A long journey[Open]

Rustig zette de jongen de ene voet voor de andere. Hij had al een aardige afstand afgelegd sinds hij hier was aangekomen in Kalos, maar je zou het ergens ook wel weer niet ver kunnen noemen. Hij richtte zijn blik op de weg voor hem en niet op de weg achter hem. Hij had tenslotte besloten om zijn verleden achter zich te laten en meer naar de toekomst te kijken, maar toch had hij het er nog best wel moeilijk mee. Het was namelijk niet niks wat er gebeurd was en hij wist ook wel dat het waarschijnlijk lang zou duren voor het echt over zou zijn en misschien zou het ook wel nooit over gaan. De nachtmerries waren er tenslotte nog steeds en elke nacht beleefde hij het weer opnieuw, maar toch wilde hij niet hebben dat anderen zich zorgen zouden maken om hem. Dat kon hij gewoon niet accepteren. Als iemand zou weten dat hij elke nacht nachtmerries had, dan zouden ze zich alleen maar met zijn leven gaan bemoeien. Een zucht ontsnapte even uit zijn mond. Hij zou er namelijk eigenlijk niet aan moeten denken en toch leidden zijn gedachten hem er naartoe.
Plots knorde zijn maag wat en hij besefte dat hij al een tijdje niks meer gegeten had en het zou ook nog lang duren voor hij eenmaal in Geosenge Town zou zijn, dus het zou niet echt veel kwaad kunnen om wat te gaan eten. Het enige punt wat er nu nog wel was, was waar hij natuurlijk kon eten. Hij had wel wat mee genomen, maar een steen zou wel handig zijn om op te zitten. Gelukkig bleek dat geen probleem te zijn en al snel vond hij een platte steen waar hij op kon zetten. Hij opende zijn tas en vond al snel het broodje dat hij had meegenomen, maar hij kon beter eerst ook zijn pokemon tevoorschijn halen, want die zouden ook moeten eten. Hij pakte twee pokeballen en opende ze, waarna Treecko en Dratini uit hun pokebal verschenen. Treecko was al sinds de tijd dat hij was begonnen als trainer met hem meegegaan, maar Dratini was er eigenlijk nog maar recent bij gekomen. Ze was de pokemon van zijn zusje geweest en zij had met haar laatste woorden gevraagd of hij haar pokemon mee wilde nemen. Dat heeft hij gedaan, want hij kon dat moeilijk negeren en om zijn familie te eren was hij ook een breeder geworden, in plaats van een trainer. Hij schudde de gedachten weg en pakte twee bakken en wat brokken en deed de brokken in de twee bakken. Hij zette de twee bakken voor de pokemon en pakte toen zijn eigen brood waar hij een hap van nam en even keek hij naar de twee pokemon, welke beide waren begonnen met het eten van de brokken. Het waren niet echt speciale brokken, maar ze zouden de pokemon wel weer meer energie geven en dat was belangrijk.
Nadat hij was uitgegeten bleef hij nog even zitten en keek hij wat om hem heen. Hij was niet echt bekend in de Kalos regio, maar toch leek het erop dat hij tot nu toe nog niet verdwaald was geraakt en mocht het wel gebeuren moest hij maar gewoon hopen dat hij snel een dorp of stad tegen zou komen. Het was dan ook wel de vraag of hij uit zou komen in Geosenge Town, maar het leek er tot nu toe wel op dat het goed zou aflopen. Hij wist alleen niet hoe lang het zou duren en of hij er vandaag nog zou zijn, dus echt langer kon hij hier niet blijven als hij snel bij Geosenge Town wilde zijn, maar ergens wist hij ook wel dat hij wat rust kon gebruiken. De nachtmerries zorgden er namelijk voor dat hij best wel slecht sliep en daardoor voelde hij zich toch nog wel vrij vermoeid. Alleen aan de andere kant als hij nu weer zou proberen uit te rusten zou de nachtmerrie waarschijnlijk weer komen en zou hij er niks aan hebben. Een zucht ontsnapte zijn mond en hij stond toch maar op. Het was waarschijnlijk toch maar beter om nog wat verder te trekken en als hij echt moe was, dan zou hij desnoods nog uit kunnen rusten.
