Pups 'nd alcohol.

Aiden genoot van de warmte die zijn deken bood. Nee, hij was er nog totaal niet klaar voor om wakker te worden en vond het eigenlijk wel prima zo. Alleen op zijn kamertje kon hij best wel weer in slaap vallen en hij had het idee dat Lilium zich de rest van de dag wel weer zou redden. Immers leek het er niet op dat vandaag spannend zou worden. Hij had geen idee waarom, hij had gewoon besloten dat dit zo was. Want hij wilde eigenlijk toch nog wel best graag heel graag slapen. Het maakte hem allemaal niet zo heel veel meer uit. Hij wilde echt slapen en pas als hij helemaal uitgeslapen was, zou hij zich weer zorgen maken over het blondje.

En, na twee keer half-wakker te zijn geweest, werd hij uiteindelijk toch echt wakker en krabbelde hij overeind, waarbij de deken van het bed rolde en hij het meteen wat kouder kreeg. Hij wreef even in zijn ogen en richtte zijn blik op de bank. Hey, blond haar. Was ze er nou alweer? Even bleef hij zo zitten, tot zijn hoofd wat helderder werd en hij het voor elkaar kreeg om op te staan en op het meisje af te lopen, om zijn hand op haar hoofd te leggen en het een voorzichtig klopje te geven. “Ey uk,” sprak hij haar toe. Het klonk al wat minder mopperend nu hij was uitgeslapen. “Wat doe je nou hier?”

Aiden zuchtte bij het horen van de woorden die het meisje sprak. “Ja, al te oplettend zal je niet geweest zijn toen je wegging,” zuchtte hij en hij stapte van haar weg. Hij gaapte een keertje droogjes en hield zijn hand voor zijn mond, terwijl hij even met zijn hand door zijn rode haren ging. “Dan denk ik dat ik ‘t maar moet doen?” concludeerde hij, voor hij zijn hand liet zakken. “Dan fris ik me even op,” mompelde hij. Hij had niet het idee dat ze zich comfortabel zou voelen om hier een douche te nemen, dus zou hij het maar niet voorstellen dat ze dat kon doen terwijl hij de nieuwe sleutel regelde.
Eenmaal terug uit de badkamer, helemaal schoon en aangekleed, gaapte hij nog een keer. Hij had niet eens zin om zijn hoed te pakken en stak zijn hand even op naar Lilium, voor hij met zijn warrige kop naar de receptie toeliep. “Yo,” groette hij de zuster droogjes. Ze groette hem terug en Aiden dacht even na. “Die eh… Lovesuitte. De sleutel ligt nog binnen. Geen commentaar,” merkte hij op. Even opende de vrouw haar mond, maar uiteindelijk lachte ze toch zachtjes. Ze mompelde iets over hoe de twee toch bij elkaar op de kamer waren geëindigd, maar overhandigde hem uiteindelijk toch een sleutel. “Nou, bedankt,” mompelde hij, voor hij zich terug naar de kamer werkte.
Hij zwaaide de deur open (zachtjes want anders stierf de kamer) en zette zichzelf voor Lilium neer, voor hij de sleutel in haar handen liet vallen. Nu hij eenmaal aangekleed en wel was, was hij niet echt van plan om nog terug in bed te kruipen dus misschien moest hij zich zo toch maar eens richting ‘t ontbijt gaan zetten. “Hier is ‘ie, dupperd,” zei hij met een grijnsje. Oh Arceus, wat zou ze schrikken van de kamer.

Aiden had nog even wat spullen bij elkaar geraapt en ervoor gezorgd dat hij er klaar voor was om de kamer te verlaten. Dit had wat langer geduurd dan verwacht, aangezien de hoed bij zijn val van de verwarmingsdop gevallen was en onder het bed was gerold, iets waar hij pas na veel te lang zoeken achter was gekomen. Wat was hij toch een held. Hij verliet zijn kamer en wandelde naar de zuster, om de sleutel op de balie neer te leggen. Zijn blik zei maar al te veel: ze mocht geen woord tegen hem zeggen. Hij zou het niet accepteren. Hij had er absoluut geen zin in, want er was toch niets gebeurd en hij had niet het idee dat er ooit iets zou gebeuren. Niemand had er iets mee te maken.

Hem viel Lilium al snel genoeg op en hij voegde zich naast ‘r, om d’r heel voorzichtig aan te stoten met zijn arm. “Vond je de kamer die je geregeld had niet… Mooi?” vroeg hij geamuseerd, voor hij wat brood op zijn bord gooide met willekeurig beleg. Hij was niet zo van het ontbijten, hij vond echt alles prima.

