The Long Journey Back

Onderwerp: The Long Journey Back zo aug 31, 2014 9:05 pm

_{Hijgerig legde Lilium haar hand op de wand van de grot die ze zojuist had verlaten. Ze had de Zubat’s Roost zojuist verlaten (en weer opnieuw overleefd) en dat zonder te verdwalen. Het werd al een beetje beter elke keer dat ze de grot door ging, al was het nog steeds alles behalve prettig. Ze had Alyss om haar wat licht te geven, Jack om haar te beschermen en Oz voor de morele steun. Ze zuchtte lichtjes en keek nog een keertje de donkere tunnel in. Leo had hier bij moeten zijn. Maar, Leo was hier niet. Leo was gestolen door Team Rocket en ze moest hem terug gaan halen. Ze had gehoord over activiteit van Team Rocket in Lumiose City en daarom ging ze hier dan ook zo snel mogelijk heen. Straks was Leo al doorverkocht aan een andere trainer… Dan was ze de kleine vuur hagedis voor goed kwijt. En ondanks dat ze bang was voor alles wat een vlammende staart had, ze wilde Leo heel erg graag terug hebben. Ze vernauwde dan ook haar blik lichtjes en liet de wand los van de ingang van de grot. Nu niet verslappen, nu juist doorgaan en de Charmander terughalen. Ze konden Leo niet van haar afnemen en dat zou ze ze laten merken ook. Ze haalde nog een keertje diep adem en haalde de Pokéballs van Jack en Alyss uit haar zak. “Kom maar terug, jullie hebben het goed gedaan,“ prees ze haar Pokémon met een brede glimlach. Ze knikten beide eventjes haar toe voordat ze in hun Pokéballs verdwenen. Het was onhandig om met zo’n grote groep te lopen vond ze. Oz was haar oude vertrouwde maatje en mocht er dan ook uit blijven, al moest ze toegeven dat ze er een beetje huiverig voor was om Alyss en Jack los te laten lopen na de aanvaring met Team Rocket… Alyss was Shiny en gewild, en Jack was ook een starter Pokémon, net zoals Leo. Oz was dan de laagste risico factor, want ondanks dat hij haar heel dierbaar was, zeldzaam was de Vivillon absoluut niet. Oz wiepr haar eventjes een blik toe, kirde zachtjes en plofte daarna op haar hoofd neer. Eventjes wankelde Lilium, maar lachte vervolgens zachtjes. “Kom mee, dikkerd,“ zei ze plagerig, “je bent zwaarder geworden.“ Een verontwaardigd geluid ontsnapte uit de vlinder en hij trok zacht aan haar haar in protest. Lilium grinnikte eventjes zachtjes. Met Oz kon ze altijd wel lachen, ondanks dat hij niet terug kon spreken. De Pokémon had wel degelijk karakter. Misschien zou ze hem toch wel in de Gym Battle gebruiken. Ze moest het nog eventjes bezien, hij was immers zeer in het nadeel tegen Rock types, net zoals Alyss. Leo was ook in het nadeel… Als ze hem ooit nog terug kreeg dan. Ze slikte eventjes en voelde de achterkant van haar ogen eventjes prikken, maar nee, ze moest niet zo denken. Ze zou hem terug krijgen, desnoods zou ze een Team Rocket liet omleggen. Ze bleven verdomme van haar Pokémon af.

De heerlijk geurige bloemen van de velden om haar heen boden redelijke afleiding en Lilium ademde dan ook eventjes rustig in en uit. De rivier klotste rustig tegen de kanten aan en gaf een ritmisch geluid. Eventjes moest Lilium zachtjes gniffelen bij het gedachte aan dit water. Had ze hier Alphonse niet voor de eerste keer ontmoet? Ze had sowieso al een héleboel mensen ontmoet tijdens haar reis en het deed haar goed. Haar ouders hadden dan wel gezegd dat een Pokémon reis gevaarlijk was en dat was het zo nu en dan ook echt wel, maar Lilium was er ook heilig van overtuigd dat het op de één of andere manier ook goed voor haar moest zijn. Ze had ook wel momenten gehad waarvan ze zeker wist dat ze het wilde opgeven, terug naar huis gaan en gewoon thuis te blijven. Ze zou dan wel moeten toegeven aan haar ouders dat ze het inderdaad niet aankon, maar ze wilde het uiteindelijk niet. Ze moest doorzetten, bewijzen dat ze het kon. Ze wilde tevens haar Pokémon gewoonweg niet teleurstellen. Trouwens, over Alphonse gesproken, ze moest de jongen binnenkort maar eens opbellen of opzoeken, om hem uit te leggen wat de vreemde situatie nou was toen hij door Aiden’s Tyrion uit de lucht geplukt was. Een licht schuldig glimlachje verscheen op haar lippen, het arme ding was zich waarschijnlijk dood geschrokken. Ze wist zeker dat als Aiden dat trucje bij haar zou uithalen, dat ze dan blijvend getraumatiseerd zou zijn. Verdomde Charizard. Waarom moest die roodharige gast nou weer degene zijn die zijn Charizard nog eventjes een extra boost kon geven? Maar ja… Hij had haar wel geholpen toen Leo gestolen was (en haar niet de nek om gedraaid), dus ze kon hem weinig kwalijk nemen. Oz boog zich wat naar voren toen Lilium langzamer begon te lopen, verzonken in haar eigen gedachten. Hierop schrok Lilium lichtjes op en keek omhoog naar de Pokémon die op haar hoofd zat, zo goed en kwaad als dit ging. “Sorry Ozzie,“ verontschuldigde het blonde meisje zich. “Ik zat niet echt op te letten, we gaan al verder.“ Ze rekte zich eventjes uit en keek in het rond, naar de prachtige bloemen. “Weet je wat, jij mag lekker de bloemen onderzoeken terwijl ik loop, dan heb jij ook weer wat te doen,“ sprak ze, waarop ze naar de Vivillon knipoogde. Ze wist hoe dol Oz was op bloemen en alles wat erbij hoorde. En als ze hem op deze manier een beetje kwijt kon, kon zij verder dromen en denken zonder dat hij tegen haar achterhoofd begon te trappen. Oz was altijd een beetje ongeduldig geweest. En jaloers, vergeet vooral jaloers niet. Oz leek haar aanbod eventjes wat te overdenken, maar flapperde vervolgens met zijn vleugels en verliet haar hoofd. Haar blonde haren woelden eventjes wat door de windvlagen die de Pokémon maakte en met een lichte zucht streek ze haar haren met haar vingers weer redelijk glad. Oz was tenminste tevreden en danste over de bloemen heen. Af en toe liet hij een willekeurige Pokémon schrikken door vreemde geluiden te maken of ze een gust te geven. Rassadist dat de vlinder was. Het zag er heel erg onschuldig uit, maar als je eenmaal niet oplette… Nou ja, zolang hij maar lol had was ze al best tevreden met de Pokémon. Hij was een onafscheidelijke partner geweest sinds hij haar leven gered had toen ze klein was. Haar ouders hadden echter nooit verwacht dat een zwak insect haar eerste gevechts Pokémon zou worden. Anders hadden ze Oz waarschijnlijk nooit in huis gelaten. Een wrange glimlach verscheen op haar lippen. De band met haar ouders was altijd al heel erg vreemd geweest en zou nu waarschijnlijk voor de eerst komende tijd heel erg gebroken blijven. De nieuwste strategie was immers de geldkraan dichtdraaien en hopen dat ze dan vanzelf wel blut terug zou komen. Of tenminste, zo interpreteerde ze het. Haar ouders hadden immers geld zat. Maar ze zou zich niet zo laten verslaan. Ze zou zelf wel geld bij verdienen door gevechten te winnen. Als ze Grant zou kunnen verslaan, zou ze de eerst komende tijd weer vooruit kunnen. Het probleem was alleen dus Grant verslaan. Jack zou nooit in zijn eentje goed getrainde Gym Pokémon uit kunnen schakelen. Ze staarde dan ook peinzend voor zich uit terwijl ze liep, af en toe een blik werpend op Oz, om goed in de gaten te houden dat hij er nog steeds was. Het incident met Team Rocket had haar veel schrikachtiger gemaakt dan dat ze voorheen al was. De jongen had haar dan wel niks aangedaan, maar ze wist zeker dat hij zonder twijfel de Oshawott een commando had gegeven om haar te bezeren als ze een stap te ver was gegaan. Een naar gevoel verspreidde zich in haar maag terwijl ze erover nadacht. Het was een vreselijke ervaring geweest, dat zeker weten.

