You gotta be kidding me | Route 17 & open

Door de dikke laag die het pad bedekte zag de jongen niet waar dat hij aan het wandelen was. Eerlijk gezegd wist hij zelfs niet meer of hij nog op het pad was. Er waren geen voetsporen dus er was niemand voorbij gekomen in het laatste uur of zo. Als er wel iemand langs was geweest dan waren de sporen gewoon al uit gewist. Een luide zucht verliet West zijn mond waardoor er een klein dampwolkje uit zijn mond kwam. Het was Skull die zich meteen naar het wolkje toe zweefde voor het was verdwenen en er met zijn kleine armpjes erdoor te zwaaien. Het gedrag had hij nog nooit gezien maar het was werkelijk grappig om te zien. West grinnikte even zacht waardoor er weer wat wolkjes ontstonden waar de Duskull met zijn armpjes door heen ging. 'Nog nooit damp gezien?' vroeg de jongen lachend en Skull zwaaide enkel maar vrolijk met zijn armpjes. Het zag er wel naar uit dat de pokémon echt hield van de sneeuw. Dat kon ook gewoon niet anders. Wanneer dat ze voorbij een boom kwamen zou hij er altijd voor zorgen dat de sneeuw eraf viel. Al enkele keren had hij geprobeerd om de sneeuw op zijn trainer te laten vallen maar dat was nog steeds zonder enig succes. 'Je bent werkelijk een apart geval.' een glimlach kwam op zijn gezicht terwijl hij toekeek hoe dat Skull weer eens weg zweefde. De pokémon mocht dan verlegen zijn, maar wanneer dat er geen andere mensen bij waren leek hij een volledig andere pokémon te zijn van gedrag. West was even gestopt om naar zijn pokémon te kunnen keken maar wandelde uiteindelijk toch weer verder. Zijn doel was om iedere pokémon tegen te komen en te onderzoeken. Pas wanneer dat hij alles wist zou hij echt tevreden zijn. Jammer genoeg was hij nog niet zeer veel pokémon tegen gekomen, maar hij had wel een algemene eigenschap ontdekt bij de pokémon. Natuurlijk had iedere soort zijn eigen eigenschappen maar als het er echt op aan kwam had iedere pokémon wel zijn eigen karakter. Dat was zeer hard te zien bij Skull die zich totaal niet gedroeg als een Ghost Type.
Doordat de jongen zo diep in gedachten was had hij niet gezien dat zijn pokémon weer een poging besloot te doen om zijn trainer onder de sneeuw te krijgen. West wandelde weer eens onder een boom door en Skull stond op zijn plaats om zijn trainer beet te nemen. Hij liet enkele kleinere takken bewegen door eraan te schudden en de sneeuw die erop lag viel naar beneden op West zijn hoofd. Ook op zijn neus lag wat sneeuw en door naar boven te blazen wist hij het eraf te krijgen. Skull genood ondertussen volop van de overwinning. Hij zweefde vrolijk rond en maakte verschillende bewegingen. West schoot werkelijk in de lach om ondertussen de sneeuw van zijn haar af te kunnen kloppen. Zijn pokémon was echter totaal niet meer aan het opletten en West nam die tijd om zijn rugzak neer te zetten en een sneeuwbal te maken van de sneeuw. Op dat moment was hij echt blij geweest met de dikke handschoenen die hij droeg. De sneeuwbal gooide hij vervolgens naar de Duskull toe en de pokémon werd erdoor geraakt. Even leek hij verward te zijn maar nadien vond hij het toch leuk. Er lag nu sneeuw op hem en dat was helemaal geweldig.
Wat niet zo geweldig was geweest was de ongevraagde bezoeker die ze langs kregen. Een Beartic had besloten om de twee te vergezellen maar of hij meteen goede plannen had was nog de andere vraag. Wanneer dat Skull de pokémon door had was het meteen gedaan met de vreugde en keek hij recht naar de grote beer pokémon. West keek fronsend op naar Skull wanneer dat die naar iets bleef kijken en het gedaan leek met de vreugde. Traag maar zeker draaide hij zich om, enkel om een witte pluizige vacht te zien, geen meter van hem vandaan. Even traag richten hij zijn blik op zodat hij kon zien wat er voor hem stond. 'Darn it...' zei hij zacht. West wist meestal wel wat hij moest doen in zo'n situaties maar toen wist hij het totaal niet. Hij wou gerust naar achter stappen maar misschien dat het niet veilig was om een onverwachte beweging te maken. 'Dit is niet goed...' vanuit zijn ooghoeken kon hij Duskull zien afkomen maar je kon wel merken dat die ook niet wist wat hij moest doen. 'Nene, blijf maar mooi daar. We moeten dit rustig aanpakken.' hij hield zijn arm als teken van stop, op naar de Duskull. De wilde pokémon vond het enkel niet goed en brulde luid om nadien te blijven grommen. Even had West zijn hart voor een tel stil gestaan maar toen herpakte hij zich toch. De Beartic was zeker een meter groter dan hem en hij keek niet al te aardig. Toch zou hij de afstand tussen de twee moeten vergroten.
West besloot toch het risico om een stap naar achter te zetten maar dat was geen goed idee geweest. Met één van de grootte poten haalde de Beartic uit en klopte zo hard tegen West. De zwartharige jongen woog al niet veel waardoor de grootte pokémon geen problemen had om hem een heel eind naar achter te laten vliegen. Hard raakte hij de grond weer maar de sneeuw verzachten toch min of meer zijn val. Het was vooral een deel van zijn keel en zijn borstkast dat pikte en hevig bonkte. Van de pijn had hij zijn ogen half dicht geknepen maar hij probeerde wel weer overeind te zitten. Skull was meteen ongerust naar zijn trainer toe gegaan maar wel met een grootte bocht om de wilde pokémon te ontwijken. 'Het gaat wel, maar we moeten hier weg. Enkel even mijn spu-' zijn ogen zochten al naar zijn rugzak die hij ook vond. Natuurlijk zat de Beartic erbij en probeerde de pokémon de zak open te krijgen. Het was echt zijn geluksdag niet, want hoe moest hij ooit de pokémon bij zijn rugzak zien weg te krijgen? Met enkel zijn Duskull zou dat hem nooit lukken. De kleine Ghost Pokémon was simpel wel niet sterk genoeg om de beer aan te kunnen. Met één hand voelde hij wel eens aan zijn keel en borst en hij kon de sneeën al voelen. Zodra dat hij zijn hand weer weg haalde kon hij het rode bloed er al op zien hangen.

