You gotta be kidding me | Route 17 & open

'Ik zoek het gevaar wel eens op, maar zo ver laat ik het meestal niet komen.' Lucia grinnikte even. "Ik kom niet verder dan spookhotels," glimlachte ze, maar dat was ze ook niet van plan te herhalen. "Hou even vast," Lucia hield het verband tegen het andere en haalde toen uit haar tas een soort huidkleurig plakband, speciaal voor verband. Ze scheurde er iets af en plakte het uiteinde van het verband tegen de rest. "Zo moet het blijven zitten," mompelde ze toen ze de spullen weer in haar tas deed. "Is er eigenlijk nog iets gebeurt?" Natuurlijk wilde ze niet horen dat Lucy verslagen op de grond lag, maar zo ver waren ze waarschijnlijk nog niet. Toen alles in de tas zat keek de brunette om de hoek van de steen.
Lucy zag hoe de Beartic op haar af kwam, met een boze blik en uitgestoken klauwen. Ze maakte zich al klaar om een ember op de beer af te schieten, in plaats daarvan zag ze hoe de Duskull een aanval gebruikte waardoor de Beartic zich op de spookpokémon richtte. De Charmeleon krabbelde overeind en schatte de situatie in. De Duskull werd geraakt door de ijspokémon op het moment dat de pokémon keek, en begon te gloeien, net als zij een keer had gedaan. Een verbaasde brul verliet de mond van de Charmeleon. Lucy zag de nieuwe pokémon staan, Dusclops, die aanviel met een vuuraanval. De vuurpokémon herinnerde zich dat ze moest vechten en schoot met grote kracht een flame burst op de Beartic af, een nieuwe aanval.

Lucia liep van achter de steen vandaan en keek naar haar Charmeleon, Lucy had een nieuwe aanval gedaan. "Lucy, nog een keer," riep ze tegen de pokémon, Lucy keek op, zag haar trainster staan en kreeg nieuwe vechtlust in haar ogen. Met een zelfverzekerde blik schoot ze de flame burst op de beer af, hij zag er duidelijk wat zwakker uit, maar keek nog niet verslagen. Misschien iets op het randje, al was dat niet duidelijk te zien.

West keek even weg van het gevecht toen dat Lucia begon over spookhotels. Een kleine frons kwam op zijn gezicht en nadien moest hij kort lachen. 'Je hebt toch zeker geen schrik van een spookhotel?' vroeg hij op een plagende toon. Ze was een meisje maar ze zag er zeker niet uit als het typische meisje. De meeste hadden wel schrik voor iets, en vaak waren dat Ghost-type pokémon en Bug-type. West was er nog steeds niet over uit wat er zo eng was aan de bug-type pokémon. Er zaten er wel enkele schattige tussen. Wanneer dat het meisje zei dat hij het even moest vast houden deed hij dat ook. Hoe diep de sneeën precies waren wist hij niet juist, maar het kon vast geen kwaad om ze te laten nakijken zodra dat hij terug ion een stad was. Voor het zelfde geld was het erger dan het eruit zag. 'En Zuster? Denk je dat ik het ga overleven?' vroeg hij op een dramatische toon. Zijn blik gleed ondertussen wel weer naar het gevecht tussen de twee pokémon. Twee ja, want Skull was op dat moment nergens te vinden. Ach, hij zou wel in orde zijn.
Wanneer het meisje klaar was met het verband deed West meteen zijn T-shirt weer aan om zich terug wat te beschermen tegen de koude. Als hij de volgende dag niet ziek zou zijn wist hij het ook niet meer. In je bloot boven lijf staan in de sneeuw was geen goed idee. 'Ze hebben zitten vechten, Skull is in het niets verdwenen maar Lucy doet het goed.' wist West te zeggen. Skull had hij nog steeds niet gevonden. Straks was de pokémon gewoon onzichtbaar geworden. Het zou de jongen niet hard verbazen als dat het geval was. Toch kwam zijn pokémon uiteindelijk in zicht. Hij was zeker veranderd en was geen kleine Duskull meer. Nee, hij was veranderd in een Dusclops en meteen was hij een heel pak minder schattig. 'En Skull is zo te zien veranderd...' zei hij ergens een tikkeltje verbaasd.
Skull had een Fire punch uit gevoerd al leek hij nadien verward te zijn om zijn eigen kracht. Het was een aanval die hij nog niet kende en hij wist niet goed hoe hij het gedaan had. West vond het alleen maar goed dat zijn pokémon was geëvolueerd, zeker aangezien hij nu vast nieuwe aanvallen wist. 'Go Skull! You can do it!' riep West luid naar zijn pokémon toe. Als hij vlaggetjes had gehad zou hij die zeker gebruiken. 'Doe jij ook nog maar eens een Fire Punch!' zei West weer vol goede moed. Het moest de pokémon zeker lukken om de Beartic te verslaan.
De Flame Brust van de Charmeleon ging op de Beartic af en zodra die raak was schoot ook Skull weer in actie en raakte de Beartic volop met een Fire Punch. 'Zo moet het! Laat die beer maar tonen dat ze niet van ons moeten stelen.' een grote glimlach stond op de jongen zijn gezicht. Ondanks de tegenslag die hij die dag had gehad was hij wel blij met de verandering van Skull.