Hij pakte de twee pokeballen weer uit zijn zak en keek even naar de Treecko en de Dratini. Hij vond het namelijk altijd al wel fijner als ze gewoon in hun pokeballen zaten terwijl hij aan het reizen was, maar soms liet hij Treecko er ook wel uit. Alleen dat was hij op dit moment niet echt van plan, vooral ook omdat het niet helemaal eerlijk zou zijn tegenover de Dratini. Dat was dus wel weer een nadeel als je meerdere pokemon bij de had, dan moest je tenslotte kiezen en dat wilde hij op dit moment liever niet doen. ”Treecko, Dratini, keer terug in jullie pokeballen.” Hij wachtte tot de twee pokemon in de pokeballen waren verdwenen voor hij ze weer in zijn tas stopte. Hij deed het nog eigenlijk steeds hetzelfde als toen hij trainer was, maar dat zou toch wel een keer moeten veranderen, aangezien hij ervoor had gekozen om een breeder te worden en dat zou dan ook betekenen dat het waarschijnlijk beter was om zo snel mogelijk een plek te vinden waar hij een fokkerij kon beginnen. Dan zou hij tenminste ergens mee kunnen beginnen. Op dit moment was hij namelijk nog meer aan het rondtrekken en dat was toch wel wat anders dan als hij een echt breeder zou zijn en een eigen fokkerij zou hebben zoals zijn ouders hadden. Hij had er tenslotte ook voor gekozen om dit te gaan doen voor zijn familie, vooral ook omdat hij er spijt van had dat hij de laatste jaren nauwelijks nog thuis was gekomen en toen hij eindelijk terug ging was het te laat. Ergens kon hij zichzelf er niet voor vergeven, maar ook wist hij wel dat het geen optie was om achter te blijven in het verleden, aangezien hij de enige is die het overleefd heeft van zijn familie. Het bleef wel een raar gevoel, want eerst zag hij zijn familie nooit, maar hij kon ze nog wel opzoeken als hij dat wilde, terwijl hij ze nu ook nooit meer zag, maar hij zou ze ook nooit meer zien en dat maakt het juist erger, want ze waren er gewoon niet meer, terwijl ze er eigenlijk altijd waren als hij thuis kwam, maar dat kon nu niet meer en hij was eerlijk gezegd ook niet meer van plan om naar huis te gaan, dat zou namelijk te veel herinneringen opbrengen en hij deed juist zijn best om er overheen te komen.
Kyo sloot de rits van zijn tas en deed hem weer op zijn rug, hij moest nu namelijk echt wel vertrekken wilde hij nog wat verder komen. Hij had veel te lang op die plek stilgestaan en hij wist nog steeds niet hoe lang het nog naar Geosenge Town zou zijn. Een zucht ontsnapte zijn mond, want dit was best wel frustrerend. In de Hoenn regio wist hij tenminste zijn weg wel redelijk, maar hier was het juist het omgekeerde. Hij kende hier eigenlijk niks en het zou misschien nog wel een wonder zijn als hij überhaupt aan zou komen in Geosenge Town, want hij had ook niet echt een kaart gebruikt en dat was misschien wel verstandig geweest.  Hij was tenslotte ook geen klein kind meer, dus eigenlijk had hij er wel aan kunnen denken, alleen dat had hij dus niet gedaan. Waarschijnlijk lag dat eraan dat hij tot nu toe alleen nog maar in de Hoenn regio rond had getrokken en daar niet echt een kaart nodig had gehad om de weg te weten. Hij begon dus maar in tegengestelde richting te lopen dan waar hij vandaan was gekomen, want hij zou vast wel ergens uitkomen als hij door bleef lopen en als het echt laat werd had hij gewoon geen andere keus dan om hier ergens te overnachten. Dat was ook niet echt een probleem, want hij had wel een klein tentje bij hem waar hij zelf met zijn pokemon in zou kunnen slapen.
Na een tijdje gelopen te hebben begon dan toch de zon wel te zakken en het was dus ook al snel aan het schemeren. Het was overduidelijk dat er nog geen plaats in de buurt was, dus moest hij waarschijnlijk hier ergens overnachten en misschien was het ook beter om nu alvast te stoppen, want dan zou hij zijn tent nog op kunnen zetten terwijl er nog wat licht was, want om dat nu in het donker te doen was niet echt een slim plan. Hij liep nog even door tot hij een goede plek had gevonden om zijn tent op te zetten en daar liet hij dan ook zijn tas op de grond vallen. Hij wist wel dat hij best veel mee had genomen, maar hij had natuurlijk niet geweten hoe lang hij zou rondtrekken tot hij echt een plek zou vinden. Daarom heeft hij dus ook een tent bij zich in plaats van dat hij elke keer een overnachtingsplek moest vinden. Het was tenslotte ook een stuk goedkoper en dat kwam voor hem wel goed uit, want echt veel geld had hij niet. Hij pakte de tent uit zijn rugtas en pakte ook de paar stokken die erbij zaten, waarna hij het op begon te zetten. Het was geen grote tent, dus echt zwaar was hij niet wat wel weer een voordeel was, want anders zou zijn rug na een tijdje waarschijnlijk wel pijn doen.