--
Open voor iedereen die West wilt helpen xD

Lucia liep naar route 17, niet dat ze daar wilde zijn, maar ze was een van haar pokéballen verloren en die wilde ze toch wel graag terug. Even rilde ze tegen de kou, zo ver ze wist was dit een van de enige routes met sneeuw, dus gewoon even doorbijten. Lucy liep weer voorop, ze wist de route het best, al wist haar trainster niet zeker of ze goed liepen. "Lucy," de Charmeleon keek om en zag Lucia rillen, om het meisje wat warmer te laten worden ging de vuurpokémon dichtbij lopen, met haar staart in de buurt van Lucia. Ze liepen een tijdje zwijgend door, Lucia had het gevoel al weer halverwege de route te zijn en op de weg terug had ze niet zo veel zin. Opeens glom er iets roods in de witte substantie. De pokébal. Dankbaar pakte Lucia het voorwerp op, al had ze nog geen plannen voor een groter team, de dingen waren altijd handig. "We kunnen-," haar zin werd afgebroken door een brul. Geschrokken keek ze op, de brul klonk dierlijk en levensgevaarlijk, toch liep ze voorzichtig op het geluid af. Lucy gromde zachtjes om duidelijk te maken dat dit géén goed idee was, maar de brunette liep gewoon door, met een kleine zucht volgde de Charmeleon. Lucia zag hoe een grote ijssoort pokémon iemand een klap gaf, de jongen bleef liggen en de beer ging voor de tas. De trainer leek er niet al te best aan toe te zijn, Lucia keek haar pokémon even aan en knikte. De brunette liep verder, richting de beer, en zorgde er voor dat Lucy achter haar bleef, een geheim wapen. Lucia raapte wat sneeuw op en maakte er een ijsbal van. De samengeperste sneeuw raakte de Beartic en de beer keek op, wie had hem uitgedaagd? Het enige wat de pokémon kon zien was een meisje, die licht stond te rillen van de kou. De tas werd, voor nu, met rust gelaten en de grote pokémon liep op Lucia af en brulde dreigend. De trainster knipperde niet eens, er waren veel gevaarlijkere situaties geweest dan dit, vooral veroorzaakt door een bepaalde Charizard. Gelukkig was Lucy veiliger dan haar vader. Voordat ze Beartic echt iets kon doen schoot Lucy achter haar trainer vandaan en spuwde een grootte vuurstraal, waarschijnlijk sterker door haar Blaze. Lucia gebaarde dat Lucy moest doorgaan en een tweede ember raakte de grote ijspokémon, hij was natuurlijk een makelijk doelwit. De brunette merkte een kleine pokémon op, de pokémon zweefde naar de trainer die leek te bloeden. Ze zuchtte, de beer moest weg en snel.

C:

West zijn dag was redelijk goed begonnen. Hij was weer eens op pad gegaan en het had niet lang geduurd voor dat hij op route 17 aan was gekomen. Het was een mooie weg ondanks dat er zeer veel sneeuw lag. Skull leek het er geweldig te vinden dus het kon wel zijn dat ze er wat vaker heen gingen. De zwartharige jongen vond het er ook echt geweldig. Sneeuw was helemaal zijn ding al was zijn liefde voor de zon en de warmte even groot. Over verschillende temperaturen en seizoenen maakten hij zich niet druk. Alles was voor hem goed want alles had zo zijn voordelen. Waar hij zich echter wel druk om maakten was het gezelschap dat zichzelf had uitgenodigd maar beter weg was gebleven. West had het gevoel dat zijn hart een klop had overgeslagen toen de pokémon ineens vlak bij hem stond, en een tweede keer toen hij de klauwen van de beer voelden. Ergens verbaasde het hem wel dat hij zo'n pokémon was tegen gekomen want voor zover hij wist leefde de Beartic helemaal niet in dat gebied.  Maar het was niet onmogelijk. Misschien was de pokémon weggelopen van een trainer of had iemand de pokémon daar vrij gelaten. In ieder geval was de pokémon daar nu en West had liever gehad dat die er niet was geweest. Hij was te jong om te sterven, en even had hij wel gedacht dat het echt verkeerd ging aflopen. Dat was tot dat zijn geluk eindelijk weer kwam opspelen.
Een andere persoon moest de beartic vast ook hebben gezien of misschien had ze de luide brul van de pokémon wel kunnen horen. Hoe dan ook was ze afgekomen en dat maakten haar West zijn reddende engel. Terwijl dat hij daar nog op de grond in de sneeuw lag probeerde zij de aandacht te trekken van de Beartic. Dit deed ze door een sneeuwbal te maken en die naar de pokémon toe te gooien. West wou nog roepen dat het een domme zet was geweest. Ze had eigenlijk weg moeten gaan, maar hij veranderde van gedachten wanneer de Charmeleon tevoorschijn kwam. Ze had dus een pokémon, en een fire-type. Misschien was het dan toch niet zo'n domme zet geweest. Het was zelfs mogelijk dat ze de Beartic echt zou kunnen verslaan of op zen minst zou kunnen weg jagen. Een opgeluchte zucht verliet de jongen zijn mond terwijl hij weer wat kon ontspannen. Helemaal ontspannen deed hij nog niet, dat zou pas zijn wanneer dat hij daar weg was en weer veilig ergens was. Misschien moest hij ook maar een iemand naar de sneeën laten zien. Dat klonk best als een goed idee.