'Je hebt toch zeker geen schrik van een spookhotel?' Lucia grinnikte en dacht even terug aan het hotel, de glimlach vervaagde weer. "Nee, het spookhuis was niet het probleem." Mompelde ze wat afwezig terwijl ze richtig gevecht keek. Het leek nu goed te gaan, hopelijk zou het ook zo blijven. 'En Zuster? Denk je dat ik het ga overleven?' Wat? Lucia draaide zich om en glimlachte bij het horen van de dramatische toon. "Vast wel, zolang je geen longontsteking krijgt." Wierp ze terug, met dit weer kon je zo erge ziektes oplopen en zo. De brunette draaide zich om en zag Lucy in de sneeuw vangen, de Duskull was nergens te zien. Lucia luisterde niet meer echt naar West, ze had zich op het gevecht gericht. 'En Skull is zo te zien veranderd...' Lucia zag de Dusclops pas toen ze de opmerking hoorde. "Inderdaad," mompelde ze en keek terug naar haar eigen pokémon. Lucy vuurde nog een flame burst af op de bedreigende beer. Lucia rilde, de kou kroop door haar jas, hopelijk werd de Beartic snel moe, want ze wilde haar vuurpokémon terug.

Even keek West wat verbaast toen hij het antwoord kreeg dat het spookhuis niet het probleem was. Hij vroeg echter niet verder omdat het toch niet zo veel uit maakten, in plaats daarvan probeerde hij de situatie toch wat op te vrolijke. 'Nhaaa, ik ben zoals een superheld, ik kan tegen een beetje koude.' zei hij al kon je duidelijk zien aan zijn huid dat hij het koud had. Zodra het meisje dan ook klaar was deed hij snel zijn kleren weer aan. Hij moest echt gaan zien naar een nieuw shirt, al kon het zijn dat hij er nog wel één had.
'Laten we het maar proberen af te maken met een Will-O-Wisp!' riep West. Ondanks dat de wond nog steeds hard aan het branden was kon hij de pijn verzachten. De pijn werd gewoon door zijn vreugde verzacht. Hij had wel verwacht dat Skull vroeg of laat zou gaan evolueren maar hij had nooit verwacht dat het toen zou gebeuren. Het was geluk bij het ongeluk. Skull had ondertussen een felle bal gemaakt en die werd afgevuurd op de Beartic vlak achter de Flame Burst. De witte pokémon had al vele aanvallen te voorduren gehad, en ook hij was het bei. Een zeer luide brul ontsnapte nog uit de pokémon zijn bek terwijl dat hij weg liep. Zodra dat de pokémon zich omdraaide kon de zwartharige jongen zien hoe de vacht van de pokémon nog steeds in brand stond. Een opgeluchte zucht verliet West zijn mond wel. 'Dat is al een probleem minder...' mompelde hij. Als hij de kans had zou hij het liefst gaan zitten, maar het leek geen geweldig idee te zijn om op de sneeuw te gaan zitten. Hij moest echter wel toegeven dat hij echt uitgeput begon te raken.
Skull liep ondertussen naar zijn trainer toe en ging vrolijk naast hem staan. Zijn handen sloot hij om hem heen in een knuffel en een glimlach kwam op West zijn gezicht. 'Wat zou ik toch zonder je moeten.' zei hij tegen de pokémon. Vervolgens keek hij naar de Charmeleon van Lucia. 'Jij ook bedankt voor de hulp, zonder je zou het niet gelukt zijn.' een vriendelijke glimlach stond op zijn gezicht.