Niet veel later had hij de tent staan en pakte hij de twee pokeballen van Treecko en Dratini. De twee pokemon verschenen uit hun pokeballen en keken hem aan. ”We hebben denk ik wel een vuurtje nodig, dus Treecko zou jij wat takjes kunnen vinden?” De gras-pokemon knikte en ging op weg. ”Dratini, kun jij hier blijven wachten? Dan pak ik het eten uit mijn tas.” De Draak-pokemon knikte en Kyo pakte zijn tas, waarna hij de pokemon brokken eruit pakte en ook wat eten in blik, want dat was eigenlijk het enige dat makkelijk was om mee te nemen en na het te hebben opgewarmd te eten. Het was dan ook alleen maar soep, maar het zou zijn maag toch vullen. Gelukkig was hij er wel aan gewend om een kampvuur te hebben en voelde hij er niet echt meer een angst voor, maar dat was alleen voor een kampvuur, voor elk ander vuur voelde hij nog steeds dezelfde angst als die hij elke nacht in zijn nachtmerrie voelt. De Treecko kwam gelukkig al snel terug met wat takjes en hij pakte wat papier en lucifers, waarna hij het vuur aanstak. Hij wachtte tot het vuur sterk genoeg zou zijn en pakte toen het statief om ermee te koken. Hij zette zo de pan boven het vuur en goot de inhoud van het blik in de kleine pan. Het paste allemaal precies en daar was hij wel blij mee, want als het zou overstromen zou hij wat soep hebben verspild. Terwijl hij wachtte op de soep, pakte hij alvast een kom en een lepel en zodra de soep klaar was deed hij wat in zijn kom, waarna hij het even aan de kant zette alvorens de pokemon hun brokken te geven en daarna zelf weer te eten.
Na het eten bleef hij nog even naast het vuur zitten, want het was nog niet echt laat en zo met je pokemon zitten was altijd wel gezellig, ook al moest het ook niet te laat worden, omdat hij morgen van plan was om vroeg weer iets te gaan doen en of dat wat trainen was of dat hij weer op pad ging wist hij niet, maar dat zou hij morgen wel zien. Een gaap ontsnapte uit zijn mond. Hij was blijkbaar best wel moe, maar echt de tent in wilde hij nog niet, maar toen hij nog een keer gaapte ging hij toch maar de tent in. Hij was namelijk wel aardig moe aan het worden en ook zouden de pokemon waarschijnlijk wel willen gaan slapen. De Treecko en Dratini volgden hem de tent in en hij sloot de rits, zodat er niet al te veel wind in zou kunnen komen en het dus ook niet echt koud zou kunnen worden. Hij ritste zijn slaapzak open en ging erin liggen, waarna hij de rits weer sloot en nog even naar de Treecko en Dratini keek, welke dicht naast hem kwamen liggen, voordat hij zijn ogen sloot en al snel in slaap viel.

”Een jonge jongen liep rustig samen met zijn Treecko op de weg die hem naar zijn geboorteplaats zou brengen. Hij was al een tijdje niet meer thuis geweest en het zou dus waarschijnlijk een verrassing voor zijn ouders zijn dat hij weer een keer terug kwam. Hij had ze tenslotte ook niet verteld dat hij terug zou komen en als hij eerlijk was miste hij ze wel een beetje. Hij voelde zich er niet helemaal meer thuis, omdat ze zijn zusje voortrokken, maar het is en blijft zijn familie, dus veel keuze had hij niet. Hij vroeg zich ook wel af hoe zijn zusje zou reageren dat hij weer terug was, vooral zij miste hem, elke keer dat hij wegging en was dan ook weer blij als hij weer terugkwam. Toch had hij het af laten weten, sinds dat zij een Dratini van hun ouders had gekregen voelde hij een soort jaloezie jegens haar waar hij niet mee om kon gaan en daardoor was hij er dus ook vandoor gegaan. Hij kwam normaal namelijk nog best wel vaak thuis, maar nu was hij al meer dan een jaar niet meer terug geweest en dat was allemaal doordat hij de jaloezie had gevoeld. Ook al had hij het helemaal niet willen voelen, maar zijn eigen gevoelens kon hij niet echt bepalen. Waardoor hij dus eerder ervan was gevlucht en ondertussen ook niet meer terug was gekomen.