De Charmeleon was al begonnen met aanvallen en de Beartic kreeg enkele flinke klappen. Het leek duidelijk effect te hebben maar niet zoveel effect als West had gehoopt. De pokémon was gelukkig een ice-type dus de rode pokéon was sterk in haar voordeel, toch zou ze de pokémon niet in haar eentje kunnen weg krijgen. Tijd om het meisje alvast te bedanken was er niet  maar dat zou hij later wel doen, het belangrijkste was dat die beer weg ging en dat hij zijn spullen weer terug zou hebben, wat er nadien gebeurde ging hij wel zijn. West plaatste twee handen op de grond en wist zich vervolgens zo met wat moeten recht te krijgen. 'Oké Skull, laten we ook maar wat helpen.' zei hij. Eén van zijn handen legde hij ondertussen zacht tegen de verwondingen aan, ergens in de hoop dat het de pijn zou verzachten maar natuurlijk was dt niet het geval. De adrenaline die door zijn lichaam heen raasde zorgde er gelukkig voor dat de pijn toch wat gestild werd. 'Confuse ray en dan Shadow sneak.' beval West zijn pokémon. Skull deed wat hem gevraagd werd en als eerst zorgde hij er succes vol voor dat de Beartic verward werd. Een klein bolletje zweefde razend snel om hem heen waardoor hij eerst draaierig werd en vervolgens verward. De Duskull was ondertussen al bezig aan de volgende aanval. Zijn schaduw op de grond werd groter en ging op de verwarde Beartic af. Zodra de schaduw achter de witte pokémon was viel Duskull langs die kant af. Kwaad draaide de Beartic zich om, klaar om Skull aan te vallen maar in plaats van hem aan te vallen, raakte hij zichzelf. Skull nam ondertussen de tijd om snel weg te zweven en in de buurt van de Charmeleon te gaan zweven.
Het was nooit West zijn bedoeling geweest om echt een trainer te worden. Het trainen en het moeten vechten was niet meteen wat voor hem. Voor zijn plezier zou hij wel eens deelnemen aan een gevechtje maar Gyms waren niks voor hem. Die zou hij gewoon over slaan. Hij had zijn eigen doelen en pokémon Master worden was daar niet één van. In ieder geval was de gebeurtenis die hij die dag meemaakten niet één die op zijn bucket list stond. De enkele druppels bloed die op de besneeuwde vlakten vielen staken hard af op het wit. Vanuit zijn ooghoeken keek hij even naar het meisje en vervolgens naar zijn rugzak. 'Hou hem even bezig wil je?' riep hij naar haar vooraleer hij op zijn rugzak af ging. Nu dat de Beartic even niet meer in de buurt was van zijn spullen moest hij gewoon de kans grijpen. Langer wachten kon misschien in hun nadeel zijn. Terwijl hij naar zijn spullen toe ging hield hij nog steeds de witte pokémon in het oog voor het geval die terug naar hem zou komen. Je kon op zo'n momenten nooit oplettend genoeg zijn. Eenmaal bij zijn rugzak moest hij er enkele spullen weer terug in steken aangezien de Beartic ze eruit had gehaald. Voor de zekerheid keek hij ook nog na of dat hij alles wel had maar hij keek het maar vlug na. Zodra dat het terug wat veiliger was zou hij het wel eens extra controleren. Voor dat moment stak hij gewoon alles wat hij kon vinden weg en stak hij één arm weer door één van de riemen om zo zijn rugzak weer op zijn schouder te hijsen.

