Attention Please [Open]

“Pardon mevrouw, heeft u misschien een moment om–” Amal hield een foldertje naar haar uit, maar ze stak haar hand op en liet een ferme nee horen. Met een klein pruillipje liet hij zijn hand weer zakken, vechtend tegen de neiging om voor de zoveelste keer te zuchten. Dat mensen het druk hadden begreep hij, maar in de afgelopen drie uur had hij maar twee mensen kunnen aanspreken. Wat een ondankbaar werk. Als hij zijn rangeruniform had gedragen, in plaats van een simpel T-shirt dat ‘Save the Planet’ zei, dan had hij misschien meer interesse gehad.

Hoeveel zou hij hebben gekregen als Juana Bang?

Het kleine grijnsje dat zich bij die gedachte rond zijn lippen vormde, veegde hij maar snel van zijn gezicht. Het laatste dat hij nu kon gebruiken was de stempel ‘enge stalker’. In zijn ooghoek zag hij een man in zijn richting lopen om een groepje scholieren te ontwijken, maar voor hij de kans kreeg om hem aan te spreken liep die hem al bruusk voorbij. Arceusdank was dit niet zijn echte baan. Zo kwam hij nooit aan geld voor eten.

Na zijn zoveelste afwijzing zakte de moed toch in zijn schoenen. Zelfs zijn goede looks leken hem niet echt te helpen hier. Vanaf vanochtend acht uur had hij waarschijnlijk maar zes mensen oprecht kunnen spreken, waarvan maar twee daadwerkelijk interesse hadden in wat hij te vertellen had. Hij had van een van de twee nog gehoopt om hun nummer te krijgen, maar ook dat bleef uit. Amal kon niet wachten tot deze gruwelijke dag voorbij was en hij ander ondankbaar werk mocht opknappen. Arceusdank was het alleen maar voor vandaag.

Zijn oog viel op die van een jonge witharige, wie zich erg dicht in zijn buurt begaf. Hallo daar. Met herwonnen energie, en een glimlach die – in tegenstelling tot de laatste vier pogingen – iets meer oprecht was, stapte hij op haar af. “Hallo, mijn naam is Amal en ik vroeg me af of u bekend bent met de Combee Foundation?”

Verbeeldde hij het zich of trok ze haar neus nu voor hem op? Amal knipperde met zijn ogen, waarop zijn wenkbrauwen bedenkelijk samentrokken. “Wacht, dus je bent al donateur?” vroeg hij, zijn verwarring zo sterk dat hij vergat beleefd te blijven. Misschien probeerde ze het hem gewoon wijs te maken? Zijn bruine ogen namen haar gehele lichaamshouding in zich op, voordat hij de conclusie kon trekken dat ze eigenlijk helemaal niet zo vriendelijk oogde. En misschien ook niet helemaal hetero.

Zijn gezicht vertrok bij het zien van haar reactie, waarbij een van zijn wenkbrauwen flink omhoog schoot. Als het van zijn gezicht zou kunnen vertrekken, dan had het dat waarschijnlijk gedaan. In eerste oogopslag had de dame nog aardig geleken, maar het bleek dat hij mensen alleen maar verkeerd kon inschatten. Een opmerking over haar gedrag bleef op zijn lippen branden, deels omdat hij haar niet zomaar ermee weg wilde laten lopen, deels omdat hij geen heibel met zijn overste wilde hebben. Als hij als vertegenwoordiger hier op straat stond, kon hij niet doen wat hij wilde.

Waar hij had verwacht dat ze weer door zou lopen – en hij zich inmiddels erbij neer wilde leggen dat het zou gebeuren – gebeurde het tegenovergestelde. Ze bleef staan. Dat niet alleen, ze begon weer tegen hem te praten. Amal’s andere wenkbrauw volgde de eerste, verward over het tafereel dat voor hem ontvouwde, maar zodra haar woorden eindelijk bezonken snapte hij wat ze aan het doen was. “Nee, zeker niet,” reageerde hij, in de hoop dat ze haar praatje verder zou doen. Zelfs als hij deze zin zou gebruiken bij de volgende, betwijfelde hij of hij mensen hun aandacht erbij kon houden.

