{Masked Ball} I am the Spinarak!

"Hmm... Goede vraag.." antwoordde hij. Wat, wist hij niet wat hij graag deed? Buiten Pokémon trainen was het toch best logisch, de meeste mensen deden hetzelfde graag want mensen waren nu eenmaal dingen die altijd dezelfde dingen deden, toch? "Ik vind lezen leuk, wat best logisch is omdat mijn ouders een boekenwinkel hebben... En, eh...Buiten in de natuur zijn is ook wel fijn." Ze knikte even naar hem. Zij heeft nooit veel gelezen, zag je wel aan hoe dom ze was. Ze zuchtte even zachtjes, dus zijn ouders hadden een boekenwinkel, leuk. "Om eerlijk te zijn...." Ze rechte haar rug terug en bleef hem aankijken. "Ben ik een saai persoon met vreemde gedachten..." Even knipperde ze met groter wordende ogen naar hem. Dat had ze wel een beetje te verkeerd opgevat hoor. na enkele tellen gaapte hij. "Sorry..." zei hij. "Ik ben gewoon moe." Ze fronste even en keek voor zich uit. "Niet erg, is toch normaal, het is laat," zei ze met een kleine lach terwijl ze rustig verder wandelde. Was Lubbock... Misschien zo'n vies persoon? Ieuwl... Alsjeblieft Arceus... Laat het niet zo zijn. Ze schudde even haar hoofd en lachte toen naar hem, maar ze kon niet echt op een vraag komen om het gesprek op gang te houden.

Ze grinnikte even zachtjes en keek toen even schuin naar Lubbock. Natuurlijk niet goed als je zo lomp was als zij. Ze struikelde even onhandig over haar eigen voeten heen en wel meteen viel ze naar voren. Het was op een magische wijze dat ze terug goed kwam, maar geen evenwicht meer had. Ze tuimelde naar voren, maar kon haar handen nog plaatsen. Natuurlijk was het te laat en viel ze zo in een van die sloten van Lumiose. Met een plons viel ze erin en met wild slagen kwam ze terug boven. Ze was al goed geoefend om met kleren te zwemmen en zeker in koude tijden. Geweldig he? Ze hapte even kort naar lucht en keek even rond, maar ze kon nergens een uitweg vinden. Nu zat ze dus vast in heet ijskoude water... Geweldig...

"Tawnee!" Ze spoog even een mondvol water uit. Bah, bah, bah, bah! "Gaat het een beetje?" Ze keek op en schudde haar hoofd. "Nee!" zei ze. "Ik lig in het water!" Wauw... Wat geweldig slim van je dat nog eens te vermelden. "Het is heel koud," vervolgde ze dan maar. Wauw, het vroor waarschijnlijk dus was het best wel normaal dat ze het koud had zeker? "Ik ga mijn Pokémon ha-" Ze keek hem even angstig aan. Nee, laat me niet achter, please! Nee, doe dat niet! "Bij nader inzien, het zou niet zo slim zijn om jou hier achter te laten." Ze zuchtte opgelucht. Toch verdween hij uit haar zicht. "Lubbock?" zei ze. Paniek greep haar snel. "Lubbock! Laat me niet achter!" schreeuwde ze wel meteen erachter. Ze kon wel huilen want dit moest haar natuurlijk weer gebeuren. En natuurlijk nu, geweldig en goed gepland door haar leven. Soms vroeg ze zichzelf af of ze niet gewoon het ongeluk aantrok, ze was lomp, dat wist ze wel langer dan vandaag, maar niet iedereen sukkelde zomaar in de grachten van Lumiose. Na enkele tellen, opende ze haar mond weer. "LUBBOCK! IK BEN BANG! IK HEB HET KOUD!" Schreeuwde ze hopeloos uit. Ze snikte even zachtjes en keek hopeloos rond. Waarom weeral water? Waarom... Ze voelde hoe een warmere traan over haar wang gleed. Het gezouten water vermengde zich al snel met heet donkere, koude water waar ze in zat. Nee, ze wilde weg... Iemand moest haar komen redden... Echt... Het was koud, straks bevroor ze