Lucia keek vanuit haar ooghoek naar de Duskull, de pokémon werd opgedragen de Beartic aan te vallen. Een confuse ray werd op de beer afgevuurd en de brunette bracht haar aandacht weer terug naar de wilde pokémon, ze wist dat Lucy niet sterk genoeg was om de Beartic te verslaan en het dom was een gevecht aan te gaan met de wilde pokémon. Maar wat had ze anders moeten doen? Lucy ging verder met haar embers, de enige vuuraanval die ze kende. Lucia kreeg een idee. "Lucy,ember en dragon rage," de Charmeleon stopte met het vuurspuwen en veranderde de rode vlammen in een paarsblauwe straal die werd vermengd met het vuur. De gecombineerde aanval raakte de Beartic nadat de Duskull zijn aanval had gedaan. Lucy keek even naar de geestsoort pokémon die in haar buurt zweefde en richtte zich daarna weer op de gevaarlijke, wilde beer. 'Hou hem even bezig wil je?' Lucia keek naar de trainer, die ging voor zijn tas, al leek hij wat gewond. "Lucy," de Charmeleon draaide haar kop om haar trainster aan te kijken en leek te knikken. Lucy rende op de verwarde Beartic af en joeg haar lange nagels in het witte vacht van de pokémon. De beer brulde en probeerde de vuurpokémon aan te vallen met zijn eigen nagels. Het slimst was de Beartic met rust te laten, maar eerst moest de jongen zijn tas terug hebben. Lucia keek of de trainer al bij zijn tas was, dat leek zo te zijn dus het werd tijd voor de verdwijn truc. "Smokecreen," Lucy gromde, ze bevond zich nog steeds dichtbij de Beartic, en begon met het uitbraken van dikke rookwolken. Haar trainster rende ondertussen richting de gewonde en probeerde de wilde beer te ontwijken. Lucia kwam aan bij de jongen en keek of Lucy kwam, dit was het geval, als Charmeleon kon Lucy gelukkig sneller rennen dan eerst. "Gaat het?" Wist de brunette nog uit te brengen, ze moesten weg hier, snel.

Nadat Skull had aangevallen ging de Charmeleon weer verder. West was opgelucht dat er iemand was gekomen met een sterke pokémon. Als ze enkel iets nutteloos had als een Abra of iets wat erop leek dan was ze geen grootte hulp geweest. De Pokémon die ze bij zich had kon echter wel genoeg schade aan richten en zo wist ze de Beartic aardig goed te verzwakken. Het zou jammer genoeg een hele klus zijn moesten ze proberen om de pokémon te verslaan. De Charmeleon had voordeel maar West was er niet zeker van of ze sterk genoeg zou zijn. Ook Skull zou niet sterk genoeg zijn om de witte pokémon te verslaan. Wanneer dat hij gevraagd had om de pokémon even bezig te houden werd er gedaan waar hij op had gehoopt. Hij had zijn rugzak weten te pakken en niet veel later kon hij vanuit zijn ooghoeken een donkere zwarte mist verschijnen.
Het meisje vroeg of dat het ging en West knikte even. Zijn blik was gericht op de Beartic die was verdwenen in de rook. Hij was er niet zeker van of hij al echt weg was of dat hij nog steeds in de buurt was maar hij wou er niet veel langer blijven rondhangen. 'Ik overleef het wel.' zei hij met zijn blik nog steeds op de rook gericht. Skull had zich ondertussen weer bij de groep gevoegd maar bleef vooral in de buurt van zijn trainer. Hij kon perfect met anderen omgaan wanneer het tijdens een gevecht was zoals daarvoor, maar nadien bleef hij weer liefst uit hun buurt. Je wist namelijk maar nooit wat voor een persoon dat je voor je kon hebben. Een brul vulde weer de omgeving en het deed de jongen toch even rillingen krijgen. 'Het lijkt me best als we hier weg zouden gaan.' zei West terwijl dat hij zich al om draaide en weg wandelde. Hij vond het nooit heel erg om het gevaar op te zoeken maar dat ging hem toch net wat te ver. Als de beer besloot om weer aan te vallen dan zaten ze hard in de problemen. Hij kon zich wel voorstellen dat het wezen alleen maar kwader was geworden door de aanvallen die op hem werden gebruikt.
West hield nog steeds één hand tegen zijn borstkas/keel om het bloed zo te kunnen stillen. 'Jij heb toevallig niet iets van zakdoek bij of zo?' vroeg hij terwijl dat hij naar het meisje keek. Zelf had hij niet meteen wat bij, of toch niet dat hij zich kon herinneren. 'Nog bedankt voor de hulp.' zei hij terwijl hij toch maar een kleine glimlach op zijn gezicht liet verschijnen. 'Ik dacht voor even dat ik zou worden omgetoverd in een smakelijk hapje.' zei hij in een poging om er een grapje over te maken.

Lucia knikte toen de trainer voor sloeg om weg te gaan, ze was niet van plan geweest nog langer te blijven. De jongen bloedde en vroeg om een zakdoek, Lucia dacht even twijfelend na, ze wist niet of ze iets had, als ze geluk had had ze haar kleine set met EHBO bij. Daar zat wat verband in, pleisters, ontsmettingsmiddel en dat soort dingen. Ze graaide snel in haar tas, voor het geval de Beartic uit de rook zou komen, en sloot haar vingers om een klein tasje. De brunette haalde het er uit en zag tot haar opluchting dat het de EHBO tas was, die tas maken was een van de adviezen die haar moeder haar had gegeven, altijd goed voorbereid zijn was haar motto. Niet dat ze vaak gewond raakte, maar je wist het nooit, misschien viel op een dag wel een dolle pokémon aan, zo als nu. Snel haalde ze er een stukje verband uit en hield het voor de trainer. "Graag gedaan," mompelde ze toen ze werd bedankt, Lucia had het gevoel dat ze nog niet uit gevaar waren zolang ze in de buurt van de Beartic waren. Lucy stond voor haar en wachtte ongeduldig op het commando om te gaan, de Charmeleon was verandert na haar evolutie, dat gebeurde wel eens met pokémon, maar gelukkig deed ze nog steeds bijna nooit dingen zonder bevel. "Laten we gaan," Lucia probeerde haar adem te sparen, als ze moesten rennen zou ze het nodig hebben. Lucy had op dit gewacht en liep al een paar passen richting Anistar, wel bleef ze in de buurt van haar trainer, anders kon de Beartic de verdediging makkelijk verbreken.