‘Oh, ben je er weer,’ klonk er en Aiden keek haar met een fronsje aan. “Wat een enthousiasme,” zuchtte hij. Het was niet zo dat hij met opzet verbijsterend lastig was geweest deze dag en zij was naar hem toe gekomen, dus ze mocht best wel iets vriendelijker zijn. Hij zuchtte even. Of niet, hij was ook niet altijd even aardig naar haar geweest.
Ze zei hem zijn mond te houden toen hij haar vroeg naar de kamer en hij lachte even kort. “Ja, ik schrok ook toen we naar binnen stapten. ‘Sleutelschaarste’ noemde je het, dupperdje,” merkte hij op. Ja, daar kon hij nog wel om lachen. Hij kon nu sowieso wel lachen om hoe Lilium zich de vorige dag had gedragen. Afgezien de nacht, maar ergens kon hij niet ontkennen dat het super schattig was geweest en wel echt paste bij het blondje. Misschien dat het ook wel hielp, dat ze zelfs nu ze haar ouders niet had even ergens kon huilen. Hij wist niet hoeveel vriendinnen ze had en in hoeverre ze hen vertrouwde, dus hij had geen idee.

“Daar houd ik je aan,” knipoogde Aiden naar Lilium na de woorden die ze sprak over het bespringen van blijdschap zodra haar paracetamol zou werken. Hij was best benieuwd naar een vrolijke Lilium. Hij had haar al huilend, boos, chagrijnig, geïrriteerd en trots meegemaakt. Nu nog zo vrolijk dat ze hem zou bespringen en dan werd het rijtje wel compleet.
Ze kon zich niets herinneren. Aiden grinnikte even. “Je was grappig, tot het uit begon te werken,” vertelde hij haar maar. “Als er geen serveerders in de buurt waren, had ‘t nog best leuk kunnen zijn,” merkte hij vervolgens op. Aiden had absoluut een afkeer ontwikkeld voor serveerders, vooral voor degene die hij daar had gezien. Als hij daar ooit nog eens zou eten, zou hij niet door die vent bediend willen worden. En al helemaal niet als het ooit nog eens een blik wierp op Lilium. Al was het volgens Aiden sowieso niet de bedoeling dat mensen dat te lang deden. Want, ehm, dadelijk waren ze iets slechts van plan. Je weet wel, zoals een mes trekken. Scheen niets nieuws meer te zijn.

Ze zouden nog wel zien. Aiden hief één wenkbrauw op en snoof even geamuseerd. Het meisje was echt niet te genieten. Hij had lang niet zoveel op. In ieder geval, in vergelijking. Hij had wel wat meer glazen op, maar kon er dusdanig goed tegen dat het op hem veel minder effect had dan op haar. Gewenning, geslacht, gewicht, mentale staat… Alles telde daarbij op. Al had Aiden ergens het idee dat het vooral gewenning was geweest bij ‘m, iets waar hij niet heel blij mee was.
Hij wandelde gewoon gezellig mee en plofte tegenover haar neer. Immers was een groot deel van de tafels bezet en zat hij liever tegenover haar dan tegenover een vreemde. Toen ze opmerkte dat hij een hekel had aan serveersters, nam hij geïrriteerd een hap van zijn eten die hij pas doorslikte toen hij een antwoord had bedacht. “Ze zijn niet te vertrouwen. Doen ‘t werk alleen om wanhopige vrouwen te schooien,” mopperde hij. Misschien was dit niet eens zo. Waarschijnlijk niet. Maar hij wilde ze gewoon niet vertrouwen.

Lilium zei niet veel meer over de gast en vroeg hem wat hij vandaag zou gaan doen. Aiden fronste voor een kort moment. Wat wilde hij eigenlijk gaan doen vandaag? Hij dacht even kort na, maar hief uiteindelijk zijn schouders voor een moment. “Misschien dat ik even naar de zesde gym wandel,” merkte hij rustig op. “Heb alleen eigenlijk geen idee in welke stad en welk type,” merkte hij vervolgens met een fronsje op. Wat was hij toch heerlijk goed voorbereid, was het niet?
“En jij dan?” besloot hij te vragen. Het was vreemd hoe de sfeer de hele nacht was geweest. Hoe hij eigenlijk wist dat haar hoofd vol zorgen was en dat ze hier toch maar zaten, sprekend alsof er niets aan de hand was. Aiden zuchtte een keertje en nam een hap. Ach, het maakte niet uit. Hij kon er toch niets aan veranderen en ze verdiende het wel om d’r hoofd eens ergens anders op te focussen. Alleen hij zou d’r nooit meer meenemen voor een drankje. Het etentje kon er mee door (mits er geen bediendes waren), maar een drankje? Nope.