Road to nowhere

Hij zette zich op de trap en klom naar boven, terwijl hij ondertussen luisterde of Seven wel gewoon normaal op de tredes wist te blijven. Hij zei er niks over, want dan gaf ze hem waarschijnlijk een schop als ze eenmaal boven waren, maar dat weerhield hem er niet van om haar in de gaten te houden. Eenmaal boven duwde hij voorzichtig het rooster - dat gelukkig niet dicht zat - omhoog en luisterde hij zwijgend naar de straten. Omdat ze nu bij de rand van de stad waren, liep er nog bijna geen mens, en hij kon verder ook geen grunts ontdekken. Gerustgesteld duwde hij het rooster opzij en trok hij zich soepeltjes uit het gat. Vervolgens - nu ze toch bezig waren - stak hij zijn hand uit naar Seven om haar omhoog te helpen.

Het was te verwachten dat Seven zijn aanbod om haar te helpen zou afslaan, dus trok Raven zijn arm weer terug en liep hij met haar naar een plek waar vandaan ze goed zicht hadden op de poort. Hij drukte zich tegen de muur aan en onderzocht met gesloten ogen hoeveel wachters er waren. "Er staan vier grunts," fluisterde hij, eenmaal hij de vier mannen in beeld kreeg. Dat was nog te doen. Als ze een manier wisten te verzinnen die af te leiden, kon Seven ongezien de stad uit komen.

Raven luisterde naar het voorstel van Seven, maar schudde toen zijn hoofd. Al was het beeld van de verraste grunts eenmaal ze op de grote zebra langs racete erg aanlokkelijk, leek het hem niet verstandig. "Het is beter als ze nog even denken dat je in de stad bent, dat geef je iets meer tijd." Tegen de tijd dat ze dat wisten, gaven ze misschien de zoektocht op. Raven haalde de pokeball van Fang in zijn hand en liet het monster toen na even twijfelen tevoorschijn komen. De Shinx zwiepte meteen vurig met haar staartje en wierp een nieuwsgierige blik op zowel Seven als haar andere slachtoffer dat zich nu haar trainer noemde. Raven zette meteen een strenge blik op om haar te waarschuwen nog even niks in haar hoofd te halen, waarna hij zijn gezicht weer naar Seven draaide. "Fang kan ze afleiden. Als ze bij de poort weg zijn, moet je snel zijn." Misschien was het dan wel slim om de zebra erbij te halen. Ze hadden geen tijd om te treuzelen.

Toen Seven Caius liet verschijnen, sprong Fang op en draaide ze zich grauwned om naar de zebra, met haar kont omhoog en haar tandjes uitdagend ontbloot. "Fang, stil," fluisterde Raven naar de Shinx. Hij had geen zin in spelletjes. De Shinx keek mokkend naar hem op, maar priemde haar oortjes naar voren toen hij haar wees op de vier grunts in de verte. "Ze moeten bij de poort weg, je mag helemaal zelf weten hoe." Fang, die alles goed vond zolang het leedvermaak betekende, grijnsde vals en rende weg. Raven kon haar oh zo onschuldige gemiauw horen. Het leek te werken, de mannen keken verbaasd op en kwamen van hun plek. Voor even zag het ernaar uit dat ze ze daar weg wilde krijgen met poeslief gedrag, maar toen werd de lucht verlicht door de schok die ze hun kant op stuurde. Er klonk een pijnlijke kreet, gevolgd door nog meer geschreeuw eenmaal de mannen kwaad achter de Shinx aanrende. Raven wist echter dat Fang veel sneller was. Ze zouden haar niet te pakken krijgen, maar ze moesten opschieten. Geen tijd voor een uitgebreid afscheid. Raven draaide zich met een ruk om naar Seven. "Oké, ga," sprak hij snel. Nu was haar kans.

Seven sprong soepel op de rug van de zebra. 'Dankje,' zei ze vlug. Voordat ze er in galop vandoor ging, richtte Raven zijn lege ogen naar de hare en knikte toen. Het was al goed. Hij wachtte nog even totdat hij zeker wist dat ze veilig de poort uit was, waarna hij even opgelucht zuchtte. Ze was de stad uit. Daar hoefde hij zich voorlopig even niet meer druk om te maken. Hij duwde zich los van de muur en ging er toen op uit om zijn sadistische Shinx weer ergens vandaan te plukken.