My journey begins~

Kalos was, tot zover, in haar ogen best een mooie regio. De mensen waren er niet veel anders, maar hetgeen wat wel compleet anders was, waren de Pokémon. Carpahernelia was beesten tegengekomen die ze nog nooit eerder had gezien in haar leven. Dat was al een gehele prestatie, want mevrouw was geen kleine meid meer. Nee, ze was nu negentien jaar en woonde na al die lange tijd ein-de-lijk op zichzelf. Het was dan misschien moeilijker dan ze verwacht had, maar ja, terug gaan kon ze ook niet meer. Ze had haar moeder met een reden verlaten, een reden die onmogelijk teruggedraaid kon worden. Zijzelf had er niet om gevraagd hoor, alles was vanzelf gebeurd. Zij had het niet leuk gevonden, haar moeder had het niet leuk gevonden, niemand had het leuk gevonden, en als niemand het leuk had gevonden, waarom was het dan gebeurd? Ja.... Dat was een goede vraag waar niemand een antwoord op wist, zelfs de beste dokters niet.
Maar nu... Nu moest ze ermee leren leven. Leren hoe ze ermee om moest gaan en het kon tegengaan. Hoe kon je het tegengaan dan? Zware medicijn, oftewel drugs. Daar was het in haar leven mee fout gegaan, drugsgebruik. In de eerste instantie was haar drugsgebruik enkel haar medicijn geweest, maar nu was dit uitgebreid naar veel meer. Ze gebruikte drugs dat illegaal was naast haar legale medicijn, iets wat geen goede combinatie was. Daarbovenop was haar alcoholgebruik nou ook niet echt laag. Elke avond ging er wel wat naar binnen en als er anderen bij waren, was het al helemaal feest. Zichzelf onder controle houden, daar lakte ze vooral aan. Ze deed waar ze zich veilig en goed bij voelde, kortom, een grote ramp voor zichzelf. Ze was zichzelf onbewust aan het vernietigen en had daarbij afstand genomen van degene waarvan ze hield, haar moeder. Nu was ze alleen, had ze gedacht, totdat ze er op de een of andere manier achter was gekomen dat haar neef Matthew -de piraat- ook bij de Team Rocket organisatie in Kalos zat. Dat was een verassing geweest voor haar, want van Matthew... Nee, daarvan had ze het niet verwacht. Het was dan ook dat ze hem allang niet meer had gezien, dus wie weet hoeveel hij veranderd was in die afgelopen jaren. Zijzelf had ook een gehele verandering moeten doorstaan in zo'n 'kortte' tijd, dus misschien was hetzelfde wel bij Matthew gebeurd. Talk about a happy family, not.
Nu ze erover nadacht... Haar familie was net zo gestoord als zijzelf, met uitzondering van haar moeder dan, hoopte ze. Haar vader liet haar moeder vlak voor haar bevalling in de steek, Matthew was geadopteerd, althans, dat dacht ze. Waren er nog verdere problemen binnen de familie? Niet zover zij wist, maar daar ging ze snel achtergekomen. Als ze Matthew dan ooit zou tegenkomen, of hem überhaupt ging herkennen zou ze als eerst vragen naar hoe zijn thuissituatie was. Waren er dingen die zij nog moest weten of niet? Alles lag zo complex... Ze kreeg er hoofdpijn van.