'Nhaaa, ik ben zoals een superheld, ik kan tegen een beetje koude.' Lucia schudde quasi-afkeurend haar hoofd. "Tuurlijk, maar als je het koud krijgt moet je niet gaan piepen om Lucy, held." Zuchtte ze, zelf was ze ook zo wat aan het bevriezen, na al die tijd in de sneeuw. De Beartic begon zich terug te trekken, bij nader inzien waren beide tegenstanders toch te sterk. Zodra de beer weg was liep Lucia naar haar Charmeleon, de vuurpokémon had ook een hekel aan kou, al was water erger. "Gaat het een beetje?" Wat bezorgd keek de brunette haar pokémon aan. Lucy stak haar klauw op en brulde, waarschijnlijk voelde ze zich wat afgemat. "Laten we snel doorgaan." Mompelde Lucia, de Charmeleon brulde instemmend. "En hier niet meer terug komen." Vervolgde ze met een glimlach, voor geen pokébal zou ze hier nog terug komen, had de vinder maar geluk. Lucia keek naar West die aan het knuffelen was met zijn Dusklops, de geest was niet echt een vechter na wat ze had gezien. Al kon hij er wel wat van. Lucy stak begroetend haar klauw op toen ze werd aangesproken, het bleef een vrolijke pokémon, meestal...
Lucia rilde, waarom konden zulke dingen niet gebeuren in warmere plekken? Een woestijn was ook weer niet nodig, maar in elk geval iets minder kouds. "Laten we gaan, ik ben wel toe aan iets warms." Lucia wist niet of West mee ging, het was niet bepaald slim hier in de kou te blijven, in elk geval zou zij gaan. Of de Beartic terug kwam of niet. Waarschijnlijk niet, maar er was niks mis met in beweging blijven. "Ik haat sneeuw." Mompelde de brunette toen er een sneeuwvlok op haar arm viel, had ze al gezegd, maar ja. Lucy had een wat geamuseerde blik in haar ogen, al was het was duidelijk dat de vuurpokémon weg wilde. Lucia sloeg haar armen om haar heen, ze stond ondertussen in wat water door Lucy's vuur, en had het nog steeds koud. Ze keek richting Anistar en daarna naar haar Charmeleon. Beide klaar om te gaan.

Het meisje was even met haar pokémon bezig, net zoals dat West ook met zijn eigen pokémon bezig was. Hij was gewoon blij dat alles over was voor even. Het was leuk geweest voor even, de spanning, maar genoeg was genoeg. West was zijn leven nog steeds niet beu.
Het maakten West niet echt uit waar dat ze heen zouden gaan zolang dat het maar naar een stad was, dan ging hij mee Hij wou de wonden toch even laten controleren gewoon om zeker te zijn dat het niet te erg is, daarbij vond hij het niet erg om binnen te kunnen zijn. 'Als je het niet erg vind kom ik met je mee.' zei hij terwijl dat hij het meisje al begon te volgen. Ze hadden waarschijnlijk toch de zelfde bestemming; warmte. Het meisje wist nog eens te zeggen dat ze sneeuw haten en West moest daar even zacht om lachen. Hij had zin om een sneeuwbal tegen haar te gooien, maar dat leek geen goed idee. Dat was iets dat ze zeker niet leuk zou vinden dus besloot hij dat maar niet te doen. 'Ze zeggen dat lichaamswarmte de beste warmte is.' zei hij bedenkelijk, en vanuit zijn ooghoeken keek hij naar Lucia. Vervolgens sloeg hij gewoon één arm om haar heen om haar wat dichterbij te duwen. Sommige mensen zouden het niet leuk vinden, en misschien vond het meisje het ook maar niks maar daar had hij niet meteen aan gedacht. Dat was nu eenmaal het probleem als je zelf het sociale type bent dat niet meteen last heeft van aanrakingen en alles eromheen. Het was in ieder geval een beetje warmer. Skull week ondertussen wel niet af van zijn zijde, al leek hij de twee heel de tijd te blijven aankijken. Doordat het gevecht gedaan was, was hij terug zijn verlegen zelf geworden.

