Road to nowhere

Seven was gelukkig geen persoon om te protesteren wanneer ze niet op een zacht verenmatras kon liggen. Terwijl ze achter hem aan liep, merkte ze op dat ze wel op minder prettige plaatsen had geslapen. Raven herinnerde zich de Badlands weer en trok snuivend een korte glimlach over zijn gezicht. "Dat is waar," beaamde hij toen. Ze had nu in ieder geval een dak boven haar hoofd. Zwijgend liep Raven verder, terwijl hij weer geconcentreerd luisterde of hij geen voetpassen hoorde. De camera's hadden ze tot zijn opluchting nog niet geïnstalleerd in de buitenwijken, of hij zou zeker hangen voor wat hij nu aan het doen was. Hij zette zich naast een muur en bleef even gespannen stil staan toen hij luisterde naar een aantal gedempte stemmen aan de andere kant van de steeg. Het klonk ver, ze zouden niet gezien worden. Arceus, hij vond dit hele stiekeme gedoe maar niets. "Nooit gedacht dat ik ooit iemand de stad uit zou.. smokkelen," mompelde hij zacht, waarna hij wenkte dat ze verder konden.

Raven was zich er zelf ook wel van bewust dat zijn aanwezigheid in de stad net zo verdacht was als de Grunts die hier rondliepen. Seven zou willen weten waarom. Ze kwam steeds dichter bij de waarheid en dat beviel hem helemaal niet. Raven snoof. "Ik moet nog wat dingen doen hier, zoals de gym," reageerde hij zachtjes terug, om de schijn die hij moest ophouden als trainer nog even te gebruiken. "Bovendien kom je niet makkelijk de stad uit, er staan overal guards." Dit laatste was meer een waarschuwing voor haar dan voor zichzelf. Hij kon er wel langskomen, mits ze niet te moeilijk gingen doen over zijn gegevens. "Ik blijf liever uit hun buurt." Dat was niet eens een leugen.

Er zat een grote kern van waarheid in elk van haar woorden. Seven kende hem zo onderhand goed genoeg om te weten dat hij net als haar het liefst zo ver mogelijk uit de buurt bleef van de organisatie. Helaas had hij niet echt veel keus. "Doe dit nou niet, Seven," waarschuwde de jongen met een lichte hint van irritatie in zijn stem. Ze was weer teveel aan het vissen. Hij had haar de vorige keer al duidelijk gemaakt dat hij haar hier niet in wilde betrekken. Zijn antwoord ging haar toch niet bevallen. Raven stapte stug verder, duidelijk geen zin om die discussie opnieuw aan te gaan. Hij ging weer bij een muur staan, wetende dat ze om de hoek het gebouw zouden aantreffen. "We zijn er bijna," merkte hij fluisterend op, waarna hij een knikje gaf naar het pand aan het einde van de straat. Het was een lang gebouw, met enkel een gammele brandweertrap die hen naar de bovenste, lege ruimte zou brengen. Niet echt ideaal, maar het was beter dan niets. Raven klemde even gefrustreerd zijn kaken op elkaar toen hij meerdere patrouilles hoorde rondlopen en draaide zich toen weer om naar Seven. Hij bracht zijn vinger naar zijn mond en bleef geconcentreerd luisteren, zodat hij op het juiste moment kon aangeven dat ze moesten lopen.

Raven wachtte zwijgend tot hij de voetstappen de steeg in hoorde lopen, waarna hij kort knikte naar Seven dat ze verder konden. Zo geruisloos mogelijk liep hij de hoek om en zette hij zich richting het gebouw aan het einde van de straat. Het leek erop dat ze het gingen halen, maar zodra de gedachten in hem op kwam wist hij dat hij te vroeg had gejuicht. Het duistere beeld voor zijn ogen werd plotseling fel verlicht toen een zaklamp hen in het vizier nam. "Hey daar!" riep een nog voor hem onbekende stem. Raven verstijfde. Shit. De twee grunts kwamen op hen af lopen en één vroeg hen dreigend wat ze zo laat nog op straat deden. Raven had geen flauw idee waar ze vandaan kwamen, maar zijn hand raakte toch even snel die van Seven aan, waarna hij kort met zijn hoofd schudde. Geen Pokémon. Dat zou teveel aandacht trekken. "Ik zei, wat doen jullie hier?" herhaalde de grunt geïrriteerd. "Na elven niet meer naar buiten, was dat nog niet duidelijk genoeg?"

