Old whippersnapper. || '& Lilium!

Taking this to the grave

Met een diepe zucht sloeg Aiden zijn armen over elkaar, terwijl zijn blik strak gericht stond op de Pikachu die zich voor zijn neus bevond. Het ding had haar tanden ontbloot en keek hem aan alsof hij haar bedreigde, terwijl zij degene was die nu al enkele dagen achter hem aan liep. Hij had al geprobeerd haar achter te laten bij het Pokémon Center, maar het wezen leek gewoon achter hem aan te lopen. Maar, hij was niet van plan zich veel langer op te laten houden door de Pikachu. Als het niet weg wilde, zou hij het wel opsluiten in zijn laatste Pokéball en dan was hij er ook vanaf. Want, nu was het tijd om rustig te gaan vechten tegen de vierde gymleader en, echt waar, daar kon hij de Pikachu absoluut niet bij gebruiken. Vandaar dat hij voor haar neer knielde, haar met een strakke blik aankijkend.
“Luister. Als je zo graag mee wilt, dan moet dat hiermee,” zei hij, de Pokéball vergrotend en richting de Pikachu houdend. “Als je dit niet accepteert, dan wil ik je niet meer zien. Ik kan je niet achter me aan hebben lopen als één of ander aanhangsel,” zei hij streng tegen de Pikachu. Behalve het zachte, grommende geluid kreeg hij geen reactie, maar toen hij de Pokéball dichter naar haar toe bracht, schoot er elektriciteit richting zijn hand en trok hij deze net op tijd terug.
Nou, dan was het wel mooi geweest. “Dan wil ik je niet meer zien. De eerstvolgende keer zal ik wel aanvallen,” merkte hij toen op, waarna hij zich omdraaide. Arceus, als ze nu mee zou gaan, zou hij Arya, Garrett, Tyrion EN Ronan allemaal gebruiken, tot ze uitgeschakeld was. Want, hij was dit ding spuug- en spuugzat. Hij weigerde een Pokémon onder zijn hoede te nemen die hem continu beet, anderen behandelde alsof het schimmels waren en nog minder logisch was dan een ongestelde vrouw.

En het leek erop dat ze hem niet langer volgde. Zonder enige twijfel liep hij dan ook de vierde gym in Coumarine City binnen, om met een kleine grijns een oude meneer aan te kijken. ‘Zo, dus jij komt om de gym uit te dagen, spruit?’ klonk er en onmiddellijk raakte Aiden’s blik nog geïrriteerder, voor zover dit mogelijk was. “Ja,” zei hij echter enkel, geen zin hebbend in een oude man als deze. “Waar kan ik de gymleider vinden?” vroeg hij toen. ‘Ik ben de gymleider,’ klonk er echter. Toen de man zijn woorden sprak, viel Aiden’s mond letterlijk open van verbazing. “Oh, daar gaan we weer…” zuchtte hij. Nee, zijn indruk van de gymleiders werd absoluut niet beter. Allereerst had je een insectenfotograaf, toen kwam de man met de steentjes, het meisje met de rolschaatsen en nu had je dus een vent die waarschijnlijk dement was en niet wist wat hij deed. Arceus, wat was er mis met de Kalos regio?!
‘Dus! Je bent ver genoeg gekomen om mij uit te dagen! Ik ben de gymleider! Ramos is de naam! Dus, wat denk je, spruit?’ klonk er en Aiden keek de man aan. “De eerstvolgende keer dat ik spruit…” begon hij zijn dreigement, maar de oude man ratelde verder als een tienermeisje. ‘De kracht van de bloemen is mijn kracht als ‘n gymleider! Ben je klaar om daar tegen op te strijden?’ klonk er en Aiden rolde overdreven met zijn ogen. Arceus, wat was deze vent irritant…
“Ja, ik ben er klaar voor,” zei hij, de nodige irritatie duidelijk hoorbaar in zijn stem. Hij wist zo onderhand dat gymleiders irritant waren en er leek niets aan te veranderen te zijn. Het enige wat hij kon doen was er snel doorheen racen en hopen dat het minder werd. Irritanter dan de gast met de steentjes in zijn haar was immers nog niemand geweest, al kwam deze vent toch wel enorm dicht in de buurt. De eerstvolgende keer dat hij het woord spruit hoorde, zou hij Tyrion namelijk perongeluk een Flamethrower zijn richting op laten gooien. En dat zou volledig zijn verdiende loon zijn. Irritante vent.