Eventjes staarde Lilium twijfelend naar een zijpaadje. Zou ze eventjes langs de Berry fields gaan en kort bessen gaan plukken? Het waren in de essentie gratis potions, niet waar? Het zou haar veel geld schelen en dan kon ze Leo misschien beter terug kopen. Ze haalde eventjes diep adem en riep Oz toen bij zich. “Ozzie, we gaan nog eventjes langs de Berry Fields,“ vertelde ze de Vivillon. Deze keek haar eventjes verbaasd aan maar fladderde toen al vrolijk daarheen. Hij vond het wel best, wat besjes snaaien. De diepere betekenis zag de Vivillon niet, maar dat maakte niet uit. Lilium zag hem en dat was genoeg. Ze zuchtte eventjes lichtjes en sloeg toen ook het paadje in. Eventjes geduld nog Leo, ze kwam eraan, maar ze moest goed voorbereid komen. Sowieso moest ze ook nog moves oefenen en de basis vinden. Maar ze wist zeker dat het haar ging lukken. Het kon niet anders. Desnoods sleepte ze iemand aan de haren mee. Ze hield wel Jack in zijn Pokéball, zijn voorliefde voor berries kennende. Als ze geen haast had gehad, zou ze hem eruit gelaten hebben. Maar op dit moment kon ze zich niet veroorloven hem over de Berry Fields te jagen, terwijl hij alles kaal vrat. Als dat ging gebeuren, verspilden ze veel teveel tijd. Ze plukte voorzichtig wat bessen van de struiken. Oran, Pecha, Rawst, Chesto, nog wat enkele Persim Berries tegen confusion. Al waren deze eerder voor de training, aangezien Alyss maar wat graag haar Confuse Ray misbruikte tijdens het sparren. Ze deed de berries voorzichtig in een tasje die ze speciaal voor berries had en trok het koort wat deze bij elkaar hield aan. Dit moest voldoende zijn voor nu. Oz zat ondertussen lekker van de berries te snoepen die hoog hingen. Jack zou waarschijnlijk stik jaloers zijn als hij hoorde waar ze geweest waren zonder dat hij erbij mocht zijn en Oz wel. Maar ze wist van Oz dat hij wel redelijk serieus kon blijven en in de buurt en van Jack had ze daar minder vertrouwen in, dus hij had pech gehad. Lilium veegde haar voorhoofd dan ook eventjes af en riep Oz weer bij zich. “Kom, we gaan Oz!“

Lilium wierp weer een blik op de lucht, haar ogen wantrouwig. Voorzichtig zocht ze de locatie van de zon. Natuurlijk keek ze er niet direct in, dat zou haar ogen bezeren, maar ze wilde weten hoe laat het ongeveer was. Ze had haar horloge nog niet laten maken sinds het grot incident waardoor ze Leo überhaupt gekregen had. Ze moest het wel een keertje laten doen. Anders zou ze nog wel eens problemen kunnen krijgen met afspraken enzo. Maar dat was allemaal voor latere zorg. Ze wilde voor nu gewoon weten of ze vandaag nog door kon trekken naar Lumiose city of niet. Het liefste wilde ze zo snel mogelijk haar Charmander terug halen namelijk. Ze had geld gespaard, al was het niet veel… Maar bij Arceus, ze hoopte dat het genoeg was. Ze had geen Pokémon om te ruilen, of items. Hoe dierbaar Leo haar ook was, een andere Pokémon inruilen voor hem zou ze ook niet doen. Dat was gewoon oneerlijk om te vragen. Ze hoopte dan ook dat ze Leo gewoon terug kon krijgen, desnoods kopen. Ze zou hem desnoods handmatig terug jatten. Leo hoorde in haar team. Camphrier kwam steeds dichter en dichterbij en Lilium keek dan ook eventjes over haar schouder naar haar Vivillon, die een Combee aan het treiteren was. Blijkbaar wilde de Vivillon zelf de bloem hebben waar de Combee mee bezig was. Zojuist had hij ook al een Flabébé zitten pesten, dus de Pokémon was weer heerlijk bezig. Lilium zuchtte eventjes lichtjes. “Kom hier, terrorist!“ Riep ze haar Vivillon toe, wie haar wat teleurgesteld aankeek. Maar de Pokémon durfde niet haar commando in de wind te slaan. Met trage vleugelslagen vloog de Vivillon dan ook naar haar toe en landde deze keer onhandig op haar schouder. Hij trok zijn vleugels wat in en sloot zijn ogen lichtjes. Met een glimlach streelde Lilium de Vivillon over zijn hoofdje. “Kom maar,“ mompelde ze, waarna ze hem voorzichtig van haar schouder tilde en in haar armen vouwde. De vleugels moest ze natuurlijk voor oppassen, die waren teer en makkelijk te beschadigen. Het was sowieso een tijd geleden dat ze hem zo vast had gehouden. Meestal hield ze hem in zijn Pokéball, of los, of op haar hoofd. Al bracht het voor hen beiden wel herinneringen boven. Ze had hem altijd zo gehouden toen hij nog niet volledig geëvolueerd was. Het had dan ook een vreemd geruststellende werking op de Vivillon, binnen no-time was Oz langzaam weggedoezeld in een lichte slaap. Zijn buikje ging regelmatig op en neer en zijn hoofdje had hij tegen haar schouder aangelegd. Lilium glimlachte lichtjes. De Pokémon ontwaken als hij zo lag, dat kon ze niet eigenlijk. Dus met de Vivillon beschermend in haar armen gevouwen liep ze Camphrier Town binnen. Hij beschermde haar zo vaak, nu zou ze hem beschermen. En dat deed ze met alle liefde.

De hoekige huizen van Camphrier waren best bekend voor Lilium. Ze was hier immers al wel eens vaker geweest. Was dit niet de plek dat Gilbert in haar hand had gebeten? Hard? Het leek allemaal al zo lang geleden, al kon het amper een maand geleden zijn. Ze zuchtte lichtjes en glimlachte wat flauwtjes. Oz zijn ogen knipperden wat slaperig open en hij gaapte diep. Was hij wakker geworden van haar gezucht? Aan de wat verwarde blik in zijn ogen leek het wel zo te zijn in ieder geval. Hij keek haar onderzoekend aan, alsof hij probeerde uit te vinden of er wat mis was. Lilium wist zelf ook wel dat hij ervan baalde dat hij er niet bij was toen Leo gestolen was. Toen ze het aan haar team had uitgelegd, was de situatie immers alles behalve gezellig geweest. Er had een grastemming geheerst tussen haar en haar Pokémon. Maar het was wel universeel besloten dat ze de Charmander hoe dan ook zouden terug halen. Het was nu begin middag en Lilium hoefde er niet lang over na te denken om te beslissen dat ze gewoon nu nog niet zou pauzeren. Of tenminste, niet lang zouden pauzeren. Het was niet nodig om hier te overnachten. Als ze goed zouden doorlopen, dan zouden ze nog wel Lumiose halen vandaag. Misschien konden ze nog wat extra spullen inkopen, wat te eten voor onderweg, maar ze zou zichzelf niet laten afleiden. Of tenminste, dat dacht ze nu. Ze moest sowieso niet al teveel uitgeven, want ze had omkopingsmateriaal nodig. Ze zuchtte lichtjes. Ze ging dit doen en het ging haar lukken. Maar waarom was ze dan nog steeds zo bang?

Het was druk in Camphrier. Waren er meer trainers hun reis begonnen? Het was in ieder geval zeer onhandig om Oz in haar armen te houden. “Sorry maatje,“ mompelde ze hem dan ook toe, waarna ze hem weer in zijn Pokéball stopte. Zijn verontwaardigde kreet werd scherp afgesneden door de straal van de Pokéball. Ze glimlachte nog wat verontschuldigend naar de Pokéball, waarna ze deze in haar zak liet verdwijnen. Oz had het er moeilijk mee dat er wat was gebeurd terwijl hij niet had kunnen helpen. Hij had het er veel moeilijker mee dan Jack en Alyss. Misschien omdat de band met hen toch minder sterk was. Alyss was op zichzelf en Jack leek zich niet écht te hechten aan anderen. Misschien omdat hij gewonder traded was. Maar ze wist zeker dat het vanzelf wel goed zou komen. Ze had zelf ook als klein kind bindingsangst gehad, omdat haar ouders er nooit waren. Maar ze was er toch voor haar gevoel redelijk overheen gekomen. Ze botste eventjes half tegen iemand aan en schrok weer op uit haar gedachte. “Uhm.. Sorry,“ mompelde ze snel en ze kreeg een vuile blik toegeworpen. Beter opletten Lilium. Ze glipte wat weg van de drukke route en leunde eventjes in een steegje tegen de muur aan. Ze was meer geschrokken van dit gebeuren dan dat ze in eerste instantie verwacht had. Sinds wanneer schrok ze zo enorm van iemand die tegen haar aanbotste? Het hele gedoe had haar schrikachtiger achtergelaten dan dat ze gewenst had. Maar ze moest door, nog steeds. Wat zou Leo wel niet van haar denken als ze opgaf voor een mensen menigte? Ze beet dan ook lichtjes op haar lip en schudde haar hoofd. Nee, dat ging haar absoluut niet gebeuren. Haar handen balden zich eventjes tot vuisten en ze kneep haar ogen eventjes dicht. Alles behalve dat. Ze draaide zich dan ook weg uit het steegje en liep de straat weer op, zich tussen de mensen doordrukkend. Lilium moest wel toegeven, ze was blij dat ze de route al eens gelopen had. Anders was ze hopeloos verdwaald geraakt in de drukke straten van Camphrier. Ze had de route naar het Pokémon Center al vaak genoeg gelopen hier. Weer trok een lichte glimlach aan haar mondhoeken. Genoeg meegemaakt hier. Het waren allemaal herinneringen. Als ze haar reis voltooid had, wilde ze hem nog wel een keer opnieuw maken, gewoon om alle herinneringen weer op te diepen. Ze was dankbaar voor alle vrienden die ze had gemaakt, dat wist ze in ieder geval al wel zeker.

