The voice of the wind is whispering

Onderwerp: The voice of the wind is whispering za jan 03, 2015 9:38 pm

the spirit of life is calling

Wait, there's no mountain too great

Het was koud en de wind leek wel regelrecht door haar dikke winterjas door te gaan. Dominique rilde een keer, waarom moest zij nou net in zo’n winterse storm terechtkomen? De wind loeide en haalde haar zelfs een aantal keer uit haar evenwicht, waardoor ze op moest passen dat ze de kliffen niet af donderde. Oh Arceus, waarom was ze niet gewoon veilig in het pokémon center gebleven? Ze had namelijk gehoord dat er rond Geosenge Town veel Growlithes te vinden waren de afgelopen paar dagen, en zelf zou ze wel een kansje willen wagen om er eentje te vangen. Echter werd ze nu dus plots overvallen door deze sneeuwstorm en hevige rukwinden, dus was ze wel gedwongen om ergens een schuilplaats te vinden. Al snel vond ze de ingang van een groot, het was er koud, maar ze liep geen gevaar meer om van de kliffen afgeblazen te worden en in het ijskoude zeewater terecht te komen. Het meisje klikte haar pokéballs open en er verschenen drie wezens voor haar neus. Ze hadden door dat hun eigenaresse het enorm koud had en de Eevee kroop zowat in haar nek, terwijl de Litleo op haar schoot ging liggen en de grotere Grovyle naar de ingang van de grot stapte en zich daar neer liet zakken, zo kon hij dus de wacht houden.

{Eerste post voor Lucian Evans}

Onderwerp: Re: The voice of the wind is whispering za jan 03, 2015 10:10 pm

MY HEART IS JUST TOO DARK TO CARE

Lucian keek wat verveeld om zich heen. Hij was enkele dagen verdwenen geweest uit Kalos omdat ze het leuk vonden om hem terug naar huis te roepen om te horen hoe het met hem ging. Een brief sturen of eventjes bellen was zeker te veel gevraagd. Nee, de rijkeluis kinderen mochten lekker naar huis toe komen omdat ze toch genoeg geld hadden om het te kunnen betalen. Hij zuchtte zachtjes, dat was ook precies de reden waarom hij liever niet eraan werd herinnerd wat zijn afkomst was. En het verhaal werd nog beter toen zijn vader begon over Rose begon en hij moeite had gehad om zijn woede onder controle te houden. Rose was nog altijd een zeer pijnlijk onderwerp voor hem en hij wilde niet dat zijn vader er harteloos over sprak. Hij had het al zwaar genoeg gehad met het verlies van zijn geliefde Roosje.
Nu was hij in de richting van de Connecting Cave gegaan, misschien om er voor te zorgen dat hij weer wat rustig werd, maar ook vanwege het nieuws dat hier Growlithe zouden zitten. Of nou ja, niet hier, maar in de buurt van Geosenge Town. Alleen moest hij wel eerst door deze grot heen voordat hij daar zou kunnen komen. De zwart harige jongen zuchtte zachtjes en keek naar de Meowstic die naast hem liep. Lilith had de laatste tijd last van verlatingsangst ofzo, want ze wilde maar niet in d’r pokéball blijven zitten. Iets wat nogal wat spanning opleverde bij de Pikachu die op zijn schouder zat. Ace kon niet zo goed zijn trainer delen en dat liet hij goed merken. Het was immers niet de eerste keer dat hij de twee pokémons vechtend uit elkaar had moeten halen. Voor hem liep ook nog een Quilava, die naar de naam Dante luisterde en de grot voor hem verlichtte. Hij zorgde ervoor dat zijn trainer iets kon zien.
Lucian keek op toen de Quilava opeens stil bleef staan en zijn neus optilde om de lucht op te snuiven. ”Wat ruik je, jongen?” vroeg de zwartharige, maar de Pokémon deed niets. Na enkele seconden ging de Quilava recht staan en wees in een bepaalde richting, of nou ja, in het donker. Wat zou daar zijn? ”Wijs de weg, Dante,” zei Lucian resoluut en de Quilava schoot direct naar voren toe, terwijl er vuur uit zijn nek en onderrug schoot. De zwart harige jongen had ondertussen de Meowstic opgepakt en die op zijn andere schouder gezet, om vervolgens de Volcano pokémon te volgen. Al snel vond hij een meisje met pokémon om zich heen en de Quilava die haar eerder had gevonden. ”Gaat het?” vroeg hij op neutrale toon, terwijl hij door zijn knieën zakte en bij d’r neer hurkte.

