Queen of the Scene [+Allison Lenier]

Camphrier Town. Hier was ze al een tijdje niet meer geweest. Een hele tijd, eerlijk gezegd. Hier woonden Sara’s ouders en vlak in de buurt had ze haar eerste pokémon gevangen. Eigenlijk had ze hier afgesproken met haar vriendin, maar aangezien die nog niets van haar had laten horen, besloot ze zelf maar op pad te gaan. Ze wilde eigenlijk een Scraggy vangen, hoewel ze daar toch nog even mee wachtte. Het zou het pas compleet maken als de witharige erbij was, net zoals bij hun eerste ontmoeting. Cecille had daarom besloten zich op een terrasje te nestelen. Camphrier was een dorp, een kleintje zelfs, en had niet veel te bieden, maar gelukkig was een terrasje wel op z’n plaats midden in het gebied. Tevreden met haar keuze nam Cecille een slok van haar drankje, zette het glas neer op tafel en keek met een zelfvoldane grijns naar haar Tyrogue; die met zijn ogen rolde en van haar wegkeek. Ze had een Baileys besteld, welke ze nu zorgvuldig en langzaam naar binnen werkte, en het was nog eens compleet legaal geweest ook. Toen de barman naar haar leeftijd vroeg, liet ze haar pasje zien. Achttien. Dat was de leeftijd die ze nu had. Achttien jaar oud en dus volgens de wet volwassen. Sivar vond het maar niks dat ze dronk, dus besloot ze het maar niet al te bont te maken om de Tyrogue een plezier te doen, maar één glaasje mocht toch wel? Cecille gooide haar armen in de lucht en vouwde ze nonchalant achter haar hoofd, achterover leunend in de stoel waar ze in zat. “Ah!” bracht ze uit. “Het leven is heerlijk!”

Nog geen tel nadat ze zoiets had gezegd, kon Cecille iets vanuit haar ooghoek opmerken. Iets dat wel erg dichtbij leek te komen nu. Verward draaide de blondine haar hoofd opzij, om niet veel later belaagd te worden door een wel erg prehistorisch uitziende vogel. Van schrik kraamde ze een geluid uit dat alles behalve een schreeuw was, want het bleef in haar keel hangen en ze wist niet precies of ze zich wel in gevaar verkeerde. Het ding zag er immers veel te lomp uit om daadwerkelijk iets aan te kunnen richten, of niet soms? Sivar sprong meteen op van zijn stoel en wilde zich een weg banen naar zijn trainer door over de tafel heen te lopen, maar wist tijdens dit proces het glas van Cecille naar de grond te werken. Het spatte meteen uiteen toen het in aanraking met de grond kwam. Niet dat iemand het ook mee kreeg. Het tafereel dat momenteel op Cecille’s schoot plaatsvond was veel belangrijker. Gelukkig werd het al snel daarvan af geplukt door een jonge vrouw met paars en roze haar en kwam er een verontschuldiging. De achttienjarige keek op, haar blik glijdend over de nieuwkomer, waarop ze besloot dat het geen dreiging was maar gewoon een ongeluk. “Euh,” mompelde ze verward. “Kan gebeuren?” Haar blik gleed toen naar het stukgevallen glas en vervolgens naar de Tyrogue die nog over de tafel heen lag. “Sivar, dat was een duur drankje,” sprak ze streng tegen hem. Hij keek haar met een schaapachtig lachje aan. Cecille zuchtte. Nu moest ze het natuurlijk gaan opruimen.

De vreemdelinge besloot plek te nemen aan haar tafeltje door op een lege stoel te gaan zitten, de rare vogel op haar schoot zettend. Cecille zag dit alles behalve als een probleem, want ze was erg sociaal aangelegd en hoewel ze het meisje niet kende, was dat juist een rede om haar te laten zitten. Al helemaal omdat ze een nieuw drankje kreeg aangeboden. Een normaal mens had dit vast afgeslagen, maar als je uit een arm gezin kwam, dan was je vaker wel dan niet geneigd om het gewoon aan te nemen. Dat was dan ook wat de blondine deed. “Echt? Dankjewel!” Haar glimlach verscheen terug op haar gezicht, terwijl ze haar Tyrogue van de tafel afhielp. Sivar nam toen plaats op de stoel naast zijn trainer en keek de vreemdelinge nieuwsgierig aan. Vooral de pokémon op haar schoot kreeg zijn lichtelijk verdeelde aandacht. Wat een gek beest. Die had hij nog nooit gezien. Terwijl de twee naar de rare vogel aan het staren waren, kwam er inmiddels al iemand aangelopen om de rotzooi op te ruimen en een nieuwe bestelling te plaatsen. De vreemdelinge besloot een rode wijn te nemen, waarop Cecille moeite moest doen om niet een vies hoofd te trekken. Wijn was nou echt iets dat ze smerig vond. “Passoa,” voegde de achttienjarige eraan toe, terwijl ze haar blik van de jonge vrouw naar de bediende liet glijden. Toen deze weg was, staarde Cecille weer naar de gele vogel. “Wat voor pokémon is dat?” floepte ze er abrupt uit. “’k Heb er nog nooit zo één gezien.”