“Dank u voor uw aankopen,“ sprak de jongeman achter de balie met een brede glimlach toen deze Lilium wat Potions en Antidotes overhandigde. Lilium glimlachte op haar beurt terug en boog haar hoofd wat verlegen. “Geen probleem,“ reageerde ze, waarna ze de spullen overnam en in haar rugzak liet glijden, voorzichtig naast de origami lotus van Alphonse. Het ding mocht niet stuk wat haar betrof. Ooit zou ze hem vragen om het haar te leren, zo’n ding te maken. Mits de jongen genoeg geduld had om het haar te leren, want meestal was ze niet zo goed in dat soort dingen. Maar ja, maar één manier om daar achter te komen uiteindelijk. “Nog een fijne middag,“ glimlachte ze naar de jongen achter de balie, wie zijn hoed eventjes plagerig voor haar afnam. Ze grinnikte lichtjes en zwaaide nog terwijl ze het Pokémon center weer uitliep. Ze leunde tegen het muurtje ernaast en vouwde haar tas weer open, zorgvuldig haar voorraden inspecterend. Zoals het er nu uitzag, had ze genoeg om de volgende reis te maken maar Lumiose en om desnoods Team Rocket mensen uit te schakelen. Ze had haar Pokémon hard getrained, dus wie zou haar nog kunnen tegenhouden op deze manier? Haar hand balde zich weer tot een vuist. Het moest. Alyss zou ze roosteren, Jack zou ze verdrinken en Oz zou ze vergiftigen. Team Rocket zou het niet overleven tot ze Leo terug zou krijgen. Tranen van woede en verdriet sprongen weer in haar ogen en haar tanden knarsten over elkaar. Het was tijd voor de ‘oorlog.‘ Ze ademde eventjes diep in en uit en drukte haar vingers tegen haar voorhoofd aan. Ze moest zich nu niet teveel opwinden, zich laten leiden door emoties. Dan zou alleen maar leiden tot paniek en paniek was juist hetgeen wat ervoor gezorgd had dat ze Leo kwijt was geraakt. Emoties lekten weg uit haar blik terwijl ze voorwaarts staarde. Ze ging dit halen, ze ging dit doen. Desnoods nog eventjes trainen onderweg, nog een paar moves beheersen. Dan zouden ze het nog wel eens kunnen redden. Maar ze moesten oppassen. Team Rocket schuwde niet weg voor geweld en ze waren ook best sterk. En zij had geen Mega Stones om haar Pokémon op steroïde te zetten, zoals Aiden dat kon. Dus ze moest het op pure eigen kracht doen. Konden haar Pokémon überhaupt Mega Evolueren? Ze zag Oz het al doen, een enorme vlinder die altijd Sporen lekte ofzo? Nee, geen goed plan. Gewoon niet eigenlijk. Het zorgde toch voor een glimlach in deze redelijk duistere situatie en ze veegde een eenzame traan die uit haar ooghoek was weggelekt weg. Ze was blij dat ze op z’n minst nog wel een beetje kon lachen in deze situatie. Want het huilen stond haar de laatste dagen nog wel nader dan dat het lachen haar stond. Ze ritste haar tas weer dicht en hees hem op haar rug, vervolgens zette ze zich af van de bakstenen muur en mengde ze zich weer in de menigte. Tijd om door te lopen naar Lumiose.

Toen ze zich eenmaal door de menigte had gewurmd, waarom was het in godsnaam zo druk in Camphrier, was ze heel erg blij dat ze weer adem kon halen op route 5. Het was een route met veel skate banen en veel gras. Niet dat ze zelf echt de noodzaak voelde om te gaan skaten. Ze had één keer op skates gestaan en bijna haar beide benen gebroken. Iets met chronisch onhandig. Ze kon het echt niet, dus ze ging het ook maar niet meer proberen. Ze had wel bewondering voor degenen die gewoon voorbij vlogen op de wieltjes en dan ook nog fantastische stunts uit konden halen. Af en toe werd haar zelfs nog aangeboden om het te proberen, maar ze bedankte elke keer vriendelijk. Niets voor haar. De skates waren haar veel te onhandig. Maar nu het wat rustiger was… Kon ze wel weer één van haar teamgenoten eruit laten. En ze wist precies wie. Ze schoof tussen de struiken door om wat verder van de openbare weg af te gaan en pakte Jack’s Pokéball uit haar broekzak. Al snel liet ze deze vergroten tot de grote van een appel. “Kom er maar uit Jack,“ riep ze met een brede glimlach, waarna de Pokémon al snel in wit licht verscheen. Jack rekte zich eventjes uit en gaapte diep. Hierna wreef hij over zijn nieuwe snor, waar hij duidelijk nog niet aan gewend was. Lilium glimlachte naar haar Pokémon. “Het staat je heel erg mannelijk hoor,” plaagde ze haar Pokémon, hem een klopje op z’n schouder gevend. Jack snoof eventjes naar haar, maar zei verder niks. De Pokémon vond het wel best blijkbaar. Hij drukte zijn hoofd eventjes tegen Lilium’s borstkas aan in een troostend gebaar. Lilium’s adem stokte eventjes, maar hierna glimlachte ze waterig. “Dank je Jack.. We halen hem wel terug,“ murmelde het meisje vervolgens, de kop van haar Samurott omhelzend. De Pokémon maakte nog eventjes een geluid, iets wat op snorren leek of iets dergelijks, bijna zoals een Purrloin zou doen. Het was vreemd, maar de breuk in het team was geheeld op het moment dat Leo gestolen was door dat verdomde Team Rocket lid. Het was alsof alle vijandigheid en angst in het team verwaterd was en veranderd in een vastbeslotenheid om de Pokémon terug te halen. Ze wilde het niet goed toegeven, maar het had een helende werking gehad… Nu alleen de Pokémon nog terug krijgen. Het had allemaal geen zin als Leo nooit meer terug kwam immers… Ze zuchtte eventjes en liet Jack los. De Samurott keek haar eventjes verbaasd aan, alsof hij verwacht had dat hij alleen maar voor de knuffel eruit gelaten was. “Dacht je nou echt dat ik je alleen maar voor troost eruit had gehaald, Jack?“ Vroeg Lilium met een licht cynische glimlach, “Ik ben niet al die berries vergeten die Alphonse je gevoerd heeft, die gaan we er nog af trainen. Ik wil je nog een move leren voordat we Team Rocket gaan aanpakken.“ De Samurott leek eventjes teleurgesteld dat hij moest trainen, lui beest, maar knikte daarna, redelijk vastbesloten. Hierop pakte Lilium dan ook het TM dat ze aangeschaft had uit haar tas en een kleine afspeler voor het cd’tje. Deze eerst even afspelen en daarna zelf de Move gaan oefenen. Blizzard, perfect voor de gym, perfect voor Team Rocket. Ze liet het apparaatje het CD’tje opslokken en richtte haar blauwe blik op haar water Pokémon. “Ben je er klaar voor maatje?“ De Samurott knikte en Lilium drukte dan ook rustig op de Play knop. “Laten we het maar gaan proberen dan.“ En met die woorden sprong het schermpje aan en zaten zowel zij als Jack voor het schermpje gekluisterd. Sterker nog, Jack zat er bijna met zijn neus tegen aan gedrukt. De aanval zag er sterk genoeg uit. Een enorme sneeuwstorm oproepen en je tegenstanders wegblazen. Dat moesten ze kunnen en redden, niet waar? Al zag de move er wel moeilijk uit… Jack keek echter aandachtig naar het schermpje, met meer concentratie dan dat ze hem had zien hebben in al die tijd dat ze hem gekend had. Vond hij het werkelijk zo interessant? Of deed hij dit voor Leo?

