Old whippersnapper. || '& Lilium!

Gealarmeerd keek Lilium op toen de zuster haar en Aiden nog een keer aankeek met een wantrouwige blik. Ze haatte dokters, dit was de exacte reden waarom ze dokters haatte. Ze trokken conclusies, klopten je zakken leeg, en hadden altijd een medisch dossier waar je ook absoluut niet blij van zou worden. Ze keek nerveus op naar Aiden toen deze tegen haar zei dat ze mee kon komen. Ze voelde zich op het moment verbazingwekkend klein eigenlijk. Ze deed voor de verandering dus maar wat haar gezegd deed en schuifelde achter Aiden aan, totdat deze weg getrokken werd. Geschrokken keek Lilium op. Ze keek hem eventjes nerveus aan, maar liep daarna maar door naar de onderzoekskamer. Oh, in dit soort kamers was ze nou nog nooooit geweest... De zuster die binnen zat gemaande haar te gaan zitten op een stoel. Zwijgend deed Lilium de sjaal af, die zou toch sowieso zometeen wel af moeten. Ze hoorde de verpleegster eventjes geschrokken en diep in ademen. Blijkbaar was het echt blauw. "Doet je vriend dit soort dingen wel vaker?" Meteen verschoot Lilium half. Wacht wat?! "Hij? Mijn vriend? Nee hij is mijn vriend niet. Zijn Scizor raakte buiten controle en-" begon Lilium vlug uit te leggen, terwijl een hoofd een hoogrode kleur kreeg. Aiden? Haar vriend? Ze moest er niet aan denken! De zuster liet haar echter niet uitpraten. "Je moet weten dat er diverse trajecten zijn indien je nu niks durft te zeggen." Sprak de zuster op kalme toon. Oh Arceus. Ze had het Aiden gezegd! Ze had hier niet heen moeten gaan!

notes notes notes notes

Lilium moest zeggen dat ze zich alles behalve comfortabel voelde bij dit gesprek. De zuster was heel erg indringend met haar vragen en maakte aannames bij de vleet. Dat was niet alleen vervelend, dat was ook vreselijk irritant. Ze krabde zich wat over haar achterhoofd en keek weg, waardoor haar nek weer zeer deed. Ze was hier voor haar nek, niet voor een kruisverhoor. "Wat is je naam?" Vroeg de zuster, toen ze het computer systeem opgestart had. Lilium keek weg, maar gaf uiteindelijk toch antwoord. "Lilium Florbelle.." Mompelde het blonde meisje. Zwijgend luisterde ze naar het getik van vingers op een toetsenbord en wachtte ze af tot de vrouw haar medisch dossier tevoorschijn getoverd had. Juist hetgeen waar ze niet op zat te wachten. "Dat is een lang dossier Lilium," zei de zuster, nog altijd doodserieus, "Pfeiffer, ontstekingen, meerdere malen zware griep, botbreuken en een maand geleden zelfs nog brandwonden. En nu dus dit. Er zijn meer vissen in de zee, meid. Het lijkt me misschien het beste dat we de politie bellen." Sprak de vrouw vermanend. Lilium schrok op. "Ik heb u toch gezegd dat het een Pokémon was..!"

notes notes notes notes

Zwijgend knarste Lilium haar tanden over elkaar. Dit gesprek werd alleen maar pijnlijker en pijnlijker. Als die mensen nou eens haar uit lieten praten en haar het werkelijke verhaal lieten vertellen, dan zou het probleem al een stuk minder groot zijn. Maar nee, het scheen niet dat ze de kans ervoor kreeg. Ze sloeg haar armen nukkig over elkaar. "Ik kom hier eigenlijk alleen maar om erachter te komen of ik hier iets aan moet doen of dat het vanzelf wegtrekt." Haar toon raakte wat geïrriteerder. Dit ging helemaal nergens over. "Ja, blauwe plekken trekken vanzelf weg, daar hoef je verder niks aan te doen." De zuster was druk aan het typen op de computer. Dit werd allemaal opgeslagen. Arceus, ze ging nooit meer naar de dokter, echt waar. "Aangezien je minderjarig bent, zullen je ouders hierover een melding krijgen." Sprak de zuster rustig. Lilium werd even bleek. Oh Mew. "En wat zullen mijn ouders te weten krijgen dan?" Haar stem klonk nu toch wat onzekerder. "Dat je langs gekomen bent met blauwe plekken rond de nek, lijkt op mishandeling." Sprak de zuster rustig. "Het was geen mishandeling- Ach laat ook maar zitten." Gromde Lilium binnensmonds. Als Aiden en haar ouders elkaar dus ooit tegen kwamen, ging dat een heel erg gezellige babbel worden bleek maar weer. Of als ze überhaupt ooit in het gezelschap van een jongen bij haar ouders aanklopte, for that matter.

