Caffeine

“Yooooooooooo, deze stad is groot!” Cecille keek haar ogen uit en wist daardoor drie keer bijna onderuit te gaan, omdat ze haar voeten niet goed optilde en over een uitstekende steen struikelde. Of ze viel over haar eigen voeten, want zo lomp was ze ook nog wel. Sivar liep vlak naast haar, zijn poot in haar hand geklampt, bang dat hij zijn Trainer anders uit het oog zou verliezen. De drukte hier was immens en hoewel het avond was, leek het alsnog alsof de winkels alles voor 70% of meer verkochten. Cecille en haar Tyrogue wisten echter wel beter. De prijzen hier waren net zoals de drukte overweldigend. Waarschijnlijk zou de blondine hier nooit iets kunnen veroorloven; zelfs in de uitverkoop was het stikduur. En zelfs al zou het met 70% korting worden verkocht, dan moest Cecille er alsnog weken voor werken.
Desondanks hadden ze het hier naar hun zin. Het was er misschien druk, maar dat maakte het meteen supergezellig. Het afscheid met Sara was misschien deprimerend; vandaag wist ze zich nog wel te vermaken. Waarom dat afscheid zo zwaar viel, kon Cecille eigenlijk niet bevatten. Zij was nooit iemand geweest die anderen echte miste. Haar eigen ouders miste ze nu niet eens, want ze wist dat ze niet alleen was. En hoewel ze hen graag zou weerzien, kon ze prima zonder hen leven als het moest. Maar met Sara was het anders. Ze wist niet waarom, maar ze wilde het liefst zo lang mogelijk bij het meisje zijn. Eigenlijk wist ze wel waarom – ze kon het alleen niet bevatten. Dat wat ze bij en voor Sara voelde, had ze nog nooit voor iemand gevoeld. Natuurlijk had ze mensen wel eens leuk gevonden, maar langer dan een nachtje samen hadden ze nooit gespendeerd. En daar was Cecille altijd content mee geweest. Tot ze het witharige meisje had ontmoet.

Enfin, ze was misschien niet helemaal bij zinnen sinds het vertrek van haar nieuwe vriendin. Ze durfde zelfs toe te geven dat een groot deel van de tijd haar gedachten naar laatstgenoemde uitging. Sivar kon dat ook niet ontkennen, want hij had haar vaker dan één keer op dagdromen betrapt. En hij wist precies over wie het ging. Soms was het eng dat haar eigen partner haar zo goed kende. Zo lang waren ze nog niet eens samen. De Tyrogue had nu echter wel een nieuw doel opgesteld; de twee zo snel mogelijk herenigen. Hij wist zeker dat ze het laatste nog niet hadden gezien van Sara en Cinnamon.
“Dus euh,” begon de blondine toen zo nonchalant mogelijk tegen haar pokémon. Ze keek zoekend om zich heen, maar wist eigenlijk niet naar wat ze nou zocht. Nou ja, misschien zocht ze wel naar een bepaald persoon. Niet dat ze haar nog zouden zien hier. “Waar wil je eigenlijk heen?” Sivar keek op, lichtjes fronsend in een nadenkende gezichtsuitdrukking. Wist hij veel waar hij heen wilde. Hij kende de weg hier niet, laat staan wat ze konden doen. Dat gold echter ook voor zijn Trainer, die hen nu naar de kant van een straat begeleidde. Eenmaal daar haalde hij zijn schouders op. Dit keer was het haar beurt om te fronsen, waarop ze langzaam haar blik liet rond glijden over de mensenmassa. Haar paarse ogen bleven uiteindelijk hangen op een café aan de overkant. “Wil je wat gaan drinken?” vroeg ze grijnzend aan de pokémon. De grijns beviel hem niet, maar eerlijk gezegd had hij geen beter idee. Of een argument om er niet heen te gaan. Sivar knikte dus maar en werd toen naar de overkant gesleurd; zijn Trainer beukend door de mensen heen. Soms was het handig om een beetje asociaal te kunnen zijn.

