[Open!] Journey of a raindrop

Waarom had niemand hem ooit verteld over zijn moeder’s tweelingzus? Vol verbazing keek Aiden naar de vrouw die voor hem stond. Haar lange haren vielen langs haar gezicht, welke bedekt wasmet de vriendelijke glimlach met dezelfde twinkeling in haar ogen die hij ooit in de ogen van zijn moeder had mogen zien, voor alles bergafwaards ging. Haar groene ogen waren precies hetzelfde als die van zijn moeder en de gelijkenis was onmogelijk te missen. Woorden waren lastig te vinden. Al was hij geen gevoelig, hopeloos pupje, was het vreemd om te ontdekken dat je moeder een tweeling had. Iemand die zich nog onbewust was van het feit dat haar zus er niet langer was, dat deze een einde had gemaakt aan haar leven op een zeer brute wijze. Het was namelijk niet zomaar zelfmoord geweest. Nee, de vrouw had haar lichaam langzaam maar zeker steeds verpester gemaakt, had een langzaam en pijnlijk einde tegemoet gezien, haar zoon de hele weg met zich mee trekkend. Egoïstisch was één van de weinige woorden die haar perfect omschreven.
En daar stond hij dan nu, voor de vrouw die zoveel gelijkenissen trof met de vrouw die zijn jeugd had verpest, dat hij even niet wist wat hij zeggen moest. ‘Ze… Ik weet niet wat er is misgegaan, ze was altijd zo’n melig type,’ sprak de vrouw, de treurigheid niet verbergend in haar stem. Haar groene ogen stonden vol verdriet om het verlies van een dierbare. “Ze heeft het toch echt zelf gedaan,” sprak Aiden, zijn ogen koud en zijn blik licht vernauwd, terwijl hij de vrouw aankeek. Zijn stem was strak, zonder enige emotie. Hij was niet het type om te uiten, niet het type om na te denken over zijn gevoelens en zijn problemen te uiten bij iemand die hij niet kende, simpelweg omdat deze van dezelfde familie was. Nee, deze vrouw was niets van hem. Slechts een simpele herinnering aan zijn moeder. Een herinnering die hij niet nodig had. Een herinnering die hij niet gebruiken kon. Hij wist niet wat ze van hem verwachtte. Dat hij haar zou zien als familie, haar zou steunen met het verlies van de vrouw die al jaren dood was? Nee, hij was niet het type om mee te doen aan zulke… Tijdverspilling en zou dit nooit worden ook. Dit mocht de vrouw weten.
Langzaam schudde Aiden zijn hoofd, voelend hoe enkele druppels naar beneden kwamen. Amore, zittend op zijn schouder, slaakte een ontevreden kreetje. “Ik denk dat het weer tijd is om te gaan,” sprak hij, zijn stem niet veel warmer dan enige seconden geleden. Zonder op antwoord te wachten liep hij weg, de vrouw in haar eentje achterlatend. Hij kon haar nog horen roepen dat ze hem zou bellen, maar gezien het feit dat hij haar zijn nummer nooit gegeven had, leek deze kans hem klein. Niet dat het hem uitmaakte. Hij had geen familie nodig. Hij kon dit prima alleen aan. Hij was sterker dan dat.

Helaas leek de regen niet te stoppen en werd het enkel erger, zich ontwikkelend tot een heuse storm. Zijn kleding droop en Amore slaakte ontevreden kreetjes, maar weigerde zich terug te trekken in de ball die haar was toegewezen. Aiden vroeg zich af of ze het eng vond, of dat het gewoon een eigenwijs trekje was. Immers kende hij nog zo iemand die vreselijk eigenwijs was, zo eigenwijs dat het slecht was voor zichzelf en anderen. Na Lilium verbaasde hij zich over niemand nog.
Een luide donder klonk en onmiddellijk klonk een zachte grom uit de mond van Amore, wie natuurlijk niet bang was voor donder maar er niet van leek te houden dat het weer enkel slechter werd. Gezien het feit dat het dichtstbijzijnde Pokémon Center nog heel wat honderdtallen meters verder was, wist Aiden dat het een beter idee was om te schuilen in de grot die zich eventjes verderop bevond.
Zonder na te denken over het feit dat misschien meer mensen het idee hadden gehad om in de grot te schuilen, schoot Aiden de ingang binnen en liet hij zich tegen een muur zakken, langzaam zittend op de grond terecht komend, zich afvragend waarom vandaag zo’n vreselijk irritante dag was. Amore, zijn niet zo trouwe Pikachu, sprong van zijn schouder weer op zijn schoot en schudde zich uit, om op zijn schoot te gaan liggen alsof ze zo onschuldig was als ze eruit zag, iets wat bij lange na niet het geval was.
Maar, hoe langer hij stil zat, hoe ernstiger de kou werd en al snel graaide de jongen naar zijn eerste Pokéball, waaruit een Charizard kwam. Als er op dit moment iemand anders in de grot was, viel de Charizard absoluut niet te missen, aangezien zijn staart de grot voor een deel wist te verlichten, als een soort levende fakkel. De Charizard begreep dan ook meteen wat het probleem was en legde zich neer aan de voeten van zijn trainer. De warmte die de Pokémon uitstraalde was bijna perfect en Aiden boog even voorover om de Pokémon zachte klopjes te geven, waarna hij zijn ogen sloot en tegen de wand van de grot aanleunde.