I CAN'T DESTROY WHAT ISN'T THERE

THANKS TO LOUIS AT ATF!

Onderwerp: Re: The voice of the wind is whispering za jan 03, 2015 10:18 pm

the spirit of life is calling

Wait, there's no mountain too great

De kou had haar longen best wel wat aangetast en ze rilde een keer. Nu pas voelde ze dat haar vingers steenkoud waren, was ze soms onderkoeld geraakt? Haar Litleo hief plots zijn kopje en de grot werd beter verlicht door een onbekende bron. Al snel zag ze dat er een pokémon naast haar stond, eentje die ze herkende als een Quilava. In de verte hoorde ze voetstappen en al snel knielde er een jongen met zwart haar naast haar neer. ”Gaat het?” vroeg deze en Dominique draaide haar hoofd naar hem toe. "Ik denk van wel, het is alleen nogal koud." Admiral had gemerkt dat er gezelschap was gekomen van de andere kant van de grot en stapte naar het groepje toe, om vervolgens naast zijn trainer neer te zakken en zijn blik op de uitgang van de grot te richten. Een voorzichtige glimlach was te zien rond haar lippen toen ze haar ijskoude handen in elkaar vouwde, zo een poging doend om ervoor te zorgen dat ze wat op zouden warmen.

Onderwerp: Re: The voice of the wind is whispering za jan 03, 2015 10:29 pm

MY HEART IS JUST TOO DARK TO CARE

Dit was het enige moment dat hij zich vervloekte dat die Lucifer niet meer bij zich had. De aap pokémon had iets te veel last van zijn ego en vechtlust, dus had Lucian ervoor gekozen om hem eventjes in de box te laten, zodat hij zich kon gaan richten op de rest van zijn pokémon. Maar momenteel was Lucifer wel de enige die Flame Wheel kon zodat hij de ruimte wat zou kunnen opwarmen. Dante had die aanval nog niet geleerd, dus dan moest hij het maar op een andere manier gaan proberen. Hij gaf de Meowstic een aai over d’r hoofdje heen en zetten d’r op de grond. ”Lilith, kan je met je Magical Leaf een hoopje bladeren op de grond maken?” vroeg hij aan de pokémon. Die keek hem eventjes vreemd aan en knikte toen, om haar oortjes in de lucht te steken en een hoop balderen voor zijn neus te vormen. Lucian glimlachte, Lilith was een schatje, maar je moest wennen aan haar persoonlijkheid. Hij richtte zich op de Quilava en knikte naar ‘m. ”Ember,” zei hij alleen maar, waarna de Vulcano pokémon de Embers uit spuwde over de bladeren, die direct vlam vatten en de ruimte verlichtte. ”Het is niet veel, maar meer kan ik niet voor je doen. Dante kan nog geen Flame Wheel, dus veel warmer kan ik het niet maken zonder schade te doen aan de grot,” legde hij kalmpjes uit. Daarna stond hij op en deed z’n zwarte jack uit, die hij over haar schouder heen legde. ”Hier, die kan je wel gebruiken,” zei hij daarna, met een kleine glimlach op zijn gezicht.

I CAN'T DESTROY WHAT ISN'T THERE

THANKS TO LOUIS AT ATF!

Onderwerp: Re: The voice of the wind is whispering za jan 03, 2015 10:47 pm

the spirit of life is calling

Wait, there's no mountain too great

Stilletjes keek ze toe hoe de jongen zijn pokémon gebruikte om een vuurtje voor haar te maken. Ze wilde hem bedanken, maar op dit moment zat dat er gewoon eventjes niet meer in. ”Het is niet veel, maar meer kan ik niet voor je doen. Dante kan nog geen Flame Wheel, dus veel warmer kan ik het niet maken zonder schade te doen aan de grot,” legde de jongen toen uit en ze wist een glimlachje rond haar lippen te toveren, het was enorm aardig dat hij dat zou doen voor een wildvreemd meisje. Vervolgens stond de jongen op en trok zijn jack uit, waarna hij deze over haar schouders heen legde. ”Hier, die kan je wel gebruiken,” zei de jongen daarna met een kleine glimlach. Het meisje met het gitzwarte haar glimlachte voorzichtig naar hem en sloeg zijn jack dan ook goed over haar dikke winterjas heen. Door het vuur, de warmte die haar Eevee gaf en de dubbele jassen voelde ze hoe haar lichaamstemperatuur langzaam weer wat begon te stijgen. "Bedankt," zei ze toen voorzichtig en keek omhoog naar de onbekende jongen. "Ik ben trouwens Dominique Lane," stelde ze zich toen voor, dat was namelijk wel zo beleefd als iemand je zojuist zijn jas had gegeven en een vuurtje voor je had gemaakt.