Lucia verstijfde even toen West zijn arm om haar heen sloeg. Ze was niet zo gewend aan plotselinge aanrakingen, in elk geval niet van mensen die ze niet zo goed kende. "Dat is waarschijnlijk waar." Mompelde ze terwijl ze weer ontspande. Lucy had ook even opgekeken met een wat argwanende blik, maar concludeerde snel dat er geen dreiging was. Goed van vertrouwen, zo als altijd. De Charmeleon richtte zich tot de Dusklops, er was toch niet veel interessants meer. Met een wat nieuwsgierige blik keek ze naar de grotere pokémon, Skull leek niet echt een erg sociale pokémon. Lucia had naar haar vuurpokémon gekeken, meer uit voorzorg, de Charmeleon was wat anders sinds haar evolutie, niet veel, maar toch een beetje. Daarna wierp ze kort een blik op West, hij moest voorzichtig zijn met zijn wonden.
"Anistar is nog wel eventjes." Lucia keek in richting waar de stad lag, ze moesten doorlopen. Door de sneeuw nog wel. Lucy ving haar trainers blik en grijnsde, alsof ze het wel grappig vond. Lucia keek terug met een neutrale blik, ze wist heel goed dat de Charmeleon het niet prettig vond, het ging in tegen het meeste wat ze van Blaze had geleerd. Elkaar irriteren, dat was blijkbaar vriendschap. Of in elk geval een deel er van. En Lucia beschouwde Lucy als haar beste vriendin, dat ze een pokémon was maakte niks uit, verder had ze er geen. Dat kreeg je na jaren thuisschool, je werd er niet socialer van.

West merkte wel even dat het eisje zijn actie niet had verwacht. Hij had dan ook niet verwacht dat ze het zou verwachten maar hij hield zijn arm waar dat die was. Als ze het echt verschrikkelijk vond en het echt niet wou moest ze het maar zeggen. Waarschijnlijk zou ze het dan ook wel zeggen, daar leek ze zeker wel het type voor te zijn. Toch zei ze niks en liet ze hem gewoon doen. West zag wel hoe het verder ging en of ze het zo bleef oppakken. 'Als je het maar niks vind haal ik mijn arm wel weer weg, het is gewoon puur voor de extra warmte.' legde West rustig uit terwijl dat hij haar even aan keek. De zwartharige jongen kon zien dat de Charmeleon ook even om keek maar dat het daarbij bleef. Skull had met één hand zijn been vast genomen en zo liepen ze verder. Het was niet de makkelijkste manier maar het was een manier en het ging op die manier ook wel lukken.
Zodra het meisje zei dat het nog wel een eindje was naar Anistar City wisselde West even een blik uit met de Dusclops. Het ging dus nog een tijd duren voor hij ergens warm kon zitten. Hij kon het dan ook niet laten om even te zuchten en zijn vrije hand bracht hij door zijn haar heen. 'Ik haal het wel.' zei hij terwijl hij weer een glimlach op zijn gezicht verscheen maar die leek toch wat geforceerd te zijn.

"Nee, dat is het niet," antwoordde Lucia zachtjes, ze bibberde nog steeds, straks ging ze nog klappertanden. Aan warmte was ze gewend, ze kon goed tegen hitte, maar kou voelde ze niet zo vaak. Ze konden maar beter snel bij Anistar zijn, op dit soort momenten wilde ze dat Lucy een Charizard was. Dan zou de pokémon sterk genoeg zijn om hun beide te dragen, en het was warmer. Maar jammer genoeg zou het nog wel een tijdje duren totdat de pokémon evolueerde, dan was Anistar gelukkig dichtbij. Lucia merkte dat West een beetje hinkte en zag dat de Dusklops zijn been had, het was een best grote pokémon dus het ging allemaal wat onhandig. Voorzichtig sloeg ze haar arm om zij, voorzichtig voor de wonden. Wat extra ondersteuning was misschien wel handig, straks vielen ze beide nog. Lucy liep voorop en deed alsof ze het niet zag, haar staart zwiepte langzaam heen en weer, met een fel brandende vlam. In elk geval zouden ze de Charmeleon niet kwijt raken.
"Ik hoop maar dat je het haalt, held." Zuchtte Lucia als antwoord, ze hield haar blik gefocust op de route, geen tijd om afgeleid te worden. Toch keek ze soms vanuit haar ooghoek naar de jongen, ze wilde niet te snel gaan of de wonden anders te belasten. "Want ik heb geen zin je te dragen." Vervolgde ze met een kleine glimlach, dat zou nooit lukken. Maar misschien zou Skull het kunnen doen, nu hij was geëvolueerd was hij groter en sterker. Bijna net zo groot als zij, en hij had handen. Zo moeilijk moest dat dan niet zijn.