Met een klik klapte ze het apparaatje weer dicht. Het CD’tje was nu op. Ze hadden hem een paar keer afgespeeld en ze keek dan ook op naar Jack. De Samurott knipperde nog een paar keer verward met zijn ogen, een beetje wazig van het constante kijken naar het schermpje. De instructie had dan ook wel een uur geduurd, of tenminste, zo voelde het voor hem en Lilium. De Pokémon rekte zich nog eventjes uit om de stijve spieren weer wat in beweging te brengen en leunde wat tegen Lilium aan. “Nu al slaperig Jack?“ Merkte het meisje met een brede glimlach op. “Het zou ook eens niet. Luiaard, we moeten nog aan de training beginnen. Je gaat het gewoon doen en je gaat Blizzard leren.“ Ze gaf hem een plagerig duwtje en pakte de Pokéball van Alyss uit haar broekzak. “Alyss moet toch nog Will-o-wisp leren, dus dat komt goed uit.“ Vertelde ze de Samurott, waarna ze Alyss ook uit haar Pokéball liet. De Ninetales rekte zich uit en gaapte. Haar rode ogen werden al snel genoeg op haar trainer gericht op een afwachtende wijze. “Jullie zullen elkaar niet echt pijn doen met die aanvallen.“ Vertelde Lilium, waarna ze haar blik op Alyss richtte, “we gaan nog even wat aanvallen bijschaven en oefenen voordat wat Team Rocket leden af gaan maken.“ Beide Pokémon knikten instemmend. Beter dit. Ze zaten op dit vlak tenminste op één lijn. “Beide strijders, neem afstand van elkaar,“ zei ze met een glimlach, waarna ze haar armen wat spreidde. Zowel Alyss als Jack namen afstand van elkaar en zakten wat weg in gespannener houdingen. De twee waren ondertussen wel gewend om met elkaar te sparren. Jack daagde haar nog eventjes wat uit met een plagerig straaltje water, maar voor de rest was hij voor zijn doen best serieus. Lilium lachte eventjes zachtjes. “Laten we eerst maar even wat opwarmen voordat de nieuwe aanvallen aan bod komen.“ In haar hoofd leek het logisch dat je eerst moest opwarmen voordat je echt moeilijke aanvallen ging proberen, dus waarom ook niet? Ze knikte zowel Jack als Alyss toe. “Alyss, Quick attack, Jack, probeer er maar wat tegen te doen.“ Zei ze tegen de water Pokémon. Alyss grijnsde lichtjes en stoof al snel genoeg op de Samurott af, wie protesterende geluiden maakte. Hij had niet genoeg tijd gekregen om hierover na te denken, duidelijk genoeg, want hij werd al snel genoeg achteruit gekegeld en kreeg het parmantige pootje van Alyss op zijn keel. Hij maakte eventjes een verontwaardigd geluidje en stootte zijn kop omhoog in een Tackle, wat Alyss weer achteruit drong. Lilium glimlachte en ging zitten. Meestal was het starten van het gevecht genoeg om haar Pokémon tot goed oefenen te dwingen, maar af en toe een aanval roepen om het op te jutten vond ze helemaal prima. De Pokémon waren al snel genoeg verwikkeld in een hevige strijd. Alyss was snel met haar Quick Attacks en aangebrand met haar vuur aanvallen, maar Jack kon haar weer op hele andere paden dwingen door goed geplaatste water aanvallen. Sinds hij het gevecht met de Vivillon van Viola had gehad, wist hij best goed hoe hij zijn Water Gun kon gebruiken om anderen te dwingen te doen wat hij wilde. Uiteindelijk stoof Alyss op de Samurott af met een Flamethrower brandend in haar keel. De zee van vlammen deerde Jack echter weinig, aangezien deze het met een Water Pulse totaal teniet deed. Het golvende water was genoeg om Alyss terug te dwingen. De Ninetales sprong achteruit en gromde zachtjes. Dit moment gebruikte Jack om zijn schelpen te trekken en een messcherpe Razor Shell uit te voeren. Sinds hij geëvolueerd was, beheerste hij de aanval alleen maar beter en het oefenen ervan wierp ook alleen maar vruchten af. Alyss wist nog maar net op tijd weg te springen voor de aanval. Dit zei toch wel iets, want Alyss en Jack waren ondertussen zo erg op elkaar afgestemd dat het heel erg moeilijk was voor hen beiden om überhaupt elkaar een beetje te raken. Het was dan ook nog het hele gevecht niet gelukt. Het was toch een goed teken, als ze ooit double battles gingen doen, dan liepen ze elkaar niet in de weg. Vuur en water was in haar hoofd een best heel erg mooie combinatie voor een double battle en ze glimlachte dan ook breed bij de gedachte. Als iemand ze ooit uit zou dagen voor zo’n gevecht, waren ze dan nog lang niet jarig. Of tenminste, zo klonk het in haar hoofd. Alyss wist echter Jack wel te strikken uiteindelijk, zelfs al was ze in het nadeel qua typen. Toen de Samurott zijn schelp uit de grond trok, wist ze dit korte moment van vertraging perfect uit te buiten. Lilium moest zeggen dat ze op dit vlak heel erg trots was op haar Pokémon. Natuurlijk was ze op elk vlak trots op haar dierbare Pokémon, maar af en toe kon je best eventjes extra trots zijn. Haar Pokémon leerden snel en dat gaf haar toch extra vertrouwen voor de opkomende confrontatie. Mits ze Team Rocket kon vinden natuurlijk. Maar daar had ze al het vertrouwen in. Desnoods zou ze Alyss haar speurneus gebruiken. De Ninetales vuurde een rake Confuse Ray af op Jack toen hij zijn schelp terug trok en de Pokémon schudde verward met zijn kop. Zijn ogen staarden maar wat in de verte en zijn aanvallen werden ongecoördineerd. Dit zei genoeg, nu kon Jack geen kans meer maken totdat hij uit de confusion zou raken. Genoeg geweest dus. Lilium klapte in haar handen en ging weer zitten. “Goed gedaan jullie twee,“ glimlachte ze haar Pokémon toe, waarna ze Jack één van de verse Persim Berries toewierp. De Pokémon hapte het gewoon automatisch op, wat een vreetschuur. Lilium lachte eventjes zachtjes. Het moment dat Jack niet meer zou eten, zou hij waarschijnlijk gestorven zijn. Nadat hij de Berry opgeslokt had, was Jack alweer een stuk helderder en hij rekte zich dan ook eventjes uit. Maar hierna werd een wantrouwige blik op Lilium geworpen. Deze Berry was vers. Het zou toch niet? Lilium haalde met een onschuldige blik haar schouders op. “We zijn maar heel even bij de Berry Fields geweest en je krijgt nu toch ook Berries?“ Vroeg ze met een veel te lieve toon in haar stem. De Samurott sloeg even zijn poten over elkaar, totdat Alyss hem een vermanend duwtje gaf. Hierna liet hij met een snuif zijn kop hangen en mompelde hij iets wat excuserend klonk. Toch mooi als je Pokémon zelf conflicten op konden lossen, al zei Lilium het zelf. Ze rekte zich eventjes uit. De verleiding was best groot om te gaan treuzelen, maar ze ging het toch absoluut niet doen. Er was nu geen tijd om te treuzelen. Het was tijd om Leo terug te halen.

Lilium rekte zich eventjes uit en wees naar Alyss. “Jij gaat eerst, dame,“ zei ze met een glimlach toen de Shiny Ninetales haar kop hief naar haar en haar vragend aankeek. “Volgens de Pokédex kun je Will-o-wisp leren, een aanval waarmee je kunt burnen, dus die gaan we proberen te leren. Het vereist meer controle over je vuur, want je moet het gaan besturen met telepathie, maar het kan ook prima als een afleiding werken als dit nodig is.“ Legde Lilium uit aan haar Pokémon, wie na lichte twijfeling toch knikte. Dat was in ieder geval dus mooi doorgekomen. Nu nog eventjes het leren. Nou ja… Eventjes. Jack kon ondertussen nog een keertje reflecteren over hoe hij Blizzard zou moeten leren, want dat zou ook niet al te makkelijk worden, gokte Lilium. Alyss leerde nog een aanval die natuurlijk zou moeten, Blizzard was iets wat niet eens Jack’s type was en hij moest het leren van een cd’tje. Werkte dat überhaupt? Bij Arceus, ze hoopte dat ze niet opgelicht was. Maar ze had het in de Pokémart gekocht, dus het zou wel moeten kloppen. Alyss rekte zich nog een keertje uit en gaf haar borstkas een paar vlugge likken. De Ninetales hield haar vacht heel erg netjes, moest Lilium toegeven. Het was echt een dame. “Laten we maar beginnen dan,“ vertelde ze haar Ninetales, wie knikte en wat verderop ging staan. Alyss wist dondersgoed dat Lilium het niet zo op vuur had. Misschien wilde Lilium daarom ook wel dat Alyss deze move ging leren. Het had alles te maken met controle over haar vlammen. En niet een klein beetje controle, ultieme controle bijna. Maar waar moesten ze beginnen? Alyss wist het blijkbaar beter dan Lilium, want de Ninetales begon kleine pufjes vuur uit te spuwen. Ze vielen alleen als Embers naar beneden en brandden langzaam op in het gras. Toen eentje een beetje feller begon te branden, zette Lilium haar voet er maar eventjes op om het vuur te doen doven. Ze had geen zin om de verantwoordelijke te zijn voor een bosbrand of iets dergelijks. Daar vond ze meer Aiden het type voor ofzo, met z’n Charizard. “Het is een begin, Alyss,“ zei ze met een glimlach, maar de Ninetales was duidelijk ontevreden dat het niet lukte. Lilium aaide haar even over haar kop. “Gewoon opnieuw proberen,“ moedigde ze de Pokémon aan, wie haar poten wat verder uit elkaar zette en weer vlammen uit haar mond liet spuwen. Eventjes gloeiden de vlammen blauw op, maar hierna volgde hetzelfde resultaat al snel. Ze doofden weer allemaal. “Gaat al beter,“ mompelde Lilium aanmoedigend. De Pokémon gromde wat gefrustreerd en schudde haar kop geërgerd. Maar hierna probeerde ze het nog een keer en bleven de vlammen blauw. Ze sloot haar ogen, welke ook eventjes gloeiden en liet de vlammen als spookachtige lichtjes doorzweven. Ze zweefden rond haar en rond Jack, wie er maar wantrouwig naar keek. “Goed gedaan Alyss!“ Jubelde Lilium, haar Pokémon over haar bol aaiend. Alyss snoof eventjes, maar leek wel trots te zijn op haar daad. Op het moment dat ze haar concentratie verloor, werden de vlammen echter weer geel en vielen ze weg. Het was duidelijk dat de aanval nog wat meer oefening vereiste, want zoveel concentratie kon je niet opdiepen in een gevecht. Maar het was een begin en daar was ze al heel blij mee. Of Alyss blij was met het niet perfecte resultaat wist ze echter niet. Maar ja, als dat het geval was, was Lilium er in ieder geval van verzekerd dat Alyss zou blijven oefenen aan de aanval. “Goed genoeg, Alyss.“ Zei ze tegen de Pokémon. Dit was sneller gegaan dan dat ze verwacht had eigenlijk. Alyss had haar taak gedaan. Maar goed, deze aanval kwam natuurlijk. Nu nog de Blizzard en daar had ze meer twijfels over. Ze richtte haar blik op Jack. “Jouw beurt,“ vertelde ze de Pokémon.