Onderwerp: Re: The voice of the wind is whispering za jan 03, 2015 10:57 pm

MY HEART IS JUST TOO DARK TO CARE

Rustig bleef de jongen staan, kijkend hoe het meisje zijn jack steviger over haar eigen winterjas trok en ergens vroeg hij zich af of het eigenlijk wel zin had gehad. Zijn jack was nou niet echt bepaald dik, maar Lucian’s lichaam was van nature een kachel, dus echt veel last van de kou had hij toch niet. Hij ging er bij zitten en al snel zat de Pikachu in zijn capuchon en de Meowstic op zijn schoot. Hij gaf de pokémon een aai en merkte hoe de Quilava zich tussen het meisje en hemzelf inwurmde. De vulcano-pokémon was blij met alle aandacht die hij kreeg, maar erom vragen zou die nooit. Nie zoveel als Lilith tenminste, die kon echt gaan jammeren om aandacht als ze dat niet voldoende kreegn. Het meisje stelde zich voor als Dominique en Lucian knikte met zijn hoofd uit beleefdheid. ”Ik ben Lucian Evans, en dit zijn Lilith, Dante en Ace,” stelde hij zichzelf en alle pokémon voor. Ace liet één oor uitsteken over de schouder van zijn trainer, om daarna weer verder te slapen. De muis-pokémon had het niet zo met kou en vond het daarom ook prettiger om maar gewoon te gaan slapen. ”Waarom was je trouwens in de grot?” vroeg hij daarna, terwijl hij in zijn zakken rommelde en een pakje sigaretten eruit pakte. ”Ik hoop dat je ‘t niet erg vind als ik rook,” deelde hij daarna mee, waarna hij er een sigaret uit pakte en deze aanstak door middel van het vuur dat eerder gemaakt was. Daarna stak hij het pakje uit nar Dominique, wie weet, misschien was ze wel wat stoerder dan dat ze eruit zag en zou ze er een aannemen.

I CAN'T DESTROY WHAT ISN'T THERE

THANKS TO LOUIS AT ATF!

Onderwerp: Re: The voice of the wind is whispering za jan 03, 2015 11:10 pm

the spirit of life is calling

Wait, there's no mountain too great

De jongen met het zwarte haar kwam bij haar zitten en ze glimlachte voorzichtig naar hem. Aan de ene kant kon ze sociaal zijn, maar in ongemakkelijke situaties kon ze best snel dichtklappen. ”Ik ben Lucian Evans, en dit zijn Lilith, Dante en Ace,” stelde de jongen zichzelf en zijn pokémon toen voor. "Aangenaam," zei ze toen en keek toe hoe alle pokémon zich in nestelde. "Dit zijn trouwens Admiral, Peaches en Mufasa," stelde ze toen ook haar pokémon aan hem voor. De Litleo was ondertussen van haar voeten op haar schoot gekropen, had zich opgerold tot een bolletje en was waarschijnlijk al verzonken in een diepe slaap. Ze nam het hem niet kwalijk, het wezentje was nog maar een jonge welp en had zijn slaap nodig. ”Waarom was je trouwens in de grot?” vroeg Lucian haar vervolgens. Dominique keek even naar de uitgang van de grot, waar zich steeds meer sneeuw op begon te stapelen. "Ik was onderweg naar route 10, want ik heb gehoord dat daar de laatste paar dagen veel Growlithes te vinden zijn. Helaas begon het nogal te sneeuwen en toen heb ik hier onderdak gezocht," legde ze hem toen rustig uit. Ondertussen rommelde de jongen wat in zijn zak en haalde er een pakje sigaretten uit. ”Ik hoop dat je ‘t niet erg vind als ik rook,” vroeg de jongen haar toen. Dominique schudde haar hoofd, ze was gewend dat mensen in haar omgeving rookten omdat haar oude nanny dat ook altijd deed. Vervolgens reek hij het pakje naar haar uit. Even twijfelde ze of ze het aan moest pakken, normaal gesproken rookte ze niet, maar misschien zou het wel stom overkomen als ze hem weigerde. "Sorry, ik rook niet.." zei ze toen wat onhandig. Waarschijnlijk zou het nog fouter overkomen als ze het van hem aannam en vervolgens stikte in de rook omdat ze het nog nooit had gedaan.