nog. "Wat moet ik doen?" Wel meteen keek ze op. Wel meteen kwamen de tranen van geluk. "Ik dacht dat je me achter had gelaten!" zei ze met een klein lachje op haar fijn lipjes. "Gaat het?" Ze zuchtte even zachtjes. "Nee, je hebt me een hartaanval bezorgd, ik dacht dat ik hier voor altijd vast zou zitten..." zei ze toch wat zachtjes, tranen stroomden nog steeds lang haar gezicht heen. Oh... Ja... Ze werd lekker emotioneel. Daarna zuchtte ze toch even zachtjes en keek ze even kort rond. Ze had zelf geen Pokémon die iets konden doen, ze konden alleen zinken... Tenzij Sachi iets kon doen... Misschien iets maken van ijs... Onder water probeerde ze de bal los te maken van haar riem, wat lukte. Snel trok ze deze boven het oppervlak en keek ze er even naar. Daarna hield ze deze voor zich, naast Lubbock gericht. Een rode straal kondigde aan dat de Pokémon op komst was. Het werd groter en groter... Wat? Opeens stond een brullende Aggron daar. Ow Arceus... De Pokémon keek even naar de groenharige, scherpe blik in haar ogen. "Uhm..." zei ze. Ze wist niet echt hoe ze de Aggron moest inschatten op dit eigenlijke moment. Zou ze aanvallen of zou ze braaf zijn? Het was enkel een vraag die tijd zou weten... De heilige Arceus zou het waarschijnlijk ook al weten en die Pokémon had waarschijnlijk zijn beste snacks en drinken boven gehaald om te kijken naar dit tafereel. Je zou zo aan het scherm gekluisterd zitten; Het meisje dat half bevroor en de jongen oog en oog met het monster. Zelf had ze niet echt de aanzet de Pokémon terug te laten keren, daar dacht ze zo niet aan. De helblauwe ogen van de grijze Pokémon gloeiden vijandig, dat was duidelijk, zelfs op zo'n afstand. Toen slaakte de Pokémon een kreet. "Ren Lubbock, ren!" Gilde ze meteen. Met grote ogen zag ze hoe de grote Pokémon in zijn richting sloeg met een Dragon Claw. Iep! Kido nee! Ze zwom snel naar de rand en probeerde even naar boven te klimmen, wat natuurlijk niet lukte. Ze sukkelde dan ook zo weer in het water, een tweede plons werd hoorbaar. Toen ze terug boven kwam, was het al te laat om de Aggron te laten terugkeren, aangezien deze waarschijnlijk achter Lubbock zat. Ze zuchtte even zachtjes en staarde even naar de Pokéball in haar handen. Wat was ze weer slim geweest. Ze liet haar hand terug onder water gaan en  probeerde met veel gesukkel en geplons in het water de bal terug vast te klikken en de volgende los te maken. Op goed geluk haalde ze deze boven en richtte ze deze nu op de rand van de gracht. Een rode straal vormde al snel een Glaceon en Tawn zuchtte dan ook opgelucht. "Oké... Kido zit achter een jongen aan en wil waarschijnlijk hem vermoorden," zuchtte ze zachtjes. "Dus... Kan je het water bevriezen?" Ze keek even naar de Ice Type Pokémon, die bedenkelijk naar het water staarde. Er was een glans van zorg te zien in haar helblauwe oogjes en Tawn wist niet zeker of ze echt iets zou doen. Misschien de oude Sachi, maar de nieuwe Sachi zou dit niet riskeren... Toch? Ze zuchtte even en keek toe hoe de kop van de Glaceon even zakte en deze de randen bekeek. Wat was ze van plan? Of wat wilde ze weten? Ze zuchtte even zachtjes en haalde haar hand even door haar blonde haren. Daarna besloot ze maar om de Pokéball, opnieuw met hetzelfde gespetter en faal zwemgedrag, terug aan haar riem te klikken. Opeens hoorde ze een gebrul en toen slikte ze. Kido! Eht serieus, die Pokémon had problemen. Ze zuchtte