But First... Lemme Take a Selfie [Closed]

Eindelijk. Ze was eindelijk uit die stinkstad gekomen en in een andere beland. Taylor was zo blij dat ze de vloer wel kon kussen, maar aangezien ze zich niet als een halve gare randdebiel wilde gedragen om die stempel te vermijden, deed ze dat maar niet. Lumiose had haar langer in z’n greep gehouden dan ze zou willen toegeven – en dat was niet omdat ze verliefd was geworden op de stad. Met de avondklok die Team Rocket had ingesteld was er geen bal aan het nachtleven en Taylor was wel een nachtdier, dus dat vormde een groot probleem. Gelukkig was ze daar nu vanaf en kon ze doen en laten wat ze wilde. Het eerste dat op het programma stond was de gym vinden, want de blondine was wel erg benieuwd naar Tiffany’s manier van trainen. Ze had al besloten dat ze hier de badges wel zou willen verzamelen; al was het maar om haar zus met iets bij te kunnen houden. Hopelijk ook verslaan. Nu kon Taylor haar wel al verslaan als het op mechaniek en monteur dingen aankwam, maar dat was niet standaard genoeg om echt trots op te zijn. Menig mensen konden dat niet.

Santalune was de stad waar de eerste gym zat, had ze vernomen. Gelukkig kon ze hier wel makkelijk de weg vinden, want ze had een bloedhekel aan al die toeristen en kromme wegen die nergens toe leidden. Taylor had daar na vijf minuten al schoon genoeg van gehad. Voor Tiff had ze het echter wel over gehad, dus het was niet helemaal een hel geweest. Ze had haar zus weer mogen zien. Dat was het allemaal waard geweest. Nu lag haar focus echter ergens anders; trainen en nog eens trainen. Had je haar op de boottocht naar Kalos gezegd dat ze haar pokémon zou beginnen te trainen voor gyms, dan had ze je waarschijnlijk vierkant staan uitlachen. De blondine was voorheen eigenlijk niet zo van de pokémongevechten en had daarom nooit de challenge in Johto gedaan, maar het nieuws dat Tiffany dat wel deed en een sterk team aan haar zijde had… Wel, ze had het nergens voor nodig, maar als ze daar wat meer respect mee kreeg, dan deed ze daar graag wat moeite voor.

Taylor had de gym sneller gevonden dan ze had gedacht. Zo groot was het stadje nou eigenlijk niet, maar het zag er wel vrolijk en fleurig uit. Op een jongere leeftijd had ze misschien wel een hekel gehad aan de positieve uitstraling, maar na dat gedoe in Lumiose was ze wel blij met dit uitzicht. Het relaxte haar. Het was ook minder druk en dat was al een hele opluchting. Wat geen opluchting was, was de persoon die in een rechte lijn op haar af kwam gelopen. De blondine spande haar spieren aan en maakte direct oogcontact, proberend diegene op afstand te houden door intimiderend over te komen, mits ze echt het doelwit van deze vreemdeling was. Hij hield stand en kwam vlak voor haar te staan. Arrogant was hij niet. Zelfverzekerd misschien een beetje, maar de vraag die hij stelde brak dat beeld meteen in stukken. “Sorry, maar… Zou je misschien een oefengevecht met me willen?” Hij keek gegeneerd naar de grond, alsof de vraag die hij stelde iets zo ontzettend smerigs was dat zelfs Taylor er niet mee toe zou stemmen. Dat verwarde haar.

