Pups 'nd alcohol.

Altijd was het woord dat ze herhaalde en Aiden fronste even. “Wanneer je het nodig denkt te hebben… Ja,” antwoordde hij. Want als ze noodles wilde of iets in die richting zou hij vrij kwaad zijn als ze hem wakker zou maken, maar als hij zowaar kon steunen zou hij er niet al te moeilijk over doen. Nee, misschien als iemand anders - zoals Seven - dit zou doen, dat hij de deur dicht zou rammen en zonder zorgen verder zou slapen, maar helaas. Al had hij liever gehad van niet, was hij zich gaan bekommeren om ‘t blondje.
Ze vertelde over hoe ze hen de verkeerde dingen had gezegd. Over hoe haar ouders vast en zeker gestorven waren met het idee dat hun dochter hen haatte. Aiden zuchtte een keer en keek even neer op het blonde meisje. “Je ouders wisten dat je ‘t niet meent. Daar zijn ‘t ouders voor,” besloot hij te zeggen. Hij had geen idee, maar de ervaring die hij had met de ouders van anderen… Ze schenen een onvoorwaardelijke liefde te hebben voor hun kinderen. Dit had hij gemist, maar hij kon haar punt ergens begrijpen. Helaas zou het haar niet verder helpen om er zo over te denken, dus hoopte hij haar in ieder geval enige zekerheid in te spreken.

Alleen als het echt nodig was. “En als er een engerd in de buurt is,” mompelde hij. Hij doelde niet eens op Marcel de elite of op Floyd de rare Grunt, maar op de serveerder. Nee, die serveerder moest nog veel verder uit zijn buurt gaan blijven. Misbruik maken van de gevoelens van ‘t aangeschoten meisje. Hij zou hem nog eens een glas op de kop slaan.
“Snap ik,” zei hij nadat ze zei dat het rottig voelde. “Maar je kan er nu niets meer aan veranderen. Zolang je ervoor zorgt dat je jezelf niet in de problemen werkt, zijn ze vast wel blij met je.” Dat was een subtiele hint in zijn woorden, aangezien hij het idee had dat ze zichzelf veel te vaak in de problemen werkte en dat bezorgde hem grijze haren.
“Zoals ik al zei,” begon hij. “Ik heb je ook genoeg gezeur bezorgd. Het mag wel,” probeerde hij in een wat betere stemming te zeggen. Hey, want wiens schuld was het nou dat ze in het water hadden gelegen…

Floyd was eng. Aiden zuchtte, maar ergens was het misschien beter dat ze dacht dat hij het over hem had. Het was immers maar vreemd dat hij zich zo ernstig irriteerde aan die serveerder. Hij wist heus wel dat ‘ie die vent kon hebben als het ergens op uit zou lopen, immers. Op de Fennekin reageerde hij in eerste instantie niet, tot hij in zag dat ze had gezegd nieuwsgierig te zijn. “Zolang je vér uit zijn buurt blijft,” mompelde hij streng. Zou ze zich ooit nog in zijn buurt bevinden, wilde Aiden erbij zijn. Hij zou die knul dit keer zonder medelijden duidelijk maken wie de sterkste was. Want als hij het met messen kon spelen, speelde Aiden het ook vals. Hij had maar uit de buurt te blijven van Lilium.
“Weet ik, je hebt geen geluk,” zuchtte Aiden als reactie op de woorden van Lilium. Het was inderdaad zo dat ze meer ongeluk leek te hebben dan het gemiddelde persoon en ergens had hij flinke medelijden met haar. Maar, hier zouden ze wel iets op vinden. Hij wilde niet dat ze haar leven zou leiden in angst. “Maar, dat komt wel goed. Hoe ver we daar ook voor moeten gaan.” We. Want hij was bereid haar te helpen voor zover mogelijk. Team Rocket moest maar eens gaan vrezen, want hij weigerde hen te vrezen.
Haar dank deed hem eventjes zuchten. “Geen probleem,” zei hij enkel. Het was geen probleem, of misschien ook wel. Maar, hij zou haar niet zomaar laten vallen. Nee, het blondje had bescherming nodig.

Ze zei het te proberen en Aiden zuchtte. “Goed zo,” merkte hij op, zijn stem enigszins opgelucht. Hij hoopte dat het meisje zich aan deze woorden zou houden en dat ze uit de buurt zou blijven van Floyd. Want als hij nog één keer hoorde dat die gast een mes richting dit meisje hield, waren de gevolgen niet te overzien.
Toen Lilium vertelde het ongeluk de baas te willen zijn door meer te trainen en dat Cheshire (hihi, zijn cadeautje) luisterde, knikte Aiden. “Dat is inderdaad goed,” zei hij. Cheshire was immers een krachtige Pokémon. Al zou deze nog niet aan Tyrion tippen, kwam het ding gevaarlijk dicht in de buurt en was het fijn om te horen dat de ghostpokémon toch had besloten naar zijn trainster te luisteren.
‘We?’ had ze gevraagd en Aiden hief één wenkbrauw op. “Zo onderhand hoef je er niet meer verbaasd over te zijn dat ik van plan ben te helpen, of wel?” vroeg hij. Hij verzette zijn arm even wat en zuchtte een keer. “Want ik wil niet ineens te horen krijgen dat je jezelf in de nesten hebt gewerkt.”