Eenmaal aangekomen op het veld, keek Aiden met een fronsje naar de gymleider. Al snel begon de jongen aan de kantlijn te praten, hen vertellende dat alleen de uitdager van Pokémon mocht wisselen tijdens het gevecht en dat het gevecht over was als één van de twee geen Pokémon meer had om te vechten. Zo onderhand wist ‘ie ‘t wel, zeg…
‘Jumpluff, laat die spruit zien waar je van gemaakt bent!’ werd er geroepen en een Jumpluff verscheen op het veld. Dit was het moment waarop Aiden een lach moest onderdrukken. AL had hij willen beginnen met Garrett, besloot hij dat Ronan dit nog wel eens zou kunnen redden. Vandaar dat hij de Pokéball van Garrett terug aan zijn riem klikte en die van Ronan tevoorschijn haalde. Arceus, dadelijk ging hij op de Jumpluff zitten en was deze dood.
“Ronan, vermaak me,” merkte hij op, terwijl hij de ball voor zich hield. De grote Blastoise kwam eruit en maakte zich groot, om de Jumpluff fel aan te kijken. Deze trok wat witjes weg bij het zien van haar tegenstander, al leek de gymleider niet onder de indruk.
‘Jumpluff, tackle!’ riep Ramos uit en de Jumpluff schoot op de Blastoise af, om vol tegen zijn schild te rammen. Wat er gebeurde was… niets. Ongeamuseerd keek de grote schildpad naar beneden, wachtend op een commando van zijn trainer. Al miste hij de snelheid, had hij na de evolutie een enorme boost in kracht gekregen en zou hij de Jumpluff binnen de kortste keren met de grond gelijk kunnen maken.
“Skull Bash,” commandeerde Aiden zijn Pokémon. Nog voor de Jumpluff de kans kreeg om te ontwijken, werd deze door de kop van de Blastoise de lucht in geramd. “Nu, Hydro Pump,” commandeerde Aiden zijn Blastoise. De Jumpluff leek zich net te herpakken in de lucht, maar had niet de kans om de volgende, naderende aanval te ontwijken. Ze werd opnieuw door de lucht geslingerd door de krachtige wateraanval en al was een wateraanval niet heel sterk tegen een Jumpluff, kon Aiden heel goed zien dat de schade al groter werd. Iets in hem zei hem dan ook dat Ronan gewoon veel sterker was, dus zolang ze dit slim speelden zou de kans op winst aardig groot kunnen zijn. Ronan kon dit.
‘Jumpluff, kan je nog verder vechten?’ klonk er en de Jumpluff maakte een enthousiast geluid. Aiden hief één wenkbrauw op. ‘Oké, Sleep Powder!’ sprak de man daarom en de Jumpluff vloog op Ronan af, klaar om een sleep powder over de Blastoise te strooien. Al vond Aiden het helemaal prima dat de man ook aan wilde vallen, was hij het absoluut niet eens met een slapende schildpad. “Protect, Ronan,” zei hij daarom. De Blastoise creëerde een schild, wat het poeder tegen hield. Dit betekende wel opnieuw dat de Jumpluff zich binnen een enorm kleine afstand van de Blastoise bevond, waardoor Aiden glimlachte.
“Ronan, Blizzard,” commandeerde Aiden zijn Pokémon. De Blastoise knikte en het kanon op zijn schild richtte zich op de Jumpluff, waarna een ijzige wind eruit schoot, om opnieuw de Jumpluff door de lucht te slingeren. Deze aanval was niet alleen super effectief op het grastype, maar ook op het flying-type, waardoor hij enorm veel schade aan zou richten. Meer dan de Jumpluff zou kunnen doen met een gras-aanval.
“Laten we het maar afmaken. Flash Cannon,” sprak Aiden rustig. De Blastoise knikte en opnieuw werd zijn kanon op de Jumpluff gericht, terwijl deze overeind probeerde te komen van de grond. Aiden kon de gymleider horen roepen, maar het was tevergeefs. De Pokémon werd hard geraakt door de straal afkomstig van het kanon en stuiterde enkele malen over de grond, waarna het bleef liggen.
‘Jumpluff is niet in staat om verder te vechten!’ klonk er. Aiden grijnsde zijn tanden bloot. Eén tegen nul.
‘Keer terug!’ klonk er en de Jumpluff werd terug geroepen in haar Pokéball. ‘Dit is nog niet over! Gogoat, eruit!’ riep de gymleider en een nieuwe Pokémon liet zich zien. Dit keer was het een Gogoat, wat wel een puur gras-type was. Hierom besloot Aiden dat het genoeg was geweest voor Ronan. “Ronan, keer terug,” sprak hij dan ook.