Geïrriteerd hief Raven zijn hand om zijn ogen te beschermen tegen het felle licht, en tevens zijn gezicht deels te kunnen bedekken. Hij liet Seven al het woord doen, in de hoop dat ze zich op haar zouden focussen en hem niet zo één twee drie zouden herkennen in het felle licht. Seven verzon snel de smoes dat ze op weg waren naar een hotel. Wat ze zei klonk geloofwaardig, maar helaas wist Raven dat de Grunts niet zo meegaand zouden zijn. De nieuwe rekruten waren veel te opgewonden eindelijk eens actie mee te maken tijdens hun patrouille. De man die eerder al had gesproken stapte naar voren en hield dreigend zijn hand bij zijn pokéballs. "Verdwaald hu," sprak hij ongeloofwaardig, en naar Raven's mening veel te veel uit de hoogte, waarna er een valse grijns op zijn gezicht verscheen. "Moeten wij je escorteren wijfie?" Raven gromde waarschuwend en stapte naar voren. "Dat is niet nodig, we vinden het zelf wel," sprak hij koud, waarna hij Seven wenkte en stug door wilde lopen. Het licht van de zaklamp volgde zijn gezicht en hij werd ruw bij zijn schouder gegrepen. "Wacht eens," sprak de grunt bedenkelijk. "Jij bent-" Muk. Raven draaide zich meteen om en haalde uit voor hij die zin af kon maken. Eerst met zijn vuist, en toen met zijn elleboog om de man tegen de muur te gooien.

De man kwam met een klap tegen de muur terecht en zakte kreunend in elkaar. Toen deze niet meer bewoog en hoogstwaarschijnlijk zijn bewustzijn al had verloren, draaide Raven zich snel om naar de andere grunt, maar was verbaasd om te horen dat Seven daar al korte metten mee maakte. Voor hij het wist lag ook die gast op de grond. Daar hadden ze voorlopig geen last meer van, en Raven betwijfelde of de grunt ooit nog in staat was kinderen te krijgen. Hij bleef even beduusd staan, voor enkele seconden nogal onder de indruk, maar kwam toen los uit zijn houding om haar bovenarm beet te pakken en haar licht mee te trekken. "Kom," zei hij snel, voordat hun actie heel Team Rocket alarmeerde. Hij liet haar arm weer los en rende - want sluipen had toch al geen zin meer -, naar het oude pand. Bij de ijzeren noodtrap bleef hij stil staan en wenkte hij Seven hier op te klimmen. Het was nog een aardige klim naar boven, maar als ze snel waren zou niemand hen daar kunnen vinden.

Raven luisterde nog even om zich heen, om er zeker van te zijn dat niemand hen de trap op zou zien rennen, en hees zich toen ook omhoog om Seven te volgen. Zijn voeten maakte snelle, vlugge stappen op de ijzeren trap. De vorige keer dat hij hier omhoog was geklommen was hij voorzichtiger geweest, en hij kon nu niet goed opletten waar hij zijn voeten neerzette. De trap was gammel en Raven vloekte even binnensmonds toen hij zijn shirt aan een stalen pin open haalde. Hij bleef echter stug doorrennen en uiteindelijk bereikte ook hij de bovenste verdieping, op de plaats waar het raam was weggehaald. Het was nog precies zoals de vorige keer. Echt van het uitzicht genieten kon hij niet, maar de hoogte kon hij wel waarderen gezien niemand hen hier zou vinden. Hijgend van alle inspanning stapte Raven door het gat en nam hij plaats op de grond. Arceus, ze hadden het gehaald. Hij probeerde nog maar even niet te denken aan de problemen die hij op zijn hals had gehaald zodra de grunts weer bij zinnen kwamen. Met een zucht liet hij zijn hoofd op zijn knieën vallen.

Seven leek te raden dat hij zich in de problemen had gewerkt, wat ook niet zo moeilijk was als je de naam Raven droeg. De jongen tilde zijn hoofd weer op en knikte kort. "Nu zeker," mompelde hij met tegenzin. Hij 'keek' er niet naar uit om Allison's reactie te horen als die er achter kwam dat hij een van haar hulpjes had neergeslagen. Hij had er niet over nagedacht, zijn vuist was al tegen zijn kaak gekomen voor hij er erg in had. "Met een beetje geluk liggen die voorlopig nog wel even out," merkte hij fronsend op. Dan werd er ook niet meteen een zoekactie ingezet.
Ravel tilde zijn hoofd nog even wat verder op en kantelde deze alsof hij een blik op de omgeving wierp. De grote ruimte moest nou al een tijdje leeg staan. Hij gokte dat het vroeger een opslagplaats was geweest, zoals de gebouwen onder, maar nu was het niets anders dan een leeg hok met ouds betonnen muren en hier en daar een losse plank. "Het is geen hotelkamer, maar ze zullen ons hier niet zo snel vinden," stelde hij vast.