Road to nowhere

Raven draaide zijn hoofd een stuk haar kant op. "Dus je hebt nog geen vaste richting? concludeerde hij, toen hij Seven verstandig hoorde zeggen dat ze de plaatsen waar ze niet moest zijn uit de weg zou gaan. Als ze bezig was met de gyms zou ze vast die route volgen. Wat ook betekende dat ze ooit een keer terug moest komen naar Lumiose, of ze vond een andere manier om de kost te verdienen. Misschien maakte ze zelfs plannen de regio uit te gaan, als ze het geld daarvoor had. Raven wist het niet, en hij zou zich daar ook niet zo mee bezig moeten houden.
Ze kwamen de steeg uit en na de straat gecontroleerd te hebben, liep Raven snel naar een brug die hen over een van de vele grachten van Lumiose bracht. Een aantal Fletchling's vlogen verrast van de brugrand af, maar verder bleef het rustig. Geen patrouilles. Nog niet.

Raven had de passen in de verte gehoord. Hij verstijfde en draaide toen met een ruk zijn hoofd om de richting van de groep grunts te bepalen. Seven leek het ook gezien te hebben en siste dat ze hier weg moesten. Dat hoefde je hem geen twee keer te zeggen. "Deze kant op," sprak hij gehaast, waarna hij zich snel afzette om te gaan rennen. Het geschreeuw hield op, maar hij kon al snel de vele galmende passen op de brug achter hen horen, wat hem vertelde dat ze de achtervolging hadden ingezet. Geen tijd om te treuzelen. Terwijl hij zenuwachtig de stad doorzocht, rende hij de ene straat na de andere in. Zijn gevoel van richting was hij al lang al onderweg ergens verloren. Zo lang ze patrouille maar weer wisten af te schudden.

De blauwe vormen van de muren flitsten aan hem voorbij als wazige schimmen. Raven leidde Seven elke mogelijke straat in, maar de grunts leken het niet op te geven. Seven zag dit ook in. Bij het horen van haar opmerking, beet Raven gefrustreerd op zijn tanden en trok haar toen met een grom de hoek om. Ze verloren kostbare tijd om ze af te schudden, maar als ze zo door gingen werden ze hoe dan ook gepakt. Haastig duwde Raven Seven tegen een container en sloot hij toen geconcentreerd zijn ogen om de straten beter af te zoeken. Hij werd bijna duizelig om hoe snel hij door de stad heen schoot, maar uiteindelijk vlogen zijn ogen weer open toen hij iets gevonden leek te hebben. Achter hem klonk het geluid van blaffende honden, de Grunts hadden een stel mightyena's losgelaten. Terwijl zijn ene hand naar zijn riem gleed om Luca uit zijn ball te halen, trok hij met zijn andere weer licht aan haar arm om Seven te laten volgen. "Luca, houd ze bezig!" riep hij naar zijn Lucario, voor hij weer een nieuwe steeg in rende en hoorde hoe Luca snel met de honden afrekende. Arceus, hier had hij echt geen tijd voor.

Raven mocht blij zijn dat Seven slim genoeg was meteen te begrijpen wat hij deed. Ze werkte hem niet tegen en rende haastig weer mee toen ze zich snel uit de voeten maakte van de blaffende honden. Aan een aantal rake klappen te horen had Luca hier korte metten mee gemaakt. De passen van de Lucario waren al snel weer naast zijn zijde, er al net zoveel vertrouwen in hebbende dat zijn meester een uitweg had gevonden. Raven hoopte maar dat hij gelijk had. Hij rende doelgericht een tweede hoek om, en kwam uit bij wat leek op een doodlopende weg. De straat hield op bij een diepe gracht. Raven rende naar een groot rooster in de grond en liet Luca het open slaan met een metal claw. Het gat dat hierdoor onthuld werd leidde hen naar een grote tunnel onder de grond. "Snel, naar beneden," riep hij naar Seven, om haar als eerste de ijzeren trap op te leiden. Ondertussen luisterde hij gespannen of hij weer geschreeuw kon horen, op dat Luca de grunts hopelijk lang genoeg had afgeleid.

Seven schoot meteen naar voren om naar beneden te klimmen en Raven volgde al snel nadat hij zijn Lucario weer met een dankbaar knikje had teruggeroepen. Dit was met zijn tweeën al lastig genoeg. Hij zette zijn voeten op de ronde, stalen treden en begon aan de afdaling. Voorzichtig, toen hij al snel merkte dat de trap vochtig was, liet hij zich trede voor trede naar beneden zakken. De grond onder hen moest nog een dreigende aantal meter van hen verwijderd zijn. Dit was niet iets om haastig vanaf te stormen. Terwijl hij wachtte tot Seven weer een stuk veilig was afgedaald, liet hij nog een keer zijn gehoor naar boven gaan. Maar het bleef rustig op de straat. De grunts moesten zijn doorgerend nadat ze hen uit het zicht waren verloren.

Tot zijn schrik hoorde hij hoe Seven's voet uitgleed en los raakte van de trap. De klap die ze maakte toen ze vol met haar hoofd en rug ertegenop klapte, was zo hard dat hij de trilling boven nog kon voelen. "Sev," bracht hij snel uit, om te peilen of het wel goed ging. Ze leek zich weer te hervinden en klom naar de grond. Raven volgde snel. Hij deed niet eens moeite meer voor het laatste stuk, en sloeg deze in zijn geheel over door los te laten en met zijn voeten op de natte, stenen grond te landen. Om zijn val op te vangen boog hij lichtjes door zijn knieën, waarna zijn grijze ogen meteen naar Seven gleden. "Ben je oké?" vroeg hij fronsend. De paniek zat nog steeds lichtjes in zijn stem. Hij wilde haar zo snel mogelijk de stad uit hebben.

Ze liet meteen merken dat het prima ging. Raven liet voor een kort moment een twijfelende stilte hangen. Seven was sowieso niet het persoon om snel toe te geven, maar omdat ze nog stond zette hij het uit zijn hoofd en focuste hij zich weer op de omgeving. Het water van de grachten hoorde hij boven hen stromen. Het weergalmde oneindig ver door de tunnels. Ze moesten in een ondergronds netwerk zitten dat door de hele stad liep. Raven sloot opnieuw zijn ogen en probeerde een toegang naar de zuidelijke poort te vinden. "Hierheen," sprak hij kort, waarna hij door een van de tunnels begon te lopen, ervan uitgaande dat Seven hem zou volgen.