Het meisje had uit een EHBO kistje wat verband gehaald en wou het aan hem geven. Ergens was het geen slecht idee om dat altijd bij te hebben want je wist maar nooit wanneer dat het van pas zou kunnen komen. Misschien dat hij er ook maar een moest kopen, of hij kon op zen minst iets van pleisters en verband met zich mee dragen. Het kon altijd wel eens van pas komen en al was het niet voor hem, dan kon hij er misschien wel iemand anders mee helpen. 'Bedankt.' zei hij al maar hij nam het verband nog niet aan. In plaats daarvan deed hij de rits van zijn jas los om die vervolgens uit te doen. De koude stak meteen toe maar wat moest dat moest. Als hij die kleren zou aan houden ging het een hele klus worden om het verband aan te kunnen doen. Snel bekeek hij zijn jas even om te zien of het kledingstuk geen schade had opgelopen. Ondanks dat er wel wat bloed aan hing was het nergens gescheurd dus dat was positief. Het shirt dat hij aan had, had jammer genoeg wat minder geluk gehad. Het kwam bijna tot aan zijn keel dus wanneer dat de klauwen hem hadden geraakt was het door de shirt heen gegaan. 'Dit kon natuurlijk niet gebeuren in een gebied dat net iets warmer was?' mompelde West terwijl dat hij toen ook zijn shirt uit deed waardoor zijn volledige bovenlichaam ontbloot was.
De zwart harige jongen keek vervolgens naar het verband dat het meisje vast had. 'Je zou toevallig niet nog eens kunnen helpen?' de wonden bevonden zich gedeeltelijk uit zijn gezichtsveld en het zou niet de makkelijkste taak zijn om het zelf te doen. Waarom zou je het ook zelf doen en sukkelen wanneer dat er iemand bij is die je zou kunnen helpen? Dan kon het meteen goed gebeuren. Skull was ondertussen heel de tijd in de buurt van zijn trainer aan het zweven, maar hij probeerde daarbij wel de twee onbekende te ontwijken. Het meisje zei vervolgens nog dat ze beter konden gaan en kort beet West op zijn onderlip. Ze waren in ieder geval nog niet zo ver van de Beartic vandaan. Waarschijnlijk was het beter geweest om heel even te wachten met zijn verzorging. 'Right...uhm.' was eigenlijk zijn enige antwoord. Zijn blik gleed weer naar de plek waar ze zonet vandaan kwamen en waar de Beartic misschien nog was. De Charmeleon van het meisje was ondertussen al iets verder gegaan. Hij had echt moeten wachten, maar hij had dan ook enkel voor een zakdoek of zo gevraagd.

De trainer besloot dat het het best was het verband aan te brengen als je er bij kwam en deed zijn ongeschonden jas uit. Lucia keek even naar Lucy om er zeker van te zijn dat de Charmeleon in de buurt was, de Beartic was nog steeds gevaarlijk. 'Dit kon natuurlijk niet gebeuren in een gebied dat net iets warmer was?' De brunette keek terug en bij het zien van de jongen grijnste ze. "Ik kan Lucy wel roepen als je wil," zei ze, doelend op de staart van de vuur pokémon. Lucy was nog genoeg in de buurt om het te horen en keek de jongen schaapachtig aan. 'Je zou toevallig niet nog eens kunnen helpen?' Eerlijk gezegd wilde ze eerst in veiligheid zijn en dan de wonden verzorgen. 'Right...uhm.' Lucia keek op, naar haar Charmeleon, en dacht twijfelend na, ze had er natuurlijk geen zin in de trainer te laten doodbloeden, ook al ging dat erg langzaam, Dendemille en Anistar was best een eindje. Lucy kwam terug aangerend en bleef ongeduldig staan bij haar trainster. Een brul deed Lucia ineenkrimpen, maar ze herstelde zich snel. "Laten we eerst een wat veiligere plek zoeken, dan kan ik je wel helpen." Lucia keek om zich heen op zoek naar zo een 'veilige' plek. "Zo als daar" zei ze wijzend naar een grote steen aan de rand van het dal. "Kun je dat halen?"