notes notes notes notes

Lilium maakte een mentale notitie dat ze Aiden ging slaan. Het was zijn schuld dat ze hier nu zat en dat mocht hij weten. Ze sloeg haar armen over elkaar. "Ben ik nu klaar? Mag ik weg?" vroeg het meisje, nu redelijk geïrriteerd van toon rakend. Ze vond dit hele gesprek maar niks. Maar de zuster leek ook geïrriteerd te raken door haar irritatie. Hoorden zusters niet engelachtig en vriendelijk te zijn? "Hoor eens jongedame, als je niet meewerkt, kunnen we je ook niet helpen." Sprak de vrouw, haar handen op de tafel leggend. Lilium vernauwde haar ogen lichtjes, haar stem iets verheffend. Auw dat deed zeer aan haar keel. "Jullie helpen me van de regen in de drup. Zien deze plekken eruit als Scizor klauwen of als handen? Nou?" Bracht het meisje uit. De zuster keek haar rustig aan. "Het gebeurt wel vaker dat een trainer zijn Pokémon gebruikt om mishandelingen uit te voeren." Lilium zachte terug in haar stoel. You just can't win, can you? "Maar aangezien je vastbesloten lijkt om bij je verhaal te blijven, kunnen we je niet verder helpen." Verzuchtte de zuster, "dus je mag gaan. Graag een afspraak bij de receptie maken voor nacontrole." Lilium aarzelde geen moment, stond op, groette de zuster nog kort en duwde de deur weer open. Ze had niet eens de tijd genomen om de vrouw te bedanken voor haar tijd. Vreselijke ervaring dit.

notes notes notes notes

Een geschrokken geluid ontsnapte uit haar mond en ze werd uit haar wazige gedachten getrokken toen Aiden haar hand beetgreep en haar naar buiten sleurde. Geschrokken geluiden kwamen uit de wachtkamer en Lilium besefte zich hoe dit er opnieuw uit moest zien. Maar voor nu maakte het haar even niets uit. Ze wilde hier zo spoedig mogelijk weg. De klapdeuren doorlopen en de praktijk verlaten was altijd al fijn geweest, maar deze keer was ze er nog blijer mee. Ze had zich nog nooit zo opgelaten gevoeld. Ze wreef eventjes langs haar nek terwijl ze eraan terug dacht.
Ze trok haar hand los toen ze eenmaal op een veilige afstand van de praktijk waren en keek met een geërgerde blik naar Aiden. "Jij wilde er perse heen." Merkte de blondine op, "Ik zei toch dat je daar absoluut niet wil zijn." Dokters, bah, ieuw. Nee, nooit meer. De opmerking van Aiden klonk dan ook als muziek in haar oren. "Prima, dat is een afspraak en ik zal je eraan houden." Sprak het meisje vlug. Dat klonk op zich veel beter. Arceus, ze liet zich nog liever behandelen in een Pokémon center dan bij een dokter. Ze wilde haar sjaal weer omdoen, maar verstarde daarna meteen. "Ik heb m'n sjaal daar binnen laten liggen." Besefte ze zich. Eventjes keek ze onzeker om, naar de praktijk in de verte. Zou ze nog terug gaan om hem te halen?

notes notes notes notes

Lilium moest zeggen dat ze nog steeds een beetje buiten adem was van de dollemansvlucht naar buiten. Ze moest echter ook toegeven dat ze het Aiden niet kwalijk nam dat hij daar zo snel mogelijk weg wilde. Het was daar binnen vreselijk. Ze wist dat dokters erg waren, maar deze dokters hadden toch wel weer eventjes een voorbeeld functie neergezet voor andere vreselijke dokters. Ze lachte eventjes cynisch toen Aiden opmerkte dat hij haar wel ging gooien. "Dan kun je inderdaad van al je problemen af zijn," merkte Lilium op op een veel te kalme toon voor haar volgende woorden, "Dan breek ik mijn nek en dan ben ik dood, heb je nooit meer last van me en mijn ongeluk." Lilium speelde eventjes met haar blonde lokken terwijl ze haar ogen licht chagrijnig vernauwde. "Ze hebben overigens mijn ouders bericht over een mogelijke mishandeling door een roodharige, oudere jongen, dus ik denk dat je je maar beter niet meer in de buurt van Ambrette kan begeven." Sprak het meisje rustig. Mooi, geen festivals meer in Ambrette Town dus waar ze heen gepaaid kon worden.
Ze negeerde zijn opmerkingen over naar binnen gooien en haalde haar schouders licht op. "Ik ga absoluut niet terug," reageerde ze, licht vermoeid, "Ik ga wel richting Pokémon center en koop onderweg wel iets nieuws." Ze was moe en er eigenlijk best wel klaar mee. Ze stak haar hand nog eventjes op naar de jongen. "Ik ga denk ik maar, dagdag." Tegen de meeste mensen zou ze wel iets gezegd hebben van 'zie je' of 'tot de volgende keer', maar ze wilde liever nog een dag langer leven.. Nadat ze gezien had waar Garrett toe in staat was.

notes notes notes notes