“Huh?” kwam er daarom als eerste uit haar mond. De jongen keek eindelijk op van de grond. Ze schatte hem niet veel jonger dan haarzelf, maar het was duidelijk dat hij bij lange na niet zo sterk in zijn eigen schoenen stond. “Een gevecht. Met mij. Je wilt de gym uitdagen, toch?” vroeg hij. Ze knikte, nog steeds een beetje in de war over de situatie. “Ik wil dat ook, maar… Ik weet niet zeker of ik het aan kan. Ik wil nog een laatste keer mijn pokémon testen voor ik het diepe in spring.” Oh. Dat klonk eigenlijk heel logisch. Misschien moest ze dat aanbod maar aannemen om te zien of zij sterk genoeg was, want ze had geen flauw idee of ze die gymleader wel aankon. Taylor had nog niet eens onderzoek gedaan naar het type of wie de gymleader nou eigenlijk was. Oeps. Als ze hiermee in zee zou gaan, dan zou ze daar meer tijd voor hebben. Yeah, dit kon alleen maar positief uitpakken. “Sure,” was daarom haar simpele reactie op de jongen. Hij leek verrast, maar zijn blik straalde ook opluchting uit. “Echt?” vroeg hij voor de zekerheid. Taylor rolde met haar ogen. “Nee, ik loog en verspil daarmee mijn tijd om de gym binnen te stappen. Tuurlijk meen ik het,” vervolgde ze. De jongen knikte en gebaarde haar vervolgens met haar mee te komen. Kennelijk begreep hij in ieder geval wel dat ze sarcastisch was net.

Hij leidde haar naar een grasveld dat in de buurt van de gym zat, maar niet dichtbij genoeg om iets te hinderen. Taylor kon zich ergens wel voorstellen dat geluiden van een gevecht de rust en orde zouden verstoren, of de concentratie van de trainers binnen het gymgebouw zouden verbreken. Nu kon het haar eigenlijk vrij weinig schelen, maar ze wilde niet het gevecht stilleggen en verplaatsen zodra ze bezig waren. “We hebben alleen geen scheidsrechter, vind je dat erg?” kwam de vraag van de jongen. Hij stond inmiddels direct tegenover haar; enkele meters van haar verwijderd om een denkbeeldig strijdveld te creëren. Nonchalant haalde ze haar schouders op. Kon het haar schelen. Een pokémon verloor als hij was uitgeschakeld. Zo simpel was het, toch? “Laten we maar gewoon beginnen,” voegde ze eraan toe. Zin om langer te wachten en dit uit te stellen, had ze niet. Tijd was geld en hoe langer ze de gym niet kon uitdagen en winnen, hoe langer het duurde voor ze weer wat geld binnen had.

De jongen haalde een pokéball tevoorschijn. Taylor deed precies hetzelfde, want ze wist ongeveer we welke pokémon ze in kon zetten voor de gym en welke niet. Haar keuze was extra logisch, aangezien het hier om haar ‘partner’ ging en ze die toch wel op een redelijk sterk niveau wilde hebben. Dan was het alleen maar de betere keuze om die nu te testen voor het gymgevecht. Een Swinub en Bulbasaur verschenen niet veel later op het strijdveld. Onbewust kroop er een triomfantelijk grijnsje rond haar lippen, want als ze zich niet vergiste, dan was zij met Moxxi in het voordeel tegen de Swinub. Dit zou dus een makkie worden. “Begin jij maar,” sprak ze daarom hoogmoedig tegen haar tegenstander. Hij fronste en kwam met het excuus dat dames eerst mochten, maar de blondine stond erop en daarom deed hij maar gewoon de eerste zet.

VS

“Elsa, begin maar met een Powder Snow!” Taylor commandeerde haar Bulbasaur niet om de aanval te ontwijken, want ze vergat voor een moment dat ijsaanvallen ook supereffectief waren tegen grastypes. Toen Moxxi dus geraakt werd door de aanval en flink wat schade opliep, keek de blondine verrast op. “Huh?” vroeg ze zich hardop af. “Ik dacht dat Moxxi in het voordeel was!” De jongen keek haar verrast aan, zijn frons dieper op zijn voorhoofd. Kennelijk was dit informatie die ze al had moeten weten, want hij keek haar wel erg raar aan. “Swinub is deels ijs en deels grond. Gras is supereffectief tegen grond, maar ijs is supereffectief tegen gras.” Oh. Ja. Natuurlijk. Dat klonk heel logisch. Misschien deed ze zichzelf en haar team veel goeds door wat meer onderzoek te doen naar die types en de verschillende pokémon. Dan stond ze in ieder geval niet meer voor een grote verrassing als deze. “Oké. Nou. Moxxi, pak haar terug met Razor Leaf, zou ik zeggen.” Het werd de jongen nu wel erg duidelijk dat dit Taylor’s eerste gevecht was en dat de blondine niet zijn beste keus was om tegen te vechten, maar in plaats van het gevecht stil te leggen, besloot hij het gewoon rustig aan te doen. Dit was misschien geen goed oefengevecht om zijn kracht te testen, maar het was wel een goede training.