Het meisje maakte zich los en Aiden zette zijn, onderhand verbonden, hand weer op het bed. Hij had er niet eens meer over nagedacht dat hij haar de hele tijd zo dichtbij had gehouden en het feit dat hij zich hier minder oncomfortabel bij had gevoeld baarde hem zorgen. Het hele bestaan van het blondje baarde hem zorgen. Ze zorgde ervoor dat hij grijze haren kreeg. Als hij naar Unova was gegaan in plaats van naar Kalos, dan had hij minder punten zorgen gehad.
“Ik kan wel wat hebben,” grijnsde Aiden na de woorden die ze sprak. “Vergeet niet dat het beter is om ‘t te delen. Als er echt wat met je gebeurt is dat veel stressvoller dan als ik het kan verhelpen,” merkte hij op, ergens in de hoop dat ze zich niet zou laten weerhouden hem te bellen als er een probleem was. Nee, hij wilde niet horen dat er wat met haar was gebeurd. Hij wist niet of hij zichzelf dat kon vergeten.
Toen het plots over zijn arm ging, liet hij zijn rechterarm even zien. Het ding was nog altijd net verbonden, waardoor niet te zien was dat de wond daaronder lang zo netjes niet was. “Goed, het is wel aan ‘t helen,” besloot hij te zeggen. Ene arm verbonden, andere hand… Wat ging het toch goed met ‘m deze dagen. Maar, dit ging wel over. Hij zou er niet over klagen.
“Goed zo,” was alles wat hij zei toen ze opmerkte dat ze zou bellen als ze zichzelf in de nesten had gewerkt. Dat klonk goed, want hij was zeker van plan om daar iets aan te doen. Verdomde Seedots.

Arceus. Als iemand hem na hun eerste… Tien ontmoetingen had verteld dat het zo zou lopen, dat hij ‘s nachts voor haar wakker zou zitten en er een hekel aan zou hebben dat een serveerder zo dom deed, dan had hij gelachen. Mooi niet. Lillipup? Simpel? Hij had haar niets meer gevonden dan een irritant blondje waar hij veel te vaak mee opgescheept zat. Maar, ze was onder zijn huid gekropen na haar tranen voor haar ouders. Slecht, eigenlijk. Dat juist dat het was.
“Arceus,” zuchtte Aiden toen het blondje zei dat wat niet wist, niet deerde. “Je denkt toch niet…” Even viel hij met een korte frons stil. Dat wat? Dat hij rust zou hebben als hij te lang niet van haar hoorde? Dat hij haar ook maar een moment uit t oog zou verliezen als ze zo praatte? Aiden zuchtte een keer. “Dat dat echt zo is?” maakte hij zijn zin af.
Ze nam aan dat hij bij de dokter was geweest en even ontstond er een schaapachtige glimlach op zijn gezicht. Hij besloot niets te zeggen en nog even te knikken, alsof hij dit echt gedaan had. Hij had geen zin om haar te vertellen dat hij dit niet had gedaan. Ze had genoeg aan haar hoofd, dit handelde hij zelf wel af.
“Gaat ‘t weer een beetje?” besloot hij te vragen. Hij was immers oprecht benieuwd naar hoe het met haar ging en of ze een beetje over de nachtmerrie heen begon te komen. Niet eens omdat hij haar de kamer uit wilde, nu was hij toch al wakker, maar meer omdat… Hij toch meevoelde. De nachtmerrie zou nare herinneringen boven hebben gehaald, dat kon niet anders.

Ze wees hem op zijn arm en zei niet te willen dat hij gevaar liep, waardoor hij even zijn schouders hief. “Ik ben al jaren niet bang, Lil,” zei hij. “Zou ik het niet voor jou doen, dan zou ik toch wel ruzie hebben met de mafkezen uit dat team. Dat ligt dieper,” vervolgde hij. Al was dit niet iets wat hij graag besprak, zijn relatie met Team Rocket, hoopte hij dat het haar gerust zou stellen. Zonder haar zou hij het misschien uit veel slechtere bedoelingen doen. Bang was hij immers niet en een gebrek aan angst was het gevaarlijkst. Haar angst was dus alleen maar gezond.
Aiden keek haar aan toen ze zei dat ze het stom vond voelen, waarop hij zijn hoofd even schudde. “Het is al goed,” sprak hij. De woorden die hij gebruikte als hij het niet echt wist, want hij was niet zo van de gevoelens. Al vond hij het absoluut niet erg dat ze hier zat, was het gewoon lastig. Hij wilde eerlijk zijn, maar hij wilde haar absoluut niet kwetsen en moest nadenken over elk woord dat hij sprak.