Pups 'nd alcohol.

Ze geloofde er niets van. Aiden hief zijn wenkbrauwen en liet het glas op de tafel neerkomen, terwijl hij haar aankeek. “Misschien ben ik diep van binnen wel een tere ziel, die alle moeite doet om als een eikel over te komen,” zuchtte hij. “Want de meiden van deze eeuw willen immers geen heer meer,” ging hij door. Al snel grinnikte hij echter en nam hij nog een slokje van zijn whisky. Het voelde zo grappig warm in je keel die eerste slokken, alsof je iets warms dronk. “Zeker dat je niet één slokje wil? Kom op, van één slokje ga je niet gek doen,” zei hij, zijn glas naar voren houdende. Als ze hier nou even een slokje van nam, kon hij ervoor zorgen dat in d’r volgende glas een bacardi vermengd zat. Hihi ~

Eén slok. Wow, ze nam zowaar een slok en ze deed niet eens moeilijk over het feit dat het zijn glas was. Aiden moest toegeven zowaar onder de indruk te zijn toen het glas aangenomen werd. Het meisje zette het ding aan haar lippen en nam een slok. Wat hierop volgde was nog velen malen grappiger. Het meisje begon te hoesten en hij pakte het glas vlug weer van haar aan, om nonchalant een grote slok te nemen en het op te drinken, om ‘t op de tafel neer te zetten en het meisje aan te kijken. “Wat is er wijffie? Niet naar wens?” vroeg hij geamuseerd. Ach, nu zou de bacardi vast en zeker enorm meevallen. Al kon hij haar ook proberen iets te laten accepteren wat minder erg smaakte. Immers waren ze nu al ver genoeg gekomen en misschien dat als ze ‘t lekker vond, dat ze het glas leeg zou drinken. Misschien was ‘n passoa een goed idee zometeen…

Het meisje was overduidelijk niet gewend aan alcoholische dranken en dat maakte het alleen maar leuker. Aiden zat daar, met zijn lege glas in zijn hand en het ding zacht tegen de tafel tikkend, terwijl hij ook opving hoe het groepje meiden zacht (naar hun weten, eigenlijk was het best hard) giechelen om wat er gebeurde. Er werd ook wat naar hen gewezen, maar Aiden had jaren geleden geleerd dat je niet op mensen moest letten waarbij de fles meer te vertellen had dan zij zelf. “Het is best lekker, je moet gewoon ‘n beetje wennen,” zei hij met een grijnsje. Hij had de eerste keren zo hard geroepen het nooit meer te doen en moest je ‘m nu eens zien. Nou ja, hij was gelukkig lang zo erg niet als z’n ma. Voor nu. “Weet je al wat je wil eten?”

Wat een enorm voorspelbaar kind was ‘t toch ook. Aiden zuchtte een keer toen Lilium aangaf kroepoek te willen (hij had het kunnen weten) en stak zijn hand opnieuw een keer op toen ze vroeg wat hij wilde. Hij had verwacht dat ze met een heel menu zou komen omdat ze ‘n verwend blondje was, dus het feit dat ze alleen nasi met saté wilde verbaasde hem een beetje. De kroepoek niet. Haar hoofd riep gewoon kroepoek.
“Eén Saté kambing kecap met rijst voor mij. Voor ‘t wijffie hier nasi met kipsaté,” zei hij, voor hij zijn blik richtte op z’n lege whisky. “En doe nog maar ‘n whisky en een passoa.” Gheghe. Passoa. Dat zou veel lekkerder zijn dan de Whisky voor d’r, had hij zo ‘t idee. Passoa was echt zo’n wijvendrankje.

Kroepoek. Wat was het toch een dupperd. “Je mag geen kroepoek,” zei hij daarom streng. Hij had geen zin om haar al te laten weten dat je, in ieder geval hier, altijd standaard kroepoek kreeg tijdens het wachten op je eten. Nee, haar vertellen dat ze geen kroepoek mocht zou vele malen grappiger zijn. Voor hem, tenminste. En dat was het belangrijkste.
Ook leek ze niet te begrijpen waarom hij twee drankjes bestelde en hij knikte maar gewoon. “Iets minder zwaars dan de whisky, voor ik zo op de grond lig te rollen,” zei hij maar. Ze zou er vanzelf wel achter komen, want die was natuurlijk he-le-maal voor haar. Hij zou nog wel zien hoe ze ‘t naar binnen zou krijgen. Misschien was een hapje van zijn saté handig, want de enige reden dat de kecap hier zo lekker was, was omdat het enorm pittig was. Want hey, wie hield er nou niet van heet?

“Daar word je nog dikker van,” zei Aiden met een zuchtje, terwijl hij toekeek hoe ze de Lillipup-oogjes uitprobeerde. Nou, mooi niet dat hij daarin zou trappen he. Dat zou wel heel slecht zijn. Vooral aangezien ze toch wel zou krijgen wat ze wilde, het was alleen wachten tot die slome werknemers van ‘t restaurant klaar waren en hadden uitgevogeld hoe ze het meekregen.
“Ja, ‘t is vrij interessant,” grijnsde hij. Nee, whisky was niet zo sterk. Maar hij gooide meestal flink wat glazen achterover of ging na twee over op iets anders. Zoals wodka. Kon op z’n tijd ook wel lekker zijn. Passoa was dan ook aardig wat sterker dan whisky, maar toch kon elk grietje dat hij tegen kwam beter tegen de passoa. Misschien kwam het door de zoete smaak? Wist hij ‘t. Zolang ze ‘t naar binnen goot vond hij ‘t prima.
Toen de drankjes aankwamen (in combinatie met een bakje kroepoek wat op tafel werd neergezet), werd de passoa voor haar neus neergezet en de whisky voor de zijne. Geamuseerd nam hij dan ook een slokje. “Alleen ruiken,” besloot hij te zeggen. Vroeg of laat kreeg hij het wel naar binnen.
*Plaats valse lach hier.*

Zoet. Goed zo. Zoet zou hij wel naar binnen kunnen krijgen bij ‘t blondje. Met de nodige moeite werkte Aiden de niet al te goede grijns van zijn gelaat en keek hij naar de passoa die ze naast zijn glas neerzette. “Kan je ‘m niet op z’n minst bij je houden? ‘t Is een vreselijk vrouwendrankje,” verzuchtte hij, voor hij ‘t weer naast haar cola neerzette. “Ik ben meer van het bittere dan ‘t mierzoete.” Arceus, dat was gewoon de hele betekenis van zijn leven. Hij was bitter en zij was zo’n zoet, huppelend ding. Hij was de Whisky en zij was de passoa. Wat een ontwikkeling. Hij blikte even op de meisjes aan de alcohol-tafel en keek geïrriteerd weg toen zijn blik kruiste met een meisje die meer alcohol dan bloed in haar lichaam leek te hebben. “Kijk. En dat is dus waarom ik jou niet in een bar zou vertrouwen. Dan eindig je zo,” zei hij, even knikkend naar de tafel. Arceus.