Het duurde niet lang of hij kon zijn stad al zien, maar er was iets anders dan normaal. Er hingen namelijk zwarte rookwolken boven de stad en ze leken uit de richting van zijn huis te komen. Hij richtte zijn blik even op de Treecko welke knikte en samen renden ze in de richting van zijn huis, alleen wat hij daar aantrof was iets dat hij niet voor mogelijk had gehouden. Zijn huis stond in lichte laaien en het leek er niet op dat zijn ouders of zijn zusje al uit het huis waren. Zonder er verder bij na te denken, rende hij het huis in, alle waarschuwingen van de personen om hem heen negerend. De Treecko was hem gevolgd, maar echt tijd om er bij stil te staan had de jongen niet. Hij maakte zijn weg door het huis en bleef ondertussen om hem heen kijken. De rook was verstikkend, maar dat negeerde hij. Hij moest en zou zijn familie vinden en het maakte hem niet uit wat er met hem gebeurde, zolang hij zijn familie maar kon helpen.
Hij was nog niet heel ver het huis in toen hij zijn zusje aantrof met haar Dratini die om haar heen lag gewikkeld. Alsof ze haar wilde beschermen. Snel pakte Kyo zijn zusje op en rende samen met haar en de twee pokemon door het vuur terug het huis uit. Hij verbaasde zich er zelf over dat dit hem überhaupt lukte, want hij kon voelen dat hij vermoeid werd en dat ook het ademen steeds lastiger werd. Even keek hij naar zijn zusje en merkte dat haar toestand vrij kritiek leek te zijn. Hij moest en zou zo snel als hij kon het huis uit, maar al snel leek het erop dat het vuur hem geen uitweg zou bieden. Gefrustreerd bleef hij even staan en keek hij een andere kant uit, maar ook daar was er vuur. Hij voelde de wanhoop en voor hij het wist had het vuur hem ingehaald en werd alles zwart voor zijn ogen.

Zijn ogen schoten open en hij staarde naar het plafond van de tent. Er leek al iets licht van buiten te komen, dus waarschijnlijk zou het al snel dag zijn. Hij ging voorzichtig overeind zitten en voelde even met zijn handen in zijn gezicht toen hij merkte dat er tranen langs zijn gezicht aan het stromen waren. Hij had nog geen nacht gehad dat hij niet een nachtmerrie had en dat begon langzaam maar zeker wel zijn tol te eisen. Hij voelde zich namelijk nog steeds moe en het leek erop dat een nachtrust hem niet echt meer hielp, maar er was niks aan te doen, want de hele tijd wakker blijven was ook weer geen slim plan. Hij ritste zijn slaapzak los en keek even naar de twee pokemon. Het leek erop dat ze beide nog sliepen wat een goed teken was, want als dat niet het geval was zouden ze hem waarschijnlijk weer met vragende blikken aankijken of alles goed zou gaan met hem en dat wilde hij juist niet hebben. Hij kroop naar de ingang van de tent en deed de rits los, waarna hij naar buiten keek. De zon was inderdaad al omhoog aan het kruipen, dus ze zouden al snel op pad kunnen, ook al wilde hij de pokemon nog even wat langer laten slapen. Hij stapte de tent uit en strekte zijn lichaam even uit. Misschien was het toch wel verstandiger om alvast op de kaart te kijken waar hij was en of hij wel de goede richting uit was gegaan. Hij had er tenslotte wel een, maar gebruikt had hij hem nog niet. Er was natuurlijk ook nog de optie dat hij hier wat langer zou blijven en zijn pokemon wat zou gaan trainen, want het kon geen kwaad om ze wat sterker te maken. Eigenlijk was het nog best lastig om aan al deze dingen te denken. Je moest als Breeder best wel aan een aantal dingen denken en het was ergens wel goed, want het hield hem bezig, maar je moest er ook vet veel voor nadenken.
Nadat hij de kaart had bekeken had hij besloten dat het niet veel kwaad zou kunnen om in de ochtend wat te gaan trainen voor hij verder zou gaan naar Geosenge Town, want dan zou hij daar waarschijnlijk aankomen aan het einde van de middag en dat was wel een mooie tijd. Hij had niet echt een reden om naar Geosenge Town te gaan, maar het had hem een handig punt geleken om eerst heen te gaan, ook al had hij natuurlijk ook naar Lumiose City kunnen gaan, maar om nou direct naar de grootste stad te gaan had hem niet echt verstandig geleken, dus was hij juist maar naar plaatsen gegaan die niet echt in de buurt van Lumiose City lagen. Hij hoorde wat geluid achter hem en zag dat de twee pokemon hun koppen uit de tent staken. ”We gaan zo eerst de tent opruimen en dan gaan we daarna wat trainen.” Zei hij waarna de twee pokemon knikten en de tent verlieten om hem te helpen met opruimen voor zover ze konden.