West begon zich gewoon uit te kleden zonder echt verder na te denken. Pas nadien had hij beseft dat het niet de beste plek was geweest maar het was te laat geweest. Hij ging werkelijk niet alles weer uit doen om het vervolgens weer aan te kunnen doen. Dat was wat tijd verspilling. 'Niet nodig, ik overleef het wel.' antwoordde hij met een glimlach op zijn gelaat. De pokémon mocht best wel komen, maar hij had gedacht dat het niet veel tijd in beslag zou nemen. Wanneer dat er een windvlaag voorbij kwam moest hij enkel toch rillen. 'Geld het aanbod nog steeds?' vroeg hij. West had zijn armen al om zijn lichaam heen gesloten terwijl hij zijn kleding vast hield. Het meisje wist nog te zeggen dat ze hem wil ging helpen maar eerst moesten ze ergens anders heen. De brul die hij ondertussen kon horen bracht geen veilig gevoel met zich mee.
Het meisje wees naar een grote steen die iets verderop lag. De beste schuilplek leek het niet maar het was beter dan niks. Misschien dat de Beartic hen waar wel niet zou vinden. In ieder geval konden ze het proberen. Het was beter dan open en bloot blijven staan. West duwde zijn shirt maar tegen de wonden om vervolgens zijn jas weer aan te doen.  De shirt was toch al kapot dus het maakten niet veel uit. Zijn jas daarin tegen moest heel en schoon blijven. Je kon bijna zeggen dat de jas heilig voor hem was. Hij zou geen andere jas willen dan degene die hij toen had. Hoe hij dat ging oplossen wanneer dat die hard versleten was, was nog wat anders. Voor dat moment drukte hij gewoon het kapotte stuk stof tegen de wond en vervolgens deed hij zijn jas weer aan. De stof tegen de wond diende vooral om het bloed weg te houden van zijn jas. 'Dat moet wel lukken ja.' zei West. Ondertussen keek hij over zijn schouder naar de plek waar hij daarvoor de wilde pokémon was tegen gekomen. Hij durfde te zweren dat hij wat had zien bewegen maar schonk er geen aandacht meer aan.
West begon te wandelen aan een snel tempo. Hij begaf zich naar de steen terwijl dat hij niet achterom keek. Ergens had hij het gevoel dat de pokémon ieder moment weer voor zijn neus kon verschijnen en dat was geen goed idee. Skull zweefde ondertussen alweer naast hem. 'Waarom kunnen alle pokémon niet zo'n angsthazen zijn als jij?' zijn pokémon keek hem haast beledigd maar daardoor kwam er enkel een plagende grijns op zijn gezicht. 'Nhaa, we willen niet allemaal pokémon als jij. Het zou een ramp worden.' ondanks dat hij last had van de wond bleef hij nog hetzelfde. Skull leek al helemaal niet blij met die reactie en sloeg zijn trainer even. Deze moest daar enkel maar door grinniken. Snel keek West nog even over zijn schouder om zeker te zijn dat ook het meisje volgde.

'Niet nodig, ik overleef het wel.' Lucia knikte alleen en hield haar blik op de rookwolk die naar haar idee veel te snel oploste. 'Geld het aanbod nog steeds?' Voor even verbaast draaide ze zich om en moest even grinniken, had gewoon een jas gehouden. Ze wierp een blik op Lucy, de Charmeleon was een wandelend kampvuur dus dat zou wel lukken. 'Dat moet wel lukken ja.' Het antwoord stelde Lucia een beetje gerust, ze had geleerd nooit open en bloot te blijven staan met een vijand in de buurt, en dat was precies wat ze nu deden. Gelukkig deed de trainer zijn jas toch maar aan, het was ijskoud en als je niet dood ging aan de vreselijke sneeuw, dan wel aan de longontsteking die je daarna kreeg. Toen de trainer begon met zijn sprint naar de steen richtte Lucia zich nog even kort naar haar pokémon met de woorden. "Dek me," daarna volde ze de gewonde met Lucy achter zich aan, de vallende sneeuw bedekte de sporen, was er een Snover in de buurt? Waarom móést het nu sneeuwen. Lucia wist niet wat er allemaal tegen de Duskull werd gezegd, maar een boze brul achter haar zei dat het smokesceen was uitgewerkt, en de confusion waarschijnlijk ook. Ze kreunde even, waarom in dit gebied, ze had de Beartic graag op andere plekken bevochten, ook al waren ze wat zwakker. Maar Lucia hate sneeuw, meer dan de Beartic die op zoek was naar zijn prooi.

Skull leek heel de tijd wat nerveus om zich heen te kijken, en dan vooral in de richting van het luide gebrul. Het stond hem niet maar aan het stond dan ook niemand aan. West was er zeker van dat iedereen die toen op dat moment aanwezig was liever ergens anders had willen zijn. Zelf wou hij in ieder geval met veel plezier ergens anders rond hangen. Overal maar zeker weten niet daar. Een luide zucht verliet zijn mond wanneer dat er weer eens een brul te horen was. Zijn blik richten hij maar op het meisje dat tot dan nog steeds onbekend bleef. Ze hadden dan ook niet het goede moment kunnen vinden om elkaar voor te stellen. Er waren toen wel wat belangrijkere zaken geweest dan elkaar voorstellen. Weer vulde een luide brul de omgeving. West durfde zelfs te wedden dat er sneeuw van een boom was gevallen toen de brul te horen was. 'Ik denk niet dat die beer snel weg gaat gaan.' ondertussen liet hij zich toch tegen de steen op de grond zakken. Het was al zeer koud geweest en de sneeuw waar dat hij op ging zitten maakten het er echt niet beter op. De adrenaline die eerder door zijn lichaam had geraasd begon uit te werken waardoor dat de pijn duidelijker te voelen was.
Met een iets wat pijnlijk gezicht haalde hij de T-shirt even van de wond af om die beter te kunnen bekijken maar hij kon de wond amper zien door de plek waar die bevestigd was. 'We zullen hem moeten verslagen...' drong ineens tot hem binnen. West was achter de steen gaan zitten in de hoop zo uit het zicht van de kwade pokémon te zitten. Toch kon hij het niet laten om even langs de steen te kijken of hij de pokémon kon zien, en ja hoor. De rook was zo goed als verdwenen en de Beartic stond daar kwaad om zich heen te kijken. Hij ging maar weer volledig achter de steen zitten voordat de Beartic hem zou zien en af zou komen.