Jack hief zijn hoofd en rekte zich even op zijn beurt uit. Hij was een beetje ingedoezeld terwijl Lilium en Alyss aan het oefenen waren. Maar hij moest nu maar weer de concentratie gaan opdiepen, want hij zou het nodig hebben. Lilium aaide hem eventjes over zijn bol. “Ik ben benieuwd of je een Ice Type move kan gebruiken knul,“ zei ze tegen de Pokémon. “Probeer die Blizzard maar!“ Samurott keek eventjes wat verward en fronste lichtjes. Hij had er duidelijk moeite mee om het concept van Blizzard te omvatten. Lilium voelde zich dan ook wat nerveus worden. Zou de Pokémon het überhaupt kunnen redden? Nee, ze moest vertrouwen hebben in haar team genoten. “Jack, gebruik Blizzard!“ Riep ze, iets te enthousiast eigenlijk. Jack haalde diep adem, concentreerde zich, en blies weer uit. Maar er gebeurde niks. Wat teleurgesteld liet hij zijn snor hangen. Maar er viel niks aan te doen. “Nog een keer Jack,“ Zei ze op aanmoedigende toon. De Pokémon keek haar eventjes aan en probeerde het opnieuw, nog een keertje. Lag het aan Lilium, of werd het al iets kouder? Het meisje beet echter op haar lip. Zoveel tijd hadden ze immers niet meer. Ze moesten binnenkort door naar Lumiose. Het trainen had al best veel tijd gekost en ze wilde voor het donker was al in Lumiose zijn. Tegelijkertijd hoefden ze niet meer zo heel erg ver te lopen… Als ze nou een Pokémon had die Fly kon leren of iets dergelijks. Dan was ze er een stuk sneller. Maar ze kon het niet maken om op Oz zijn rug te gaan zitten ofzo, dan zou de Pokémon sneller neerzakken dan een Geodude in een rivier. “Jack, laatste keer dat we het proberen, oké?“ Zei ze met een voorzichtige glimlach. De Samurott maakte een klagerig geluid. Hij wilde het gewoon kunnen, desnoods dan vaker proberen. Hij haalde diep adem, wachtte eventjes, en spuwde toen een lading sneeuwvlokken uit zijn mond. Lilium dook eventjes weg. “Whoa,“ bracht ze uit. Het had blijkbaar gewerkt. Lang niet perfect, verre van, maar het was zeker een goed begin. Nou ja… Als ze zo’n eind waren gekomen. “We proberen het nog een laatste keer dan, Jack,“ zei ze tegen de Pokémon, wie haar rustig toeknikte. Hij draaide zich weg van haar en Alyss, deze keer wel. De vorige keer had hij immers niet verwacht dat er daadwerkelijk iets zou gebeuren, met als resultaat dat hij bijna Lilium’s hoofd eraf gevroren had. Oeps, niet helemaal de bedoeling. De Samurott sloot zijn ogen, haalde diep adem en spuwde opnieuw een nieuwe lading sneeuwvlokken uit, sterker en krachtiger deze keer. Een goede Blizzard aanval zou een veel groter bereik moeten hebben, maar dat zou met de tijd wel komen. De boom die Jack geraakt had begon sporen van bevriezing te vertonen en Lilium glimlachte trots naar haar Pokémon, wie ze om de hals vloog. Jack lachte wat nerveus terwijl dit gebeurde en viel half om, maar zag er wel trots uit. “Goed gedaan Jack, heel goed gedaan,“ prees Lilium haar Pokémon met een brede glimlach. Hierna trok ze Alyss ook bij de knuffel, wie er wat ongemakkelijk bij hing, maar wie uiteindelijk ook toegaf aan de ‘groepsdruk‘ van de knuffel. Lilium glimlachte zachtjes en sloot haar ogen eventjes, genietend van de warmte van haar Pokémon. Het was een beetje een geforceerde knuffel, maar wel een echte, en daar was ze dankbaar voor. “Jongens… Dank jullie..“ Murmelde ze zachtjes. Ze hoorde nog wat instemmend gemompel van haar Pokémon en glimlachte zachtjes. Ze begrepen misschien niet helemaal waarvoor ze bedankt werden, maar ze wisten dat het gevoel goed was en dat de intentie van de woorden die ze uitgesproken goed was. En dat was voldoende voor haar, voor Alyss en voor Jack. Voorzichtig liet ze de Pokémon los. “Laten we verder gaan… Laten we Jack gaan halen..“ Murmelde ze zachtjes. Ze pakte de Pokéballs van het duo uit haar vestzak en liet ze weer in het rode licht verdwijnen. Hierna trok ze haar rugzak weer op haar rug en trok ze de hengels strak aan. Tijd om weer verder te gaan.

De verdere reis naar Lumiose gebeurde zonder weinig slag of stoot. De route was redelijk lineair en ze kon hem best goed vinden omdat ze hem al een keer afgelopen had. Ze werd wel een keertje bijna van haar sokken gereden door een willekeurige Skater, maar voor de rest gebeurde er weinig. De Flabébés roken aan de bloemen en wat Scraggies zaten elkaar achterna. Maar het was niet vreemd om deze Pokémon samen te zien, aangezien ze vaak in hoards rondliepen, toch? Het avondlicht begon al te twinkelen in de ramen in de verte en Lilium slikte zachtjes. Het was nog te laat om Team Rocket te gaan zoeken… Of niet? Als jong meisje door de steegjes gaan rondzwerven, zijzelf wist ook wel dat dat niet zo’n slim idee was. Misschien was het maar beter om te overnachten in het Pokémon center, als het nog niet dicht was en daarna de volgende dag te gaan zoeken naar Leo. Al snel genoeg bereikte ze dan ook de poorten van de stad en liep deze door. Bijna direct werd ze begroet door hoge huizen en doolhoven aan straatjes. Hier ergens was Leo? De moed zonk haar eigenlijk lichtjes in de schoenen als ze eerlijk was. Hoe ging ze haar Charmander hier ergens vinden? Het was hier één grote rotzooi en ze konden wel overal zitten… Ze kneep haar ogen eventjes dicht en haar borstkas begon wat sneller op en neer te gaan. Ze sloeg straat naar straat in, maar het Pokémon center wilde niet verschijnen. In haar paniek was ze eigenlijk kwijt geraakt waar het Pokémon Center überhaupt was, hoe vervelend dan ook. Het maakte dat ze er niet rustiger op werd. Ook het feit dat het donkerder werd maakte het niet veel beter. Ze sloeg opnieuw een straat in, maar weer was het Pokémon Center daar niet. De eerste sterren waren ondertussen alweer verschenen en maakten dat ze zich beroerd voelde. Paniekerig leunde ze tegen een muurtje aan en kneep haar ogen dicht. Zoveel ging mis de laatste dagen. Vermoeidheid en angst maakte dan ook dat ze haar emoties niet meer goed onder controle had. De tranen om Leo die ze de laatste dag had opgehouden begonnen dan ook weer te lopen. Ze wilde Leo gewoon terug hebben!... Waarom had die rotzak hem dan ook gestolen? Ze beet op haar lip en begon zacht te snikken. Het was gewoon helemaal mis gegaan. Ze hoorde hier niet te zijn. Ze hoorde bij Cyllage City te zijn, te trainen voor de gym en de gym te verslaan… Maar hier was ze dan, terug in het metropool om haar gestolen Pokémon terug te vinden… Zo hoorde het niet te gaan, zo hoorde het niet te zijn. Ze zakte in tegen de muur en sloeg haar armen om haar knieën heen. Ze wist niet hoe lang ze er gezeten had, maar een arm schudde haar voorzichtig door elkaar. ‘Zeg? Gaat het wel?“ Klonk een krakerige stem. Met betraande ogen keek Lilium omhoog naar de oude dame die haar met bezorgde ogen door haar brillenglazen aankeek. Ze had een vriendelijk, rimpelig gezicht en warme ogen, maar Lilium kon er even niet om lachen. Ze schudde haar hoofd dan ook zachtjes. “Ik.. Ik moet naar het Pokémon Center,“ zei Lilium zachtjes. Gelukkig wist de oude dame de weg wel en bood deze aan om te helpen.