West keek Lucia heel even aan wanneer ze zei dat het dat niet was, maar daar ging hij niet verder op in. In plaats daarvan keek hij naar Skull die zijn been vast had om de één of andere reden. De pokémon zijn blik was nog steeds gericht op de Charmeleon. Niet dat de geest de rode pokémon niet vertrouwde, maar vooral omdat hij gewoon afstand wou behouden. 'Misschien moet je maar eens los laten. Ik weet niet hoe het voor jou is maar wandelen is voor ons niet erg makkelijk op deze manier.' zei West tegen zijn pokémon. Bedenkelijk leek Skull even naar zijn been te kijken voordat hij dan toch los liet en wat voor hem ging lopen. Iets wat al een hele verbetering was voor hem omdat hij zo ook dichter bij Lucy liep.
Een kleine grijns kwam op zijn gezicht wanneer dat ze hem held noemde. 'Dat is precies waarom ik het haal, omdat ik een held ben.' zei de jongen. Ondanks de tegenslag kon hij nog steeds vrolijk blijven, en dat was een zeer positieve eigenschap aan hem. Je kon beter gelukkig door het leven gaan dan dat jij je druk moest maken om alles en iedereen. Wanneer je dat deed leed je volgens hem niet meteen het gelukkige leven. Er kwam teveel stress en alles aan te pas. Het was geen leven dat voor hem was weg gelegd. 'Er moet nog zeer veel gebeuren eer dat de wereld van mij af is.' zei hij met een brede grijns terwijl dat hij Lucia aan keek. Ze zei dat ze geen zin had om hem te gaan dragen, en dat begreep hij maar al te goed. 'Het zou wel een grappig zicht zijn...moest je het moeten doen dan moet het gefilmd worden.' zei hij bedenkelijk.

"Pas maar op dat je de slechteriken niet tegenkomt." Mompelde Lucia, het bracht haar terug naar waarom ze eigenlijk in Kalos was. Zelf had ze niet zo een zonnig humeur als West, in elk geval niet in de sneeuw. Lucy blijkbaar wel, sinds haar evolutie was ze vrolijker geworden. Misschien omdat ze een stap dichterbij was om een Charizard te worden, Lucia wist hoe graag de Charmeleon haar vader wilde verslaan. Dat ging moeilijk worden, Blaze was jaren ouder en nooit echt inactief geraakt met zijn trainingen. Lucy zou nog lang moeten trainen om op zijn niveau te komen. "En waarom zou de wereld van je af willen komen?" Vroeg Lucia terwijl ze West in zijn ogen keek. Hij was veel te vrolijk voor de situatie, niet veel mensen waren zo optimistisch dat ze na een aanval van een Beartic nog grapjes konden maken. "Ik ben bang dat ik geen camera bij me heb," grinnikte ze als antwoord, dan moest Skull het ding vasthouden en of dat allemaal goed ging... Lucy maakte ook een wat lachend geluid, ze luisterde natuurlijk mee. "Als jij nou eens evolueert en ons hier uit draagt." Lucia keek de Charmeleon geamuseerd aan, ze wist dat de pokémon nog niet sterk genoeg was. Lucy keek terug en grijsde, ze vond het helemaal niet erg dat ze nog niet evolueerde.

Het meisje begon over slechteriken en West keek haar heel even kort aan. 'Ach, ik ben een held, ik kan enkele schurken echt wel aan.' zei hij met een kleine grijns op zijn gezicht. Hij had al wel gehoord van Team Rocket maar hij was nog niet met de organisatie in contact gekomen, niet iets wat hij erg vond. West stond er niet echt om te springen om ze tegen te komen. Zeker niet wanneer dat ze slechte bedoelingen zouden hebben. De iets wat zwakkere grijns werd alleen maar groter. 'Dat je dat nog moet vragen.' antwoordde hij nep verontwaardigd. 'Ik ben gewoon te awesome voor deze wereld.' antwoordde de jongen op de vraag van het meisje. West zei het zo dat het bijna klonk alsof dat het vanzelf sprekend was. Lucia begon tegen haar Charmeleon te praten en West moest even lachen om haar woorden. Het was wel handig geweest moet de pokémon een Charizard zijn geweest, maar dat was jammer genoeg niet het geval. 'Zoals ik zei, ik geraak heus wel in Anistar City. Het enige dat ik moet laten zien is dat ik kan doorzetten.' zei hij. Of dat het ook effectief zo was, was een andere vraag maar hij bleef voor het moment nog positief.

