This ain't a scene. +Ragya

De roodharige gooide Aldrei over haar schouder. Ze had het geluk dat de Ninetales kleiner was dan gemiddeld, en dus ook minder zwaar, zo had ze nog een hand over, en het leek erop dat ze die ook nodig zal hebben. Bij de woorden van de ander werd haar blik weer opgeheven, zo kil dat hij ter plekke neer had moeten gaan. Maar dat deed hij niet, jammer genoeg. Ragya probeerde zichzelf rustig te houden, diep adem te halen, tot tien te tellen. Wat was dat toch ook een verschrikkelijke onzin, alsof ze nou minder de ander neer wou slaan. Echt, waarom was Aldrei nu knock? Ze kon wel een Flamethrower gebruiken om een lelijke groene kop haar te verbranden. Ze wist heus wel dat fysiek aanvallen niet het beste plan was, maar het leek er niet echt op of ze ook maar een f gaf om veiligheid at the moment. De roodharige kreeg nu ook al rode wangen van haar boosheid en gaf met een snauw antwoord, terwijl ze haar vuist had gebald. “Ég skal sýna þér” Verkeerde taal, maar ze leek zich niet meer genoeg te kunnen fucussen om de vertaling te bedenken. Hoewel ze altijd al aangebrand was, kon je duidelijk zien dat dit zogezegd de roos raakte.

De roodharige vond het verschrikkelijk. Ze was altijd wel wat heethoofdig, dat was gewoon haar karakter. Het felle zat er nu eenmaal in. Maar dit was iets anders, dit was niet zomaar een snauw en klaar. Hier had ze een hekel aan, ze was zo lang zwak geweest en had zichzelf en Aldrei niet kunnen beschermen toen het nodig was. Toen was ze nog jong geweest, nu moest ze sterker zijn dan dit. Het ergste was dat het allemaal waar was. Ze had veel verloren de laatste tijd en ze reageerde veel te fel. Maar toch, ze kon het niet helpen. Natuurlijk wou ze rustig zijn, natuurlijk wou ze zorgen dat ze hier geen hartaanval kreeg of op z’n minst een veel te hoge bloeddruk. Maar het was nu eenmaal niet anders. Als het kon had ze hier alleen maar blij en vreedzame gedachtes, ging ze een boom knuffelen en was alles weer goed, toch was de waarheid dat ze alleen maar die grijns van zijn smoel wou slaan. Ze leek geen reactie te hebben op zijn woorden, hoe graag ze ook een geweldige comeback wou geven. Haar blik bleef ijskoud en dreigend in de gouden van de ander liggen. Ze was beter dan dit, ze stond boven huiselijk geweld, ze kon gewoon omdr- En ze liep al naar voren. Good job. Ze had Aldrei even op de grond gedumpt, aangezien deze al wat wakkerder werd, en kwam verassend snel dichterbij. Eenmaal hier probeerde ze hem een knietje te geven en haalde uit met haar rechtervuist, al was de arm nog altijd gevoelig van haar poging hiervoor. Kijken of het haar deze keer beter afging, anders kon ze nog altijd Aldrei pakken. Waar was trouwens dat voornemen van vriendschap gebleven? Hmm, waarschijnlijk thuis gelaten.

Goed, blijkbaar gold dat kleine puntje van grote en kracht nog steeds. Zonder al te veel moeite werd ze tegengehouden, iets wat haar huidige stand van zaken niet beter maakte. Ze had graag tegen de ander gezegd dat ze het nu wel begreep. Maar echt helder nadenken zat er niet in op het moment. Daarbij stond de roodharige nogal vast. Even bromde Ragya wat in haar eigen taal, maar je hoefde het niet ver te gokken om te weten dat het niet vriendelijk was. Ze overwoog haar opties even, wat met de seconde moeilijker werd. Ze was boos, heel erg boos, maar ook wat verloren in haar handelingen. Ragya had gewoon het gevoel dat met wat ze ook deed het alleen maar erger werd. Even sloot ze haar ogen, klemde haar kaken op elkaar en haalde met al haar kracht uit op een gevoelig stuk bot. Ze mocht dan minder kracht hebben als die dodo, maar dat betekende nog niet dat de hare zo zeer weinig was. Hierna keek ze de ander weer aan, dreigend en uitdagend, zeg nog een woord, nog een ding en je gaat eraan.

Goede keuze, slaan met een arm die nog steeds broos was. Meteen na de inslag trok er een gevoelige steek door haar arm heen, al merkte ze er nu nog weinig van door haar emotionele staat. Waarschijnlijk als het weer wat kalmer was zou ze merken dat het weer wat begon te zeuren. Dat was later pas, eerst met die dodo afrekenen. Toen hij begon met praten duurde het even voor ze doorhad dat er wat nieuws gezegd werd. Het was in haar nog altijd dodelijke blik te zien dat ze niet gedaald was in haar woede, maar het feit dat ze geen nieuwe aanval had geopend zei eigenlijk al genoeg. Sterker worden, ja zeker, dat klonk bekent. Waarschijnlijk was het te zien dat ze twijfelde over erop in gaan of gewoon nog een klap zou geven. Maar ze was te nieuwsgierig en wou het eigenlijk te graag. Uiteindelijk ging haar pigmentloze rode blik weer omhoog, en hoewel het duidelijk was dat ze nog niet klaar was sprak ze toch op; “Vertel” Haar accent was door de inspanning en woede dikker geworden, waardoor de tweede e bijna helemaal verdween in de diepere toon.