Met een zucht staarde Caraphernelia voor zich uit. Op dit moment was ze aan het nadenken over dingen waar ze beter maar niet over moest nadenken. Ze wist het gewoon allemaal niet meer... Het was haar bedoeling geweest om een 'nieuw' leventje te beginnen als ze eenmaal in Kalos aangekomen was, maar dat was door haar makkelijker gezegd dan gedaan. In zo'n situatie als zij zat kon dat gewoon niet, en ermee leren leven deed pijn. Je kon het er met niemand over hebben, zelfs niet de mensen die je het meest vertrouwde. Geen enkel mens was te vertrouwen en dat was de keiharde waarheid. Het was een aantal keer voorgekomen dat ze in een dronken bui haar mond voorbij gesproken had en uitbundig vertelde tegen anderen hoe het daadwerkelijk met haar zat. Gelukkig voor haar waren de mensen waartegen ze het verteld had veel te dronken om het zich de volgende dag nog te herinneren. Ze mocht er dan wel over gesproken hebben, maar dat was toch net iets anders. Dronken zijn was in haar ogen dan ook één van de beste opties. Je kon je mond voorbij praten, maar het allerbeste was de zorgen vergeten, al was het maar voor één avondje. Een gelukkig gevoel, dat gaf drank. Niet enkel drank hoor, er zijn zat bestaande middelen waardoor je je goed gaat voelen. Niet allemaal even best, maar wat kon het haar nou schelen? Juist ja, helemaal niks.
Met haar ogen gesloten leunde Caraphernelia tegen de bankleuning aan. In haar mond hing een peuk die al half opgerookt was. Nog iets wat slecht voor je was maar aan de andere kant heerlijk was, roken. Met een grijns inhaleerde Caraphernelia de rook om deze vervolgens in een grote wolk uit te blazen. Niemand die haar nu tegenhield, zelfs geen moeder. Het zag eruit alsof ze half in slaap gedommeld was op het bankje, maar dat was niet het geval. Haar ogen mochten dan wel gesloten zijn, maar haar oren stonden op scherp. Het duurde dan ook niet lang voordat ze een jongensstem iets hoorde vragen. Ja, het was de stem van een klein irritant kind, iets waar ze op het moment dus alles behalve zin in had. Een geërgerde zucht, gemengd met wat rook, verliet haar lippen toen het kind vrolijk verder sprak. Het was zo te hogen niet tegen haar, maar een handje helpen zodat het kind kon weggaan was nog niet zo'n heel slecht idee. Alles was goed hoor, alles behalve kinderen.
Met een veel te overdreven kreun hees Caraphernelia zichzelf overeind om een enkele keer om zich heen te kijken. Waar o waar was dat kind? Haar blik bleef hangen op een getinte jongen met een rode pet. Bij zich had een kind een Pikachu, een Pokémon die ze gelukkig wel kende. Kijk, achterlijk was ze ook niet. "De weg kwijt?" vroeg Caraphernelia nonchalant om haar peuk tijdens het kleine loopje naar de jongen toe uit te drukken. Met een grijns blies ze de rook richting het kind een zijn Pokémon uit om ze hierbij geamuseerd aan te kijken.

Geamuseerd had ze de sigarettenrook naar het kleine joch en zijn Pokémon geblazen. Het was enkel om te treiteren, want voor de rest bedoelde ze er niet echt veel kwaads mee. Niet dat meeroken iets goeds was, maar goed. Een keer inhalen kon sowieso geen kwaad, want zo zwak waren je longen ook weer niet. De kleine jongen leek de geur alles behalve te appreciëren, want deze zetten een paar stappen achteruit om zo een neutraal gezicht tevoorschijn te toveren die, jammer genoeg voor hem, niet echt leek te lukken. Een grinnik verliet Caraphernelia's lippen bij deze opgezette gezichtsuitdrukking. Ja... De reacties van mensen om sigarettenrook was en zou altijd leuk blijven.
Na haar gestelde vraag, of hij verdwaald was, knikte de jongen ter bevestiging. Hij leek het niet leuk te vinden om toe te geven dat hij verdwaald was, want na zijn gegeven antwoord richtte het kind zijn blik op de neuzen van zijn schoenen. "Er is niks ergs aan verdwaald raken hoor." Zij wist er immers alles van, maar dat kwam stiekem ook omdat ze nog maar net in Kalos was. "Wat zoek je precies?" Het was niet geheel zeker dat ze hem de weg kon wijzen, voor haar was immers ook alles nieuw, maar ze zou haar best doen. Niet voor hem, maar voor zichzelf. Zij wilde hem immers het liefst zo snel mogelijk weghebben.