Onderwerp: Re: The voice of the wind is whispering za jan 03, 2015 11:19 pm

MY HEART IS JUST TOO DARK TO CARE

Lucian knikte toen het meisje de pokémon voorstelde. Met zijn kennis van de pokémon uit Unova en enkele uit andere regio’s, moest hij eerlijk bekennen dat de pokémon genaamd Admiral hem niet bekend voor kwam. Maar zin om zijn pokédex erbij te halen had hij toch al niet echt. Dat zou later nog wel komen, eerst maar eens dit gesprek zo logisch mogelijk te laten verlopen. Want hij wist hoe dit zou gaan eindigen, in een heel erg ongemakkelijke stilte en dat was iets waar hij totaal niet tegen kon. En ochtenden, maar dat zou algemeen bekend moeten zijn bij ieder normaal mens. Niemand hield ervan om ‘s morgens vroeg op te moeten, toch? De zwartharige jongen was licht in gedachten verzonken, voordat hij opschrok toen Dominique weer begon te spreken en vertelde dat ze opzoek was naar de Growlithe. Hij keek een beetje verbaast, maar grinnikte toen zachtjes. ”Toevallig, daar ben ik ook naar opzoek. Maar ik was gelukkig al in de grot voordat het begon te sneeuwen, blijkbaar. Ik loop hier nu een kleine … vier uur rond ofzo,” legde hij kalmpjes uit, terwijl hij een trek van de sigaret nam en zijn schouders ophaalde. Grotten deerde hem niet zo veel. Hij had vertrouwen in Dante, die kon hem uit bijna alle grotten leiden door zijn sterke neus. Dus tja, waar zou hij zich dan druk om maken? Toen het meisje de sigaretten afsloeg, glimlachte hij en blies een rookwolk uit. ”Zeer verstandig, het is een aanslag op je leven,” zei hij kalmpjes. Hij rookte vaak niet voor zijn plezier, nou ja, soms dan. Meestal was het om onder stress uit te komen, of vanwege groepsdruk. Maar sinds hij terug was in Kalos en ruzie had gemaakt met z’n vader, trok hij steeds vaker een sigaret uit zijn binnenzak.

I CAN'T DESTROY WHAT ISN'T THERE

THANKS TO LOUIS AT ATF!

Onderwerp: Re: The voice of the wind is whispering za jan 03, 2015 11:30 pm

the spirit of life is calling

Wait, there's no mountain too great

Het meisje verzonk wat in gedachten, gedachten die eigenlijk over alles en niks gingen. ”Toevallig, daar ben ik ook naar opzoek. Maar ik was gelukkig al in de grot voordat het begon te sneeuwen, blijkbaar. Ik loop hier nu een kleine … vier uur rond ofzo,” legde de jongen haar toen uit en ze glimlachte een beetje, terwijl ze haar hand op de kleine Litleo neerlegde en vervolgens weer naar Lucian keek. Het was wel grappig dat ze beide op zoek waren naar dezelfde pokémon. Toen ze de sigaretten had afgeslagen blies de jongen een rookwolk uit. Het was geen plezante geur, maar ze was het gewent en het deed haar dus ook niet zo veel. ”Zeer verstandig, het is een aanslag op je leven,” zei de jongen toen weer op een kalme toon. Dit was voor haar een reden om hem weer aan te kijken, misschien met een lichte vragende blik in haar ogen. "Waarom rook jij dan?" vroeg ze toen, haar stem misschien iets droogjes over laten komend. Ja, ze wist wat voor een impact roken op je kon hebben, dus begon ze er zelf ook liever niet aan.

