{Masked Ball} I am the Spinarak!

"Ugh," ze staarde even naar haarzelf in de spiegel. Het veel te korte kleedje was iets dat haar niet zo aanstond en ze twijfelde echt wel of ze dit moest doen. Ze had iets simpels gekocht en ze zou als meid gaan naar het bal. Een simpel wit masker zou het afmaken. Lekker origineel, al zei ze het zelf... Kuch... Maar goed. Ze draaide zich even om en bewonderde even kort het kledingstuk. Het was simpel en ze had er niet teveel aan gedaan. Het was natuurlijk echt niet leuk dat het zo kort kwam... Dat haatte ze echt zo hard. Daarom zuchtte ze even en ging ze zitten op het bed. Lawrence zat naast de spiegel met glinsterende oogjes naar haar te kijken, alsof hij net een engel had gezien. Ze had zin om hem te slaan en hem uit het raam te gooien. Misschien zou hij zijn nek breken en dan was dat ook nog eens opgelost... Ze zuchtte nogmaals, draaide zich om en stak de diadeem in haar haar. Het was een simpel ding met kleine fruletjes aan. De kleine staart die een plukje haar vasthield in haar haar stak mooi uit op haar kleding, maar ze keek er niet echt naar. Ze had er een roos strikje rond gedaan, omdat dit mooi samen ging met het roze strikje rond haar hals. Ze keek nogmaals in de spiegel en knikte toen met een klein zuchtje. Goed dan... Beter nu dan nooit.
Het masker dat op haar neus stond irriteerde haar een beetje, maar het was iets simpels. Een wit masker omrand met een fijn lijntje zwart. Het zat wel goed, maar het was gewoon niet... Tawn... Ze zuchtte even en keek even kort rond in de zaal. Geen bekenden tot nu toe. Ietwat onzeker keek ze naar de grond. Ze had Kido, Sachi en Lawrence hun Pokéballs mee, je wist maar nooit wanneer je die nodig kon hebben. Toen ze opeens een getik op haar schouder voelde, draaide ze zich om. Ze zette even een stap achteruit bij het zien van een onbekende met groen haar. Euh... Ze kende niemand met groen hoor... Even bleef ze stil, maar na enkele tellen herstelde ze haar houding. Hij had groenachtige kleding aan en overal lagen spinnenwebben over... Origineler dan haar was het wel ja, maar even hygenisch? Dat was een vraag die ook zij zichzelf afvroeg. "Interessante... Kleding," zei ze dan maar.

"Bedankt." Ze lachte even zwakjes. "Jouw outfit is ook erg leuk." Dat antwoord had ze eerlijk gezegd niet verwacht, toch lachte ze zwakjes en knikte ze. "Bedankt," zei ze terwijl ze even haar handen achter haar rug legde. "Zou je misschien met me willen dansen?" Verrast keek ze hem aan. Ze liep even snel haar opties over. Maar wacht... Ze hadden maskers aan... Het was oudejaar... Ze moesten toch plezier hebben, plus... Wat was de kans dat ze elkaar nog eens zouden ontmoeten. daarom lachte ze enkel even zwakjes en knikte ze heel langzaam. "Ok..." zei ze zachtjes. "Maar ik ben eigenlijk best nog onhandig," zei ze terwijl ze even haar blik over de grond liet gaan. "Dus de kans dat ik je voeten wals zit er dus wel in,"

"Nah, niet erg." zei de onbekende. Ze keke hem terug aan, een lach op zijn lippen. Toch iemand die blij zou zijn vanavond. "Om eerlijk te zijn ben ik ook niet de beste danser of zo." Ze lachte even kort naar hem. Ha, dan konden ze beide onhandig doen, dat zou leuk zijn. Ze keek even kort rond, net zoals hij deed. Het was van die klassieke dansen... Saaie dingen dus. Tja, het was tenminste georganiseerd door waarschijnlijk saaie mensen... Konden zij nik aan doen. Plus het was een bal, daar dansten ze toch zo? Of waas dit maar voor de grap. Nadat ze de mensen even had geobserveerd, keek ze terug naar de groenharige jongen. "Eh..." Ze zuchtte even al lachend en keek op toen er van die rustige muziek werd opgezet. Ze keek even kort naar hem, greep hem bij zijn hand en trok hem op de dansvloer. Toen ze daar stonden keek ze hem recht aan. Ze lachte kort naar hem en pakte zijn linkerhand en plaatste deze op haar heup. "Kijk zo moet het," zei ze waarna ze haar rechterhand op zijn linkerschouder legde. Ze pakte dan ook zijn andere hand en legde deze op dezelfde plaats, aan de andere kant, ook op de heup. Toen plaatste ze haar andere hand op de andere schouder en lachte ze even kort naar hem. "En nu rustig schuifelen," vervolgde ze. Ze had een masker op, alsof ze hem ooit nog zou terugzien... Toch?