De Beartic was niet echt vergevings gezind, de beer klonk woest, en dat werd erg duidelijk uit de brullen. 'Ik denk niet dat die beer snel weg gaat gaan.' Dat was erg onwaarschijnlijk, Lucia stond achter de steen en keek soms in de richting van de Beartic. De beer stond bijna weer in de rookvrije lucht en was aan het speuren, waarschijnlijk naar hun. Sneeuw viel in de jas van Lucia en ze trok haar sjaal nog wat steviger om zich heen. "Ik haat sneeuw," zei ze tussen haar tanden door, dat kwam naar haar idee omdat ze haar hele leven met een Charizard had door gebracht en ze niet zo gewend was aan kou. 'We zullen hem moeten verslagen...' Lucia draaide zich om, ze had de hele tijd naar de Beartic gekeken en die had de lucht geroken, op zoek naar zijn ontsnapte prooien, en waarschijnlijk de tas. Had hij tegen haar gepraat? Het leek dat het meer tegen zichzelf was. De brunette wierp een blik op haar Charmeleon, Lucy was gewend om te vechten naar haar bevelen, maar de pokémon kon het vast ook zelf af. Snel keek Lucia weer naar de Beartic, die kwam dichterbij, zijn neus volgend.
"Ik denk dat je gelijk hebt," mompelde ze, half tegen zichzelf. Daarna keek de trainster naar haar pokémon. "Lucy, denk je dat het je lukt," Lucia keek even naar de Duskull. "Met hopelijk wat hulp van hem?" Lucy keek zelfverzekerd terug en wierp een wat boze blik op de beer die met een afschrikwekkend tempo dichterbij kwam. Ze brulde kort en wachtte op een bevel om te gaan. Lucia richtte zich tot de gewonde jongeman. "Moet ik je nog helpen met dat verband?" Ze had het een en ander geleerd van haar moeder, die van het advies nooit zonder een EHBO pakket te vertrekken. Lucia had zich wel eens af gevraagd of haar moeder ooit in een pokécenter had gewerkt, of anders een ziekenhuis.

West kon het niet laten om even te grinniken wanneer dat het meisje zei dat ze sneeuw haten. 'Meen je dat?' misschien dat hij ergens een conversatie wou hebben gewoon om even de situatie wat te vergeten. Niet dat het zo'n goed idee was om de situatie zomaar te vergeten maar het verzachten alles wel een beetje. Hoopte hij in ieder geval toch. 'Altijd sneeuw is niet leuk, maar zo nu en dan wel. Denk aan alles wat je kan doen.' zei hij met een klein grijnsje. De situatie draaide wel al snel weer om. West deed zichzelf er ook aan denken dat het niet het perfecte moment was om een gezellig koffiekletsje te houden. Dat was iets voor een andere keer. De Charmeleon van het meisje zou an zeker mee vechten en ze vroeg of dat Skull ook wou helpen. 'Natuurlijk helpt hij mee.' zei hij met een glimlach. Skull had liever gehad dat ze gewoon weg zouden gaan maar veel andere keus had hij niet meteen. Daarbij vond hij het ook niet erg om zo nu en dan eens te vechten.
Als antwoord op de vraag of hij nog hulp nodig had knikte hij. 'Dat is net wat handiger.' hij hees zichzelf maar weer op zijn benen en kleden zich voor een tweede keer in een korte periode uit. West verplaatste zich ook een beetje opzij zodat hij langs de steen heen zou kunnen kijken om het gevecht wat in het oog te kunnen houden. 'Ik zal ondertussen ook zien of alles iets of wat goed verloopt.' hij keek het meisje op dat moment al niet meer aan. Zijn aandacht was gericht op de Beartic die hen eindelijk had gevonden en op hen af kwam gelopen. Skull gebruikten uit zichzelf Will-o-wisp omdat zijn trainer toch even te druk bezig was met andere zaken. Een blauw achtige vlam schoot op de Beartic af en de pokémon werd geraakt. Het deed wel wat schade maar het was vooral om hem even af te kunnen remmen.

'Meen je dat? Altijd sneeuw is niet leuk, maar zo nu en dan wel. Denk aan alles wat je kan doen.' Lucia negeerde het, ze hate sneeuw, klaar. Het enige wat ze deed was kort zuchten, en denken dat ze hier nooit meer terug wilde komen. 'Natuurlijk helpt hij mee.' Dat was logisch, maar toch stelde het Lucia op een af andere manier gerust, Lucy zou het nooit alleen kunnen winnen van een Beartic. 'Dat is net wat handiger.' De brunette knikte en liep richting de trainer, ook pakte ze het verband, dat was wat makkelijker. 'Ik zal ondertussen ook zien of alles iets of wat goed verloopt.' Ze knikte, het vechten kon beter goed verlopen. Ze had geen zin een begrafenis, van Lucy wel te verstaan, want als de vlam doofde... Daar wilde ze niet eens aan denken. Met kundige handen begon Lucia met het verbinden van de wonden, ze moest erdoor denken aan de keren dat Blaze net iets te ruw was en schrammen veroorzaakte, en soms zelf brandwonden. Bij haar zelf en Lucy. De Charizard kreeg erna altijd een enorme uitbrander van haar moeder, maar hij had er nooit echt mee opgehouden. Tijdens het verbinden besloot Lucia dat het misschien handig was zichzelf voor te stellen. "Ik ben Lucia," mompelde ze, haar aandacht bij het verbinden houdend. Het was duidelijk dat Lucy Lucy hete, dus dat liet ze maar achterwege. "Dus, gebeurt dit vaker?" Vroeg ze met een glimlach, bíjna klaar.