Ondertussen was Aldrei ook weer zo goed als helder, ze moest nog steeds naar een center gaan, maar in ieder geval kon ze weer op de been. De Ninetales bromde even wat en was nu naast haar komen staan. Ze leek weinig mee te hebben gekregen van heel dit gebeuren, dus haar amberen ogen stonden vragend naar haar veel te boze trainer. Ragya keek even terug, maar dit bleek samen met de toon van Nathan genoeg te zijn haar over te halen. Waar ze ja op zei wist ze niet, maar ze waagde het er op. "Ja" zei ze eerst kortaf met een scherpe toon, maar vervolgde nog wat zachter, maar niet vriendelijker. "Ik wil sterker worden" er zat iets in alsof ze verslagen was, en zo voelde het ook. Naast haar gromde de Ninetales, alsof deze het voelde dat ze weer slechte beslissingen nam. Maar Ragya was nog te kwaad op zichzelf en degene voor haar het op de merken.

Ragya was even met Aldrei bezig geweest, maar had zodra ze terug keek gelijk een doordringende blik gekregen. Ze deinsde er niet van terug, en haar eeuwige koppigheid stak weer op tijdens haar antwoord. Blijkbaar was dat ook degene die Nathan wou horen, want zijn uitdrukking veranderde. Eigenlijk had ze nu een uitleg verwacht, of iets in die richting. Want hetgene wat ze wel te horen kreeg was uitermate teleurstellend. Gewoon een mooi, waarna die klootzak zijn Holocaster erbij pakte. Leuk. Ragya onderdrukte de neiging voor een snauwende opmerking en klemde haar kaken weer op elkaar om uiteindelijk wat op haar wang te bijten. Ondertussen was Nathan een flinke novel aan het typen -of zo leek het met haar huidige geduld- Het duurde gelukkig niet meer zo lang voor de ander weer op sprak. Ehem.. Ze fronste even. "Oké dan.. krijg ik ook nog verdere uitleg?" Dit had ze zeker niet verwacht. Goed, 10 voor 11 dus, hem kennende zou ze ook dan pas het antwoord krijgen. Even een update op de gang van zaken: veel verbazing, nog een aangename hoeveel het woede en nog een bonk opkomende nieuwsgierigheid. Wat gezellig was het toch ook geworden.

Dit vond ze dus helemaal niks. Voor haar duurde alles veel langer dan het in werkelijkheid was, zo kon ook de tijd op de Holocaster betwist worden. Toch had ze haar mond gehouden en ondertussen haar wang open gebeten van de frustratie tijdens het wachten. Uiteindelijk leek het er dus op dat ze helemaal geen uitleg kreeg. Ze zou het dan horen. Ja, want daar had ze nu veel aan. Ze maakte even een gebaar met haar armen en mompelde wat in de naam van Odin, al gokte ze dat de ander het niet zou verstaan. Ze gunde dus nog een koude blik naar de ander en luisterde toen naar zijn vervolg. "Ik zou nu al komen alleen al uit nieuwsgierigheid" sprak ze ongeamuseerd en fel, al vervolgde ze toch met een sarcastische toon bij het tweede. "Alsof ik die altijd al braafjes volgde" Misschien niet het beste ding te zeggen tegen iemand van Team Rocket, maar ze gaf er even niet meer om. Hierna draaiden ze zich om en liep terug naar het tafeltje, aangezien daar al haar zooi nog lag. Aldrei was ondertussen blijven staan en keek even scherp naar Nathan, alsof ze verwachtte dat ze van hem wel een verklaring kreeg.

Eigenlijk twijfelde de roodharige of het allemaal wel een goed idee was. Maar ze was nieuwsgierig en wou ook echt geloven in de woorden van de ander. Het was duidelijk dat ze nog altijd anders was na zijn momentje van haar klein krijgen. Ze was prikkelbaar een beetje beschermend, ze voelde zich klein en nu ook echt zwak. Natuurlijk probeerde ze het niet te laten zien, haar trotse en zelfverzekerde houding te behouden maar of het werkte was een ander verhaal. Bij de woorden van de ander lachte ze even humorloos. “Natuurlijk wel, ze zijn niet blind, maar via de daken en kraakpanden kom je best snel weg. De laatste tijd word het wel drukker met patrouilles” Vandaar dat ze ook minder in de stad kwam rond die tijd. Ze was al enkele keren gepakt door een lid, maar wist uiteindelijk nog wel te ontkomen, al was het soms moeilijk. Ondertussen wou ze haar spullen bij elkaar rapen om weg te gaan, tot de ander met het voorstel van koffie kwam. Urgh, ze kon wel een kop –of tank- gebruiken. “Sure, dat ben je me nu wel te goed” Mokte ze even, waarna ze nog altijd wat geprikkeld ging zitten, haar armen wat beschermend over elkaar geen gevouwen.