"Zorg jij er maar gewoon voor dat je niet flauw valt." Grinnikte Lucia na naar West te hebben geluisterd. "Maar misschien wil Skull je wel dragen," voegde ze er aan toe, zelf zou ze het nooit volhouden, de hele route naar Anistar. Lucia had het idee dat ze al een tijdje liepen, of ze ver waren kon ze niet zeggen, alles leek op elkaar. Lucy liep nog steeds voorop en keek uit voor meer boze beren, of andere pokémon. "Maar hoe is het je eigenlijk gelukt die Beartic boos te maken?" Vroeg ze wat nieuwsgierig, zelfs zij en Lucy zouden geen Beartic uitdagen. Maar het kon ook gewoon een beer zijn die snel op zijn teentjes wat getrapt. Lucia keek West aan, met een wat vragende blik in haar ogen. Lucy keek ook even om, alsof ze mensen verstond. Wat best kon, bedacht Lucia, de Charmeleon was heel erg op haar afgesteld en het zou haar niks verbazen als de hagedis echt mensentaal verstond. Lucy was een bijzonder slimme pokémon, in vergelijking met anderen. Lyra was vreselijk, de poes verstond nog geen enkel woord. Lucia had zo haar twijfels bij de Meowth, als de kat niet goed was geweest in vechten was het de wondertrade geworden...

_{Skull ging meteen nog een eind verder wandelen wanneer hij het voorstel hoorde van het meisje. Zacht grinnikte West terwijl hij zijn eigen pokémon hoofdschuddend aan keek. 'Ik denk dat het antwoord duidelijk is, maar ik red me wel.' zo heel ver weg kon het nu ook weer niet zijn. Het zou toch zeker niet zo zijn dat ze nog uren of misschien wel dagen moesten wandelen? Als dat wel het geval was had hij dikke pech, zeer dikke pech.
Lucia vroeg hoe dat hij de Beartic kwaad had gekregen, maar ook daar had hij geen antwoord op. Hij haalde even kort zijn schouders op. 'Ik heb werkelijk geen idee.' hoopvol keek West naar Skull, misschien dat hij wist hoe het was gebeurd maar ook hij leek het niet te weten. 'Ik had niks gedaan, en ineens stond hij vlak oor mijn neus. Ik probeerde nog rustig weg te gaan maar zonder succes.' legde de jongen even kort uit. Dat was zo ongeveer wel wat er was gebeurd, en hoe dat het allemaal was gegaan. Natuurlijk had hij nadien zijn rugzak ook nog eens gestolen. West wist niet waarom de beer dat gedaan had want hij had niet meteen iets bij dat de beer zou lusten. Het kon natuurlijk goed zijn dat de pokémon gewoon op zoek was naar eten en dat hij wist dat er in de zak van een trainer meestal wel eten was te vinden. 'Daarna besloot hij ook nog achter mijn rugzak te gaan.' voegde West er nog aan toe.}

Lucia dacht aan de agressieve beer, ze kwamen niet voor in dit deel van Kalos. In Snowbelle waren wel Cubchoo's, en vast een paar Beartics, maar niet op route 17. "Waarschijnlijk gewoon een onhandelbare pokémon die hier is gedumpt." Mompelde ze toen West was uitgepraat. Als de beer vroeger gevangen was geweest, als Cubchoo, en na zijn evolutie, als Beartic, zijn trainer aanviel, en zijn tas, kon ze het wel begrijpen. Zijzelf zou nooit van haar leven een ijspokémon nemen. Lucia rilde al bij die gedachten, een IJSpokémon, met haar hekel aan sneeuw zou ze het nooit uithouden met een Snover. Mega evolutie of niet. Als die het de hele tijd liet sneeuwen met zijn ability... Ze zou de pokémon sneller weg doen dan Lucy de kans had er naar te sissen. En Lucy was snel.
De Charmeleon liep stil door over de besneeuwde velden, niet erg spraakzaam, zelfs voor haar doen. Lucia schreef het toe aan de sneeuw, net als zij kon de Charmeleon niet tegen de witte nattigheid. Als er een ding was waar de vuurpokémon een grote hekel en angst voor had, was het water. Als ze haar staart in het water hing zou het al gevaarlijk kunnen zijn. Lucy kon, als ze haar staart er snel genoeg uit trok, haar vuur makkelijk weer aan krijgen. Maar als je de Charmeleon onderwater hield... Het zou Lucy fataal zijn, aangezien ze levenskracht van de hele Charmander evolutielijn in de staartvlam zat. Lucia rilde, het was al koud zonder al die gedachten.