“…Dus ik ben op zoek naar Leo..“ Vertelde Lilium zachtjes, drinkend aan de warme chocolademelk die de oude dame voor haar in het Pokémon center gehaald had. Ze had het hele verhaal uitgestort. Leo, Team Rocket, alles. En ze had met een sympathieke blik geluisterd. Het meisje kalmeerde ook weer iets en wist nam nog een slok. “Ik weet zeker dat je je Pokémon weer terug krijgt lieverd,“ zei ze op warme toon, “Team Rocket spookt wel eens door deze stad heen, het valt niet te missen wanneer dat gebeurt.“ Eventjes leek de dame te twijfelen. “Maar je bent een trainer toch?“ Vroeg ze vervolgens. Lilium knikte zachtjes, al voelde ze zich niet zo’n goede trainer, ze was toch zeker een trainer van Pokémon. “Ik ben op weg naar de tweede Gym..“ De oude dame glimlachte lichtjes en pakte de buidel vast die ze al de hele tijd bij zich had. Het was Lilium eigenlijk niet eens opgevallen dat ze deze bij zich had gehad. Nu voelde ze toch wel een lichte nieuwsgierigheid over wat erin zat… Eigenlijk… “Wat.. is dat?“ Vroeg Lilium zachtjes. De vrouw zette de buidel voorzichtig op tafel en vouwde deze open. Een ovaal voorwerp kwam eruit. Een Pokémon ei? Lilium hield haar adem eventjes in. “Een ei… Een Pokémon ei?“ Vroeg ze voorzichtig. De oude dame knikte met een glimlach. “Ja.. Een kleine Pokémon, maar het is veel beter voor de groei van een jonge Pokémon om bij een trainer te zijn. Ik zou je dus willen vragen om het ei van me over te nemen. Je kan de afleiding denk ik goed gebruiken lieverd, en de Pokémon zal zich vast wel goed thuis bij je voelen.“ Lilium twijfelde eventjes, verbaasd door het verzoek van de dame. “Maar.. maar weet u het zeker..?“ Vroeg ze twijfelachtig. Ze vond het heel erg lief. Maar was ze wel de goede Pokémon Trainer ervoor? “Ik weet het zeker,“ zei de dame beslist, waarna ze het ei inpakte en naar Lilium toeschoof. Voorzichtig pakte Lilium het aan en keek ernaar. Het ei voelde warm aan. “Welke Pokémon zit erin..?“ Besloot ze te vragen. De oude dame lachte eventjes. “Het is niet een Kalos Pokémon, maar ik weet zeker dat je het leuk zal vinden. Voor de rest is het een verrassing,“ zei ze rustig. Hierna stond ze op. “Ik ga maar eens terug naar huis, zorg goed voor de jonge schat en succes met het terug vinden van je Pokémon.“ Vertelde de dame, waarna ze nog eventjes Lilium’s hand schudde en vervolgens zich omdraaide en wegliep. Wat verbaasd keek Lilium haar na. Ze zou toch bijna denken dat de dame van het ei af had willen komen ofzo… Wat twijfelachtig keek ze naar het ei en omsloot het toen in haar armen. Ze zou de Pokémon groot brengen, sowieso. Ze sloot haar ogen eventjes en doezelde even wat weg met het ei. Ze was moe… Beter ging ze een kamer huren en wat slapen. Dan kon ze morgen fris weer op zoek naar Team Rocket… Ze liep naar de receptie, nam de sleutel in ontvangst en nam de trap naar boven. Al snel vond ze de kamer waar ze moest wezen en opende ze deze voorzichtig. Snel genoeg zag ze dat het gewoon een standaard Pokémon Center kamer was en dat was voldoende. Voorzichtig zette ze het ei op het bureau neer, op een kussen die ze van de stoel geplukt had. Het moest wel zachtjes staan. Hierna liet ze zichzelf op bed vallen, niet eens de moeite nemend om zichzelf om te kleden eigenlijk. Ze was doodop.

De volgende dag nam ze niet veel tijd om zich voor te bereiden. Elke seconde telde, niet waar? Ze had haar tas deels leeggehaald zodat ze het ei erin kwijt kon. Wat kleding bleef op het bureau achter van het Pokémon Center, samen met de origami lotus van Alphonse en na twijfeling ook haar zaklamp. Ze wilde liever het ei namelijk bij zich houden. Wat als het uitkwam als ze er niet was? Dan had de Pokémon het idee dat het verlaten was en dat kon ze niet laten gebeuren. Dat was immers veel te zielig. Ze hees haar tas voorzichtig op haar rug en verliet de kamer. De sleutel hield ze nog eventjes bij zich zodat ze later op de dag haar spullen weer kon ophalen, in overleg met Zuster Joy natuurlijk, en hierna verliet ze het Pokémon Center. Ze had er alleen geen rekening mee gehouden dat het nog steeds een enorme dwaling was in Lumiose City. Met haar richtingsgevoel was het al een wonder dat ze er de eerste keer doorheen was gekomen. Hoe ging ze in Arceus’ naam Team Rocket hier vinden? Gewoon willekeurig rondlopen? Ze besloot wat mensen te vragen, al kreeg ze altijd ontwijkend antwoord. Wat was dit balen… Misschien moest ze Oz maar los laten ofzo en hem laten vliegen, zoekend naar sporen. Maar straks was ze hem kwijt. De Vivillon zou haar nooit kunnen vinden in de mensenmassa als hij haar eenmaal uit het oog was verloren. Nee, dat risico kon ze niet nemen. Lilium haalde eventjes diep adem en sprak weer een willekeurig persoon aan over de route. En of hij natuurlijk iets wist over Team Rocket. Dit keer kreeg ze wel een route, al miste ze totaal de geamuseerde blik in de ogen van de jomgeman met wie ze sprak. Ze bedankte hem op vriendelijke toon, boog eventjes lichtjes voor hem en haastte zich toen verder. Het gelach in de verte? Ze had geen flauw idee dat het van die jongen kwam. Hij had haar namelijk totaal de verkeerde kant op gewezen met zijn woorden, iets wat hij blijkbaar best heel grappig vond. Maar nee, ze was te diep in concentratie verzonken om er echt op te letten.

Ze had de route van de jongen heel erg exact gevolgd. En eindigde… Op een zandverstuiving? Verrast fronste Lilium terwijl ze rondkeek. Overal waar ze keek was zand. Had Team Rocket zich hier ergens verborgen? Ze beet eventjes op haar lip. Het was wel logisch, niemand zou hier zin hebben om te gaan zoeken. En zij eigenlijk ook niet. Maar ja, alles voor Leo. Ze verbeet zich dan ook en liep door. Haar voeten zonken diep weg in het zand en ze struikelde af en toe half. Ook de zandstorm die zo nu en dan zand opzweepte en in haar gezicht ketste hielp absoluut niet mee. Af en toe zag ze geen hand voor ogen. Eventjes pakte ze een fles met water uit haar tas en dronk eruit. Het ging nog een lange dag worden op deze manier. Het was warm, de zandstorm deed haar ogen prikken en ze moest zeggen dat ze zich wel eens beter had gevoeld. Dit was absoluut niet haar terrein. Maar het moest het wel zijn, toch? Of had de jongen gelogen? Hij had wel heel erg vreemd gekeken toen ze naar Team Rocket had gevraagd immers… Dit besef sloeg in als een bom. Ze was gewoon voor de gek gehouden. Ze keek dan ook om naar de ingang van dit gebied, heette het niet de Lumiose Badlands, in de verte. Ze had al best een eindje gelopen, gelukkig, maar ze moest nu ook weer terug. Het zand trok aan haar voeten en ze gleed zo nu en dan weg bij haar terugtocht. Dit zorgde er dan ook voor dat ze uiteindelijk wel struikelde, over een Pokémon nog wel. Met een zachte gil viel Lilium voorover het zand in. Gelukkig landde ze zacht, maar ze wierp meteen een woedende blik naar achter. Iets had haar laars beet gepakt en kauwde er nu rustig op, met haar voet er nog in wel te verstaan. Niet al te hard gelukkig, maar hard genoeg om het goed te voelen. “Auw!“ riep ze dan ook, waarna ze haar been terug probeerde te trekken. De Pokémon was echter niet van plan om los te laten en trok eigenwijs terug. Wel verdorie. Meteen greep ze dan ook naar haar Pokéball. “Pak ‘m Jack!“ Riep ze haar Pokémon toe. Jack sprong meteen uit zijn Pokéball en keek eventjes verbaasd naar de Pokémon voor hem. Wat was dat nou weer dan? Maar hierna liet hij zijn schelpjes tevoorschijn komen en hakte hij in op de Pokémon. Dit gaf Lilium de tijd om haar laars los te trekken en haar Pokédex te pakken. “Trapinch, the Ant Pit Pokémon. It makes an inescapable conical pit and lies in wait at the bottom for prey to come tumbling down.“ Wat een heerlijke Pokémon. Jack was echter genadeloos en sloeg hem weer naar achter. De Pokémon rolde wat verward op zijn rug, spartelde met zijn poten… En verdween onder de grond. Wat verward keek Jack rond en Lilium was ook redelijk verbaasd. Was de Pokémon gevlucht? Eventjes voelde ze aan haar rugzak. Het ei zag er tenminste nog in. Ze dankte Arceus dus ook dat ze niet bij haar eerste ingeving uitgevoerd had en de buidel om haar buik had gebonden. Dan had ze roerei gehad. Arme baby Pokémon in dat geval. Zowel zij en Jack hadden alleen niet verwacht dat de Trapinch het nog lang niet opgegeven had. Het sprong onder Jack ineens uit het zand en beet zich vast in zijn achterpoot. Een Dig aanval?! Natuurlijk, het was een grond Pokémon, maar Lilium had er even geen rekening mee gehouden. Jack maakte wat rare sprongen terwijl de Trapinch aan zijn poot hing. “Water Gun Jack!“ Riep ze haar Pokémon toe. Voordat ze iets konden doen, moest hij eerst die extra ballast kwijt zien te raken. Razor Shell ging niet lukken, daar kon hij nu niet bij. De Super effective aanval wist de Trapinch gelukkig weg te spoelen van zijn achterpoot en de Trapinch rolde naar achter. Dit keer ging Lilium niet wachten tot de Pokémon weer onder de aarde verdween, want daar begon het meteen weer mee. “Grijp hem, Jack!“ Riep Lilium de Pokémon toe. “Gebruik je Razor Shell!“ Jack trok zijn schelpen onmiddellijk en stoof op de Ant Pit Pokémon af, zo snel als zijn poten hem konden dragen. Zijn schelpen, die ondertussen meer op zwaarden zijn gaan lijken sinds zijn evolutie, gloeiden op in zijn poten en hij bracht ze in een hakkende beweging neer. De aanval was alleen te traag geweest en de Trapinch was weer onder de aardbodem verdwenen. Het losse zand deed de tunnel ook weer instorten en er was dus geen enkel spoor van waar de grond Pokémon heen gegaan was. “Verdomme!“ Bracht Lilium uit. Hoe gingen ze tegen iets vechten wat ze niet eens konden zien? Gespannen wachtten zowel zij als Jack af, tot de Pokémon opnieuw kermde. De Trapinch ging aan zijn staart. Het was nog best een bijtertje, al zei Lilium het zelf en ze fronste dan ook diep. “Jack, Water Gun!“ Riep ze opnieuw, maar dit keer was de Trapinch erop bedacht. De water gun schampte de Pokémon enkel toen deze losliet en meteen weer onder de aarde verdween. Lilium wreef eventjes over haar voorhoofd heen. Dit ging een heel erg vermoeiend gevecht worden op deze manier. Ze moest de Pokémon op de één of andere manier onderscheppen voordat deze weer onder de aarde ging verdwijnen. Maar hoe deed je dat? Er lag hier immers overal zand. De Trapinch kon zich overal wel verbergen op het moment en ook weer verdwijnen als deze er zin in had. Ze moest denken… Goed denken. Ondertussen hing de Trapinch weer aan Jack’s staart. En toen kreeg ze een idee. “Smijt hem de lucht in, Jack!” Riep ze haar Pokémon toe. In de lucht was immers geen aarde waar de Pokémon zich kon verbergen. De Trapinch maakte geschrokken geluiden toen deze de lucht in zwierde en spartelde met zijn poten. Dit had de Pokémon zeker niet verwacht. “Razor Shell, Jack!“ Riep ze haar Pokémon toe, wie zijn schelpen er razendsnel bij pakte deze keer. Hij stond te popelen om dit vervelende nest een moris te leren voor al dat gebijt. Hij sprong omhoog en sloeg de Trapinch vol voor haar smoel met zijn schelpen. Met een klap viel de Pokémon tegen de grond, al verspilde het geen tijd om zichzelf weer in het zand te verbergen. Vervelend ding… Nu konden ze weer alleen maar wachten. Ze zaten gewoon te wachten op de aanval, want ontwijken konden ze het niet… Of wel? Een peinzende blik verscheen op Lilium’s gezicht en toen kreeg ze opeens een idee. Jack kon wel een aanval die hier wat aan kon doen. Riep hij zijn Water Pulse niet altijd uit de grond op? De Trapinch had echter alweer gebeten, de aanvallen kwamen sneller. “Water Gun Jack!“ Riep Lilium en haar Samurott wist gelukkig de tegenstander weer te raken voordat deze verdween. Het was echt een waiting game dit gevecht en het irriteerde haar, maar de Pokémon was wel sterk. Misschien, heel misschien, was het wel een goed teammember dan. Maar dat was van latere zorg. Met vlugge bewegingen verdween de Trapinch weer onder de grond, een klein kuiltje achterlatend. Dat het ding überhaupt kon ademen tussen het zand. Ademden Trapinches eigenlijk wel? Lilium schudde haar hoofd lichtjes. Nu was niet de tijd voor filosofische gedachten. Nu was het de tijd om te knallen.