“Garrett, kom maar!” sprak hij, waarna hij een nieuwe Pokéball de lucht in gooide. Uit de ball kwam de grote, rode Scizor, wie zijn scharen kruiste toen hij zag een tegenstander te hebben. Garrett was in het voordeel tegen graspokémon, dus als deze even sterk, of zwak, zou zijn als de vorige, zou dit zo gedaan moeten zijn. Het kon bijna niet anders. Aiden had lang gewacht voor hij naar deze gym ging.
‘Gogoat, Razor Leaf!’ klonk er en bladeren schoten richting de Scizor. “Razor Wind,” antwoordde Aiden kalm. De Scizor gebruikte zijn scharen om een wind te creëeren en de bladeren schoten terug naar de Gogoat, waardoor deze zijn kop even schudde.
“Nu, x-scissor,” sprak Aiden rustig. De Scizor schoot op zijn tegenstander af en raakte deze met de super effectieve aanval, gezien zijn enorme snelheid. Aiden kon de gymleider een ongeamuseerd geluid horen maken, wat ervoor zorgde dat een grijns zich op zijn gelaat toverde. Oh, ja, hij zou zich absoluut amuseren met deze situatie. En dan was Garrett nog niet eens in zijn Mega Vorm, dat zou nog wel komen…
‘Take Down!’ klonk er en de Gogoat schoot naar voren en raakte de Scizor zowaar met zijn Take Down, waardoor Aiden zijn blik licht vernauwde.
Oké, nu was het wel weer genoeg geweest. “Genoeg gespeeld,” zei hij daarom rustig, voor hij zijn mouw opstroopte en de Key Stone met zijn vingers aanraakte. “Garrett, Mega Evolve!” riep hij uit. De Scizor werd omhuld door licht en veranderde van vorm. Hij werd groter, zijn scharen werden groter en veel angstaanjagender en een pantser omhulde een groter gedeelte van zijn lichaam. Zijn ogen kleurden blauw en een valse blik stond erin, terwijl hij de Gogoat aankeek. Speeltijd was over.
Aiden keek op naar zijn tegenstander en grijnsde geamuseerd toen deze verbaasd leek te zijn over de evolutie. “Wat vind je ervan, druifje?” Hij kon zien dat de gymleider niet geamuseerd was door zijn opmerking en glimlachte droogjes.
“Garrett, Fury Cutter!” riep hij uit. Met een enorme snelheid schoot de Scizor op de Gogoat af en ramde deze meerdere keren met zijn scharen, voor de Gogoat door zijn poten zakte. “Nu, x-scissor!” riep Aiden uit. De Scizor kruiste zijn scharen en ramde de Gogoat nog een flinke keer, waardoor deze naar achteren schoof en over de grond knalde, voor hij even bleef liggen.
Net toen de scheidsrechter wilde zeggen dat het gevecht voorbij was, wist de Gogoat zich overeind te werken. Vanaf dat moment werd echter duidelijk dat er iets met Garrett aan de hand was, aangezien deze zonder enig commando op de Gogoat af schoot en een Iron Head uitvoerde, voor hij de Pokémon met een Brick Break tegen de grond aan ramde. Van de Gogoat was, vanzelfsprekend, niet veel meer over.

‘Gogoat is uitgeschakeld! Garrett wint!’ klonk er, maar Aiden fronste enkel. Hij zag hoe ook de blik van zijn tegenstander veranderde en met een snelle beweging liet de man zijn Gogoat terugkeren. ‘Roep je Scizor terug!’ riep de man uit. Aiden fronste, maar besloot zijn Pokéball van zijn riem te klikken. “Garrett, klaar nu!” riep hij, maar de straal miste aangezien de Scizor zich een spurt langs schoot, richting de deur. Verbaasd keek Aiden hem na, voor hij zijn blik geschrokken op de gymleider richtte.
‘Als je nu gaat, is dit gevecht over,’ klonk er. Aiden snoof zacht. “Alsof ik je geen andere keer kan verslaan,” gromde hij, voor hij zich omdraaide. Mooi niet dat hij Garrett zo rond zou laten lopen buiten. Wie weet wat er zou gebeuren. Dadelijk bezeerde hij zichzelf. Of een ander… Dit leek veel te veel op wat de Lucario destijds was overkomen en Aiden wist niet of degene die Garrett hierna zou benaderen hem wel af zou kunnen weren.

