{Masked Ball} I am the Spinarak!

"Inderdaad" Zei de groenharige waarna deze zijn hand door zijn haren haalde. Ze lachte even naar hem toen ze zag hoe zijn haar waarschijnlijk terug in de normale coupe viel. Ze vond het wel iets hebben, die lok voor zijn linkeroog. Het maakte hem speciaal. Toen zijn hand vanuit zijn haar kwam en naar haar masker reikte, reageerde ze niet. Hij viste het masker zo van haar gezicht waarbij ze even haar ogen sloot. Toen ze echter haar ogen terug opende en recht in groene blik van Lubbock keek, leek het even te duren. Toen keek ze ietwat verlegen naar rechts, waarna ze even kort bloosde. Toen schudde ze kort het hoofd en zette ze een stap vooruit. "Dus..." ze kon niet echt woorden vinden, hoe raar het ook was. Het leek wel alsof iemand haar gedachten had leeggemaakt. Ze haalde diep adem en zuchtte even zachtjes. "Waar kom je vandaan?" zei ze. En waar was je al die tijd~

Hij was kalmer, een teken dat hij minder dit gevoel had? Naja... Gewoon kalm blijven zeker? Het gebloos wat temperen. "Ik ben geboren in Solaceon Town, Sinnoh." Ze knikte even naar hem. "Maar mijn ouders besloten toen ik een jaar of tien was om te verhuizen naar Blackthorn City in Johto." Ze keek hem kort aan. Hoe oud was hij eigenlijk? Ah daar zou ze wel nog achter komen vroeg of laat. "Waar kom jij dan eigenlijk vandaan?" Ze keek hem terug aan. "Uit Kanto, ik ben geboren en opgegroeid in Fuchsia City," zei ze met een klein lachje op haar lippen. Toen draaide hij zich om en liep hij naar de trap toe. Ze keek hem aan en ontmoette zijn groene ogen toen hij teken deed dat ze naar hem toe moest komen. Met rustig stappen wandelde ze naar hem toe. Ze ging naast hem zitten en staarde naar de inktzwarte hemel die bevuild was met kleine sterretjes. Ondanks het feit dat ze niet goed te zien waren door de felle lichten van Lumiose was het wel mooi. Ze lachte even kort. "Wat ben je van plan te doen in 2015?" zei ze terwijl ze hem even aankeek.

Ze zuchtte even zachtjes. "Om eerlijk te zijn.." zei hij. "Heb ik daar nog geen flauw idee van." Hierbij haalde hij zijn schouders op. Hij had ook een lach op zijn lippen, ze was dus niet de enigste. "En hoe zit het met jouw plannen voor het nieuwe jaar, nog iets speciaals gepland?" Ze schudde even het hoofd. "Nee, niet echt," zei ze terwijl ze even naar de mensen keek die langzaam verschenen. "Ik ben een nogal saai persoon soms," zei ze met een klein lachje op haar lippen. Ze schudde even kort haar hoofd. Oh Tawn, wat deed je toch? Je bent echt weer jezelf voor schut aan het zetten, wat ben je toch een geweldige persoon. Ze zuchtte even zachtjes en keek even vanuit haar ooghoek naar Lubbock. "Heb je het niet koud?" Ze keek op een keek hem even kort aan. Wilde hij... "Want anders heb ik daar wel een oplossing voor." Ze kreeg een klein lachje op haar lippen omdat ze wist wat hij bedoelde. Ze schoof wat dichter naar hem toe en schoof haar hand een beetje onsubtiel op de zijne. Daarna trok ze hem terug weg en wreef ze er even over. Ze lachte even zachtjes, maar keek toen schuin weg van hem. Ze grinnikte even zachtjes, maar schudde toen kort het hoofd. Ze waagde het niet nog dichter te komen. Toen er dan ook een dronken man van de trap denderde, keek ze even op. Maar ze was niet de persoon die zou rechtstaan en helpen, maar eerder diegene die zou duwen of trekken. Toch wist ze niet zo goed wat ze moest. En het blozen... Oh het blozen was zo erg...

Ze wreef nogmaals over haar hand en keek toen schuin naar de man die net van de trap was gevallen. Ze zuchtte zachtjes en schudde haar hoofd waarna ze haar beide handen op haar schoot legde. Ze staarde even naar de man en keek toen een beetje van links naar rechts, maar stil bleef ze wel. "TIEN! NEGEN!" Ze keek op toen ze het aftellen hoorde. "Het lijkt er op dat het bijna middernacht is." Zei Lubbock. Tawn keek even naar hem. "VIER! DRIE! TWEE! EEN!" Ze draaide haar hoofd naar de hemel, wachtend op her vuurwerk. "Gelukkig nieuwjaar." Zei de groenharige jongen tegen haar. Ze keek hem terug aan, de knal die volgde van de eerste pijl liet haar even schrikken en geschokt keek ze even naar de hemel. Daarna lachte ze even nerveus, maar keek ze toen terug naar Lubbock. "Bedankt, jij ook," zei ze met een lach. Ze staarde daarna doelloos voor zich uit naar de hemel en aanschouwde het vuurwerk. De prachtige kleuren van het vuurwerk fascineerde haar een beetje, maar niet zoveel. Ze zuchtte even zachtjes. Waarbij kleine wolkjes condens uit haar mond glipten. Ze schrok daarom ook even toen ze de jas voelde op haar schouders. Ze keek daarom ook even naar hem, recht in zijn grasgroene ogen. "Zo." Ze lachte naar hem en knipperde een paar keer met haar ogen. "Bedankt," zei ze zachtjes. Ze zuchtte daarna nog even zachtjes en keek terug naar het vuurwerk. Dit deed haar aan iets denken, maar ze kon niet goed weten wat. Lag het aan haar of gaven de jongens haar altijd een jas? Niet dat ze het erg vond, maar het viel gewoon op.