Ze keek naar haar Pokémon, die verward in het rond keek. Deze wist ook wel dat er elk moment weer harde kaakjes vanuit de grond zouden komen om hem aan te vallen. “Jack, ik wil dat je Water Pulse gebruikt!“ Riep Lilium haar Pokémon toe. Deze keek haar even verward aan. Er was op dit moment toch niks om aan te vallen? Maar uiteindelijk voerde hij haar commando wel uit. Waar de golven die uit de aarde kwamen vandaan kwamen wist ze niet, het was hier immers heel erg droog, maar ze kwamen wel tevoorschijn. Helder, spetterend water, overal rond Jack en op de grond. Een geschrokken kreet klonk uit de grond en ze wist zeker dat ze de Trapinch even had gezien. Maar dit was niet genoeg. De Trapinch zou het nu een andere keer nog een keer proberen. Ze moest het blijvend uit de aarde zien te krijgen en uit te schakelen. Maar hoe? Ze waren hier qua gebied totaal in het nadeel. Maar er moest een oplossing zijn, daar was Lilium van verzekerd. Ze had haar zinnen gezet op deze Pokémon. Ze wilde het bij haar team voegen. Het was sterk en ze wist zeker dat het goed zou werken tegen Rock Type Pokémon. Ze had het nodig voor de gym. En een sterk teamlid om Team Rocket aan te pakken klonk wat haar betrof ook goed. “Sorry Jack, maar ik wil dat je wacht tot hij weer bijt,“ zei Lilium op verontschuldigende toon. Ze had geen idee of deze Pokémon een dame of een heer was, dus voor nu was het maar eventjes een hij. Nooit de huid van een Ursaring verkopen voordat deze geschoten was, dus hierover kon ze later nog wel tobben. Jack wachtte gespannen af, een licht verontwaardigende blik werpend op zijn trainer. Een beetje wachten tot hij gebeten zou worden. Lekker was dat. Maar hij moest wel, dat wist hij zelf ook. Hij sloot zijn ogen en wachtte de pijnlijke kaken weer af. Een kreet ontsnapte uit zijn mond, daar waren ze weer. “Blizzard Jack! Bevries de grond!“ Riep Lilium haar Pokémon toe. Deze was even verward, opnieuw, maar voerde de aanval wel uit. De grond werd glibberig en hard. Het mulle zand werd aan elkaar getrokken door het ijs en verenigd tot één grote massa. Ook de Trapinch werd niet overgeslagen met de aanval, want Jack had nog wel een appeltje met deze te schillen. De Trapinch viel neer op de ijzige laag en begon meteen met graven, maar kwam er tot zijn grote schrik achter dat hij dus absoluut niet door het ijs heen kwam. Hij kon geen kant meer op. Lilium wist zeker dat ze een grote grijns op Jack’s gezicht kon zien toen deze op de Trapinch neerkeek, die een poging deed om weg te vluchten. De Ant Pit Pokémon bleef echter maar weg glibberen op het ijs en uitglijden. Toen het eenmaal geen zand meer had, had het niet het idee dat het nog een kant op kon. “Razor Shell, Jack! Gevolgd door een water gun!“ Riep Lilium haar Pokémon toe, een toon van triomf in haar stem. Dit ging hen gewoon lukken. De Samurott trok zijn schelpen en liet ze gloeien. Hierop sloeg hij de Trapinch vol tegen zijn zijkant aan, waardoor deze weer de lucht in gezwieperd werd. Het was alleen nog niet klaar. Toen de Trapinch weer op zijn afdaling naar beneden begon, geschrokken geluiden makend, spoot Jack nog een super effectieve Water Gun op de Pokémon af. De Trapinch slaakte nog een kreet en kwam uiteindelijk met een luide plof terecht in het zand. Eventjes deed het nog een poging om overeind te komen, om te vluchten, maar het zakte weer neer. Lilium viste een lege Pokéball uit haar vestzak en gooide deze naar de Ant Pit Pokémon toe. Gespannen keek ze toe hoe de Pokéball de Pokémon opzoog en met een plofje neerkwam in het zand. Ze legde haar hand neer op Jack’s flank om in deze gestresste minuut troost te zoeken in zijn aanwezigheid. Zou de Trapinch in de Pokéball blijven zitten? Of zou hij alsnog ontsnappen? Doorvechten was op zich niet zo erg… Maar als hij zou vluchten dan was alle moeite voor niks geweest.

10007 woorden ;x;}

Onderwerp: Re: The Long Journey Back zo aug 31, 2014 9:14 pm

GEFELICITEERD! TRAPINCH LV.25 IS GEVANGEN!
Trapinch is toegevoegd aan je team slot
Geef Trapinch een nicknaam? Ja/Nee

Onderwerp: Re: The Long Journey Back di sep 02, 2014 3:31 pm

Soraya

Met Thunderdrum naast haar zijde liep Soraya maar wat rond in de stad, geen flauw idee van wat ze zou kunnen doen, de straten van de hoofdstad waren ontzettend druk, dus aan een random persoon vroeg ze simpel "Waar is een rustige plek in de stad?" als hij het ook maar zal gaan wagen haar voor de gek ging houden was hij nog lang niet van de vrouw af. De jongen gaf wat haar aanwijzingen en ging er snel vandoor, watje, of hij was wat met haar aan het uitspoken. Heel erg precies de aanwijzingen volgend van de jongen kwam ze uiteindelijk bij een grote poort waar boven in het groot het cijfer dertien opstond.

Even vervloekte ze de jongen, hij had hopelijk wel een rustige plekje gegeven, maar dat zou niet in de stad zijn. De vrouw zal later wel haar ‘wraak’ laten zien aan hem, misschien zou het nog wel een poging waard zijn om te gaan onderzoeken. De Electrike keek nieuwsgierig om zich heen en schoot er uiteindelijk vandoor, Soraya haastte haar niet om de Pokémon te pakken dus in plaats daarvan liep ze rustig richting de plek waar hij was heen geschoten en al tijdens het lopen pakte de zwartharige zijn Pokéball. “Wat is dat ding snel” dacht Soraya bij haarzelf toen ze het ding nergens meer on vinden, waar kon hij nou zo snel heen gaan? Haar ogen speurden de omgeving af maar vanaf haar oogpunt was zand te zien, heel veel zand samen met een paar rotsen.

Na een luide zucht te hebben geslagen begon ze verder te zoeken, al kon ze geen enkel spoor vinden van de kleine Electrike, er was een stem te horen, iets wat leek dat een commando, zou Thunderdrum daar zijn? Hij had altijd al iets met andere mensen, in tegenstelling tot zijn trainster welke totaal niet hield van mensen. Zou hij daar misschien zijn? Omdat de Pokémon misschien om attentie vroeg, welke volgens de vrouw al genoeg kreeg? Opeens voelde Soraya een hevige pijn in haar borstkas, de wereld draaide even en nog voor de vrouw flauwviel hoorde ze een enorme plof, zag zand opstijgen en hoorde een bezorgd geluidje, welke al te bekend voorkwam. De wereld werd zwart.