Moxxi’s aanval raakte en de Swinub werd gevloerd. Taylor vierde dit door haar vuist de lucht in te gooien. Zo moeilijk waren pokémongevechten dus helemaal niet. “Elsa, vecht terug met een Ice Shard!” Oh, shit. Ja. Dat was waar ook. Hoe moest ze dat gaan ontwijken? Kende Moxxi daar geen aanval voor? De ijsbrokstukken vlogen op gevaarlijke snelheid al op de Bulbasaur af. Gelukkig viel Taylor nog net op tijd iets in. Ze had het eerder wel eens op tv gezien wanneer ze zich ernstig verveelde en pokémongevechten bekeek. Die techniek kon ze zelf ook wel gebruiken, toch? “Moxxi, sla ze weg met je Vine Whip!” Vliegensvlug verschenen twee roedes uit de knop op haar rug, waarmee ze met succes de ijsbrokken in kleine stukjes sloeg. Kijk, dat zag Taylor graag. Plannen die werkten. “Oké, doe nu Tackle!” Een vrij standaard aanval dat geen extra effect had, maar nu ze toch bezig waren, konden ze het net zo goed zo lang mogelijk rekken. De blondine zou toch morgen pas de gym uit kunnen dagen na dit gevecht, want Moxxi zat in haar line-up en die moest voldoende rust krijgen voor dat gymgevecht.

De Tackle miste, want de jongen droeg zijn ‘Elsa’ op hem te ontwijken. Waarom hij had besloten één van de meest iconische namen van deze generatie te gebruiken was haar een raadsel, maar ze kon de Swinub in ieder geval niet compleet serieus nemen, ondanks het typevoordeel dat ze had. Wie noemde een zwijn nou naar de ijskoningin? Froslass was een betere keuze geweest, al was het maar omdat ze in de film ook eentje had. “Icy Wind, Elsa!” De jongen dacht er overduidelijk anders over, want hij bleef super effectieve aanvallen gebruiken. Het irriteerde Taylor een beetje, want zij had net juist ervoor gekozen om dat niet te willen doen. Maar, als hij het zo wilde spelen, dan had de blondine ook geen genade meer. De Icy Wind raakte, waarmee ook de snelheid van de Bulbasaur afnam en de extra schade ervoor zorgde dat ze in het nauw werden gedreven. Taylor had daar echter al een antwoord op. “Moxxi dear, why don’t you use that Leech Seed of yours?” Leech Seed hielp met het terugwinnen van energie, dus hadden ze niks te vrezen.

Moxxi vuurde een paar zaadjes op de Swinub af, welke dacht het te ontwijken door de zaden niet aan te raken, maar daar schoten wortels uit en wikkelden zich stevig om het lichaampje van de pokémon heen. Een triomfantelijke grijns werkte zich een weg op de blondine haar gezicht, waarna er al energie werd afgetapt en doorgegeven aan haar Bulbasaur. Zo moest het. Helaas had de jongen er geen problemen mee om roet in het eten te gooien. “Icy Wind om de wortels te bevriezen en breek dan vrij!” De koude ijs wind die op kwam zetten was inderdaad koud genoeg om de draden rond de Swinub heen te bevriezen en daarna was het een makkie om zichzelf te bevrijden. Taylor gromde binnensmonds, boos dat haar plan een beetje mislukt was. Gelukkig hadden ze nog wel één keer kunnen aftappen, waardoor de schade beperkt bleef voor haar Bulbasaur. Ze konden nog winnen. “Razor Leaf!” droeg de blondine haar pokémon op. De scherpe bladeren vlogen met precisie op de Swinub af en raakten, waardoor het varkentje het voor een moment uitkermde van de pijn.

