Pups 'nd alcohol.

Toen ze hem vroeg wat hij zat te grijnzen, hief Aiden een wenkbrauw op en trok hij zijn mondhoeken strak. Hij liet haar even nadenken en had moeite met het behouden van zijn neutrale gezicht toen ze vroeg of het een date is. “Ik hoopte van wel” zei hij, zijn toon en gezicht bloedserieus. Maar al gauw genoeg veranderde dit en schudde hij lachend zijn hoofd. “Nah, gewoon rustig wat eten. Wees maar gerust,” merkte hij uiteindelijk op.
“Met de nodige moeite,” merkte hij op. Het was wel zo dat het met de andere beter lukte. Misschien was hij nog niet gewend aan deze grootte, of zo. Het was maar raar. Toen het meisje echter vroeg om tweedehands spul, zuchtte Aiden. “Ik ga geen tweedehands rommel voor je kopen. Kies wa leuks uit en dan gaan we, m’n maag zeurt,” merkte hij op. Hij had eigenlijk geen honger, maar hij wilde gewoon zitten. Lui mormel.

Ze was geschrokken. Het was geen directe ‘nee, iel!’ en ergens was dat best zorgelijk, maar het was en bleef Lilium die liever niemand - zelfs hem niet - zou kwetsen. Het blondje was daar gewoon veel te onschuldig voor en misschien was juist die onschuld wat haar zo in de problemen bracht. Maar, aan de andere kant was ‘t ook wel echt wat Lilium Lilium maakte. Ze kon niet zonder d’r onschuld, dat zou raar zijn.
Zijn autocoureur zou best wel wennen en hij zuchtte. “Als ik je ooit een liefdesverklaring stuur - is ‘t de autocoureur.” Wat was het toch ook een Seedot. Nee, hij zag ‘t niet snel gebeuren dat hij Lilium zoiets zou sturen.
Uiteindelijk wees ‘t blondje naar een bepaalde Holocaster en Aiden knikte. Zonder al te veel moeite haalde hij een werknemer en wees hij naar de duurdere Holocaster naast degene die ze aan had gewezen. Hij weigerde haar d’r zin te geven. “Deze graag.”

Mooi om te weten. Dat was ‘t. Even fronste Aiden kort, maar uiteindelijk besloot hij het toch van zich af te laten glijden. Het zou wel. Ze begreep in ieder geval nu dat er niets achter zat. Nou ja, niets was een groot woord. Hij wilde d’r gewoon dronken hebben en het etentje was een goed idee om dat te laten gebeuren. Het was niet zo zeer dat hij hotel de botel verliefd op d’r was en een huwelijksaanzoek zou doen. Nee, hij wilde gewoon lachen om een hikkend pupje. Zo slecht was dat toch ook weer niet?
Het was te duur. De man keek Aiden even twijfelend aan, maar Aiden schudde zijn hoofd. “Nee, ‘t zit goed.” Zijn woorden waren duidelijk. De man pakte de Holo Caster en liep ermee naar de kassa. “Lil, opletten nu.” Er zou vast wel wat info over ‘t ding komen. Zo’n slecht verkoopspraatje waardoor je eigenlijk voor een goedkoper merk wilde gaan om die mensen te stangen.

En wat duurde het lang. Het leek erop dat de verkoper nooit zijn dikke snuit dichthouden zou. Ze wilden het ding toch al hebben? Nou, stop dan ‘ns met praten, anders wilden ze hem dus niet meer hebben. Maar, dit was het nadeel aan winkels. Verkopers waren domme Tepig’s met hun hoofden in hun billetjes. Intelligent waren ze niet te noemen en erg handig ook niet. Nee, veel hadden ze er niet aan. Maar je moest ‘t er maar mee, he?
“Dus, een idee om ergens te eten?” vroeg hij rustig. Er waren weinig fatsoenlijke eetgelegenheden waar geen enkele vorm van alcohol te verkrijgen was en op deze manier zou ze het misschien vertrouwen. En met vertrouwen kwam los zijn. En van los zijn ging ze aan de alcohol.
De logica.

Lilium zuchtte en even keek Aiden haar aan. Nou ja, zeg. Was het nou echt zó erg om met hem te eten? Even hief hij één wenkbrauw. Nou, dat zou toch ook wel meevallen. Tsk. Zij was ook niet altijd de makkelijkste, hoor. Taurosje dat ‘t af en toe was.
“Ik weet wel wat,” zei Aiden na haar woorden. “En ‘t is geen Pokémon Center.” Blegh, dat voer had hij zo vaak gehad dat ‘ie ‘t niet meer kon zien. Het was net zoiets als wanneer je te veel van een bepaalde muzieksoort luisterde. Je vond het best wel oké, maar uiteindelijk kwam het je keel uit en dan moest je echt even iets anders hebben. En niet alleen eten was soms ook wel gezellig (al was hij nooit echt het type geweest om serieus uit eten te gaan en was hij blij dat dit ‘gewoon’ was, met de tauros) voor de verandering.
Zonder haar iets te vertellen wandelde hij dan ook een bepaalde kant op, om voor de deur van een restaurantje stil te staan. “Dit.”

Daar stonden ze dan. Hij kende het restaurantje. Het was een Chinees restaurant met een bar en een soort mini-huiskamertje, waar t aan ‘t eind van de avond altijd steeds rustiger werd, zodat je er een drankje kon doen wanneer je daar zin in had. Hierachter, wat verder van de bar dus, had je het ‘normale’ restaurant. Tafels (en stoelen) stonden in nette rijen verspreid. Het was geen fancy restaurant waar je op date ging, maar het was gezellig en rustig. Er zaten enkele gezinnetjes en een groepje vriendinnen die al veel te veel op hadden, zo te zien.
“Dus,” zei hij, terwijl hij een stoel aan de kant schoof voor ‘t blondje en ‘r geamuseerd aankeek. “Wees eens lekker los; gewoon wat eten.” Hij had, behalve de alcohol, immers geen rare bedoelingen. Behalve de alcohol.

En… Ze ging op de andere stoel zitten. Aiden hief zijn wenkbrauwen even en staarde haar voor enkele tellen aan, waarna hij naar de stoel keek. “Het- Je-... Laat ook maar,” De zin begon verbaasd, maar al gauw genoeg schudde hij lachend zijn hoofd en nam hij plaats op de stoel die eigenlijk voor haar bedoeld was. Hij knikte even naar de kaart. “Eerst een colaatje of zo?” vroeg hij. Ze zou wel geen alcohol willen. Voor nu. Dus dan was het ‘t beste om ‘t ‘r niet meteen te forceren, want dan liep ze boos weg en was hij weer de grote Seedot. Zelf nam hij wel genoegen met… Hij had eigenlijk geen idee. Met een fronsje pakte hij de drankenkaart en al snel genoeg viel zijn blik op een bepaalde drankje.
“Dus, Lil. Sex on the beach?”