitten en hij in een diepe slaap hoorde te liggen. Het meisje begon te stamelen over iets en Aiden ging even met zijn hand door zijn haar. Wat? Hij snapte er niets van. Met een lichte gaap stak hij zijn arm uit om haar naar zich toe te trekken en klopte hij zachtjes met zijn hand op haar rug, alsof dat alles beter maakte. Immers sliep hij nog half en dat was niet zijn helderste moment. “Lil, er is niets aan de hand…” mompelde hij wat. Arceus.

Langzaam maar zeker begon het toch wat meer tot hem door te dringen dat het ging om een nachtmerrie en hij zuchtte een keer, maar liet haar tegen zich aan staan terwijl hij daar stond in zijn mannelijke joggingsbroek. Hij was allang blij dat hij vandaag (toevallig) een shirt er boven aan had getrokken omdat het koud was, anders zou dit ook weer zo ongemakkelijk zijn geweest. Hij zuchtte een keer en sloeg zijn arm nu stil om haar heen, om even zo te blijven staan. “Je bent veilig, Lil…” mompelde hij zacht. “Het was een nachtmerrie.” Hij twijfelde even, maar besloot voor nu nog even zo te blijven staan. Hij zou haar zometeen wel laten beslissen of ze even hier tot rust wilde komen, of terug naar d’r bed wilde gaan. Immers kon hij het niet maken om d’r weg te sturen.

Lilium leek nog niet te kalmeren en Aiden besloot haar los te laten en pakte haar arm beet, om haar mee naar binnen te trekken en de deur achter zich te sluiten, voor ze het halve Pokémon Center wekte met haar gehuil. Zonder haar een keuze te geven greep hij weer naar haar hand en liep hij naar het bed, om hier op te gaan zitten. Hij was nooit zo goed bij zinnen zo vlak na het wakker worden, dus zitten maakte zijn hoofd al heel wat helderder dan staan deed. Hij keek haar met een fronsje aan en vergat eigenlijk compleet haar hand los te laten terwijl hij daar zat. Wat moest hij hiermee? Langzaam maar zeker begon steeds meer door te dringen dat ze naar hem was gekomen en dat hij nu ‘s nachts hier zat, een Lilium op zijn bed. Huilend. Hij zuchtte even en liet haar hand los, om voorzichtig op haar hoofd te kloppen. “Hush, het is al goed wijffie,” mompelde hij zacht. Warm, bijna. Voor zover hij zo kon klinken.

Aiden keek toe hoe het meisje zich klein maakte en leunde met zijn beide handen op het bed, terwijl hij wat naar de donkere muren staarde. Ze vroeg hem of het echt een droom was en ergens kwam bij hem de gedachte omhoog om gewoon opnieuw haar beet te nemen en te sussen zoals hij die keer had gedaan, maar hij klemde zijn kaken voor een moment op elkaar en bleef zitten. Het bleef wat te lang stil, omdat de jongen bleef zoeken naar de juiste woorden. Maar het leek er niet op dat hij die ooit ging vinden, dus draaide hij zijn gezicht weer naar haar toe. “Dit keer was het een nachtmerrie, Lil,” zuchtte hij, terwijl hij in de dekens kneep. “Je bent hier veilig.” Hij zou daar persoonlijk voor zorgen.

Hij verstarde toen Lilium opzij schoof en tegen hem aan leunde. Even bleef hij zo zitten, terwijl hij wat verward luisterde hoe ze hem bedankte. Hij bewoog niet en keek haar niet eens meer aan, terwijl hij probeerde zichzelf een houding te geven. Want waar dit hem aan de ene kant zo ongemakkelijk maakte, was het ook zo simpel aan de andere kant. Het bracht hem in de war en hij had er een hekel aan, maar toch was het niet haar schuld. Uiteindelijk besloot hij toch wat comfortabeler te gaan zitten zonder van haar weg te schuiven en uiteindelijk, na veel pijn en moeite, sloeg hij zijn arm rond haar schouder en accepteerde hij het dichtbij zijn. “Klopt,” gaf hij toe terwijl hij dit deed, alsof hij het idee had dat ze zonder de steun uiteen zou vallen. Hij wist het niet meer en hij had het idee dat dit meisje zo breekbaar was dat hij niets fout kon doen. “Het komt allemaal wel weer,” mompelde hij daarna. Ze zou zich er wel boven op werken. En zij was veilig, al moest hij daarvoor opnieuw zijn armen opengereten laten worden en de Team Rocket-leden die te dicht in haar buurt kwamen de woede van Tyrion laten zien.
Zij was veilig.

Lilium schrok niet weg toen hij zijn arm om haar heen sloeg en hij moest zeggen dat, ondanks die oncomfortabele gevoelens die hem ergens dwarszaten in de buurt van zijn keel (waarom eigenlijk daar?), het nog niet eens zo erg was. Dit had je hem een maand geleden moeten vertellen, dan had hij men uitgelachen. ‘Ha, zo dichtbij Lillipup? Dadelijk bijt ze!’ Want hij was echt best wel een hele grote Seedot soms en het feit dat ze haar bescherming bij hem moest zoeken, was ergens vrij zielig. Het meisje had haar ouders nodig, mensen die meer konden bieden dan hij. En hier zat hij dan.
Ze snapte niet wat er mis was gegaan en verontschuldigde zich dat ze hem wakker had gemaakt, waarop Aiden kort zijn hoofd schudde, al was hij er niet zeker van of ze het zou zien. “Je mag me altijd wakker maken,” mompelde hij. “Ik ben er voor je.” En daarmee maakte hij een belofte waar hij het nooit mee eens zou zijn, maar die hij ook niet terug zou nemen. Nee, hij had het zo onderhand wel duidelijk gemaakt. Ze hoefde haar hand maar op te steken en hij zou er zijn. “Je kon hier niets aan doen.” Het was inderdaad flink mis gegaan en dat zou veel van ‘t meisje hebben geëist. Arm ding was ‘t toch.