Taking this to the grave

Bij het zien van de weg spurtende Scizor, was Aiden’s moed voor een moment in zijn schoenen gezakt. Hij was hier niet op voorbereid geweest. Al was er natuurlijk die kans geweest, had hij niet gedacht dat dit hem zou overkomen. Met Tyrion ging het goed, met Arya ging het goed, hij had automatisch aangenomen dat… Het met Garrett hetzelfde zou gaan, dat de Pokémon zich zou gedragen en dat hun band goed genoeg zou zijn om de Mega Evolutie aan te kunnen. Was dit… Dan niet zo? Had hij de Pokémon verwaarloosd met alle nieuwe aanwinsten de afgelopen maanden? Aiden balde zijn vuist en gromde zacht. Nee, dit kon niet zo zijn!

Toen hij zag dat de Scizor iemand tegen de muur pinde, voelde hij zich even bleek wegtrekken. Oh, Arceus… “Garrett!” riep hij, maar het leek er niet op dat hij een reactie zou krijgen. Niet eens doorhebbend dat degene die hij tegen de muur had gepind Lilium was, greep hij naar een Pokéball aan zijn riem. Echter schoot er een witte straal voorbij hem en nog voor hij het door had, had de Pikachu de Scizor geraakt met een Quick Attack. Oh, boy… De Scizor liet het blonde meisje vallen en draaide zich om naar de Pikachu, om deze weg te blazen met een Razor Wind, waardoor ze voor Aiden’s voeten om de grond terecht kwam. Vlak voor ze echter weer richting de Scizor wilde springen, pakte Aiden haar beet en klemde hij haar tegen zich aan. “Het helpt niet,” sprak hij zacht, voor hij een andere Pokéball van zijn riem klikte.
Snel stond de Charizard voor zijn neus. “Fire Fang,” commandeerde Aiden de Charizard, wie snel op de Scizor afschoot en deze schepte met zijn tanden, om hem verderop op de grond te gooien. Nu de kans weg was dat hij het meisje zou raken met vuur, kon hij een fatsoenlijke aanval uitvoeren.
“Maak het af. Flare Blitz,” zei Aiden toen. Het was vreemd om je Pokémon te commanderen om een ander van je eigen Pokémon aan te vallen, maar hij had dit met Luca gezien en een Pokémon die in zijn Mega flipte, leek niets anders voor ogen te hebben dan winnen.
De Scizor lag al gauw uitgeschakeld op de grond en Aiden kreeg de kans hem terug te keren in zijn Pokéball, waarna hij op het meisje afliep, de Pikachu zonder na te denken nog in zijn armen houdend.
“Gaat het?” vroeg hij, vlak voor hij haar herkende. “Oh.”

Taking this to the grave

De kans om goed na te denken over wat er zojuist was gebeurd had Aiden niet, aangezien het meisje vast en zeker flink geschrokken zou zijn. Vandaar dat hij Garrett’s bal verkleinde en op het blondje af liep, om voor haar neer te hurken, met de kleine Pikachu in zijn ene arm, keek hij haar met een fronsje aan toen hij voor haar zat.
“Lilium?” vroeg hij, al was het tegenwoordig niet meer iets om je over te verbazen. Zodra er iets echt mis leek te gaan, was zij in de buurt. En helaas voor haar was ze vaak het slachtoffer, iets waarvoor hij in de loop der tijd nog enig medelijden begon te krijgen.
Bij het zien van haar nek fronste hij, voor hij de wijsvinger aan zijn vrije arm onder haar kin legde, om deze omhoog te duwen en er met een frons naar te kijken. “Oh, Arceus,” zuchtte hij, voor hij zijn hand terug trok. Hij kon wel excuses gaan maken voor wat er zojuist was gebeurd, maar hij het geen idee en dat was nog het engste. Hij had Garrett nooit zo meegemaakt, de Pokémon luisterde altijd perfect.

