De laatste spullen dat hij nodig had voor zijn reis borg Mikai zorgvuldig op in zijn tas. Zodat hij na een lange tijd eindelijk eens aan zijn tocht kon beginnen. De jongen werdt vergezeld door een Mudkip die vrolijk op het bed zat te wachten tot hij klaar was. “Ik heb er zin in, wat jij Lin?” vroeg Mikai na een lange stilte aan zijn Pokémon. Aylin keek verrast op bij het horen van haar trainers stem en knikte uitbundig. “Mudkip!” gaf ze als reactie terwijl ze vrolijk met haar kraaloogjes knipperend haar kopje op de jongen richtte. Mikai kreeg een tevreden glimlach rond zijn lippen toen hij zijn tas dicht ritste en een van de hengsels over zijn schouder sloeg. Zijn tas zat om, waarop hij licht voorover bukte om zijn Mudkip van zijn bed te pakken en haar mee te nemen naar beneden. Aylin klom vanaf zijn arm naar zijn schouder. Mikai liet niet merken dat hij het nogal spannend vond om Littleroot Town te verlaten en dat hij voor een lange tijd niet meer terug zou komen naar huis. Zijn ouders had hij een avond van tevoren al verteld wat hij wilde gaan doen en tot zijn verbazing waren ze enthousiast. Het verraste hem dat zijn moeder hem niet had proberen over te halen om thuis te blijven. Zijn vader… ja die was misschien wel gewoon enorm trots. Mikai ontwaakte uit zijn gedachtestroom toen hij voelde dat zijn Mudkip langzaam met een van haar uitsteeksels op haar wang tegen zijn gezicht drukte, zodat hij de Mudkip wel aan moest kijken. “Ik zie dat je je spullen al hebt gepakt?” weerklonk de stem van zijn vader, waardoor Mikai zich omdraaide en zijn vader achter hem zag staan. “Ja pap, heb ik gedaan,” gaf de jongen als antwoord en probeerde niet al te nerveus te klinken. Zijn vader glimlachtte naar hem, waarop hij een hand op de vrije schouder van de jongen en klopte hem bemoedigend. “Het geeft niks dat je zenuwachtig bent, jongen. Dit is misschien wel een van belangrijkste momenten in je leven,” sprak zijn vader. Mikai knikte langzaam terwijl hij een korte blik uitwisselde met Aylin… zelfs zijn Mudkip was een beetje zenuwachtig. En het was heel zelden dat Aylin zich ongemakkelijk voelde. Snel aaide hij haar over haar hoofd om aan te geven dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. “Je hebt gelijk, pap,” zei hij zacht maar verstaanbaar zodat zijn vader hem toch kon horen. Goedkeurend knikte Lorenzo op de woorden van zijn zoon.
Mikai liep met een vastbesloten blik naar de voordeur terwijl hij werd gevolgd door zijn ouders die hem naar de deur begeleidde. De jongen voelde een hoop adrenaline door zijn lijf stromen zodra hij zijn hand op de klink had gelegd en deze naar beneden duwde. De deur ging open, waar de jongen door naar buiten liep en meteen recht in de zon keek. Het zonlicht was fel genoeg om zijn hand beschermend voor zijn ogen te houden. “Oh Mikai! voordat je vertrekt.. Professor Birch heeft gevraagd of je nog even langs het lab wilt gaan,” zei zijn vader. Mikai draaide zich half om naar zijn vader en hierdoor ook een blik kon werpen op zijn moeder. “Waarom dan?” kaatste hij terug als vraag maar zijn vader kreeg een onheilspellende grijns op zijn gezicht. “Dat kom je te weten als je langs het lab gaat,” grijnsde zijn vader, waardoor de jonge trainer een verraste blik uitwisselde met Aylin. “Veel plezier daarbuiten zoon.” Hij kreeg een laatste duwtje in de rug van zijn pa, waarna hij zich richtte tot zijn moeder. “Lieverd, wees alsjeblieft voorzichtig en laat zo nu en dan wat van je horen,” zei zijn moeder die naar hem toeliep en een lunchbox in zijn handen duwde. “Dat komt goed mam!” Mikai kreeg een zelfverzekerde grijns rond zijn lippen, waarop hij een kus op zijn wang ontving van zijn moeder. “Aylin liefje, pas een beetje goed op mijn jongen,” ging zijn moeder verder, wat nu gericht was op zijn Mudkip. “Mudkip!” reageerde het blauwe wezentje vastbesloten. Grinnikend draaide Mikai zich om maar begon sneller te lopen toen zijn moeder nog iets ging zeggen. Als die eenmaal begon kon ze gewoon niet meer stoppen en ging onzin dingen roepen.“..en vergeet niet om elke dag een schone je-weet-wel aan te trekken!” riep ze hem nog na. Een geërgerde blik wierp hij op zijn moeder terwijl een kleine rode blos op zijn wangen verscheen uit schaamte. Mikai veranderde zijn snelle looppas in rennen waarna hij het tuinpad verliet. Oké de hele buurt had kunnen meegenieten maar dat boeide hem toch niet, hij zou toch niet meer terug komen voor een lange tijd. Dus kon niemand hem ook uitlachen.
