This ain't a scene. +Ragya

Jammer nou, geen stipacties. Maar goed, hij had het nu al koud gehad dus het was ook maar beter zo. Daarbij was het een stuk minder awkward als hij normale Nathan bleef met toevoeging van shirt. Ach ja, haar behoefte eraan was toch niet zo groot. Over koud gesproken, Ragya leek het niet te voelen. Ze vond dit weer juist steeds beter, ze liep nu standaard zonder jas te genieten van het weer, laat staan als het winter werd. Misschien een jasje voor het scherpe randje, maar voor derest was dit geweldig. In de zomer was ze echter meer dood dan levend, ging ze ergens rond een airco of een ijsvak van de supermarkt. Ondertussen was Aldrei wat benieuwt naar beneden gaan kijken. Maar het leek erop dat het beest nieuwe baterijen nodig had. Het was een electric-type, dus misschien werkte de staart in het stopcontact steken ook. Ze gromde simpelweg terug en sprong naar beneden. Eenmaal naast de grotere katachtige keek ze even schattend, gaf het ding een por in zijn pluismanen en keek er wat schattend naar. Ze kon gewoon niet inzien wat zowel Ragya als die idioot in zulke beesten zagen. Of deze editie moest gewoon defect zijn, kon ook. Ze kon het nog altijd proberen in brand te steken.

Ragya liep gewoon rustig verder, liet haar blik af en toe afdwalen naar de winkeltjes. Ondertussen waren haar handen naar haar zakken gegaan en had ze een papiertje gevonden. Zonder er echt over na te denken begon ze er een papieren hoedje van te vouwen. Het was maar een klein papiertje, en het hoedje dus ook. Maar het hielt haar handen bezig en het was gemakkelijk om te doen. Na de paar simpele acties zat ze dus met zo’n klein hoedje in haar handen en keek even om zich heen voor een plek het op te dumpen. Sommige frummelde aan hun vingers, beten op nagels, maar nee, zij maakte van ieder papiertje dat ze vast had een hoedje. Leuk hoor, zeer bedreigend ook. Ondertussen keek Aldrei wat mispeinzend naar de grote kat. Wat had je hier nu aan? Bij de por opende het ding alleen maar een oog, niet eens beiden. Ze gromde even iets onder haar adem door en overwoog hem in brand te zetten. Maar tjah, dat was ook zo saai. Uit pure verveling alleen al wou ze de ander gewoon lastig vallen. Uiteindelijk besloot ze gewoon te proberen op hem te gaan staan. Why not? Zo zwaar woog ze niet en ze wou de ander wat uitlokken, misschien zou hierna nog in zijn oor happen. Who knows? Met een soepel sprongetje zette ze zichzelf af en probeerde op de kat te landen.

Goed, nu zat ze dus met een papieren hoedje. Ze vond dat Nathan haar kunst niet bepaald had verdiend, daarbij kostte het ook te veel uitleg, dus besloot ze het ding maar op een random struik te zetten. De struik leek het te waarderen. Aldrei was nog altijd bezig met de oversized kat. Ze was op hem gesprongen en jammer genoeg zorgde dit ervoor dat hij overeind kwam. Hehe, ze had nu wel actie in de zaak gekregen. Trots als altijd en helemaal niet onder de indruk van het groteverschil keek ze omhoog naar de Luxray. “Kijken of je nog meer kon dan alleen slapen” Verklaarde ze op een simpele maar altijd humeurige manier van doen. Met of zonder woorden, Aldrei was niet bepaald het zonnetje in huid. “En anders je promoveren tot kussen” Ze zwiepte even met een van haar staarten en keek de ander simpel aan. Toch, missie geslaagd.

Aldrei keek de ander simpel aan, haar andere blik zoals altijd koud. Het kostte niet al te veel hersenen om te zien dat mevrouw niet hielt van het grootste deel van de wereld, en jammer genoeg, zat Chryses daar ook bij. Bij de grom hief ze haar kop en gaf hem een dodelijke blik. En geloof het maar, daar was Aldrei heel goed in. “Zou je niet verwachten” Bij de opmerking grauwde ze naar hem, waardoor haar ogen kort maar fel in amber oplichtte. Waarom wou iedereen haar als jas zien? Ten eerste was bont heel erg uit de mode en ten tweede, een vuurvos villen kon geen goed plan zijn. “Zegt er eentje, ik ben niet degene met kont-fluff” Hierna liet ze nog een diepe grom horen en ging zitten, terwijl ze een van haar staarten over haar poten vleide.

Zonder reden? Dachten ze dat? Ze moesten ze eens weten hoe veel redenen ze had om mensen aan te vallen. De Ninetales kon een hele novel schrijven over de redenen waarom mensen veel leuker waren met een vuurbal tegen hun kop aan. En Aldrei was nu eenmaal heel open over haar gevoelens. “Natuurlijk heb ik er een reden voor, niet dat ik kan verwachten dat een domme huiskat dat begrijpt” De vriendelijkheid was te voelen. Ze straalde het gewoon uit. Natuurlijk kon het erger, het had een goedzak kunnen zijn die haar wou knuffelen of iets in die richting. Bij de volgende opmerking werd de blik van de Ninetales droog en uitdagend. Was dat het? Omdat ze negen staarten had? Ze was een Nine-tales, wat verwachtte hij dan, dat ze er maar 5 had? “Ja, want je moet blij zijn met een staart waar kerstversiering aan vast gebonden is” Haar staarten waren allemaal enorm fancy en sierlijk, maar hij had gewoon zo’n dun ding met een sterretje. Triest.

Wat ging dit gesprek vooruit zeg. Kom aan, natuurlijk kon hij niet winnen. Ze was wel moeilijker gewend met bekvechten, al ging dit voornamelijk woordloos. Ze had het immers nog niet voor elkaar gekregen contact te maken met Ragya, dus moest het maar met kille blikken. Aldrei bekeek degene voor haar nogmaals. Het was gewoon een enorme kat, niks meer over te zeggen. Dan wel met een ander kleurtje, maar zo spannend was dat geel ook weer niet. “Koop een taart en vier het” Antwoorde ze sarcastisch waarna ze opstond. Wat had hij dan verwacht? Een staande ovatie? Ze zwiepte haar staarten even richting de kop van de ander en sprong weer op haar stoel, om vanaf daar naar de grote kat te kijken. Had hij nog wat te zeggen? Of had ze dit al gewonnen? Pf, amateur was het ook.

Ragya was ook aangekomen bij het tafeltje en meteen viel haar blik op de vriendelijkheid tussen de twee pokémon. Ze trok een wenkbrauw op naar haar Ninatales, maar die was net bezig wat ijdel te snuiven toen de kat teruggestuurd werd. Overwinning was de hare blijkbaar. Even schudde ze haar hoofd en ruimte haar zooi op, om hierna de zware zwarte rugzak terug over haar schouder heen te gooien. Bij de woorden van de ander knikte ze even. “Tot vanavond” reageerde ze nog, waarna ze opzij keek naar Aldrei. Deze schudde haar pels uit en liep daarna voor haar uit. Om eerlijk te zijn was ze nu al vergeten hoelaat en waar ze elkaar zouden zien, maar goed, daar had ze een wegwijze pokémon voor –met geluk- Het zou heus wel goedkomen. Ook zij liep nu weg, richting de fokkerij van Judah.