Heh. Dit werd echt een makkie. Ze had zelfs nog een troef achter de hand. “En nu Sleep Powder!” Poeder verscheen niet veel later uit Moxxi’s knop en stoof op de Swinub af, maar wederom werd een Icy Wind ingezet en werd het slaappoeder teruggeblazen. Taylor’s Bulbasaur viel zelf in slaap en was niet wakker te krijgen. De jongen grijnsde breed, maar de blondine was alles behalve blij met dit voorval. Uit alle macht begon ze op haar partner te roepen. “Moxxi! Wakker worden!” De jongen liet zijn Elsa weer aanvallen met een Ice Shard en omdat Moxxi niet wakker werd van Taylor’s geschreeuw, konden de ijsblokken ook niet ontweken worden. Verscheidene vervloekingen verlieten haar mond – al helemaal toen er nog een Take Down volgde. Daarmee liep de Swinub ook schade op, maar die had nu een enorme voorsprong op de Bulbasaur, natuurlijk. Muk.

“Moxxi, wake yo’ lazy ass up!” riep Taylor nogmaals over het veld heen. Het duurde langer dan haar bedoeling was, wat betekende dat de Sleep Powder van haar pokémon alleen maar betrouwbaar was, maar ze ontwaakte dan eindelijk. De Bulbasaur was echter al flink wat energie kwijt en dat zette hen in het nadeel tegenover de jongen met zijn Swinub. “Ben je oké?” vroeg de blondine aan haar pokémon. Deze gaf geen normale reactie, echter. In plaats van een verbaal antwoord te geven, begon Moxxi spontaan fel op te lichten en van vorm te veranderen. Taylor stond voor een moment met de mond vol tanden. Dat was een evolutie… Right? Toen het licht wegtrok, wist ze het zeker. Mox was geen Bulbasaur meer, maar een Ivysaur. Besluitend om het moment van verbazing in hun voordeel te laten werken, kwam Taylor alweer uit haar trans en richtte haar blik op de jongen met zijn Swinub. Hij ging er nu echt aan.

“Vine Whip!” droeg de blondine haar net geëvolueerde pokémon op. Moxxi was Arceusdank geen steek veranderd door de evolutie en gehoorzaamde vrijwel direct. Twee roedes verschenen uit de bloemknop op haar rug en daarmee gaf ze de Swinub een flinke klap of twee. Aangezien die ook nog flinke schade had opgelopen, begon die nu ook wat minder energiek uit te zien. Een grijnsje verscheen op Taylor’s gezicht, want dat was precies hoe ze het moesten hebben. Haar tegenstander raakte duidelijk een beetje in paniek. “Elsa, doe nog een Ice Shard!” Brokstukken ijs kwamen op de Ivysaur af, maar daar had de blondine al een antwoord op. “Gebruik je Vine Whip om ze terug te gooien!” Kapot slaan was zo cliché geworden nu, dus vond ze dat het zo ook wel kon. Haar plan slaagde, want de stukken ijs vlogen de andere richting op en kwamen hard tegen de Swinub aan. Het leek erop alsof die op z’n laatste beetje energie liep, dus besloot Taylor dat het wel genoeg was geweest zo. “Mox, maak het af met een Razor Leaf!” De Ivysaur liet messcherpe blaadjes verschijnen en op de Swinub afgaan, maar die zouden nooit raken. De jongen keerde zijn pokémon namelijk terug.