Zodra de tent opgeruimd was keerde hij zich naar de twee pokemon. ”Laten we beginnen met het oefenen van jullie aanvallen.” Zei hij. Het zou nu beter zijn als er een pokemon zou verschijnen, maar ze zouden het ook op elkaar kunnen proberen. ”Als jullie voorzichtig zijn kunnen jullie het op elkaar uitproberen en anders kunnen we een boom kiezen om het op te doen.” Dat laatste was misschien wel een handiger plan, maar de Treecko en Dratini stonden elkaar al uit te dagen. Hij vroeg zich eerlijk gezegd wel af of de Dratini ervaring had met een gevecht, dus misschien was het ook wel beter om het op deze manier te doen. ”Oke, het is jullie keuze.” Zei hij en keek even van de een naar de ander en van beide kreeg hij een knikje dat ze wilden beginnen. ”Oke, Treecko begin met Pound en Dratini probeer dat te ontwijken, waarna je Dragon rage doet.” Treecko was een snelle pokemon dus hij had nog maar niet besloten om Quick attack te doen. Hij wilde de Dratini namelijk testen qua hoe sterk en snel ze was, dus dit was waarschijnlijk een goede manier om te beginnen. De Treecko ging snel op de Dratini af, maar de Dratini slaagde erin om hem te ontwijken waarna ze een Dragon Rage deed welke ook werd ontweken door de Treecko. Ze was dus in ieder geval nog snel genoeg om dat tegen te gaan. ”Treecko doe nu Quick Attack en Dratini probeer het nogmaals te ontwijken.” Ze zou waarschijnlijk vanzelf nog wel sneller worden, maar hij wilde dit toch even uittesten. De Treecko ging nu sneller op de Dratini af en de Dratini kreeg deze keer niet genoeg tijd om te reageren, waarna ze geraakt werd door de Treecko. Het leek erop dat ze nog niet al te veel schade had opgelopen, dus dat was goed. ”Dratini doe nu wrap en doe dan Twister.” De Dratini deed wat hij vroeg en probeerde haar lichaam om die van de Treecko te wikkelen, maar de Treecko wist haar te ontwijken, alleen hetgeen dat hij niet meer kon ontwijken was de twister die er achteraan kwam. De Treecko viel wat achteruit toen hij geraakt was, maar hij stond al snel weer op. Even keek Kyo naar de lucht en merkte dat de zon nu toch al wel een stuk hoger stond. Waarschijnlijk zou het dus beter zijn als ze nu zouden stoppen en verder zouden gaan naar Geosenge Town. Hij wilde zijn pokeballen al pakken om de pokemon terug te roepen toen hij ineens een stem achter zich hoorde. ”Hé jij daar!” Hij draaide zich om om een jongen aan te zien komen. Duidelijk had hij hem bedoeld, want er was hier niet echt iemand anders. ”Wil je een gevecht tegen mij doen met je Treecko en Dratini? Een dubbelgevecht bedoel ik dan.” Het was al een tijd geleden sinds hij hier überhaupt om was gevraagd en hij was niet echt meer een trainer. ”Ik ben eigenlijk geen trainer.” Zei hij en de jongen schudde zijn hoofd even. “Dat maakt niet uit, ik wil gewoon een gevecht tegen je houden.” Een zucht ontsnapte uit Kyo zijn mond. Het leek erop dat hij niet echt veel keuze had. ”Vooruit dan maar, maar denk niet dat ik me in zal houden.” De jongen zou voordeel kunnen hebben, aangezien hij wist welke pokemon Kyo zou gebruiken en daar zou hij zijn pokemon op af kunnen stemmen. “Oke, de regel is vrij simpel, welke pokemon als eerste niet meer in staat zijn om te vechten verliezen.” Dat leek hem wel duidelijk. De jongen pakte twee pokeballen en gooide ze in de lucht. Uit de pokeballen verschenen een Froakie en een Litleo. Treecko zou dus in een voordeel en in een nadeel wezen en voor Dratini viel het bij beide gelukkig wel mee.