"Graag gedaan." Had hij gezegd, waarop ze zwakjes had gelachen. Ze aanschouwde het vuurwerk verder met grote ogen en genoot gewoon van het moment zelf. Er waren weinig moment waarvan je werkelijk kon genieten en zeker als het om haar draaide. Ze was niet echt de gemakkelijkste persoon die er was. Vuurwerk maakte haar zoal bang als blij en het was gewoon mooi om te zien eigenlijk. De verschillende kleuren, de mooie vormen... Dat alles maakte de luide knallen en de plotse ontploffingen wat minder eng. "Raar hè? Hoe we hier zitten alsof we elkaar al een lange tijd kennen terwijl we elkaar nog maar net ontmoet hebben." Ze keek ietwat verrast op toen ze Lubbock hoorde praten. Ze keek hem kort aan. "Ik vraag me af of ik haar nog vaker zal zien..." Het was stil, ja dat was het inderdaad. Was het niet voor oren bedoeld. Ze toonde een kleine lach en leunde wat naar voren waardoor ze met haar hoofd op haar handen kon steunen, die op hun beurt op haar benen aan het rusten waren. Ze was gewoon naar hem aan het kijken, voor zo'n paar seconden, daarna ging ze terug lichtjes rechtop zitten. "Je overnacht toch niet toevallig in Lumiose?" zei ze met een zachte stem.

Verbaasd, dat was hij zeker. Ze week dan ook meteen haar blik van hem. Oh Tawnee wanneer leer je toch af om zo te zijn? Ze zuchtte even, haar trillende adem leek onstabiel. Was dit door de stress of gewoon omdat haar lichaam het zo wilde? Of beide... ze zuchtte nogmaals, weer met een trillend geluid. "Ik overnacht inderdaad in Lumiose, in het noordelijke Pokémon Center, om precies te zijn." Haar ogen werden groot. Wat een toeval! Ze keel even naar hem, nu was het haar beurt verbaasd te zijn. "Hoezo?" Ze keek hem nog even aan. Na enkele tellen toonde ze een brede lach op haar lippen. "Ik wil je beter leren kennen," zei ze, zoals altijd rechtuit. "Misschien kunnen we morgenn... Of eigenlijk beter gezegd vandaag, iets samen doen?" zei ze met een kleine lach. "Ik overnacht trouwens ook in het noorden, dus we kunnen samen terugwandelen," informeerde hij hem nog. Daarna keek ze weer even kort naar de laatste vuurpijlen die zometeen de lucht in zouden gaan. "Lubbock?" zei ze toen. "Heb je het nu niet koud...?" Maar voordat hij antwoord kon gecen schoof ze tot tegen hem en legde ze een stuk van de vest zo op zijn schouders. Een open lach werd naar hem toegeworpen, ookal kenden ze elkaar misschien nog maar een uur.

Hij zou het leuk vinden om met haar iets te doen. Wat die iets zou zijn, was zelfs een vraag dat zij niet wist de beantwoorden. Ze zuchtte daarom ook even zachtjes maar bewonderde het vuurwerk verder. Toen ze echter dichter naar hem schoof om hem warmte aan te bieden zei hij eerst; "Wat?" Ze keek hem een beetje droog aan, met ogen die ietwat scherp stonden. Niet dat ze boos was, nee, ze dacht dat hij grof bezig was en dat zou helemaal niet goed komen als het zo was. Ze zuchtte even opgelucht toen ze zijn lach zat en al snel werd haar blik dan ook terug zacht. Ze richtte haar ogen terug op de hemel, waar de laatste vuurwerk zijn kleuren showde.
Toen het vuurwerk gedaan was, stond Lubbock als eerste recht. Hierdoor viel de vest van zijn schouders. Tawn keek hem aan en keek toe hoe hij de vest opnam en snel aandeed. "Zullen we gaan?" Een hand werd naar haar uitgestoken. Ze knikte even naar hem en pakte zijn hand vast waarna ze overeind kwam en even naar hem lachte. Ze stapte even naar voren en liep de trap al af, op het einde van de trappen, keek ze even achterom, haar handen strijkend over de stenen leuning van de trap.

Het duurde even, maar uiteindelijk stond Lubbock toch beneden aan de trap. Tawn lachte even naar hem. Ze liet haar handen over de leuning glijden en keek hem aan, maar hij bleef even staan. Was hij in shock? Ze grinnikte even. Oh, straks moest ze hem een slag in zijn gezicht geven of hem in water gooien. Zo had ze gehoord dat dit wel mensen uit een shock kon halen. Gelukkig voor hem antwoordde hij snel genoeg. "Eh.. Oh ja!" Zei hij dan toch. Ze keek hem terug aan, een kleine lach op haar lippen. "Let's go." Ze knikte naar hem en volgde hem, tot ze naast hem liep. Ze sloeg haar handen achter haar rug en keek even rond. "Heb je eigenlijk hobby's?" zei ze terwijl ze een beetje naar voren leunde en zijn ogen zocht.