Onderwerp: Re: The voice of the wind is whispering di jan 06, 2015 8:10 pm

Rook cirkelde omhoog vanuit het uiteinde van de sigaret, die af en toe oranje opbranden als de zwartharige jongen een trek ervan nam. Hij zuchtte zachtjes terwijl hij naar de duisternis van de grot keek, luisterend naar het geknisper van het vuurtje. Voor een tel liet hij de vraag van Dominique door zijn brein heeft fietsen, terwijl zijn rode ogen gericht waren op het langzaam afbrandende uiteinde van de sigaret. "Gewoonte," mompelde hij daarna zachtjes. Hij nam een laatste trekje van de sigaret en drukte 'm daarna uit op de stenen naast hem. "Ik ben begonnen na een lastig periode thuis. Al moet ik zeggen, mijn hele periode van inwonend was een hel, dus je zou kunnen zeggen dat het roken aan mij is gegroeid," zei hij daarna kalmpjes, terwijl hij een steentje pakte en deze door het vuur heen mikte. De vlammen legde een bijna spookachtige gloed over zijn licht getinte huid en zwart met rode haar, het vuur weer scheen in zijn rode ogen. Hij zuchtte zachtjes, zijn leven was een puinhoop geweest, iets waar hij niets aan had kunnen doen.

Onderwerp: Re: The voice of the wind is whispering wo jan 07, 2015 4:20 pm

"Gewoonte," mompelde de jongen met de bleke huid toen vervolgens. Dominique draaide haar hoofd naar hem toe en zag toen hoe hij nog een laatste trekje van de sigaret nam en deze vervolgens uitdrukte op de stenen van de grot. "Ik ben begonnen na een lastig periode thuis. Al moet ik zeggen, mijn hele periode van inwonend was een hel, dus je zou kunnen zeggen dat het roken aan mij is gegroeid," zei de jongen toen op een kalme toon, waarna hij een steentje oppakte en vervolgens zag ze deze in haar ooghoek door het vuur heen stuiteren, want ze had haar blik nog altijd op de jongen met de bleke huid gericht. Nu pas viel het haar op dat zijn ogen een rode kleur had, waar het vuur wel in leek te dansen. Zijn zwarte haar ging op in de duisternis van de grot terwijl zijn bleke huid nog bleker leek. "Misschien een idee om het verleden - met diens gewoontes - achter je te laten?" vroeg ze toen voorzichtig en keek hem nog voor een paar tellen aan, voordat ze haar blik afwendde en naar de dansende vlammen keek.

Onderwerp: Re: The voice of the wind is whispering ma jan 12, 2015 11:47 am

Hij haalde zijn schouders op, terwijl zijn rode ogen gericht bleven op het vuur. Langzaam cirkelde de woorden van Dominique door zijn brein heen, proberend om ergens vast te kunnen blijven haken en een logisch beeld te kunnen vormen. Het verleden laten gaan? Nee, dat was geen optie. Daarvoor stond het nog tè vers in zijn geheugen. Hij zou haar dood nooit kunnen verwerken, niet op de manier zoals hij nu deed. "Het verleden los laten is niet zo makkelijk als dat sommige denken," mompelde hij daarna, Dominique geen blik gunnend. "Er zijn dingen gebeurt die ik niet wil loslaten, die ik niet zou kunnen loslaten," vervolgde hij daarna. Uiteindelijk richtte hij zijn rode ogen op het jongere meisje en een gepijnigde grimas stond op zijn gezicht. "Weet je hoe het voelt, Dominique, weet je hoe het is om iemand te verliezen die dierbaar voor je was?" vroeg hij daarna, zijn stem niet meer dan een fluistering, terwijl in zijn hoofd de herinneringen afspeelde van de koplampen die op haar af kwamen.

Onderwerp: Re: The voice of the wind is whispering ma jan 12, 2015 7:12 pm

"Het verleden los laten is niet zo makkelijk als dat sommige denken," mompelde de jongen toen. Oké, misschien had ze beter op een andere manier kunnen reageren, want, ze had natuurlijk weer eens niet nagedacht over wat er allemaal gebeurd kon zijn in zijn verleden. "Er zijn dingen gebeurt die ik niet wil loslaten, die ik niet zou kunnen loslaten," vervolgde de jongen toen, waarna hij zijn rode ogen op haar richtte. Het meisje keek even naar het vuur, maar wist haar blik vervolgens weer op hem te werpen. Ze keek hem recht in de ogen, iets wat ze nooit graag deed omdat dat haar ongemakkelijk maakte, maar ze vond het laf om weg te kijken. "Weet je hoe het voelt, Dominique, weet je hoe het is om iemand te verliezen die dierbaar voor je was?" vroeg de jongen daarna. Het meisje was stil. "Nee, ik ken dat gevoel niet." Haar stem was ook niet veel harder dan de zijne. Ze keek hem nog een keer aan en richtte haar ogen toen weer voor een kort moment op het vuur. "Het spijt me."

Gesponsorde inhoud