Pups 'nd alcohol.

Ze nam afstand. Aiden verstarde wat en liet haar hand los, terwijl hij zijn andere vuist balde. Hij sloot zijn ogen voor een moment, terwijl hij enkele keren diep adem haalde, in dezelfde houding staand. Hij zei niets, bewoog zich niet, luisterde enkel naar de geschrokken woorden die Lil sprak. Ergens voelde het alof hij een Frogadier had doorgeslikt. Ze vertrouwde hem net. Wat zou dit ermee doen? En waarom…
En toen kwam de volgende stap. Hij werd kwaad en stapte langs Lilium, om richting de man te stappen. Voor hem kwam hij tot stilstand. Het scheelde hooguit een centimeter tussen hem en de man, dus hij kon hem recht in zijn ogen aankijken. “Ik zou heel hard rennen,” gromde hij. In zijn stem waren verschillende ondertonen hoorbaar, maar vooral de frogadier die alles leek te verpesten. Hij zou niet voor zichzelf instaan als de man niet zou rennen. Dit mocht zijn vader zijn, maar meer dan bloed was het niet. Als het dat nog was geweest, dan was dat nu verpest. Hij had van Lilium af te blijven.

Hij hoorde haar voetstappen en wilde haar zeggen te stoppen, maar zijn stem stokte en hij bleef even zo staan, zijn vuist ballend. Hij hoorde hoe zijn vader tegen hem sprak, over hoe het meisje nutteloos was en dat het beter was als hij ver uit d’r buurt bleef, voor hij ruzie kreeg met de verkeerde mensen. Voor zijn vader niet langer aan zijn kant zou staan. En dit was Aiden genoeg. Zijn vuist knalde tegen de man op en Aiden kon de pijn in zijn vuist voelen, dus dat de man op de grond lag was geen verrassing. Het voelde niet opluchtend, maar ook niet slecht. Het enige wat hem op dit moment interesseerde, was dat hij het Pokémon Center in moest gaan. “Als ik die smerige bek van je ooit nog eens zie, zijn Garrett’s scharen niet eens het begin van je nachtmerrie,” gromde hij de man toe. Normaal zou hij zijn woede hier nog meer uiten. Het zou vast opluchten. Maar, nu had hij iets anders te doen.

Hij liep langs de kamerdeuren, op zoek naar het blondje. Toen hij gesnik achter één van de deuren hoorde, kwam hij daar tot stilstand. Hij stapte op de deur af, maar daar aangekomen twijfelde hij. Wat kon hij doen? Wat kon hij haar in Arceus’ naam zeggen? Hij klopte zacht op de deur en legde zijn voorhoofd er tegenaan, waarbij de hoed van zijn hoofd viel. De moeite om het op te rapen deed hij niet eens meer. “Lil,” begon hij zacht, maar veel meer dan dat werd het niet.

Ze zei hem weg te gaan en Aiden klemde zijn kaken op elkaar bij het horen van de woorden. Wat kon hij nou zeggen? Het was zijn vader. Dit was precies de hele reden dat hij het haar nooit verteld had, dat hij het toen, een hele tijd terug, ook niet gezegd had. Hij had nooit gewild dat ze zo over hem dacht, nooit gewild dat… Ja, dat wat eigenlijk. Hij zette zijn rug tegen de deur en liet zich er tegenaan zakken, om zittend naast zijn hoed terecht te komen. Hij legde zijn achterhoofd tegen de deur en sloot zijn ogen even. Hij wist dat mensen in de gang hem aankeken, maar het maakte hem niets uit. Hij was allang blij dat zijn vader niet had besloten hier nog meer drama te creëren.
“Lil… Doe die deur nou open,” zuchtte hij. Het klonk niet streng als hij normaal klonk, eerder verslagen terwijl hij zijn hoofd even zacht tegen de deur klopte. Arceus, hij wilde niet…

Ze zei hem dat hij haar met rust moest laten, dat ze de deur niet zou openen. Ergens wist Aiden ook wel dat hij haar niet kon dwingen. Wat kon hij nou doen? Haar zeggen dat ze wel open moest doen, omdat hij het niet kon hebben dat… Hij had niet het recht om iets van haar te eisen, dus wat kon hij nou doen? Een zucht verliet zijn mond, terwijl hij aan de andere kant bleef zitten. “Het spijt me,” mompelde hij, zijn ogen gesloten. Waarvoor? Voor zijn vader? Hij wist dat hij er niets aan had kunnen doen, dat er geen enkele manier was geweest om zijn vader te stoppen, zelfs als hij dit had geweten. Maar, toch had hij het idee nu dat het ergens zijn schuld was. Of op zijn minst, dat zij dacht dat het dat was. En hij was zich ervan bewust dat hij aan de kant kon stappen en weg kon lopen, dat het leven heus wel door zou gaan, maar iets hield hem tegen.

Ze ging de deur niet open doen. Ze zei geen woord en in complete stilte zat hij daar, terwijl nog enkele mensen langsliepen en hem aankeken alsof ‘t een zielig zwerfkatje was waar niemand maar beter aan kon zitten. Hij bracht één knie wat omhoog, terwijl hij zijn ogen nog altijd gesloten had en met zijn hoofd tegen de deur leunde. “Lil, wat wil je dat ik doe dan? Het hierbij laten?” vroeg hij. Wilde ze nou dat hij nu weg stapte, om zich van hieraf zorgen om haar te maken? Alles te laten verpesten door de man die al zo veel verpest had? Zijn vuist landde een keer hard op de grond en hij snoof zachtjes. Arceus. Dit was allemaal nooit de bedoeling geweest.

Eindelijk. Hij zuchtte even opgelucht toen ze weer wat zei. Ze wist het niet. Ze wist niet of ze het hierbij wilde laten, maar hij wist het wel zeker. Dit kon niet, hij kon toch niet zomaar… Arceus, hij kon niet toestaan dat iemand als zijn vader dit deed. “Ik werk hem nog de grond in,” gromde hij. Meer tegen zichzelf dan tegen haar. Hij slaakte even een zucht en werkte zichzelf overeind, om zich weer tegen de deur te draaien. “Lil, open die deur,” zei hij. Hij sloeg zijn vuist een keer tegen de deur, hard genoeg om een klop te laten horen, terwijl hij daar bleef staan. Hij had niet eens het idee dat het zou werken. Waarom zou ze ook? Zijn vader… Maar, toch weigerde hij dit op te geven.

En toen hoorde hij haar opstaan. Even bleef hij staan. Hij wist dat hij nu egoïstisch was, dat hij haar ook de tijd had moeten geven om hier een oordeel over te ontwikkelen. Hij was egoïstisch. Voor het eerst vandaag dat hij weer zichzelf was. Een egoïst, zoals iedereen was.
De deur ging open en Aiden liet zijn hand langzaam zakken, terwijl hij met een wat verwarde blik naar het meisje keek. Even bleef hij staan, terwijl hij zag hoe ze daar stond. Snikkend, schokkend, zonder hem ook maar een blik waardig te gunnen. En, of het nou zijn egoïsme was of niet, hij stapte op haar af en sloeg één arm om haar heen, om haar tegen zich aan te duwen. “Het spijt me,” mompelde hij enkel. Waarvoor wist hij nog niet, maar er zou genoeg zijn om zich voor te verontschuldigen.