even keek naar de Glaceon die even opkeek bij het gebrul. Daarna keek ze naar haar trainer en knikte ze naar de andere muur. Tawn keek haar even aan, snoof even zachtjes, en zwom er toen met veel tegenzin naar. Ze begon zich moe te voelen en ze was waarschijnlijk ook al onderkoeld... Toen ze de muur had bereikt draaide ze haar lichaam en keek ze met grote ogen naar de Eeveelution. De Pokémon haalde even geconcentreerd adem en sloot toen haar ogen. Tawn vroeg zich af of de Pokémon haar niet zou bevriezen als ze dit deed... Ze zuchtte even trillend. Dit was belangrijk en dat wist ze... Opeens opende Sachi haar bek en ogen, Icy Wind. De ijzige wind raakte het water en deze bevroor langzaam. Gelukkig was ze aan de andere kant en kon het ijs haar niet zo snel bereiken, toch? Het water bevroor steeds sneller en Tawn kreeg het ook steeds benauwder. Ze zuchtte even trillend en staarde naar het dichter komende ijs. Opeens sloot de Glaceon haar bek en keek ze naar haar trainster. Na enkele tellen sprong de Ice Type Pokémon op en lande deze elegant op het ijs, waardoor deze nog meer uitbreidde. Tawn zag ook duidelijk dat Sachi serieus haar best deed, dat toonden de kleine sneeuwvlokjes rond haar aan. Ze probeerde haar lichaamstemperatuur zo laag mogelijk te doen... De vraag was alleen of dit wel verantwoord was... Ze zuchtte even, beter dan niks he?
Na enkele tellen nam Sachi een paar passen terug en knikte ze naar Tawn. De blondharige keek even met trillende ogen naar haar Pokémon, toch zwom ze wat naar voren. Toen ze bij het eilandje van ijs was plaatste ze haar handen op het ijs. Even kneep ze haar ogen toe van de snijdende, ijzige pijn. Uiteindelijk drukte ze zichzelf toch op en kwam ze trillend neer op het ijskoude ijs. Ze rolde zich even op tot een klein bolletje en bewoog ze niet. Haar ademhaling was traag, haar hartslag snel. Ze was onderkoeld en ze was uitgeput. Zulke dingen konden toch leiden tot iemands dood? Vast wel, niet dat zij daar iets van wist... Langzaam opende ze haar grijze ogen en keek ze even naar het kalme water dat sloeg tegen de randen van het koude eiland. Na enkele tellen kwam ze langzaam overeind en keek ze rond. Sachi was dichter gekomen, maar ze was wijs en bleef op afstand met haar koude lichaam. Toen ze elkaars blik ontmoette, keek Sachi meteen op, vast opzoek naar een weg van het eiland... Ja, daar had ze eigenlijk ook niet aan gedacht. Ze haalde even trillend adem en zuchtte zachtjes. Kleine wolkjes condens kwamen er met zwakke schokjes uit. Nu de adrenaline van eerst langzaam begon uit te werken voelde ze de druk steeds sterker worden. Kon dit lichaam wel aan? Hoe koud was het eigenlijk. Ze tilde even haar trillende handen op, die een paars-rode kleur hadden. Trillend balde ze haar handen tot vuisten en keek ze naar haar Glaceon, zelfzekere blik in haar ogen. Zonder dat Sachi het waarschijnlijk door had, schoot Tawn naar voren, greep deze de Ice Type Pokémon vast en sprong deze op. Ze botste zo tegen de muur aan en haar ene hand gleed snel over de stenen. Toch kon ze Sachi met een snelle draai op het land zetten, waarna ze haar andere hand ook over het gesteente liet gaan. De Glaceon, compleet verward van wat er gaande was, kwam glijdend tot stilstand en staarde ongelovig naar haar trainer die spartelde aan de rand van de muur hing. Haar ogen waren vurig en ze spande al haar pijnlijke spieren op waarna ze haar ene