De jongen gaf aan dat hij de eerste zet mocht doen en die nam hij dan ook graag aan. ”Oke, Treecko doe Absorb op Froakie en Dratini doe Dragon Rage op Litleo.” De Treecko richtte zijn Absorb op de Froakie welke het nog net kon ontwijken en toen aan kwam zetten met een Bubble. ”Treecko ontwijk!” De Treecko ontweek snel. ”Doe nu Quick Attack.” De Treecko maakte snel vaart, waardoor de Froakie geen kans meer had om te ontwijken, waardoor hij volop werd geraakt. De Dratini had ondertussen haar Dragon Rage afgevuurd op de Litleo en hij ontweek het, waarna hij niet Dratini probeerde aan te vallen, maar Treecko. ”Snel Dratini, doe Wrap.” De Dratini ging snel achter de Litleo aan en wikkelde haar lichaam om de zijne, waardoor hij niet verder meer kon lopen. ”Laat nu los en doen dan nogmaals Dragon Rage.” De Litleo had natuurlijk geen kans meer van ontsnappen, waardoor hij werd geraakt en wat achteruit tuimelde, maar toch stond hij wel weer op. Deze keer kwam hij op de Dratini afzetten en gebruikte hij zijn Headbutt, maar de Dratini was niet meer snel genoeg om te ontwijken, waardoor ze wat achteruit werd geslagen. ”Geef nog niet op en doe nu Twister en Treecko doe nogmaals een Quick Attack.” Hij wilde het namelijk op snelheid gooien, want dat leek wel te werken. De Froakie probeerde de Treecko nog af te remmen door nogmaals Bubble te gebruiken, maar de Treecko ontweek deze tijdens zijn aanval en raakte dus al snel de Froakie. ”Doe nu Absorb.” Dit gaf de genadeslag en al snel lag de Froakie uitgeschakeld op de grond, maar het gevecht was natuurlijk nog niet afgelopen. De Dratini deed haar Twister en de Litleo wist het te ontwijken, waarna hij Ember deed op de Dratini. Het leverde gelukkig niet al te veel schade op leek het, dus het zou wel goed komen. ”Doe nogmaals een Dragon Rage.” Omdat dit snel na de aanval van de Litleo was, kwam het onverwachts en nadat de aanval raak was. De Litleo stond deze keer weer op en viel nog een keer aan met een Tackle, maar Dratini ontweek deze en viel daarna nog een keer aan met een Dragon Rage, waarna de Litleo achteruit viel en hij uiteindelijk ook niet meer opstond. Kyo blies de adem uit die hij blijkbaar al even had vastgehouden, want het was al even geleden sinds hij voor het laatst een gevecht had gedaan. De jongen riep zijn beide pokemon terug en liep op Kyo af en schudde zijn hand. ”Bedankt voor het gevecht en ik hoop dat ik snel net zo sterk als jou zal worden.” Kyo bleef een beetje stomverbaasd staan kijken, terwijl de jongen weer verder ging, waarschijnlijk naar een pokemon center.
Kyo richtte zijn blik op zijn twee pokemon en glimlachte. ”Jullie hebben het goed gedaan, rest nu maar uit in jullie pokeballen.” Zei hij terwijl hij de pokeballen had gepakt en de pokemon in hun pokeballen werden gezogen. Even keek hij ernaar waarna hij ze beide weer opborg. Hij was blij dat hij het gevecht gewonnen had, ook al was hij nu niet echt een trainer meer, het was toch wel even een fijn gevoel om een soort van frustratie te uiten. Misschien zou je het niet helemaal zo moeten noemen, maar zo voelde het ergens wel. Hij pakte zijn spullen bij elkaar en keek even naar de lucht. Het gevecht had hem wat tijd gekost, maar als hij zijn best deed zou hij nog steeds in de avond aan kunnen komen in Geosenge Town. Hij had deze keer tenslotte wel op de kaart gekeken, waardoor hij nu wel een beter idee had van hoe lang het nog zou gaan duren en hij wist dus ook wel dat hij nu niet veel meer oponthoud moest hebben, want anders zou hij waarschijnlijk pas aankomen als het donker was en om dan een plek te vinden om te slapen leek hem niet echt een fijn plan. Hij begon dus ook flink door te stappen, want het zou niet kwaad kunnen om wat sneller te gaan en mocht hij geen plek vinden om te slapen kon hij altijd nog het pokemon center opzoeken. Die jongen was daar nu waarschijnlijk ook naar onderweg of naar iets anders, maar dat kon hij natuurlijk niet echt inschatten. De vermoeidheid die hij die ochtend gevoeld was ook al aardig verdwenen, dus waarschijnlijk zou hij nu wel door kunnen gaan totdat hij in Geosenge Town was, tenzij er natuurlijk weer iets was dat hem op zou houden, maar dat was niet te voorspellen. Ook al had je dan wel weinig geluk als er nu nog iets zou komen, maar hij ging er vanuit dat de kans klein was, ook al was je nooit 100% zeker, maar hij hoopte dat hij er nu wel vanuit zou kunnen gaan.