Cecille schrok. Niet op een manier van ‘ik spring een meter de lucht in van m’n stoel’, maar op een manier van ‘oké, dat had ik niet verwacht’. Waarom? Ze had niet gedacht dat Allison zo abrupt naar de snavel zo grijpen van de vreemde vogel. Laat staan dat het ding een poging had gedaan om te willen krijsen. Meer dan een verwarde blik kwam er echter niet van de blondine, want zo uitbundig schrok ze nooit. Sivar had wel een zichtbare reactie gehad, maar daar had zijn trainer niet echt op gelet. “Huh,” reageerde Cecille na de korte uitleg. Ze lachte even om de woordkeus. “Zo ziet ‘ie er inderdaad naar uit.” Hoe moest ze het uitleggen? Dat ding – Archen, was het? – zag er gewoon heel simpel uit. En nu zeiden mensen dat ook van haar, maar dit was anders. Oké, op sommige momenten had zij waarschijnlijk ook uitgestorven moeten zijn... “Wacht, als het is uitgestorven,” begon de blondine verward. Fossielen en dat soort woorden waren nooit haar sterkste kant geweest. Ze had dan ook nader onderzoek nooit gedaan. Haar enige interesse had altijd bij de vechtpokémon gelegen, dus wie kon het haar kwalijk nemen. “Hoe kom jij er dan aan?” Geïnteresseerd leunde ze naar voren. Niet dat ze daadwerkelijk zelf zo’n lelijk misbaksel wilde – ze was gewoon nieuwsgierig. Was daar niet een spreekwoord van? Ach, het was vast een goed spreekwoord, alleen kon ze het zich niet herinneren.

Ze had drie fossielen gevonden, maar twee waren er ontsnapt. Cecille hief haar wenkbrauw op. Hoe kon een fossiel nou ontkomen? Ah, maar dat beest was ook geen fossiel meer, dus... De vreemdelinge legde al uit dat er wetenschappers waren die fossielen tot leven konden wekken. Oh. Nou, dat verklaarde een hoop. De blondine glimlachte naar de jonge vrouw en knikte begrijpend. “Sivar en ik zullen onze ogen open houden voor je,” sprak ze, gebarend naar haar Tyrogue en zichzelf. Eigenlijk betwijfelde ze of ze zo’n schepsel nog wel zou zijn buiten deze ontmoeting, maar ze besloot zichzelf maar het voordeel van de twijfel te geven. Immers had ze dit ding ook op een ongelukkige wijze gezien, dus wie weet trok ze die andere twee ook nog wel aan. “Zoiets zie je alleen niet elke dag,” merkte Cecille vervolgens op, haar elleboog plaatsend op tafel, terwijl ze haar kin op haar hand liet rusten. “Misschien heeft iemand anders ze al gevonden voordat wij dat doen...” Tja, de wereld was groot. En hoewel één regio niet per se de wereld was, nam het wel flink wat plek in beslag. Die Archen kon dus overal zijn. Cecille schudde haar hoofd. Sinds wanneer was ze zo pessimistisch? “Ik weet zeker dat ze bij je terugkomen op de één of andere manier,” glimlachte ze naar de vreemdelinge. Dat klonk al beter.

