Pups 'nd alcohol.

Hij zag dat ze de vraag wilde stellen en misschien dat hij het eruit zou hebben gegooid, maar hij was opgelucht dat ze het niet deed. Want, het begon er eindelijk op te lijken dat ze hem in vertrouwen nam en hij kon het niet hebben als zijn pa hier een eind aan zou maken. Hij wilde niet langer aan die man vastzitten en wilde het ‘t liefste ver achter zich laten. Hij was er wel klaar mee.
Het was goed. Op zijn arm na. Zachte tikjes kwamen op het verband en Aiden grijnsde zijn tanden bloot. “Joh, is ook niet de eerste keer,” besloot hij nog te zeggen. Nee, zijn jeugd was ook niet al te braaf verlopen. Al had hij geen gigantische Raven-littekens, kon je als je goed keek toch wel wat over zijn armen zien lopen en had hij ook al eens mooi met z’n koppie in ‘t verband gelopen, held dat ‘ie was.
Toen Lilium hem vroeg of alles met een reden gebeurde, fronsde Aiden even. “Het zou gemeen zijn als ik nu zeg van wel, is ‘t niet?” merkte hij mompelend op. “Nee, ik denk dat we allemaal gewoon heel wat tauroscrap over ons heen krijgen, maar of dat een reden heeft…” Een rilling schoot over zijn rug en hij merkte het koud te hebben. Voor een moment stond hij op en griste hij de deken en trok deze - hopelijk niet inclusief Lilium - van ‘t bed, om er weer op te klimmen en tegen de wand aan te zitten, de deken om zijn schouder geslagen en zijn arm plat langs de muur houdend, zodat Lil ernaast kon gaan zitten. “Ik bevries hier,” merkte hij op. Arceus, het was echt best wel koud.

Lilium trok haar mouw omhoog en liet een litteken zien, waarna ze haar vertelde over hoe Oz haar gered had toen ze was gevallen. Aiden kon een lichte glimlach op zijn gelaat niet onderdrukken terwijl hij een poging deed bepaalde woorden te onderdrukken. “Heeft Oz toch nog iets goed gedaan.” En de poging was gefaald. Nee, gek op Oz was hij niet, maar het was toch wel mooi dat hij Lilium had weten te redden. Even dacht hij kort na, maar uiteindelijk zette hij zijn hand even bedenkelijk aan zijn hoofd. “Als ik m’n kop kaal of kort zou scheren, zou je hier ergens ook een litteken zien,” merkte hij op, even langs de zijkant glijdend met twee vingers. Gezien zijn haar niet heel kort was, was dit normaal niet te zien. Het was ook als kind dat hij was begonnen met het standaard dragen van een hoofddeksel, aangezien de dokters zijn arme koppie toen kaal hadden geschoren om de wond goed schoon te kunnen maken. “Dronken moeder,” sprak hij. Het klonk misschien heftig en dat was het destijds ook geweest, maar met haar dood had hij dit achter zich gelaten. De klappen van zijn vader hadden meer indruk gemaakt. Maar, naarmate hij ouder en sterker werd, was zijn vader hier uiteindelijk mee gedimd, in de angst een flinke klap terug te ontvangen.
Haar woorden deden hem kort nadenken. “Oneens,” begon hij, “Ik denk niet dat alles wat veel mensen overkomt meteen eerlijk is. Dat ligt er meer aan of je het verdient.” Even viel hij stil, terwijl hij kort nadacht. “En dat doe je zeker niet,” besloot hij nog even toe te lichten. Nee, als iemand het niet verdiende, dan was het ‘t blondje wel.
Ze twijfelde. Aiden fronste en kon het niet helpen zich licht stom te voelen dat hij had gedacht dat ze het wel zou doen. Net toen hij zijn arm wilde laten zakken, nam ze echter plaats naast hem en liet hij zijn arm langs haar zakken, zodat de deken over haar schouder hing. Even legde hij genietend zijn hoofd tegen de muur. “Kijk, dat is beter,” glimlachte hij. Het was immers niet zijn bedoeling dat ze kou zou vatten.