Toen ze bij het café waren aangekomen, walste Cecille zonder pardon naar binnen. Een beetje teleurgesteld keek ze rond. Het zag er kleiner uit dan van buiten af en het was leger dan ze had verwacht, maar ze moesten het er maar even mee doen. Nonchalant ging ze op een kruk aan de bar zitten en hielp haar Tyrogue op de kruk naast haar, waarop ze de bartender begroette en haar drankje bestelde. In Johto was het in de clubs heel simpel geweest om een alcoholisch drankje te krijgen, dat wist ze uit ervaring, maar dat kon misschien ook komen omdat ze inmiddels wist hoe het moest. In Kalos, echter, had ze geen idee of ze dat wel makkelijk kon krijgen. Soms vervloekte ze haar leeftijd, zelfs al was ze maar één jaartje te jong ervoor. Toch besloot ze het maar veilig te spelen vandaag en voor een simpele Ice Tea te gaan, die niet veel later werd voorgeschoteld. Ze liet Sivar aan het rietje drinken en nam toen zelf een slok van het spul. Hm. Ze had dit goedje al zolang niet meer gehad, dat ze eigenlijk was vergeten hoe het smaakte. Tot haar verbazing was het nog best lekker ook.

Het duurde niet lang voor het gevoel bij haar naar boven kwam. Het gevoel dat het naar haar mening te stil was, dat zij te stil was – het duurde ongeveer vijf minuten voor het haar volledig had overgenomen; verveling. De bartender scheen verder geen gesprek met iemand te willen voeren, aangezien hij met zijn rug naar de mensen toestond en glazen aan het schoonmaken was. De overige mensen die nog in het cafeetje zaten, waren ver van haar verwijderd. Dat niet alleen, het waren ook nog mensen die een stuk ouder waren dan haar en hoewel leeftijd nooit een rol bij haar speelde, had ze liever contact met iemand die iets meer in haar leeftijdscategorie viel. Niet dat zulke mensen echt te vinden waren in een café, maar goed.
De blondine draaide haar kruk met een halve slag en wiegde zodoende lichtjes heen in weer, blij dat de kruk zodanig ontworpen was dat ronddraaien een mogelijkheid was. Sivar zag wat er gebeurde en werd opeens een heel stuk vrolijker, enthousiast rondjes draaiend op zijn zitplek. Cecille zag het in haar ooghoek gebeuren en grijnsde breed. Wat was haar Tyrogue toch een klein kind. Niet dat zij zoiets niet zou doen. Wat dat betreft was ze precies hetzelfde als hij. Voor nu, echter, was ze content om achterover tegen de bar aan te leunen, één van haar ellebogen rustend op het hout zelf, terwijl ze rustig van haar Ice Tea genoot. Tussendoor bood ze Sivar een slokje aan, maar die was op dat moment te misselijk om ook maar te denken aan iets te verorberen.

Cecille draaide zich terug naar de bar en besloot verveeld naar het interieur te staren. Daarnet had ze de stoelen en tafels bekeken, samen met de gedecoreerde muren, maar nu was ze geïnteresseerd in de benodigdheden om zo’n tent te runnen. Misschien kon ze dat later wel doen, als ze alle badges had gehaald en mee had gedaan aan de League. Ze kon zelf voor bodyguard spelen en haar pokémon konden zeker daarin meehelpen.
Haar aandacht werd echter getrokken toen er een vreemdeling bij kwam zitten. Hij ging niet zo ver mogelijk van haar vandaan aan de bar zitten, maar juist vlak naast haar. Cecille liet haar oog op de jongeman vallen, die, tot haar verbazing, een stuk jonger was dan de rest van de aanwezigen hier. Net als haar. Als tweede viel haar op dat hij niet naar een bepaald iets leek te kijken. Dat deed hij wel, maar zijn blik was niet gefocust. De blondine wist niet wat ze hiervan moest denken, maar ze besloot er maar geen vragen over te stellen. Zelfs zij wist hoe belangrijk een goede, eerste indruk was en dat wilde ze niet verpesten.

