Road to nowhere

Raven was blij dat het kaartje van hem over nam zonder verder nog tegen hem in te gaan. Al snel hoorde hij haar op de knopjes van haar mobiel toetsen. Dan had hij straks wel 4 hele contacten in zijn mobiel staan, wat een prestatie. Nadat Seven het apparaat weer had weggestopt, keek ze hem aan en vroeg ze gevat hoe hij het nummer op dat blaadje had gekregen. Er verscheen een korte glimlach op het gezicht van Raven en hij pakte zonder iets te zeggen haar hand, waarna hij die open strekte en een vinger van zijn andere hand in haar handpalm legde. Hij tekende een crikel, en stopte toen zodat ze de tijd kreeg om het te begrijpen. 0. Toen opnieuw een cirkel, met een lus bovenin. 6. Zo ging hij door tot hij zijn volledige telefoonnumer op haar hand had 'uitgeschreven'. "Nummers zijn niet zo moeilijk," merkte hij op. "Het zijn de letters waar ik iets meer moeite mee heb." Daar werd hij gewoon niet wijs uit. Hij snapte niet hoe mensen voor elk klank die hij kon horen, een andere combinatie van tekens hadden ontworpen. Waarschijnlijk moest je kunnen zien om dat te begrijpen.

Toen Raven was uitgesproken liet hij snel haar fijne hand weer los zodat ze deze terug kon trekken. Seven leek nu te begrijpen hoe hij de nummers had kunnen opschrijven, maar vroeg zich nog steeds af waar hij dat dan had geleerd. Raven haalde zijn schouders op. "Ik kreeg daar thuis les in," vertelde hij, terwijl hij weer plaats nam op de grond. Allira kwam meteen aanlopen en wurmde zich snel tussen zijn arm, terwijl ze haar lange staarten tevreden om die van haar trainster krulde. Terwijl hij zijn arm op haar warme vacht liet rusten, dacht Raven weer terug aan de lessen die hij vroeger gehad had. "Mijn ouders wilden," (eisten was misschien een beter woord) "dat ik kon lezen en schrijven, zodat ik als een normaal kind zou functioneren." Zijn gezichtuitdrukking bleef ondoorgrondelijk, Raven had lang geleden al enige emotie die met zijn ouders te maken had uitgebannen. Hij wuifde even kort met zijn vingers. "De vormen van nummers heb ik leren herkennen, maar met woorden is het een heel ander verhaal." Hij glimlachte weer even licht. "Laten we het er maar bij houden dat ik geen makkelijke leerling was."

Raven was niet verbaasd te horen dat Seven ook niet makkelijk was geweest als leerling. Zoals ze die grunt had neergekick net, had ze zich waarschijnlijk nooit iets door iemand laten zeggen. "Liet je je klasgenoten een beetje heel?" merkte hij droogjes op. Hij had zich als kind altijd al afgevraagd hoe het zou zijn om gewoon op een normale school les te krijgen. Het was stiekem altijd al een wens van hem geweest om gewoon op te groeien als ieder ander kind. Een keer had hij het gewaagd om het aan zijn vader te vragen. Dat had hij geweten ook. Raven bracht zijn grijze ogen haar kant op. "Kreeg je les via het weeshuis?"

Ze was dus niet iemand die haar schoolwerk niet serieus had genomen. Zelfs na het verdwijnen van haar ouders had ze toch nog de motivatie gehad om te leren (iets wat zelfs nog zijn leven had gered). Ergens was dat best bewonderingswaardig. Raven trok geamuseerd zijn mondhoek op. "Dus jij ging altijd braaf naar de les?" Dat kon hij nou niet volledig geloven.
Seven vroeg of hij dan thuis les had gehad zoals een rijkelui's jochie, waarop hij kort snoof. "Ik was een rijke lui's jochie," stelde de jongen toen simpel vast. Hij zei het niet alsof het iets was om trots op te zijn. Noch blij. Voor Seven, als wees die niets had, zou dat misschien heel ongeloofwaardig klinken, maar veel beters kon Raven er niet echt van maken. Hij zei er daarom maar niets meer over en peilde zwijgend haar reactie.