Hij liep nog wat verder en keek af en toe naar de lucht om te kijken hoe hoog de zon nog stond, want langzaam was het toch wel aan het zakken en dan was het gewoon afwachten hoe laat hij precies in het dorp zou zijn, want dat wist hij natuurlijk nog steeds niet precies. Alleen de zon was nog niet zo laag dat het aan het schemeren was, dus dan zou het waarschijnlijk nog wel even duren voor het echt donker zou worden en daar was hij wel blij mee, want het was nog steeds zijn doel om voor het donker aan te komen in Geosenge Town. Hij gaapte even en hield zijn hand voor zijn mond. Hij was toch al wel aardig moe geworden door het reizen en dat was ook wel te begrijpen als je eigenlijk nooit meer een goede nachtrust had. Hij hoopte alleen dat het niet echt te zien was op zijn gezicht, want dan zouden mensen waarschijnlijk vragen gaan stellen en echt zin had hij niet om zulk soort vragen te beantwoorden. Dat was ook een reden waarom hij was vertrokken uit de Hoenn regio, want elke keer als hij iemand tegenkwam in Slateport City vroegen ze wel hoe het met hem ging en dat wilde hij juist ontlopen, waardoor hij besloot te vertrekken naar de Kalos regio. Het zou voor anderen waarschijnlijk klinken alsof hij probeert te ontsnappen en dat is dan misschien ook wel zo, maar toch was dit fijner. Er was hier als het goed is niemand die ervan af wist en dat wilde hij graag zo houden. Hij zou de nachtmerries en alle gedachten erbij allemaal voor hemzelf houden en dan zou het goed komen. Twee van zijn pokemon wisten er dan wel vanaf, maar dat kon hij nog wel overleven. Ze konden tenslotte niet echt opdringen en daar was hij wel blij mee.
Het was al aan het schemeren toen hij eindelijk aan kwam in Geosenge Town. De tocht was toch nog wel iets langer geweest dan hij had verwacht, maar in totaal viel het gelukkig mee. Het enige waar hij nu voor moest kiezen was of hij eerst ging eten en dan een slaapplek vinden of eerst een slaapplek vinden en dan voor eten kijken. Dat laatste leek hem toch wel de verstandigste van de twee, want dan had hij tenminste een plek om te slapen en dan kon hij later kijken waar hij kon eten en misschien kon dat ook wel bij zijn slaapplek. Even wreef hij in zijn ogen en liep toen toch maar door. Hij wist dat er hier een hotel in het dorp zat en ook was er een pokemon center, dus misschien was het laatste verstandiger, omdat het minder geld zou kosten. Dat kon hij namelijk wel gebruiken en daar zouden zijn pokemon ook fatsoenlijk kunnen uitrusten, aangezien ze wel net een gevecht achter de rug hebben. Het leek hem dan echt wel het beste om toch maar naar het pokemon center te gaan en dan zou hij later nog kunnen kijken voor eten en dan zou hij wel een restaurant kunnen vinden of hij at nog wat van het brood dat hij nog bij zich had, want dat moest ook op en hij had rekening gehouden met dat hij een paar dagen onderweg kon zijn, dus dat zou ook nog kunnen, maar het zou waarschijnlijk eerst verstandiger zijn om gewoon naar het pokemon center te gaan. Hij liep naar het gebouw toe en ging er al snel naar binnen, waarna hij wat rondkeek voor hij naar de balie liep en de pokeballen aan zuster Joy gaf terwijl hij zelf ging zitten op een bankje en wachtte tot ze klaar zou zijn met zijn pokemon. Hij had toch ook al wel honger, dus hij pakte maar de broodjes die hij nog had en begon die te eten. Als hij waarschijnlijk klaar was met eten zouden zijn pokemon ook al wel klaar zijn om weer met hem mee te gaan en dan zou hij dan naar de kamer gaan om te slapen, want dat had hij best wel nodig. Hij stopte het laatste van het brood in zijn mond en toen kwam ook zuster Joy weer aanzetten met zijn pokemon en hij liep naar haar toe om de pokeballen te pakken, waarna hij doorliep naar zijn kamer. Hij opende de deur en liep naar binnen en ging op het bed liggen. Het was namelijk toch wel wat anders dan in een tent slapen en eigenlijk vond hij dit ook wel beter, maar soms kon het gewoon niet anders en een tent was weer beter dan gewoon op de grond slapen zonder iets om je heen. Hij stond weer even naast zijn bed en liet de Treecko en Dratini uit hun pokebal, waarna hij het bed weer in kroop en de dekens over hem heen trok en al snel viel hij in slaap.