Helaas voor haar verpestte ze die waarschijnlijk wel. Toen haar oog viel op de pokémon die naast de jongeman stond, werden haar ogen groot van verbazing. Het was niet te missen; die lange, zwarte oren. Die sterke bouw. De blauw met gele vacht. Dit was een Lucario. En laat dat nou net een pokémon zijn waar zij een zwak voor had.
Voor Cecille er erg in had, had ze al een geluid gemaakt dat het beste was te omschrijven als een gil die in haar keel bleef steken. Het was niet bepaald luid, maar het was wel erg hoog. Alles bij elkaar duurde het nog niet eens een hele seconde voor ze weer even stil was. Even, omdat ze bijna direct terugdraaide naar de jongeman en hem met grote ogen aansprak. “Je hebt een Lucario datiszocool!” sprak ze enthousiast tegen hem. Sivar keek in de tussentijd droog naar zijn trainer, zich herinnerend dat ze dit elke keer deed wanneer ze een andere trainer tegenkwam met een vechtpokémon. Dit gebeurde immers ook bij Tyson met zijn Riolu. Hij sprong van zijn kruk af en liep op de Lucario af, waarna hij omhoog keek en onder de indruk de vechter in zich opnam; alsof hij een kleine kleuter was die naar een grote broer opkeek om geen enkele rede buiten dat hij groter was. Ondertussen ging de blondine vrolijk verder met fangirlen. “Zijn jullie al lang samen? Is hij je partner? Waar heb je hem gevonden?” Tussen de vragen door nam ze geen adem. Die nam ze nu pas, wanneer ze daadwerkelijk in ademnood verkeerde. Na eens scherp te hebben geïnhaleerd, stelde ze haar laatste vraag. “Welke vechttechnieken gebruiken jullie?”

Het meest verbazingwekkende aan deze ontmoeting, of in ieder geval voor Cecille, was het feit dat de jongeman stil bleef tijdens haar waterval aan woorden. Normaal gesproken hadden mensen haar allang boos aangekeken of waren ze in de ergste gevallen zelfs weggelopen, maar deze vreemdeling bleef zitten en luisteren. Een beetje overrompeld, dat wel. Toen ze dan ook uitgesproken was, kwam er niks anders dan een verwarde zin uit z’n mond. Iets wat de blondine haar hoofd een tikje opzij liet hangen, alsof ze een puppy was die een geluid hoorde die ze nog nooit eerder had gehoord. Welke soort zou ze dan eigenlijk zijn? Waarschijnlijk een Golden Retriever.
Terwijl het meisje ietwat ongeduldig op een antwoord wachtte, voelde de Tyrogue zich een beetje gegeneerd omdat hij zichzelf had betrapt op staren. Dit kwam mede dankzij de vriendelijke glimlach die hem werd toegeworpen; een gebaar die hij desondanks uiteindelijk terugdeed. Net als zijn trainer was hij best benieuwd naar de Lucario, maar hij was lang niet zo drammerig als de blondine. Daarom besloot hij de pokémon maar eerst te begroeten in zijn eigen taaltje, voor hij zich voorstelde en vragen ging stellen.

De jongeman gaf direct daarop een antwoord op één van Cecille’s vragen. Normaal gesproken zou het meisje de antwoorden op de rest ook willen weten, maar ze was zo onder de indruk dat dit haar compleet afleidde van al het andere. Haar glas Ice Tea, dat nog voor de helft gevuld was, was ze ook al lang en breed vergeten. “Dat is zo cool,” herhaalde ze, niet doorhebbend dat ze als een middelbare scholier klonk die haar idool eindelijk ontmoette. Misschien dat ze hem wel niet op z’n gemak liet voelen, maar zoiets had ze sowieso nooit doorgehad. Eén van de redenen waarom sommigen haar liever vermeden dan echt met haar om wilden gaan. Wat ze echter wel doorhad, was dat de jongen niet direct naar haar keek bij het spreken. Pas toen viel het kwartje bij haar. Hij was blind. Wederom kwamen vele vragen bij haar op bij deze realisatie, alleen wist ze zelf ook wel dat deze te persoonlijk waren en besloot ze die maar ergens in haar achterhoofd te stoppen.
Op de vraag of ze veel verstand had van vechtpokémon, wist ze per direct haar antwoord al. “Yep!” reageerde ze enthousiast. “Nou ja, ik wil niet opscheppen, maar ik ben best wel een expert,” voegde ze er met een grijns aan toe – haar toon erg plagerig en nonchalant. Natuurlijk wist ze zelf ook wel dat ze geen echte expert was. Dat werd laatst wel bewezen toen ze leerde over een bepaalde pokémon in de vechtsoort. Ze had nog nooit eerder van Pancham gehoord; die leerde ze pas kennen toen ze in Kalos aan was gekomen en zich in Camphrier Town bevond. Ze had er echter wel eentje in haar team zitten nu, dus de pokémon bestuderen was geen enkel punt meer voor haar.