Lucy was, nadat de Beartic te dichtbij was gekomen, naar voren gerend en een ember af gevuurd. De beer had natuurlijk schade gekregen van de will-o-wisp, maar liet het niet echt merken. Zonder Lucia moest ze het op zichzelf doen, normaal vocht ze alleen als haar trainster bevelen gaf, zo was ze opgevoed. Maar in dit soort situaties kon ze ook wel op zichzelf vechten. Toen de beer haar had gezien had ze hem boos aangekeken, omdat ze boos was, maar ook om scary face te gebruiken. Als de Beartic wat langzamer werd zou het hopelijk wat makkelijker worden. Nadat ze klaar was probeerde de Charmeleon in een zo groot mogelijke boog om de Beartic te rennen, zonder echt tijd te verliezen. Om dan op de rug van de beer te springen en haar tanden in het witte vacht te boren, vervuld met vuur. De Beartic brulde en probeerde de pokémon van zijn rug te slaan, maar het lukte niet de Charmeleon te raken. Jammer genoeg was Lucy geen Croconaw en viel ze van de gevaarlijke pokémon na even door elkaar geschud te zijn. Met haar staart hoog en droog viel ze in de sneeuw, de vlam in leven houdend en zo ook zichzelf. Met een boze blik krabbelde Lucy overeind en keek naar de beer.

Wanneer dat de Charmeleon weg was en hij daar stond in zijn bloot bovenlichaam werd het toch echt koud. Dat een klein vlammetje zoveel warmte kon afstaan, maar warmte was dan ook zeer goed te voelen in een koude omgeving. Toch hoopte hij ergens dat het meisje snel klaar was. Dan kon hij zijn kleren weer aan doen en had hij toch terug iets van warmte. Het feit dat het ook nog eens begon te sneeuwen hielp er echt niet bij. De witte vlokjes dwarrelden naar beneden en vielen op zijn zwarte haar. 'Ik ben West.' stelde hij zich voor op zijn beurt. 'Aangenaam.' Zodra het meisje vroeg of hij het wel vaker deed moest hij lachen. 'Ik zoek het gevaar wel eens op, maar zo ver laat ik het meestal niet komen.' legde hij uit. West hield zeker wel van wat avontuur maar teveel was teveel. Er moesten geen gewonden bijvallen of er moest ook niks anders erg gebeuren. Hij had echt geluk gehad dat er iemand in de buurt was geweest. Anders had hij zeer hard kunnen rennen en was hij zijn rugzak met zijn spullen zeker en vast kwijt geweest.

De Beartic had zich voor dat moment vooral gericht op de Charmeleon. Ergens vond Skull dat totaal niet erg want hij was zeker geen goede vechter. Zeker niet als hij het helemaal alleen moest doen, maar dat kwam omdat hij en zijn trainer niet echt reisde om te vechten. Erg vond hij het zeker niet want hij wou niet dagelijks vechten en Gymms zagen er al helemaal geen pleziertje uit. Toch wist hij wel hoe hij moest vechten en op momenten als die kwam dat wel eens goed uit. Skull greep maar in toen dat de Beartic zich volledig op de rode pokémon wou storten. Waarschijnlijk was hij klaar om een Fury Swipes uit te voeren maar voordat hij de kans kreeg greep de witte beer naar zijn hoofd en zetten hij verschillende passen achteruit. De Night Shade werkte, maar het maakte de beer enkel maar kwader. Met dreigend passen en een luid gegrom kwam hij dichter naar Skull toe. Iets wit werd vervolgens op Skull afgestuurd maar hij wist het net op tijd te kunnen ontwijken. De boom achter hem had veel minder geluk en was volledig bevroren. De volgende aanval was jammer genoeg wel raak. Icicle werd uitgevoerd en een harde ijspegel raakte Skull. De pokémon vloog naar achter in het sneeuw. Nee, de Ghost-pokémon had geen zin niet meer. Zijn energie begon wel wat op te geraken, maar hij wist gewoon ook niet zo goed wat hij moest doen zonder de hulp van West. Hij verloor de moed, maar tegelijk voelde hij de moed terug keren en voor hij het zelf goed besefte kwam er een nieuwe kracht in hem vrij. Eén die hem misschien wel zou kunnen helpen om samen met de Charmeleon de Beartic te verslaan. En fel licht ontstond rond hem, en zodra het verdwenen was, was hij geen Duskull meer. In plaats daarvan was hij een Dusclops.
Verbaasd keek Skull naar zijn handen die hij gekregen had en vervolgens met een strijdlustige blik naar de Beartic. Hij had nieuwe aanvallen, en dat was het moment om ze uit te testen. Met een Fire Punch viel hij de witte pokémon aan die hard geraakt werd. Ja, samen met de hulp van de Charmeleon moest het zeker lukken.