Ze sprak met zoveel zekerheid dat Amal haast geloofde dat de rollen waren omgedraaid. Hij twijfelde heel kort over de bedoeling van de Foundation, maar besefte zich al snel dat dit gewoon een willekeurig verkooppraatje was – en dat hij de echte informatie in handen had. Vol bewondering merkte hij op dat ze geen ruimte voor hem open liet. Iets wat hem wel een klein beetje frustreerde, maar het deed zijn werk: hij bleef naar haar verhaal luisteren. Als vanzelf gaf hij het apparaat in zijn handen aan haar over, waarna ze vingervlug liet zien wat de bedoeling was. Amal stond met zijn mond vol tanden. Deze dame was misschien niet geheel aardig, maar ze had pit – en ze was hem nu wel mooi bij aan het staan.

“Wow,” was het eerste wat hij uitbracht. Zijn handen kwamen zacht en snel een paar keer samen. “Doe je dit werk ook? Je doet het beter dan ik.” Een beetje ongemakkelijk pakte hij de rand van zijn tablet vast om hem weer over te kunnen nemen. Het besef dat ze ermee weg had kunnen rennen nestelde z’n wortels binnen in hem en liet hem zachtjes op zijn lip bijten. “Dit is ook eigenlijk niet mijn werk.” Waarom hij dat zei wist hij niet. Hij wilde niet dat ze laag over hem dacht.

Waar hij in het begin het liefst had gehad dat ze met een boog om hen heen was gelopen, vond Amal inmiddels dat ze wel heel erg meeviel. Hij nam het haar ook niet kwalijk; je kwam nou eenmaal niet naar het centrum om over het slechte milieu te horen. De stad was voor leuke herinneringen. Iemand die je een verkooppraatje aan je neus probeerde te hangen, hoorde daar helemaal niet tussen. “Oh!” bracht hij op een eureka-toon uit. “Dus je zit wel in de business? Dat is cool.” Hij was wel benieuwd naar wat ze dan precies deed, compleet vergetend dat hij op het moment over iets anders moest praten of door naar de volgende moest.

De jongedame dacht daar zelf ook even niet aan. Haar vraag was niet geheel misplaatst, maar Amal wist inmiddels wel beter. Hij schudde zijn hoofd. “Graduate Ranger,” voegde hij eraan toe. Dit was in principe niets meer dan vrijwilligerswerk – maar daartegenover stond wel een leuke vergoeding vanuit de base. “Ze kwamen wat mensen te kort en dit is wel een belangrijk onderwerp. Alleen vraag ik me nu wel af of ik de juiste ervoor ben.” Hij lachte, maar in tegenstelling tot zijn eerdere gevoel was dit alles behalve ongemakkelijk.

Het kwam niet vaak voor dat iemand hem erop wees dat hij positiever moest denken over zichzelf. Voornamelijk omdat het niet nodig was, vond hij. Toch werd hij er nu op geattendeerd. Een bescheiden lachje stond op zijn gelaat, voor een moment zijn tong verloren. Gelukkig werd hem al een vraag in zijn schoot geworpen. “Geen idee, maar we focussen ons ook op andere dingen, zoals eerste hulp en natuurbehoud.” Hoe je mensen moest omkopen op straat stond in ieder geval niet hoog op hun agenda. “Ik vind het eigenlijk ook meer aan de hulpvrager om die training te geven.” Het was voor hem niets minder dan een klusje, niet zijn echte baan.

Connecties, business experts, Amal’s hoofd begon te zwemmen. Hij haalde als vanzelf zijn schouders op. Voor een kort moment vroeg hij zich af of ze Tweeling van sterrenbeeld was met hoe snel ze van aardig naar streng sprong, maar die gedachte liet hij snel varen. “Daar kan ik niet veel over zeggen, ik heb niet zo’n hoge rang binnen de organisatie,” reageerde hij. In zijn ooghoek zag hij een van zijn collega’s zijn kant op kijken en hij voelde meteen aan dat hij zo op zijn donder zou krijgen als hij nog langer met deze dame bleef praten. “Misschien zou je in de base wat tips achter kunnen laten?” stelde hij met een glimlach voor. “Maar ik ben bang dat ze het niet op prijs stellen als ik hier nog langer op doorga.”