Het werd langzaam weer licht, al was ze niet in de Badlands van Lumiose City meer, daarvoor waren er teveel mensen en was het te bekend voor Soraya. Na goed te hebben onderzocht van haar standpunt kon ze bevestigen waar ze was: in Hoenn, haar geboortestad om preciezer te zijn. Wat deed ze hier? Waarom was ze niet in Kalos? In haar ooghoek trok iemand haar aandacht, iemand die haar ergens van herinnerde, de hand van het meisje graaide naar iemand zijn zakken en haalde daar een bruine portemonnee uit, stopte deze in een van de zakken van de kapotte broek en vloog er vandoor, voordat iemand het kon merken. Voor het eerst in tranen glimlachte Soraya even, het meisje wat ze zag was haarzelf, haar verleden die ze zou graag wou vergeten.

Het kwam alleen steeds terug, gewild of niet, niemand leek de vrouw op te merken, was het dan de een of andere flashback? Hoe zat het in elkaar. Een oorverdovend geluid van de kwade man die erachter was gekomen dat zijn portefeuille was gestolen klonk boven de mensen uit, waardoor iedereen verschrikt naar hem keek. Ergens in een hoekje keek een klein gezichtje, gniffelend door de oproer die ze had veroorzaakt en rende nu helemaal weg, als de vrouw het nog goed wist richting haar oude huis. Haar beeld vervaagde in zwarte spikkels en het hoofd van de zwartharige werd zwaar, ze stortte in en het beeld kreeg een andere vorm, andere kleuren, andere mensen.

Weer zag Soraya haarzelf, al ouder dan de vorige ‘flashback’ weer wegrennen, een grote groep kwade mensen, met een Pokéball in de hand racete ze door de straten, die ze evengoed kon als haar broekzakken voor als een ontsnapping zoals deze nodig was. Al snel raakten de mensen haar kwijt, al hijgend van het vele rennen keek de jonge Soraya omhoog, precies in de ogen van de oudere, al zou dat onmogelijk zijn, het was gewoon een flashback, niet meer en niet minder. Haar ogen werden groter toen de kleine door de enorme groep was omsingeld, de zwartharige herinnerde dit veels te pijnlijk, de Pokéball die ze in haar hand was een Salamence voor zover ze wist, ze had de vrouw van wie het ding behoorde goed in de gaten gehouden om te weten welke Pokémon erin zat.

De eigenaar van de Pokémon kwam naar voren met uitgestoken hand en al zei deze “Je weet dat je geen kant op kan meisje, geef die Pokéball maar.” Even rilde Soraya, die vrouw, ze was echt eng. Twijfelend keek de jongere om haar heen, hopend op een uitweg maar alles was afgesloten met een mensenmassa. Haar blik gleed langs de muren van de huizen, hopend op uitstekende stenen of wat dan ook waar ze op kon klimmen. Het was een hopeloze actie, het zou alleen maar meer tijd kosten, minder kans op ontsnapping. De andere Pokéball die ze had gestolen lag veilig thuis, ze was daar expres niet heengerend omdat ze hun anders ging lokken, de rest vaan haar gestolen ‘buit’ zou gaan laten zien.

De blik van de eigenaar werd harder, terwijl ze haar voor de laatste keer waarschuwde “Geef die hier kind! Dan zullen we je laten gaan.” Leugens. Het waren allemaal vieze, vuile leugens, dingen waar zij haar handen niet aan vuil wilden maken. Nog voor ze de kans had om het ronde ding eigenlijk te geven stortten de mensen op haar, dingen afpakkend en de Pokéball uit haar handen trekkend. De oudere Soraya wierp een vuile blik op de vrouw, welke greens naar het tafereel dat voor haar ogen gaande was, wachtend op haar eigendom die niet veel later werd overhandigd door een van de mensen, welke een wazige blik in zijn ogen had. Wat was er aan de hand met deze mensen? Dit ging niet zoals haar herinneringen gingen, of had ze dat voor zich gehouden? Was dit de pijnlijke, pijnlijke waarheid?

Voor de tweede keer kreeg de wereld een andere vorm, het hoofdkwartier in Hoenn, daar was ze nu. Waarom kreeg ze deze flashbacks, waarom moest ze de hoogte en diepte punten in haar geschiedenis opnieuw gaan beleven? De vrouw stortte in, geen aandacht bestedend aan wat er ging komen in dit gedeelte, een aantal keer kneep ze haarzelf, hopend dat ze wakker kon worden van deze nachtmerrie. De zwartharige was ervan bewust dat ze nog in de Badlands was, nu zand aan het happen of er was iemand haar te hulp gekomen, ze wist het niet. Kleine tranen liepen over haar wangen, ze wou weg van deze flashbacks, haar oude leven voorgoed achterlatend.

Notes: tada, je mag beslissen hoe lang ze daar ligt en hoe het ermee gaat c:
Words: 1137 Tags: xx
When You Feel My Heat
Look In To My Eyes
It's Where My Demons Hide

Sheet door Cricket van Kickstart

Onderwerp: Re: The Long Journey Back za sep 06, 2014 1:53 am

wake me up when it's all over

Gespannen keek Lilium naar de Pokéball, die kleine inkepingen begon te maken in het zachte zand terwijl deze heen en weer schudde. De Trapinch dame die ze trachtte te vangen was een vechter, en een bijter als ze het aan Jack zou vragen, en ze wist dus ook niet zeker of deze wel zin had om braaf in de Pokéball te blijven zitten. Ze leunde tegen Jack aan en had haar arm om zijn hals geslagen. Ze had een potion klaar staan voor het geval dat. Jack had immers best wel wat schade geleden in deze strijd met de Trapinch... Ze keek eventjes bezorgd opzij naar de blauwe Pokémon, maar deze staarde vastbesloten vooruit. Zou dan wel goed zitten. Hij zag er echter niet al te vrolijk uit, waarschijnlijk voelde hij zich beledigd dat hij de Trapinch niet te pakken had kunnen krijgen. De grond Pokémon was telkens net buiten bereik gebleven door zich in te graven. Daar moesten zij en Jack nog maar eens over na gaan denken, hoe ze dat gingen oplossen. Maar dat moment was niet nu. Het lichtje wat de Pokéball de hele tijd uitte doofde en de Pokéball bleef doodstil liggen. Eventjes keek Lilium met lichte verwondering naar de kleine metalen bol, maar daarna slaakte ze toch een uiterst blije kreet. Het was gelukt! Ze hadden de Trapinch gevangen. Eerst slaakte ze een blije, hoge overwinningskreet en vervolgens sloeg ze haar armen om Jack heen in een blijde knuffel. In één keer nog wel! De Samurott werd al vlug aangestoken door de blijdschap en maakte een aantal vreemde sprongen om zijn blijdschap te uiten en kefte daarbij. Met een glimlach liep Lilium naar de Pokéball toe en pakte deze voorzichtig uit het zand. Ze veegde het zand voorzichtig van de ronde bal af en keek ernaar. Hierna liet ze de Trapinch eruit, die wat versuft en wankel gaapte. Duidelijk nog niet helemaal hersteld van het gevecht, maar dat zou later wel komen. De Pokémon zou straks wel in het Pokémon center blijven voor even. Dit was een nieuwe strijder in haar missie om Leo te herwinnen. Ze richtte haar Pokédex eventjes op de Trapinch, wie aangaf dat het een vrouwtje was van level 25. "Rosa," besloot ze met een glimlach, de Trapinch over haar bol aaiend. De Pokémon volgde haar blik nieuwsgierig, alsof het wilde bijten en eventjes aarzelde Lilium. Maar ze bleef de Pokémon aaien. "Welkom in het team, Rosa," zei ze met een glimlach. De Pokémon zou vanzelf sterker worden. En een grond Pokémon was in het voordeel in gym, dus daar was ze al helemaal tevreden mee. Eventjes staarde Lilium wat afwezig naar de horizon. Misschien was het toch maar goed dat die irritante rotjongen haar de verkeerde kant had opgestuurd...

Een plof in het zand, gevolgd door bezorgde geluiden, deden haar echter opschrikken. Jack hield ook meteen zijn kop geheven en staarde alert naar de wolk zand die een stuk verderop opstoof. Eventjes aarzelde Lilium, maar riep vervolgens toch meteen Jack en Rosa terug. Jack leek verontwaardigd te zijn door de plotselinge gebeurtenis, maar deze emotie werd al vlug afgesneden door de rode straal van de Pokéball. Hierna liet Lilium Alyss uit haar Pokéball. Voor risicovolle situaties gebruikte ze het liefste de Ninetales, gezien ze de snelste aanvallen had. "Kom Alyss.. Zachtjes," murmelde ze stilletjes, waarna ze zich naar de restanten van de stofwolk haastte. Daar lag... Een vrouw? Lilium's hart sloeg een slag over van schrik. Had zij weer. Wat moest ze doen? Er zat een Pokémon naast de vrouw, waarschijnlijk de hare? Meteen zakte Lilium naast het lichaam neer en schudde ze aan de schouders. Ze was toch niet dood? "Hallo? Kunt u me horen?" Vroeg ze, luider dan dat ze normaal zou spreken. "Hallo?" Herhaalde ze, wat harder. Misschien moest ze 112 bellen ofzo... Ze had totaal geen medische vaardigheden in haar mars immers... Nerveus slikte ze dan ook. Wat moest ze hier in godsnaam mee doen.

notes notes notes notes

robb stark

Gesponsorde inhoud

» A long journey[Open]
» Let's go onto our journey
» The starting of my journey
» My journey begins~
» Finally on a journey