Haar waarschuwende blik deed hem fronsen en hij luisterde hoe ze Oz verdedigde. Even keek hij schuldig weg toen ze zei dat Oz hem knockout had gebracht en mompelde hij iets over Tyrion’s vlammen. Het mocht dan Lilium wel zijn, maar zodra die Oz nog ‘ns in zijn buurt kwam, zou hij het ding verbranden en geen medelijden hebben. Irritante vlinder dat ‘t was. Blegh.
Toen hem werd gevraagd of ze dat vaker deed, hief Aiden zijn wenkbrauwen. “Huilen, meppen en weg zijn. Je hebt niet veel aan een zuipschuit,” merkte hij losjes op. Hij had niet echt veel zin om het er al te ver over te hebben, maar het zou wel duidelijk voor d’r zijn dat hij dus misschien een heel ander beeld had bij ouders dan zij. Aangezien ze over z’n pa maar beter niet eens konden beginnen.
“Er is een verschil tussen fout doen en fout zijn,” merkte hij op na haar woorden. “Die mafkezen met hun messen zijn fout,” ging hij door. Dit was inderdaad wel de waarheid waar hij altijd in geloofd had. Iedereen maakte fouten en de consequenties hiervan had je maar mee te leven, maar je kon er niet voor altijd op afgerekend worden. Of dit gewoon zijn wijze kant of een poging tot het goedpraten van zijn eigen fouten was…
Het blondje zette zich weer tegen hem aan en hij zuchtte een keer, terwijl ze zei dat het zo beter was. Vooral zo moest hij toegeven dat het inderdaad een stuk warmer was. Immers was hij niet gekleed op een deken-loze avond.

Aiden gleed wat bedenkelijk met zijn vingers door zijn rode haren, voor hij het lijntje had gevonden. Nee, hij had het nooit al te simpel gehad met zijn ouders en misschien dat als hij ouders had gehad als Lilium, dat hij een heel ander persoon was geweest. Hetzelfde zou vast en zeker gelden voor haar. Even gleed zijn blik langs het blondje terwijl hij erover nadacht. Lilium in die situatie. Zou ze dan één of andere snol zijn die op serveerders viel?
“Ik weet niet of dat goed is,” verzuchtte Aiden toen het meisje zei de man een bloedneus te hebben bezorgd. Nee, hij was er niet zo zeker van hoe handig dat was. Als een boze elite-leider haar daarom kwam zoeken, kon het nog wel eens voor aardig wat problemen zorgen en in alle eerlijkheid keek hij daar niet zo naar uit. Niet dat hij niet het idee had dat hij ze allemaal kon hebben. Hij wist zeker dat hij dat kon.
Yes. Haar woorden over de serveerder waren niet goed. Aiden leunde nog altijd met zijn hoofd tegen de muur en had zijn ogen zo onderhand gesloten. “Over het algemeen willen jongens nooit iets goeds,” merkte hij op. “Vooral niet als ze een aangeschoten trien benaderen.”

Lilium erkende dat het niet slim was en zei niet goed te hebben geweten wat ze deed. Aiden zuchtte een keer en keek haar voor een moment aan. “Zolang je van nu uit zijn buurt blijft,” merkte hij op. Dan was het goed, dan zou het vast beter zijn. Als ze van nu af uit zijn buurt bleef, dan was het misschien wel eindelijk over. Als de gast slim was zou hij immers ver uit Lil’s buurt blijven nu. Garrett had een persoonlijke afkeer ontwikkeld voor de man en als Garrett een hekel aan je had, was je niet blij. Absoluut niet blij.
Hypocriet noemde ze het. Aiden moest een lichte glimlach onderdrukken toen ze zei het te onthouden. “Goed zo,” zei hij enkel. Ja, moest je nagaan. Als ze al naar hem moest komen, dan was de rest van het mannelijk geslacht hopeloos. Nee, hij was al een Seedot. Maar, schijnbaar kon het nog erger dan een Seedot.
Toen ze begon over hoe alles terug kwam, fronste Aiden opnieuw. Want, wat moest hij zeggen? Het was waarheid wat ze sprak. Het voelde allemaal zoveel makkelijker met alcohol, alles… Kon even losgelaten worden. En nu zat ze er weer, met alle zorgen in haar hoofd. Het was gewoon een beetje zielig. “Dat is ‘t nadeel aan alcohol, je weet weer even hoe het is zonder zorgen,” merkte hij op. Hoeveel glazen hij al in zijn leven achterover had gegooid, joh.