“Dat doet ze nou altijd..had ze me toch even mooi voor schut gezet.. ugh moeders,” mopperde Mikai na een tijdje rennen geërgerd en keek vanuit zijn ooghoeken naar Aylin. De Mudkip had een brede glimlach rond haar snoet staan en bewoog vrolijk mee op het ritme van zijn looppas. Gelukkig was er tenminste een van hun vrolijk maar toch hield hij zich niet lang bezig met wat zijn moeder had gezegd. En begon hij nieuwsgierig te worden naar wat Professor Birch van hem wilde. Een starter Pokémon kiezen hoefde niet meer, want hij had Aylin al. Het tweetal naderde het lab van de Professor al, waarop hij door de open deur liep en naar binnen ging. De jongen moest abrupt stoppen omdat iemand hem haastig tegemoet kwam lopen, waardoor Aylin van zijn schouder viel toen hij werd aangestoten. Mikai ving hij haar behendig op en hielp haar terug op haar plek te zitten. “Ah Mikai! Ik verwachtte je al,jongen!” klonk de welbekende stem van Professor Birch enthousiast. Mikai deinsde een stap achteruit zodat hij de Professor aan kon kijken. Deze had een glunderende blik in zijn ogen. “Waarom moest ik komen?” vroeg hij toen en keek nieuwsgierig naar de man die hem naar binnen loodste. Hij werd meegenomen naar de ruimte, waar hij een paar maanden geleden Aylin had ontmoet. Het was er nog altijd even druk en chaotisch maar het voelde goed om hier weer voor even te zijn, ook hoorde hij allerlei piepjes en bliepjes afgaan. Afkomstig van de computers, waarschijnlijk. “Nou ik had gehoord van je vader dat je op reis gaat en nog geen Pokédex hebt. Je krijgt ook nog wat Pokéballen mee om Pokémon mee te vangen, dat zijn namelijk de standaard spullen die een beginnende trainer van mij mee krijgt als ze een starter komen ophalen,” legde de Professor uit en overhandigde hem een rood apparaatje en vijf gloednieuwe maar lege Pokéballen die de jongen dankbaar van de man over pakte. Hij bekeek het rode apparaat aandachtig en wisselde toen snel een blik uit met Aylin. “Oh dat is super cool, Professor! Dankjewel!” reageerde hij opgetogen en stopte de spullen weg in zijn rugtas. “Veel succes met je reis.” Mikai knikte op deze woorden waarna hij de Professor nogmaals bedankte en vervolgens terug ging naar buiten.
Eenmaal buiten bleef hij even staan om voor een moment stil te staan bij het feit dat hij eindelijk kon gaan. Mikai kon bijna niet wachten totdat hij een van de gymleiders uit kon dagen samen met Aylin aan zijn zijde. “Wij kunnen dit, Lin..” mompelde hij maar Aylin kon hem toch wel verstaan. “Wij gaan laten zien dat grootte en leeftijd er niet toe doet om dingen te bereiken!” Even keek hij veelbetekenend naar zijn Mudkip die kort nadacht en niet zo zeker van haar zaak was als de jongen. Na al die stomme opmerkingen van zijn klasgenoten wilde hij gewoon het tegendeel bewijzen en zorgen dat ze de woorden terug namen. Het bleek maar weer dat de woorden veel impact hadden gehad op Aylin en hij wilde er nu vooral voor zorgen dat vooral zij zich zeker zou voelen.