Opnieuw kwam hij terecht in het vuur, alleen deze keer was hij helemaal alleen en ook keek hij er niet naar vanaf de buitenkant, maar was hij er zelf in en kon de hitte van de vlammen duidelijk voelen. Hij raakte meteen in paniek, want zijn angst voor vuur kwam naar boven. Hij wilde het liefst daar in elkaar duiken en blijven liggen, maar die optie was er niet, want hij moest een uitweg zien te vinden. Hij keek verwilderd om hem heen en probeerde zijn best te doen om fatsoenlijk een plek te vinden waar hij erdoor kon en zodra hij een smalle opening had gevonden begon hij er naartoe te rennen, want straks zou de opening weg zijn en dat moest hij niet hebben. Hij had nog geluk en snel rende hij door de opening van het vuur naar de andere kant, maar daar bleek al snel dat er geen verdere weg bestond en hij keek snel nog achter hem, maar daar was ook niks meer te vinden en het vuur leek alleen maar dichterbij te komen. Wat moest hij nu doen? Hij kon door het vuur rennen, maar dat was een risico en het kwam steeds dichterbij en hij hoopte maar dat er snel een opening zou komen, maar die leek maar niet te komen en hij raakte nu echt in paniek. Hij zakte al door zijn benen heen en het vuur kwam alleen maar dichterbij. Hij kon de hitte nu echt erg voelen en voor hij het wist werd het zwart voor zijn ogen.

De volgende ochtend werd hij weer gewekt door de nachtmerrie en als hij eerlijk was dacht hij ook niet dat het snel weg zou gaan, maar hij had geen andere keus dan om ermee om te gaan. Deze keer kwamen er gelukkig een keer geen tranen, maar dat betekende niet dat de nachtmerrie hem niet weer had geraakt. Deze keer was het namelijk meer op het vuur gericht geweest dan op zijn familie en dat kan de reden zijn waarom het anders op hem overkwam, maar het gaf hem nog steeds een angstig gevoel om het vuur elke keer te voelen in zijn dromen alsof hij er echt weer naast stond, maar dat kwam waarschijnlijk omdat hij wist hoe het voelde. Het zou in ieder geval nog lastig voor hem worden om over deze angst heen te komen, maar hij zou het toch moeten als hij ooit een vuur-pokemon zou krijgen of hij moest natuurlijk nooit een vuur-pokemon nemen, maar hij wist niet of hij zich daaraan zou houden. Hij had tenslotte ook al een baby water-pokemon geadopteerd en wie weet zou hij dat ook ooit met een vuur-pokemon doen, maar het zou ook kunnen dat hij er één zelf zou vangen, maar daar zou hij nog naar moeten kijken. Ook al was hij al wel van plan om binnenkort een keer een draak-pokemon te vangen, maar hij wist nog steeds niet goed voor één hij zou willen, maar dat zou vanzelf komen.
Hij liep de kamer uit nadat hij de pokemon terug had gedaan in hun pokeballen en liep ook het gebouw uit. Hij was van plan om hier een paar dagen te blijven, want om meteen weer weg te gaan was wel jammer, vooral aangezien hij een eindje had gereisd en dan wilde hij liever wat uitrusten voor hij er weer op uit zou gaan, dus ging hij het dorp maar wat verkennen, ook al wist hij niet echt wat hier allemaal was, behalve dan dat er ruïnes waren, maar hij wist niet of hij echt zin had om daar rond te kijken, maar dat zou straks komen. Hij kon nu beter gewoon eerst in het dorp zelf rondkijken en misschien kwam hij iemand nog tegen en dan zou hij altijd nog verder kunnen kijken. Het was wel anders dan in de Hoenn regio en daarom wist hij niet echt goed wat hier allemaal te beleven viel, ook al wist hij natuurlijk wel van de grootste stad, want die was natuurlijk bekend, maar dat betekende niet dat hij de rest ook kende.

[6134 woorden en je hoeft alleen de laatste alinea te lezen.]