Pups 'nd alcohol.

Haar reactie zou zoveel uitmaken op dit moment en even was het een opluchting dat ze hem niet wegduwde, dat ze geen hatende woorden sprak en hem vol walging aankeek. Want, de man die zich eerder had laten zien was wel zijn vader. Zijn moeder was een alcoholist en zijn vader een moordenaar. Het kon er niet veel slechter op worden, dus wat was hij dan wel niet? Misschien was het maar wachten tot ook hij zo’n domme fout zou maken en hij zou het begrijpen als het haar zo af zou schrikken, als ze zou beslissen dat het een beter idee was om ver uit zijn buurt te blijven. Er waren immers genoeg mensen in staat om haar te beschermen.
Hij had haar zoveel uit te leggen, maar hij wist dat hij dat pas kon doen als ze wat gekalmeerd was. Ze had de moordenaar van haar ouders gezien. Er was niets wat hij kon doen wat dit kon veranderen. Niets wat hij kon zeggen, dus hij bleef zo staan, wachtend tot zij iets over haar lippen zou verkrijgen. Al was het maar wanhopig gebrabbel.

Hij heeft. De twee woorden die ze sprak. “Ik weet ‘t,” zuchtte Aiden sussend. Hij wist ook niet wat hij ermee moest, wat hij eraan kon doen. Ze had vannacht liggen huilen om haar ouders en nu kwam ze er zo ineens achter wie het had gedaan, wie degene was geweest die verantwoordelijk was voor hun dood. En natuurlijk moest hij het zijn. Natuurlijk was hij het. Aiden moest toegeven dat het hem verbaasde dat de man echt in staat was tot moord. Zou hij dat ook zijn? Hij kneep zijn ogen even dicht. “Dit was… Niet de bedoeling,” mompelde hij. Hij had het meer tegen zichzelf. Maar, het had geen verschil gemaakt. Zijn vader was er nou eenmaal en zijn daden waren iets waar hij mee moest leven.

Het is niet jouw fout. Nee, zo ver was hij ook nog wel. Maar wel die van zijn vader. En hoe zou hij reageren als haar ouders iets hadden gedaan? Al wilde je het niet, je rekende iemand er toch onbewust - of soms zelfs bewust - op af. En al wilde hij nog zo graag ontkennen, leek hij vast wel ergens op de man. Dat viel niet te ontkennen. Misschien was zo’n serveerder nog zo slecht nog niet.
“Maar toch,” kwam er enkel uit zijn mond. Hij had nooit kunnen verwachten zo met ‘r te staan, zonder woorden. Hij kon weglopen, hij kon zoveel doen, en toch leek het alsof hij hier maar vast stond. Hij balde de vuist van de hand die langs zijn lichaam hing. Hij zou zijn vader nog wel vinden en deze keer zou het zoveel minder mooi eindigen. Hij was er nu helemaal klaar mee.

Hij zat zichzelf in de weg en dat was hij al jaren niet meer van zichzelf gewend. Bot, koud, gemeen zelfs was hij te noemen. Hij had het altijd op een rijtje, wist precies wat hij ergens van dacht en als iemand hem stoorde, of als iemand hem ook maar te veel energie kostte, dan stapte hij weg. Hij liet diegene los en ging verder met zijn eigen leventje, want mensen zaten alleen maar in de weg.
En toch stonden ze daar. Ze stapte weer op hem af en sloeg haar armen om zijn middel. Even bleef hij verdwaasd staan. Hij was hier omdat hij zich zorgen maakte om haar gezondheid. Waarom stelde het dan toch, ergens, gerust dat ze dit deed? Arch, ze bezorgde hem hoofdpijn. Hij sloot zijn ogen voor een moment en haalde diep adem. “Dat is het dus - de link met Team Rocket.” Ze had er ooit naar gevraagd, had zelfs gedacht dat hij er lid van was. Hij had haar verteld over hoe er wel eens van hem gestolen was en hij wist zeker dat als Garrett naast hem had gelopen net, de man hard had mogen rennen. Waar Aiden nog een stop was en toch nooit in staat zou zijn om de man écht iets aan te doen, had de Scizor die al jaren terug verloren. Dat had Aiden destijds bij Lilium mogen zien.