Raven probeerde zich het volk dat in een weeshuis terecht kwam voor te stellen. Tot dusver was Seven de enige wees die hij ontmoet had, en zij was nou niet echt bepaald een standaard karakter. "Liepen er zoveel idioten rond daar?" vroeg de jongen fronsend, waarna hij zich achterover liet vallen en zijn handen onder zijn hoofd vouwde. Hij voelde het beton koeltjes tegen zijn rug drukken op de plek waar zijn shirt gescheurd was, waar hij verder geen aandacht aan besteedde. Toen Seven iets zei over kinderen bij rijke ouders, richtte hij zijn lege ogen naar het plagond boven hem, waarna hij even een bevestigend knikje gaf. "Zeker niet als je een teleurstelling bent voor de familie, status is alles als je geld hebt," reageerde hij, zonder enig teken van zelfmedelijden te laten horen. Dat had hij ook niet, Raven zei gewoon zoals het was.

Er verscheen een scheve glimlach op zijn gezicht toen hij naar Seven luisterde. Ook Raven wist maar al te goed dat het leven niet zomaar op een dienblaadje gepresenteerd werd, zeker niet voor mensen zoals zij. Als je iets wilde, moest je er zelf voor vechten. En dan nog was het leven zo hard dat het meen ruk weer van je afgenomen kon worden. Met een zucht kwam de blinde jongen weer omhoog. Goed, dat was wel weer even genoeg diepzinnige drama voor één topic. Hij ritste zijn tas open en haalde er een blikje cola uit (want drank was nog steeds geen goed idee in Seven's bijzijn), waarna hij er ook één naar Seven toe stak. "Op de teleurstellingen van de maatschappij," mompelde hij droogjes, terwijl hij zijn hand omhoog hief. Nu ze hier toch zaten, moesten ze er maar even het beste van maken.

Terwijl hij ook een slok nam, trok hij fronsend zijn wenkbrauwen op toen Seven zei dat ze Lilium een tijd geleden had gesproken. Hij verschoot lichtjes. Wat was een tijd geleden? Kort, lang? Natuurlijk moest degene die hij bedreigd had net vriendinnetjes met haar zijn. Echter eenmaal hij het woord zomerfestival hoorde vallen, kon hij helemaal zn best doen niet in zn drinken te verslikken. Raven trok licht hoestend zijn blikje weg en luisterde verbaasd naar haar uitleg. "Dus we hebben niet..." Hij maakte die zin niet af, maar opluchting sloeg over hem heen in een grote golf. Natuurlijk had Aiden maar wat zitten te vertellen, hij had ook beter moeten weten. Dan was dat andere verhaal vast ook niet waar.

Seven dacht niet dat er meer dan dat gebeurd was. "Gelukkig," zuchtte hij opgelucht. Wacht, dat kwam er verkeerd uit. "Ik bedoel.." Hij draaide zijn gezicht haar kant op. "Aiden had me nog iets anders wijs gemaakt." Echter nadat hij haar verhaal had gehoord, was hij er niet zo zeker meer van dat dat waar zou zijn. En daar was hij echt heel erg blij om. Raven nam nog snel een slok en trok zijn mondhoek op toen hij zich een zekere avond bij een bal weer herinnerde. "Die klap in m'n gezicht was dus niet nodig geweest?" bromde hij zogenaamd beledigd. Hij had haar nog wel naar haar kamer gebracht omdat ze niet goed werd. Wat was hij toch weer een heer. Daar even buiten gelaten dat hij het blijkbaar ook nodig had gevonden om daar meteen te blijven slapen (zo rpger zo character). Hij kon zich er altijd nog niets van herinneren, dus het bleef gissen natuurlijk.