Road to nowhere

Seven herhaalde dat de ruimte waar ze sliep wel het laatste was waar ze zich druk om maakte. Er verscheen een scheve glimlach op het gezicht van Raven. "Goed, want we zitten hier nog wel even," sprak hij kort, zich er van bewust dat hij hier moest blijven nu hij had toegezegd haar de stad uit te helpen. Hij wist niet of dit nu moeilijker ging worden na hun actie beneden, maar dat was iets voor morgen.
Seven liet haar Ninetales naar buiten, waarschijnlijk omdat de vos een hoge pluizigheidsfactor had en als een warm bed zo kunnen functioneren. Raven sloeg verrast naar achter toen het dier op hem af kwam springen en zijn gezicht begon te likken. "Hey," bracht hij geamuseerd uit, waarna er meteen een kerm uit zijn mond vloog toen haar voorpoten op zijn borstkas landde. Dat was nog pijnlijk, maar hij wist een 'au' binnen te houden om de Ninetales niet af te schrikken. "Ook een goedenavond," groette de blinde jongen, terwijl hij zich weer omhoog duwde zodat de poten van hem af zouden stappen. Hij wist zelf ook niet waarom het dier zo op hem gesteld was, maar stiekem had hij er niet zo'n problemen mee.

Seven slaakte uit dat Allira voorzichtig moest zijn en Raven was voor een moment verrast dat ze zich er druk om scheen te maken. Zijn aandacht ging echter al snel weer naar de vos, waarbij hij het met een gesloten oog toeliet dat ze met haar kop langs zijn wang streek. Eenmaal ze zich weer terugtrok, begon hij een beetje afwezig achter haar oor te kriebelen, terwijl zijn gedachten terug gleden naar gister. Toen Raven voor het eerst de duizend trappen op had mogen rennen. "Fang was er vandoor gegaan," mompelde hij een beetje nukkig. Die kat was een monster op vier poten.
Hij besefte zich later pas dat Seven niet zou begrijpen wie hij met die naam bedoelde.
".. De Shinx," merkte hij op, waarna hij zijn gezicht weer met een sarcastische frons naar haar toe draaide. "Weet je zeker dat je haar niet terug wilt hebben?"

Seven snoof even geamuseerd bij het horen van zijn klaagbetoog. Dit moest de eerste keer zijn dat hij haar hoorde lachen, beetje jammer dat dat nou net weer om zijn ellende was. Al had hij dat waarschijnlijk wel verdiend, dat kon zelfs Raven toegeven. Hij tilde zijn kin op. "Oi, haal die grijns van je gezicht," mopperde hij, al klonk het lang niet zo bot als normaal, waarna hij even zuchtend met zijn hoofd schudde. "Toen ik het naar buiten riep had het meteen zijn tanden al in mijn arm," mompelde hij. Vandaar de naam, Fang. Raven kon niet veel passenders bedenken. Het was wel duidelijk dat hij geen kattenmens was. Nee, dat was het niet. Alle katten hadden het gewoon op hem gemunt.

Toen ze niets zei en enkel moest glimlachen om zijn opmerking, iets wat ook Raven niet ontging, draaide hij even met een ongemakkelijke uitdrukking zijn gezicht weg. "Hmpf," protesteerde hij. Hij was deze kant van haar niet echt gewend, het was makkelijker om ruzie met haar te maken, en het bracht een lichte gloed naar zijn wangen. Raven kon het echter niet helpen dat zijn mondhoeken ook even iets omhoog krulden. Niet omwille van de kleine tandafdrukjes die nu in zijn arm stonden, maar omdat dit inderdaad wel weer typisch iets voor hem was. En dat leek ze nogal grappig te vinden.

Raven was blij dat Seven een volgend onderwerp aansprak en de ietwat ongemakkelijke stilte - die ze de laatste tijd steeds vaker hadden - zo kon verbreken. Hij draaide zich weer haar kant op en wist de kleine glimlach op zijn gezicht te behouden. "Ik denk dat ik hier wel gewoon intrek," sprak hij droogjes, met een hint van sarcasme in zijn stem. "Kan ik elke dag van het uitzicht genieten." Nee, in alle eerlijkheid had hij geen flauw idee wat hij hierna ging doen. Hij moest waarschijnlijk gewoon de consequenties onder ogen komen (lol), maar op dit moment wilde hij daar nog even niet aan denken. Raven was gestopt met het aaien van Allira, en de vos keek eerst even naar Seven, waarna ze haar kop op zijn schoot legde toen ze zijn ongemak leek aan te voelen.

Het idee dat Seven van plan was om hier zo ver mogelijk vandaan te blijven stond hem heel erg aan, dus knikte hij even goedkeurend. Raven probeerde zichzelf wijs te maken dat zolang ze niet hier was, hij zich ook niet druk hoefde te maken dat ze in de problemen kwam. Seven kon prima voor zichzelf zorgen, het ging alleen mis als ze bij hem in de buurt was. Of bij Team Rocket. Wat nu eigenlijk hetzelfde was.
"Die twee beneden zullen je in ieder geval niet meer lastig vallen," merkte Raven op, referend naar de twee grunts - waarvan hij de naam niet eens wist - die nu weer bij zouden moeten komen met flinke koppijn. "Waar heb je zo leren vechten?" Hij was onder de indruk, en dat was vrij zeldzaam.

Ego. Ja dat was een groot probleem soms. Raven klemde even onopvallend zijn kaken op elkaar. Hij was bereid die jongens te overtuigen (lees: bedreigen) haar met rust te laten. Echter wist hij niet of hij, of zij, dan juist alleen nog maar problemen kreeg. Toen Seven vertelde dat ze het vechten van haar moeder had geleerd, leek Raven een besluit te nemen. Hij kwam omhoog, waardoor Allira even verrast opkeek, en liep toen naar haar toe. "Hier," sprak hij kort, terwijl hij haar een papiertje met zijn nummer overhandigde. "Als ze achter je aan komen, wil ik dat je me belt. Geloof het of niet, ik weet hoe dat ding werkt nu." Hij trok zijn mondhoek even op, maar fronste toen hij zich bedacht dat Seven het aanbod waarschijnlijk zou weigeren. "Niet omdat ik denk dat je je niet kunt beschermen, want je hebt net bewezen dat dat wel zo is, maar je zegt het zelf.. Die gasten zijn onvoorspelbaar als hun ego gekrenkt is," voegde hij er toen op serieuze toon aan toe. Op deze manier had hij misschien zelf ook wat meer rust in zijn kop.