Taylor en Moxxi keken hem verrast aan. Kon dat zomaar? Dat was niet hoe een gevecht werkte. Dit was vals spelen. “Ik geef me gewonnen,” sprak hij met een kleine zucht tegen de blondine. “Elsa heeft genoeg schade opgelopen. Je zou hoe dan ook gewonnen hebben.” Hij wierp een zwak glimlachje naar haar, maar Taylor kon niet beslissen of dat was omdat hij had verloren of omdat zijn pokémon aardig was toegetakeld. Hoe dan ook kon ze het hem niet kwalijk nemen, want dit betekende immers dat hij nog niet klaar was om de gym uit te dagen. Als hij al van haar verloor… Tja. “Bedankt! Nu weet ik in ieder geval waar ik sta,” hoorde ze de jongen vervolgens mompelen. De blondine was een beetje bitter dat het gevecht zo was afgekapt, maar er ging wel een vleugje triomf door haar heen toen ze die woorden hoorde. Ze had hem weten te verslaan in het gevecht, dus dat betekende dat ze het zo slecht nog niet deed, toch? Zelfs met haar gebrekkige kennis aan typevoordelen. Cool. “No problemo,” grijnsde Taylor naar hem. Hij grijnsde ondanks alles terug. “Gefeliciteerd met de evolutie, trouwens. Ik zou je pokémon wel nog even langs brengen bij het pokécenter,” voegde hij eraan toe. Hoewel ze niet graag gecommandeerd werd, wist ze dat het wel haar beste optie nu was. Daarom knikte ze.

De jongen draaide zich om, sprak nog een vaarwel haar kant op en beende toen bij het grasveld weg. Het meisje keek daarna haar pokémon aan en kon het niet helpen dat een grijns van oor tot oor op haar gezicht verscheen. Wat zei Princess Fluffybutt ook alweer? Haar zus had het laten klinken alsof ze niet erin geloofde dat Taylor het zo snel voor elkaar zou krijgen, maar Moxxi was toch zojuist geëvolueerd. De blondine besloot het te vieren door op de Ivysaur af te springen en die in haar armen te nemen, waarbij ze ook nog eens luid begon te lachen. “Ik kan niet geloven dat je bent geëvolueerd!” sprak ze tegen de pokémon, welke ook vrolijke geluiden liet klinken om te laten weten dat ze er zelf ook heel blij mee was. “We gaan de vloer aanvegen met die gym hier!” grijnsde Taylor zelfverzekerd. Morgen gingen ze er echt heen en gingen ze de gymleader echt uitdagen. Dat nam ze zich nu tenminste voor. Hopelijk kwam er niet nog iets tussen.

“But first we need to fix you up,” mompelde het meisje tegen haar starter. Deze knikte instemmend, want hoewel ze het lang vol had weten te houden, had zij ook niet veel energie meer over. Taylor maakte aanstalten om naar het opvallende gebouw met het rode dak te lopen, maar halverwege haar handelingen bedacht ze zich opeens iets en keek ze Moxxi weer aan. “Wacht. Vind je het erg om eerst een selfie te maken?” vroeg ze aan de Ivysaur. Deze keek haar verward aan. “Ik wil Fluffbutt’s reactie zien op je evolutie en nu kan ze nog zien dat we er hard voor hebben geknokt,” legde de blondine aan haar pokémon uit. Bovendien wilde ze het gewoon zo snel mogelijk erin wrijven dat dit dus allemaal niet zo heel moeilijk was. Moxxi had er in ieder geval geen problemen mee en knikte instemmend, waarna Taylor haar Holocaster tevoorschijn haalde en naast haar Ivysaur neerknielde om een foto te maken. Het was heel scheef, maar dat deerde het meisje niet echt. Zolang maar te zien was dat Mox geen Bulbasaur meer was. Tevreden met de foto – want het was nog redelijk duidelijk te zien wat er gaande was – duwde ze op verzenden en stopte met een hele brede grijns het apparaat weer weg. “Aight. Leggo,” sprak ze tegen de pokémon, waarna ze dit keer echt naar het pokécenter liep. Daar konden ze vast en zeker ook wel overnachten voor morgen.