Road to nowhere

Ze liepen verder, op een rustiger tempo dit keer omdat hij niet het idee had dat ze achtervolgd werden. Raven had zich een beetje aan de rand van het pad gezet, zodat hij zo min mogelijk in de plassen met water terecht kwam. De gebogen muren van de tunnels waren niet volledig waterdicht, dat hadden ze net wel gemerkt. Raven draaide zijn gezicht even naar het zwakke licht van de lampen dat een voor een aan hen voorbij gingen. Hij vroeg zich af waar deze tunnels voor gebruikt werden. Of dat ze überhaupt nog in gebruik waren. "Ze zullen ons hier niet zo snel achterna komen," bevestigde hij. Het enige wat hij kon horen was het geluid van hun eigen voetpassen. Verder was het doodstil, geen mensen.

Raven was het gewend dat Seven niet altijd reageerde, maar de plotselinge stilte was zelfs voor haar doen vreemd. Hij draaide zich vragend om, om haar vervolgems nog net als een lappenpop op de grond te horen vallen. Oh shit. Raven's ogen werden groot en hij stapte meteen geschrokken op der af. Hij tilde haar meteen op zodat ze van de koude grond af kwam en met haar rug tegen de muur kon steunen. Voorzichtig hield hij haar op der plek, terwijl hij met zijn andere hand in haar nek voelde of ze nog een pols had. Die klap was dus toch harder geweest dan ze hem deed geloven. "Arceus Seven," vloekte hij binnensmonds. Ze waren in een ondergronds doolhof van tunnels. Hij kon der nergens naartoe brengen. Het enige wat hij kon doen was wachten in de hoop dat ze weer bij kwam. Zenuwachtig drukte de jongen de palm van zijn koude hand tegen haar wang in de hoop dat dat een reactie zou geven.

Hoe langer ze out was, des te meer Raven de angst voelde dat ze hulp nodig had. Angst, wanneer het hem normaal niet zoveel zou moeten schelen. Verdomme, het was echt niet goed hoe moeilijk ze het hem af en toe maakte. Word wakker Sev. Gelukkig, na een aantal seconden die net zo goed minuten hadden kunnen wezen, voelde hij haar onder zijn aanraking bewegen. Hij trok zijn hand terug en wachtte zwijgend op wat ze ging doen, maar toen ze overeind probeerde te komen en weer terug zakte wist hij dat ze nog even op de grond moest blijven. "Rustig," mompelde hij kalmpjes. "Je was weg, blijf nog maar even zitten." Het had ten slotte geen zin als ze meteen weer tegen de grond zakte. Dan moest ze maar gewoon nog even wachten met haar vastberaden hoofd.

Ze negeerde zijn advies en begon toch voorzichtig op te staan. Raven liet een zucht los en stapte naar achter zodat ze de ruimte had. Dat mens was nog koppiger dan Kristel was geweest, en dat wilde heel wat zeggen. Terwijl de wereld waarschijnlijk nog steeds om haar heen draaide, opperde ze dat ze wel weer verder konden, maar Raven bleef kalmpjes op zijn plek en schudde vastberaden met zijn hoofd. "En dan mag ik je straks weer van de grond halen zeker? Doe nou even rustig Sev, je komt de stad wel uit," protesteerde hij. Deed ze eigenlijk ooit wel eens rustig aan?

Ze maakte al snel de koppige, maar herkenbare opmerking dat ze niet van plan was dit ooit weer te laten gebeuren. Raven trok zijn mondhoek op. "Het overkomt de beste," antwoordde hij kort, om zichzelf ook nog wat in te dekken toen hij nockie ging. Seven was degene die zijn ass toen naar het ziekenhuis had mogen slepen. Ze stonden quite nu. Min of meer. Raven fronste en wachtte tot ze haar normale ademhaling weer wat leek terug te hebben gevonden. "Met de klap die je gemaakt had verbaasde het me nog dat je kon lopen," merkte hij eerlijk op. De helft van de personen was al lang al neer gegaan.

Raven trok zijn wenkbrauw op toen hij Seven's woorden hoorde. "Of anders?". bracht hij uit. "Zien ze je? Er is hier niemand." Normaal zou hij dezelfde mening hebben, maar het ging er nu niet zo goed in dat ze het zo nodig vond om zichzelf dit aan te doen.
Toen ze opnieuw vroeg of ze verder konden, liet hij opnieuw een geïrriteerde zucht horen. Er viel toch niet echt met haar te discussiëren. "Goed dan," gaf hij mompelend toe. "Maar ik vang je niet op." Hij had er gewaarschuwd.

Oh goed. Nu was hij de harteloze zak die haar had laten vallen. Raven stapte hoofdschuddend achter haar aan, zolang ze nog goed liepen van plan hier te blijven zodat hij haar in de gaten kon houden. Dit grapje ging hem niet weer gebeuren. "Dus geef het op tijd aan als je je weer niet goed voelt," waarschuwde hij. Stiekem maakte hij zich wel wat ongerust. Een beetje.

Waarom had hij het gevoel dat ze niks meende van wat ze zei. Raven trok even ongelovig zijn wenkbrauwen op, maar besloot er verder maar zijn mond over te houden. Wel hield hij nog altijd scherp haar passen in de gaten, waardoor haar volgende woorden hem bijna ontgingen. Raven tilde zijn gezicht op. "Wat? ... Ver," reageerde hij, toen hij halverwege zijn zin begreep wat ze bedoelde. "Deze gangen lopen blijkbaar door de hele stad." Ja, een normaal mens zou hier makkelijk in kunnen verdwalen. "Dus wees maar blij dat ik er ben," merkte hij op, enigszins sarcastisch omdat ze allebei beter wisten.