Hij leek eerst verbaasd, nawh... Schattig. Ze lachte even zachtjes naar hem en toen ze hem zag lachen, lachte ze enkel terug naar hem. Maar uiteindelijk begon hij te schuifelen en hij volgde zijn passen langzaam. Het was stijf, maar ze dansten en dat was iets, toch? Ze grinnikte even zachtjes en keek diep in zijn ogen, ookal waren ze bijna niet te zien met dat masker aan. Opeens voelde ze ene druk op haar voet. "Oh, sorry." zei deze snel. "Gaat het?" Hij had meteen zijn handen van haar afgenomen en nam een stap terug. Ze keek hem een beetje teleurgesteld aan. Kom op, het begon net leuk te worden. Toen ze hem opeens zag blozen, lachte ze even zwakjes naar hem. "Eh.. Wil je nog verder dansen?" Ze zette een stap naar voren en sloeg haar handen om zijn nek. "Ja,"

"Mooizo." zei hij en ze lachte zachtjes naar hem. Toen plaatste hij zijn handen terug op haar heupen en ze had er niks tegen. Ze liet hem en doen en ging toen mee met zijn passen. Rustige passen, erg goed gezet en erg goed geplaatst, veel beter beheerst dan eerst. Hij had geleerd, of was gewoon bang dat hij weer op haar voeten zou staan. Hij was langer stil dan eerst, maar ze liet hem doen. Hij was bezig en zou hem niet bezig houden. "Wat is je naam eigenlijk?" Vroeg hij opeens. Ze lachte even naar hem. "Tawnee," zei met die lach nog steeds op haar lippen. "Mijn naam is Lubbock. En is het trouwens zo heet hierbinnen of ligt dat aan mij?" Ze lachte even zachtjes. Oh hij was eigenlijk best schattig en minder eng dan dat ze had verwacht. "Ik denk dat het gewoon zo is," zei ze waarna ze zelf ook een beetje ging blozen. Een klein lachje op haar lippen... Het voelde best goed en het was eigenlijk echt wel nog leuk... Maar aan de andere kant vroeg ze zichzelf af of dit wel een goed idee was... Toch kreeg ze die lach niet van haar lippen... een teken dat het vast goed was.

Hij bloosde nog steeds... Ze lachte even naar hem en hij leek het niet erg te vinden. "Misschien is het beter om even naar buiten te gaan? Daar is het, hopelijk, frisser." Ze dacht even kort na. Zelf had ze geen vest of iets dergelijks meegenomen, daarvoor was ze niet slim genoeg geweest. Dat had ze wel even moeten doen, want op zo'n moment als nu was ie vast erg nodig geweest. Maar voor ze antwoord kon geven, had hij al zijn handen van haar gehaald en had hij al haar hand vast. "Luwaah," ze werd letterlijk meegetrokken en verloor daardoor bijna haar evenwicht. Ze zette daarom even wat onhandig stapjes naar voren, maar ze haalde hem al snel in toen ze haar pas had hersteld. Ze legde rustig haar andere hand op zijn hand. "Ik ga wel mee," zei ze op een half lachende toon. "Ik loop niet weg hoor," vervolgde ze rustig. Het leek wel alsof hij bang was dat ze niet mee zou komen...

"Oh, eh.. Okay." Zei Lubbock en hij loste haar hand. Ze keek even naar haar hand en daarna naar de jongen die naar buiten liep. Ze haalde even diep adem en sloeg even zachtjes haar handen tegen haar gezicht. Waarom voelde ze zich nu zo? Voelde hij hetzelfde en bloosde hij daarom? Misschien... Wie wist. Ze zou hem wel eerst beter moeten leren kennen. Dan zou ze het zeker weten. Met rustige stappen volgde ze hem. De wind die haar tegemoet kwam was kil en koud en ze sloeg meteen haar armen rond zichzelf. Haar kleedje, die ietsje boven haar knieën kwamen en die geen mauwen had zorgde niet echt voor veel warmte. Ze wandelde naar hem toe en keek hem aan. "Vind jij het ook  zo irritant dat we elkaars volledige gezicht niet kunnen zien?" Ze lachte even kort naar hem en knikte even. Ze leunde naar voren en pakte zijn masker zo af. Ze trok hem snel naar zich toe en lachte zachtjes. "Zo," zei ze. "Beter," Zo slecht zag hij er nog niet uit. Zijn masker rustte in haar handen terwijl ze hem recht bleef aankijken. Wat zou hij doen?