been op de een of andere manier op het land wist te gooien, toen volgde de tweede, daar bleef ze liggen. Zwarte vlekken flitste voor haar ogen en ze voelde hoe de koude aan haar bleef kleven. Het zoog aan haar energie en haar wilskracht om echt door te zetten... Toch... Lukte het? Ze haalde diep adem en opende haar ogen weer. Wauw... De hemel was echt pikkezwart vanavond... Ze zuchtte zachtjes en zag de kleine wolkjes naar de hemel stijgen. Na enkele tellen sloot ze haar ogen terug. Je kon toch niet doodgaan van een beetje ijs? Een grijns kwam op haar lippen, zo makkelijk zouden ze niet van haar afkomen. Ze keek even schuin naar haar Glaceon en wel meteen schoot Lub door haar heen... Die was ook in gevaar he? Ze lachte even naar de Ice Type Pokémon, ze wist niet echt waar hij was, hij kon evengoed hier zijn zonder dat ze het door had. Kido zou achter hem zitten, ze probeerde hem vast op te eten of te pletten, zoals een brave Aggron zou doen. Ze zuchtte even zachtjes en liet haar trillende hand naar beneden gaan. Ze pakte de ball van Kido en legde deze voor haar trouwe Glaceon. "Kido... Jongen..." zei ze op een zwakke toon. Was ze nu zo moe of hoe zat het? De Ice Type Pokémon fronste even, maar knikte toen, pakte de bal en rende toen weg, vast opzoek naar Lubbock. Ze zuchtte even zachtjes en sloot haar ogen met een grote grijns op haar lippen. Nee... Zo snel waren ze nog niet van haar af. Ze opende haar leigrijze ogen weer en tilde haar handen op, trillend keek ze naar het ijslaagje op haar ene hand... Ze lachte zachtjes... Dat gebeurde er dus als je een Glaceon aanraakte. Ze liet haar ene, niet bevroren hand, over haar borstkas glijden, waar Sachi ook had gelegen... Hehehe... Dat verklaarde de druk op haar borstkas wel... Het ijs drukte wel en het was echt te koud... Zou haar lichaam het al opgegeven hebben? Ja... Nee... Nee... Ze lachte zachtjes... Ah... Ze sloot haar ogen en voelde hoe de wereld langzaam wegviel, alles rondom haar. Het geluid stierf weg ook haar handen vielen neer. Enkel het kleine lachje op haar lippen bleef. Toch zag je duidelijk dat ze nog leefde... Ze had gezworen niet te sterven van een stukje ijs en dat zou ze ook niet doen. Niet dat het ook zo erg was, ze was enkel onderkoeld, uitgeput en haar arm was bevroren en een stuk van haar borstkas... Het kon altijd nog erger worden he? Jep... Dat kon het inderdaad... Het zwakke rijzen en dalen leek fragiel... Maar dat was ze niet, dat had ze zojuist zo mooi bewezen.. Ze kon perfect voor zichzelf zorgen... Jep... Echt... Geweldig goed voor zichzelf zorgen. Plus ze had al ergere dagen gehad... Toch?

Niet echt.
Dat had ze toch zo mooi getoond nu? Ze kon niet eens deftig op haar eigen poten lopen... Laat staan deftig een leven leiden zonder problemen.
En ja... Het kon niet erger worden dan nu.

Alsof ze iets kon horen, nee. Ze ademde enkel zwakjes, rilde soms even en neigde soms wel te stoppen met ademen, maar dat gebeurde niet. Het was dan ook haar Glaceon die de eerste stap naar voren waagde en even zachtjes piepte naar de groenhraige jongen. Was het duidelijk of niet? Het laagje ijs dat haar arm en borstkas bedekte maakte het wel duidelijk dat ze zowat aan het bevriezen was. Het was dodelijk en dat zou wel iedereen moeten weten, maar wist hij dat? Wist hij dat ze koud had en zou hij het wagen? Zou hij haar redden en haar naar de warmte brengen...
Zou hij dat doen voor haar?