Taking this to the grave

Haar nek had een kleur gekregen die het niet hoorde te hebben en in tegenstelling tot normaal voelde Aiden zich zowaar schuldig over wat er zojuist gebeurd was. Het was bijna angstaanjagend om te weten hoe zijn eigen Pokémon, degene die hij al een ruime vier jaar had, zo door kon draaien. Hij had compleet machteloos gestaan en als Tyrion er niet was geweest, had dit heel anders af kunnen lopen. Maar, zo kon het niet aflopen, toch? Hij kon Garrett niet zo laten, hij kon niet stoppen met proberen. Als een Mega vorm de ware vorm van een Pokémon was, was dit dan de echte Garrett?
Toen Lilium vroeg hoe erg het was, fronste hij kort. “Het is… Wel een beetje blauw,” mompelde hij ietwat ongemakkelijk. Oh, Arceus, wat een geluksvogels waren ze toch ook. Misschien moesten ze elkaar maar eens uit de weg gaan…
Opnieuw kwam een frons op zijn gelaat te staan, terwijl hij haar aankeek. “Misschien is het een idee om langs de dokter te gaan?” stelde hij voor. Hij wilde niet dat ze zometeen weer tegen de vlakte ging, of zo, en al helemaal niet als het zijn schuld was. Arceus, kon Garrett niet gewoon een grote, sterke vent tegen de muur pinnen die hem een slag voor zijn kop gaf? Lilium was zo… breekbaar.

Taking this to the grave

Toen het blondje zei de eerst komende tijd een sjaal te dragen, fronste Aiden. Oh, Arceus. Nu was het net alsof hij haar zwaar mishandeld had, of zo. Een zucht kwam uit zijn mond, terwijl hij even naar de Pikachu keek, simpelweg om zijn blik van Lilium af te gooien. Aan de ene kant kwam zijn runaway ability weer naar boven en wilde hij weglopen, maar aan de andere kant voelde hij zich, ergens hééééél diep van binnen, toch wel oprecht schuldig. In het water vallen of schrikken was toch iets heel anders dan zowaar een blauwe nek hebben…
Toen het meisje doorging en zei dat ze zich wel zou redden, waarna ze zei dat blauwe plekken vanzelf weggingen, zuchtte Aiden nogmaals. “Het… Spijt me,” zuchtte hij, waarna hij fronste. Hij had geen uitleg, geen woorden om te beschrijven wat er nou eigenlijk was gebeurd. Want, het was zijn fout, was het niet? Hij kon niet eens zijn eigen Scizor aan. Al had alles de laatste tijd zo simpel geleken, zat hij nu met een stalkende Pikachu en een Scizor die wilde moorden.
Toen de Ninetales hem aankeek, merkte hij hoe de Pikachu begon te grommen. “Klaar,” sprak hij streng tegen het gele ding. Loslaten deed hij het niet, aangezien hij het idee had dat het monster dan meteen de Ninetales aan zou vallen.
“Dat was dus… Garrett’s mega vorm,” besloot Aiden te zeggen, in een poging een excuus te geven, of iets in die richting. Het was nog steeds allemaal wat vaagjes. Allereerst voelde hij zich vrijwel nooit schuldig, dus dit was iets nieuws voor hem. En ten tweede, was dit iets wat hij nooit had veracht. Hij had altijd gedacht dat de band met Garrett sterk genoeg was, maar schijnbaar was dit niet zo.

Taking this to the grave

Het leek er niet op dat hij een fatsoenlijke reactie zou krijgen als antwoord op zijn excuus, iets wat hij op zich wel begrijpen kon. Ergens stelde het wel gerust dat hij haar al enkele keren in veel ergere staat had gezien, want hij moest toegeven dat hij compleet verward was. De vraag of hij zichzelf en Garrett overschat had herhaalde zich keer op keer in zijn hoofd, maar hij vond het ook erg dat hij Lilium iets ergs had aangedaan. Al zou hij normaal een opmerking maken over dat blauw bij de ogen paste, moest hij toegeven dat hij Lilium zo onderhand goed genoeg kende om haar zowaar niet dood te willen. Vandaar ook dat hij haar het liefste meteen naar de dokter had gezeuld, al zou ze daar nu onderuit komen. De eerstvolgende keer dat haar iets overkwam, zou hij haar nog in een Pokéball stoppen om haar in de praktijk te krijgen. Ja, hij zou haar echt niet wéér neer laten gaan. Al was het destijds niet helemaal zijn schuld geweest, dit keer viel daar gewoon niets aan te ontkennen. Nogmaals zuchtte hij. Wat een situatie…
Toen Lilium iets zei tegen de Pikachu, keek Aiden het fronsend aan. Als hij zijn mouw op zou stropen, zou ze tientallen gaten in zijn armen vinden van het gele monster, maar hij besloot dit maar voor zich te houden. “Ze is achter me aan gelopen en ik heb geprobeerd haar te dumpen, maar het lukt niet,” merkte hij op. Deels om de situatie te verlichten, maar het was nog waar ook. De Pikachu was een soort Bob waar je niet vanaf leek te kunnen komen.
“Ik heb hem al vier jaar. Vier,” zuchtte Aiden, meer tegen zichzelf dan tegen Lilium. Hierna wist hij een grijnsje op zijn gezicht te toveren. “Hoe gaat het nu met Leo?” Immers had zij Leo destijds niet helemaal onder controle gehad, al was dat beter afgelopen dan nu.