Ze werd bedankt. Een principe dat maar de helft van het aantal keer dat ze haar hulp aanbood voorkwam, maar iets waar Cecille nooit genoeg van zou kunnen krijgen. Een bedankje was vaak al genoeg voor haar, dus ze nam zichzelf voor om inderdaad maar eens een keer te zoeken voor de jonge vrouw. De blondine lachte weer om het grapje van de ander. “Ze zeggen dat een Blitzle zich niet twee keer aan dezelfde steen stoot,” begon het meisje, haar ogen glijdend naar de Archen op de vreemdelinge haar schoot. “Al trek ik dat spreekwoord erg in twijfel als ik naar hem kijk.” En omdat zijzelf ook nog wel eens dezelfde fout wilde maken. Maar ach, zij was een mens. En fouten maken was menselijk, zeiden ze. Wat dat betreft was het systeem van de maatschappij erg oneerlijk.

Op dat moment kwam de bediende aanzetten met hun drinken en kreeg Cecille haar drankje voorgezet. Ze bedankte de persoon in kwestie en wachtte tot die was verdwenen voor ze het glas naar de vreemdelinge hief. “Nou, proost, euh...” begon ze, zich afvragend of de jonge vrouw haar naam überhaupt wel eens gezegd had. Cecille kon het zich in ieder geval niet herinneren, dus voor nu hoopte ze dat het nooit ter sprake was gekomen.

De vrouw wist niet eens of het een evolutie had. Cecille snoof geamuseerd. “Oh Arceus. Asjeblieft niet,” reageerde ze lachend. “Straks heeft het twee van die hoofden.” Ze wees even naar de Archen in een poging haar bedoeling duidelijk te maken, maar ergens had ze het idee dat de dame het wel zou begrijpen. Er was toch een pokémon met twee hoofden? Drie zelfs. Jirachi mocht weten hoe die dingen heetten, want zij wist het in ieder geval niet. Nee, iets dat eruitzag als dat het een gevecht wel aankon, dat was niet voor deze pokémon weggelegd in haar ogen. Zelfs de evolutie niet. Ergens zou het haar wel mooi hebben geleken, want Magikarp had dat precies hetzelfde, maar ze kon het zich niet echt voorstellen. Toen de jonge vrouw zich voorstelde als Allison en haar glas tegen die van Cecille aantikte, vond de blondine dat dit wel een mooie ontmoeting was, ondanks het vervelnde begin hiervan. “Cecille,” reageerde ze, waarna ze een slok van haar drinken nam, extra genietend van de smaak. Niet alleen omdat het gratis was, maar ook omdat het nu kon. Sivar voorstellend vond ze inmiddels niet meer nodig. Zijn naam had ze immers al gezegd. “Dus,” begon Cecille geïnteresseerd, terwijl ze haar glas op tafel zette. “Waarom in Camphrier?”

“Twee?” lachte Cecille. Had ze nou echt één van die andere pokémon al op zak? Goh, wat toevallig. Eigenlijk was de blondine wel nieuwsgierig naar het team van de ander, maar ze kon zich ondanks alles heel goed voorstellen dat het terrasje er niet blij mee was als er een stuk of tien pokémon opeens tevoorschijn kwamen, want zelf bleef ze dan natuurlijk ook niet achter met haar team. Nee, zoiets had ze zich al met Connor ingezien toen. Het was al helemaal een ramp als er grote pokémon bij kwamen kijken. Allison vertelde toen Lumiose beu te zijn en daar kon Cecille wel inkomen. “Breek me de bek niet open,” zuchtte ze. “Alles is daar ook meteen vijf keer zo duur. ‘k Wou dat ik overdreef.” Haar blik gleed even naar haar glas drinken, maar vond zich al snel een weg terug naar Allison. “Blij dat ik daar niet meer rondhang.” Dan was er nog altijd dat feit dat Team Rocket die stad had overgenomen, maar daar stond ze niet van te trillen op haar gympies. Nee, Cecille kende wat dat betreft weinig angst. Alleen Sara en Dahlia wisten die emotie bij haar naar boven te werken als ze boos op haar waren. Maar dan ook echt boos. Allison begon toen weer even over de Archen en vroeg vervolgens naar Cecille’s rede om hier te zijn. “Nope, de jouwe was de eerste die ik hier zag en ik ben er al een tijdje,” reageerde ze als eerste. “Ik zou eigenlijk nog niet hier moeten zijn... Ik wacht tot m’n vriendin terug is, zodat ik haar ouders kan ontmoeten, maar het duurde me te lang.” Ze nam een slok van haar drinken. “Dus nu zit ik hier gezellig met jou te kletsen.” Met een glimlach zette ze het glas terug op tafel. Tja, wat je allemaal wel niet deed om de tijd te doden.