Ondertussen was het buiten goed mis. Waar Aiden had gehoopt op beter weer, begon het enkel harder te regenen. Donderslagen klonken veel te vaak en een harde wind klonk. Aiden moest zeggen blij te zijn dat hij niet buiten was en al was de grot niet de ideale plek om te schuilen, was hij - met dank aan Tyrion - in ieder geval warm. Ook Amore leek te genieten van de warmte van de Charizard en kroop iets dichterbij. De vriendschap tussen de twee was al flink wat beter en het duurde dan ook niet lang voor de Pikachu op de rug van de Charizard hupste, een enthousiast kreetje slakend bij het voelen van de warmte, voor ze plaats nam en haar ogen sloot. Was er tenminste iemand die compleet op haar gemak was, zeg… Aiden vroeg zich werkelijk waar af waarom dat monster niet gewoon in haar ball wilde gaan zitten. Zo lastig was dat toch ook niet?

_{Het weer was verschrikkelijk, maar dan ook echt verschrikkelijk. Donder was te horen maar zo nu en dan werd de lucht ook verlicht door een felle bliksemschicht. Je kon het draaien en keren zoveel je wilde, maar het weer was op geen enkele manier goed. Aan het begin van de dag viel het nog redelijk mee. De lucht was wat donker en het regende zacht. Het was te doen en daarom ook dat de jongen had besloten om een wandeling te gaan maken. Hij was niet meteen van plan om verder te trekken en buiten te moeten overnachten als hij niet op tijd zou aankomen op zijn bestemming. Daarom had hij besloten om maar een kleine wandeling te maken, maar naar maten hij verder afdwaalde werd het weer slechter tot het uiteindelijk gewoon te erg was. De wind waaide je bijna omver en de regen zorgde ervoor dat je helemaal doorweekt werd. West had geprobeerd om zijn kap op te zetten maar heel de tijd werd die van zijn hoofd geblazen. Zijn beide pokémon verbleven ook in hun bal. De gelukzakken. Terwijl dat die droog zaten moest hij de koude buitenlucht trotseren. Het was zijn doel om terug ik een dorp of stad te geraken maar wanneer dat hij een grot zag greep hij gewoon zijn kans. Hij zetten het op rennen om uiteindelijk de droge grot te betreden.
Ergens was hij opgelucht zodra dat hij de grot had weten te bereiken, het was er droog maar jammer genoeg...koud. Doordat zijn kleding ook nog eens nat was werd de koude alleen maar erger. Het feit dat de grot zeer licht was, maar dan ook echt te licht voor een grot tijdens zo'n weer viel hem niet meteen op. Hij was te druk bezig met het uitdoen van zijn jas. Als hij het ding uit deed kon het sneller drogen, daarbij was het altijd beter om natte kleding uit te doen als het koud was, anders kreeg je het alleen meer koud. Of dat was toch wat ze zeiden. West sloeg zijn armen maar om zich heen met zijn natte jas in zijn armen. Het was pas wanneer dat hij zich omdraaide dat hij eindelijk zijn gezelschap zag, al was het eerst vooral de Charizard die opviel. Je kon de pokémon moeilijk niet zien. West zijn blik viel vervolgens ook op de andere persoon in de grot die vermoedelijk ook aan het schuilen was. 'Oh. Hoi.' was de zwartharige jongen zijn eerste reactie waarbij hij ook even zijn hand op stak ter wijzen van begroeting. West had niet meteen verwacht dat er nog iemand was, daarom dat hij even niet had geweten wat hij precies moest zeggen. 'Mooi weertje niet? Zo zonnig.' zei hij vervolgens nog. Meestal wist West wel wat hij moest zeggen, in iedere situatie maar de koude hielp gewoon niet. Zelfs al kon hij de warmte van de Charizard voelen. Warmte. De warmte die hij op dat moment nodig had. Zonder echt te twijfelen of na te denken kwam hij ook gewoon dichterbij, en dan begaf hij zich vooral richting de staart van het grote oranje wezen.}

_{De jongen waarmee hij tijdelijk de grot had mee moeten delen had vrij geïrriteerd geklonken, en West kon het hem niet kwalijk nemen. Hij probeerde echter zijn humeur niet te laten verpesten door wat slecht weer. 'Ach, bekijk het van de positieve kant, we zijn niet geraakt door bliksem en we zitten nu droog.' hij ging niet meteen zeggen dat ze binnen in de grot veilig zaten want het was niet de meest veilige plek. Er kon namelijk altijd wel iets instorten.
West moest toegeven dat het handig moest zijn om met dat weer een vuur pokémon te hebben. Het zorgde voor warmte en dat kon hij op dat moment zeker gebruiken. Aan de twee pokémon die hij in zijn bezit had, had hij niet veel. De zwartharige jongen zetten zich ondertussen op de grond neer, zijn jas legde hij naast zich open neer. 'Die keuze heb ik nooit gehad.' Skull had hij gekregen, hij had nooit mogen kiezen welke pokémon hij wou. Niet dat hij niet blij was met de pokémon. Hij wou de bange spook pokémon voor geen goud op de wereld nog willen wisselen. 'Aan mijn Dusknoir heb ik op het moment niet echt veel.' het zou West daarbij zelfs niet verbazen moest de geest pokémon ook nog eens schrik hebben van de donder. Nee, dat zou hem echt niet verbazen.}