Het was pas later – en eigenlijk veel te laat – dat ze zich besefte dat ze de naam van de vreemdeling naast haar nog niet wist. Cecille stond op het punt om die te vragen, maar ze hield zichzelf tegen, realiserend dat ze haar eigen naam nog niet had weggegeven. “Oh,” sprak ze toen droog na dat besef. “Ik ben trouwens Cecille!” stelde de blondine zich voor met een schaapachtige grijns. Ze wees even naar haar Tyrogue. “En dat is Sivar,” voegde ze eraan toe. Haar schaapachtige grijns veranderde in een trotse, hoewel die niet lang staande hield. De jongeman was blind. Ze wees naar haar pokémon. Hoe stom kon ze zijn? “De... De Tyrogue bedoel ik. Mijn Tyrogue. De pokémon.” Cecille kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan. Dat deed ze ook. “Sorry, ik... Ik ben een idioot. Let niet op mij.” Zich schamen deed ze niet – dat was iets wat deze Skarsgard nooit deed. Wat ze wel deed, was zichzelf streng toespreken. Wie weet hoe erg ze het nu wel niet verknald had.

Hij vroeg welke vechtpokémon ze nog meer in haar team had. Cecille wreef onschuldig over de achterkant van haar nek met haar hand. “Tot nu toe heb ik alleen Sivar en nog een Pancham... Maar ik heb ook een Chimchar en een Torchic, dus daar komt wel verandering in,” vertelde ze, waarbij ze haar blik even liet rusten op de oranje met gele kip op de jongen zijn hoofd. Ze was eigenlijk zo druk in de weer geweest met de Lucario, dat ze de pokémon nog niet eens had opgemerkt. Het zag er eigenlijk wel grappig uit. Geen enkel teamlid van haar had dat tot nu toe bij haar geprobeerd. Zou Minnoo dat ook weleens willen beleven of was het geen Torchic ding? Eigenlijk zag ze Åsa daar eerder voor aan. Ze was ook zonder twijfel en moeite op Elias zijn rug geklommen de eerste vijf minuten dat ze hem kende.
De jongeman stelde zich voor als Raven. Haar mondhoeken krulden omhoog, want het was best grappig om te horen dat de persoon met het zwarte haar ‘Raven’ heette. Was dat niet het Engelse woord dat voor zwartharige mensen werd gebruikt? Het zou ook wel. Het was niet zo dat ze echt tijdens de lessen oplette op school.

Toen ze haar waterval aan woorden had gesproken, nam Raven de moeite om haar zorgen te stoppen door zelf iets te zeggen. Cecille voelde zich meteen een heel stuk minder de idioot die ze claimde te zijn en ontspande zich weer op haar stoel. Merkend dat het gesprek weer tot een halt was geroepen en dat het waarschijnlijk haar beurt was om iets te zeggen, begon ze na te denken over wat ze nog meer wilde weten. Dit kwam voornamelijk door haar extroverte karakter, maar normaal gesproken was zij ook degene die het gesprek levend hield. De blondine oogde haar metgezel nieuwsgierig en constateerde dat er zeker geen tien jaar verschil tussen hen inzat qua leeftijd. Misschien vijf? Ze was niet goed in inschatten. Waar ze eigenlijk nieuwsgierig naar was, was het type trainer van de jongeman. Eigenlijk was ze wel naar meer dingen nieuwsgierig, dat voornamelijk te maken had met zijn manier van vechten met zijn Lucario, maar ze besloot het nu even rustig aan te doen zodat ze ook van haar Ice Tea kon genieten. “Ben je een trainer? Coördinator?” begon ze, terwijl ze het glas in haar hand pakte en een slok via het rietje nam. “Breeder?” voegde ze er nog aan toe toen ze klaar was met drinken. Ze zette het glas terug op de bar en staarde geïnteresseerd naar Raven.