Lilium stapte naar achteren en Aiden keek haar aan, terwijl ze zei het te begrijpen. Toen ze zich verontschuldigde, schudde hij zijn hoofd even en stapte hij op haar af, om zijn armen rond haar rug te slaan. Hij sloot zijn ogen in een lichte glimlach (hoedloos, die lag immers nog netjes aan de deurpost) en wachtte heel even. “Vandaag mag ‘t een keertje. Vandaag mag ‘t,” mompelde hij. Vandaag was er al zo veel gebeurd, met hoe ze ‘s nachts zijn kamer binnen was gekomen, dat het maar een dag van uitzonderingen moest worden. Want, als hij vandaag niet zag als een uitzondering maar als een gewone dag, wist hij niet hoe hij daarmee om zou gaan.

Toen Lilium hem vroeg of de man weg was, knikte Aiden. “En anders mag ‘ie heel hard gaan rennen,” mompelde hij zacht. “Garrett heeft een nog grotere hekel aan hem dan…” Ze zou het wel begrijpen, ze had zelf gezien hoe Garrett deed toen deze een hekel aan haar had gehad. Je was niet veilig als de Pokémon je eenmaal als doelwit zag en zijn grootste haat ging richting Aiden’s vader, de man die hem gebruikt (misbruikt klonk zo ongepast) had voor doeleinden waar de Pokémon het niet mee eens was. “Maar… Nu weet je ‘t dus.” Hij liet haar los en deed een pas naar achteren, terwijl hij haar met een vernauwde blik aankeek, haar reactie peilend. “Een alcoholist en een moordenaar, het was altijd vrij gezellig thuis.” Ja, wat kon hij er nog over zeggen verder. “Hij zal boeten voor zijn daden, wees gerust.” Ook al was de man in staat tot moord, zou Aiden hem niet vrezen. Al wist hij nog niet of hij wel sterker was dan de man.

Aiden kon een licht geamuseerd snuifje (want grinniken was niet mannelijk) niet onderdrukken toen ze opmerkte dat het vreemd was om hier te staan, als ze terugkeek hoe ze enkele maanden geleden tegen elkaar gedaan hadden. Aiden keek ‘r wat plagerig aan. “Ik was altijd een schatje, hoor. Die klap deed me zeer,” verzuchtte hij. Nee, het was makkelijk geweest destijds. Het maakte hem toen niet echt uit wat er met haar gebeurde en Arceus, hij miste het gebrek aan zorgen. Maar, hij kon dat nu niet ineens uitzetten.
“Klopt,” mompelde hij. “Al denk ik dat het beter is als jij je erbuiten houdt. Zodra je ‘m ook maar ziet, loop je weg en bel je.” Zijn stem had de strenge toon weer terug, nog veel erger dan toen hij het over Floyd of wie dan ook had. Als ze bij iemand niet in de buurt mocht komen, als er iemand niet te vertrouwen was, dan was het zijn vader. Een mes was nog niets bij wat die man kon doen. “Ik wil niet dat hij je ooit iets aandoet,” mompelde hij met een fronsje. Dan zouden Garrett’s scharen sluiten met zijn nek ertussen.

Aiden zuchtte een keer. “Ik vind mezelf toch altijd vrij lief,” mompelde hij zielig. Hij had haar immers toch Leo gegeven. Al was het misschien stiekem, niet zo stiekem, bedoeld om haar te pesten, was Leo nu nog steeds een Pokémon in haar team. Hij had dus toch iets goed gedaan. En Cheshire. En Snowflake. Hij gooide met geld Pokémon. Of misschien ook niet. Want dat was ook weer zo bruut.
Aiden schudde zijn hoofd toen het meisje bezorgd klonk. “Ik denk dat ik hem wel kan hebben,” zei hij met een lichte grijns. Immers had Aiden misschien een beetje het idee dat hij iedereen wel kon hebben. Of het waarheid was of niet, maakte hem niet zoveel uit.