Aiden verstarde even op het moment dat het blondje zei dat de neiging groot was om nog eens een slok te nemen, om alles te vergeten. “Daar doe je jezelf niet goed mee,” zei hij. Bot, snauwend bijna. Als ze daar eenmaal aan zou beginnen, was het klaar. “Als je daar eenmaal mee begint komt ‘t niet meer goed,” besloot hij te zeggen. “Dan maak je jezelf af.” Letterlijk, zoals zij had gedaan. Z’n moeder had zichzelf compleet de afgrond in gewerkt en hij weigerde toe te kijken hoe zij dat zou doen.
Toen ze begon over de dingen die ze had gezegd, schudde Aiden zijn hoofd. “Ik praat m’n mond niet voorbij,” zei hij. En niemand anders wist wat ze gezegd had, dus wat dat betrof was er geen probleem. Al kon hij dat ook niet beloven, want hij wist zeker dat de eerste keer dat hij weer iemand van Team Rocket tegen zou komen, diegene er absoluut niet goed af zou komen. Hij zou niets zeggen, maar hij zou diegene gewoon duidelijk maken dat de eerstvolgende keer dat die een roodharig persoon zag, hij mocht rennen voor z’n leven voor de kleine kans dat ‘t Aiden was. Want echt, hij was er klaar mee. Desnoods stuurde hij Garrett achter ze allemaal aan.
Al helemaal als ze achter Lilium aan zaten.

Oh. Aiden klemde zijn kaken even op elkaar toen hij door begon te krijgen dat hij misschien wel wat bot was geweest tegen d’r. Het was immers niet haar schuld, was hij niet degene die haar eraan had gezet? Hij zuchtte een keer en kwam weer uit zijn gespannen houding. Hij hield er niet echt van als ze in elkaar kromp door zijn schuld, terwijl hij juist degene wilde zijn die haar angsten verdreef. Ze zou het immers niet doen, zei ze. Dus het was goed. Het zat vast en zeker goed. “Oké,” zei hij daarom. Dat was alles.
“Nee, het was vrij rustig en die meiden herinneren zich morgen toch niets,” merkte hij op. Daarover gesproken was hij benieuwd hoeveel Lilium zich er nog van herinnerde. Hij wist dat hij, na aardig wat drank, toch wel stukken van de avond kwijt was de dag erna. Maar, daarbij was zijn geheugen al nooit op en top geweest. Daar kon het in principe dus ook wel aan liggen.
Haar volgende vraag deed hem even fronsen. Al was er een minuscule mogelijkheid, zou hij haar dit nooit vertellen. Ze zou er niets mee opschieten. Het was niet dat de waarheid anders deed dan haar schaden. “Nee, dat zal vast niet,” zei hij. “Immers neem ik aan dat je destijds niet hebt lopen verkondigen wie je ouders zijn.” Nee, het zou er vast niet mee te maken hebben. Toch?

Oeps. Lilium merkte op dat de avond wazig was en even keek Aiden wat schuldig weg. “Herinner je je nog iets van die meiden?” besloot hij haar te vragen. Hij hoopte honderd keer van niet, want dan zou ze zich ook niet herinneren dat hij misschien wel een beetje te onvriendelijk was geweest toen hij zijn eten op haar hoofd had gekeild. En misschien herinnerde ze zich haar eigen opmerkingen dan ook wel niet. Dat zou helpen.
“Zo geïnteresseerd zijn ze daar vaak niet in,” zei Aiden. “Ze zijn sluw, maar naar mijn weten heeft hij nooit families daarop gepakt.” Zonder het echt door te hebben was hij terug gaan denken aan zijn vader en sprak hij daarom over ‘hem’ en niet over ‘hen’. Nee, zijn vader was het toppunt van vals, maar om een verlies hadden ze nooit families bedreigd. Wel om andere dingen, maar niet om verlies. “En ik wil die woorden niet meer horen,” siste hij vervolgens, doelend op het feit dat ze zei dat het misschien beter was als ze volgde. “Ze blijven uit je buurt en jij uit die van hen, begrepen?” Voor geen goud dat hij dit ging toestaan. Ze moest niet zo raar praten.