Road to nowhere

Seven leek zich ook goed te kunnen voorstellen dat dat in het begin heel erg wennen was. Het was hetzelfde als een doof persoon ineens zou kunnen horen, of een verlamde weer de benen kreeg om te lopen. Dat was een ervaring die gewoon niet goed te omschrijven was. "Het bracht wel een groot voordeel met zich mee," vertelde Raven. "Doordat ik kon zien hoefde ik niet meer binnen de muren te blijven." Niet dat zijn ouders het daar mee eens waren geweest, maar Raven was lang geleden al gestopt om daar ook maar iets om te geven. Hij vroeg zich af hoe dat bij Seven was gegaan en draaide zijn gezicht vragend haar kant op. "Wanneer ben jij eigenlijk uit het weeshuis gestapt? Heb je ooit een pleeggezin gehad?" Dat was toch wat ze deden met weesjes. Ze nieuwe ouders geven. Als hij het zich goed kon herinneren, had hij haar daar niet echt over gehoord.

Ze was twee jaar jonger dan hem toen ze had besloten haar vleugels uit te slaan uit huis te gaan. Raven vroeg zich af of ze dat kon maken op die leeftijd, of gewoon was weggelopen. Als je je hele leven gedumpt was gokte hij dat je ook niet echt op de goedkeuring van je toezichthouders wachtte. Seven was nooit bij pleegouders terecht gekomen. Niet blijvend. "Misschien maar beter ook," merkte Raven koeltjes op. "bij dat soort mensen had je niet op willen groeien." Wie adopteerde nou een kind om het vervolgens weer terug te brengen als een voorwerp met garantie. Zo onhandbaar kon ze toch niet geweest zijn? Raven verschoof een beetje van zijn plek. "En heb je toen nog een tijdje door je thuisregio gezworven of ben je meteen naar Kalos gegaan?" vroeg hij toen fonsend. Het gesprek had een vrij serieuze toon gekregen. Ze zouden eigenlijk moeten gaan slapen (net zoals maaike) maar echt moe was hij niet. Niet na alle commotie van vandaag.

Seven stelde voor om te gaan slapen. Hij knikte. Misschien was dat inderdaad maar een beter idee. Beide waren niet het soort personen die graag over hun jeugd verelde als in een soort bedtime story. Hij was al meer over haar te weten gekomen dan hij verwacht had, en datzelfde gold waarschijnlijk ook voor haar. Dat krijg je als je steeds weer met elkaar opgescheept zit. Al was Raven ondertussen aardig aan haar gezelschap gaan wennen. Hij liet zich weer achterover zakken zodat hij op de grond kwam te liggen. Allira leek ook door te krijgen dat ze wilden gaan slapen en nestelde zich tussen hen in zodat ze alle twee tegen haar warme vacht aan konden liggen. "Trusten," mompelde hij nog naar Seven, voor hij zijn ogen sloot in een poging door deze nacht heen te komen.

Raven wist niet precies wanneer hij in slaap was gevallen, maar toen hij zijn ogen open trok, kon hij het licht van de zon op zijn huid voelen schijnen. De ochtend moest zijn aangebroken. Door de harde betonnen vloer onder zijn rug wist hij meteen weer waar hij was. Zijn lichaam was niet stijf geworden, ondanks het gebrek aan een bed, en hij wist dat dit te danken was aan de warme vacht waar hij naast had gelegen. Die vacht was nu echter verdwenen - de vos moest in de nacht ergens anders zijn gaan liggen -, maar hij kon toch nog iemand tegen zich aan voelen. Raven verschoot lichtjes toen hij besefte dat het Seven was. Ze lag met haar rug tegen de zijne aan. Ze was heel rustig, dus ze moest nog slapen. Voor een kort moment wist Raven zich even geen houding te geven, maar hij besloot toen maar gewoon stil te blijven liggen om haar niet meteen te wekken. Als ze wakker werd deed hij wel gewoon alsof hij nog sliep.

Het duurde niet lang voordat hij haar voelde bewegen, en het drong opgelucht tot hem door dat ze wakker was. Zwijgend hoorde hij hoe ze op stond en naar het raam toe liep. Allira kwam bij de beweging van haar trainster ook omhoog en stapte met lichte passen op Raven af, waarna hij begroet werd door een zachte, natte snuit in zijn gezicht. Nu kon hij de schijn van het slapen onmogelijk nog ophouden. Raven trok protesterend zijn hoofd terug, maar aaide de vos toen even glimlachend over haar kop voor hij zichzelf ook omhoog drukte. Hij was geen ochtendpersoon, dus een 'goedemorgen, lekker geslapen?' bleef bij hem standaard al achterwege. Zijn gezicht stond serieus toen hij zich ook naast Seven voegde en luisterde hoe het op de straten was. Het was nog erg vroeg, er liep nog amper een mens door de stad. "Het lijkt rustig buiten," stelde hij zachtjes vast.

Nu het nog zo rustig was, voelde Raven de drang om zo snel mogelijk te vertrekken. Seven dacht er hetzelfde over. Ze merkte op dat hoe langer ze hier bleven, des te groter de kans was dat ze een searchparty achter hun aan kregen. Als ze daar dan niet al mee bezig waren. Raven knikte instemmend. Hij liep weer terug naar zijn tas en boog voorover om deze van de grond te vissen. "Laten we gaan," sprak hij kort, terwijl hij nogmaals controleerde of de kust veilig was en toen door het raam heen stapte. Dit keer liep hij wat voorzichtiger de trap af, omdat hij de rest van zijn shirt graag nog wilde sparen. Hij had geen extra kleding bij zich, dat lag allemaal nog bij het hoofdkantoor.

Raven was blij toen hij weer met zijn voeten op de grond stond en een beter beeld had van wat er om zich heen gebeurde. Hij merkte dat Seven's blik gericht was op de plaats verderop, waar ze de twee grunts hadden neergeslagen. Die waren nu al lang weg. Gelukkig maar, want anders had hij nog een veel groter probleem gehad. Raven draaide zijn gezicht haar kant op en leek te raden wat ze dacht. "Ze zullen wel extra patrouilles deze kant op sturen," merkte hij op. "We kunnen het beste de poort naar route 5 nemen, die wordt het minst bewaakt." Het station moesten ze nu sowieso niet proberen, en de poorten in het noorden lagen vlak bij de secret base dus dat was sowieso al geen slim plan. De enige strategische plek was die in het zuiden van de stad. Raven hoopte maar dat die nu niet ook vol beladen stond met grunts.

Hij knikte en draaide zich om om haar naar de poort te leiden. Het was nog een eindje, maar zo onderhand begon hij de stad steeds beter uit zijn hoofd te kennen, dus wist hij precies welke route ze moesten nemen om zo min mogelijk grunts tegen te komen. Zijn vingers gleden lichtjes over de stenen muur terwijl hij haar weer een steeg inbracht. "Waar ga je naartoe als je Lumiose uit bent?" vroeg hij rustig. Hij verwachtte dat de bedrijven buiten de hoofdstad niet allemaal gedecoreerd waren met het R-teken, nog niet tenminste. Als ze niet teveel rare fratsen uithaalde, zou ze nog goed door Kalos kunnen komen.