Taking this to the grave

‘Wat?’ had Lilium gevraagd toen Aiden had gefronst, waardoor hij één wenkbrauw ophief. “Niets hoor,” sprak hij droogjes. Was het maar zo’n feest dat de Pikachu haar eigen weg zou vervolgen. Aiden moest namelijk zeggen helemaal niet gek te zijn op het ding en blij te wezen als het eenmaal terug in het wild was beland. Misschien werd het dus eens tijd om de voormalige eigenaar te bedreigen en ervoor te zorgen dat ze zich veilig voelde? Dan was hij er in ieder geval vanaf. Ze leek namelijk niet weg te gaan voor hij de situatie had opgelost.
Toen hem werd gevraagd of hij haar niet gevangen had, schudde hij zijn hoofd. “Ik wil d’r helemaal niet hebben,” zei hij. Nee, wat moest hij nou met een bijtende muis? Alsjeblieft niet. Hij had maar zes plekken in zijn team. Deze Pikachu was niet één van die plekken waard.
Toen hem werd gevraagd wat er gebeurd was, hief Aiden één wenkbrauw op. “Hij begon ineens zelf te vechten tegen de spruit en schoot de gym uit,” merkte Aiden op. “En het ging zo goed,” zuchtte hij toen. Ja, ze hadden er al twee neer en hij had zelf nog al zijn Pokémon over. Als hij Garrett niet had laten Mega Evolueren was het misschien wel gelukt…
“Ja, het zijn soms net honden,” merkte Aiden met een kleine glimlach op, na de opmerking dat Leo bedelde. “Doet het zeer?” fronste hij toch, bijna direct erachteraan. Hij voelde zich toch wel een beetje erg schuldig. Hè, verdorie. Hij kon geen kleine, weerloze meisjes gaan bezeren. Dat ging wel ver. In het water gooien kon, maar dit was een heel ander verhaal.

Taking this to the grave

Lilium vroeg hem waarom hij de Pikachu niet wilde hebben en Aiden zuchtte even. Toen Lilium opmerkte dat de Pikachu op hem gesteld moest zijn, fronste hij voor een moment. Aiden besloot het gewicht van de Pikachu naar zijn linkerarm te verplaatsen, waardoor deze een ongemakkelijk geluidje maakte. Hierna stroopte hij zijn rechtermouw op, welke minstens vier afdrukken liet zien waar heel netjes de tandafdrukken van de Pikachu stonden. “Zo gek is ze niet op me,” merkte hij op. “Ze wil ook niet mee. ‘k dacht ‘r te dumpen in de box, maar ze weigert,” vervolgde hij droogjes.
“Zo noemde hij me. Spruit,” legde Aiden droogjes uit, nadat Lilium niet begrepen had waar hij het in Arceus’ naam over had. Toen het over de gym ging, knikte hij droogjes. “Het ging enorm goed, de eerste twee waren al neer en Ronan en Garrett waren nog niet eens moe, Tyrion zelfs nog ongebruikt,” merkte hij op. “En toen ging Garrett er vandoor en… Ik denk dat jij ook blij bent dat ik er meteen achteraan kwam,” kwam erachteraan. Ja, anders had zij waarschijnlijk een probleem gehad, terwijl hij rustig een gymgevecht afmaakte.
Toen Lilium zei dat het wel ging, fronste Aiden. “Je weet het zeker?” vroeg hij. Het moest wel zeer doen, het kon niet anders. Hij wilde nog wat zeggen, maar zuchtte enkel. Hij was niet goed met bezorgd wezen en zij maakte het hem niet veel makkelijker met haar Tauros-heid. Als het nou gewoon een makkelijk wezen was, had ze hem toegestaan haar naar de dokter te brengen en dan zou die denken dat hij haar mishandelde.