Attention!

Ze stak het apparaat weg en kwam overeind. Ze had de holocasterding nog maar net en ze kon er al niet mee omgaan. Het was wat je noemde, 'handig zijn met je spullen'. Ze kon dat ding vermoorden, ze had een foto van der Sandaal Sandile genomen en nu stond ie op der achtergrond, dat was niet zoals gepland, ze wilde Sachi. First world problems. Ze zuchtte even zachtjes en staarde naar haar hand, die ze in een sjaal had gewikkeld. Ze pakte de paarskleurige sjaal vast en trok het ervan met zachte trekjes. Uiteindelijk kwam het zachte, lichtpaars gekleurde veltje van der tevoorschijn. Een schok trok door haar lichaam als ze alleen maar aan de gebeurtenis aan het denken was. Het was erg, heel erg, te erg... Ja dat was het inderdaad. Soms wilde ze gewoon dat het niet zo erg was... Dus tja, dan dacht ze aan andere dingen of dan ging ze met haar Lub eens wat dingen doen. Ja, van die dingen. Ze kende hem nu al een paar dagen en tja, soms gingen ze wel dingen doen aan de holocaster en dan werd het leuk en zo van die dingen. Ze zuchtte even zachtjes en hing terug op het bed zitten. Daar sloeg ze haar benen even kort over elkaar en keek ze naar haar beide handpalmen. Stilte, het was er weer, van die stilte. Ze zuchtte even beverig en duwde haar hoofd in haar handen, zachte tinteling, zachte aanraking, meer, koude... Alles... Ijs. Ze haalde even diep adem en zuchtte zachtjes. Ze trok haar handen door haar haren en keek naar de deur voor haar. Durfde ze dat nog wel? Zo naar buiten gaan in de koude lucht waar alles pijn deed en stuff. Ze zuchtte opnieuw, beverig en bang als ze was van alles... Het was niet voordelig, totaal niet eigenlijk. Als je niet echt mee was met wat er allemaal gebeurde, dan tja, dan gebeurde er zulke dingen he? Ze zuchtte even en pakte de paarse sjaal en wikkelde deze rond haar -ho wat ironisch- een paarse arm. Ze zuchtte even en begon sneller te wikkelen tot haar hele paarse velletje onder de paarse -hahaha, nee- stof was verdwenen. Opnieuw een zucht uit haar mond, opnieuw geknipper met haar ogen. Ze kon het wel aan hoor, ja ja en ze moest gewoon de deur uit, naar links... Rechts en naar beneden, naar Lubzie. Zo moeilijk was dat toch niet? Ze zuchtte even, gewoon overeind komen en naar de deur gaan, naar de deur... Het duurde even... Heel even maar, toen kwam ze overeind en wandelde ze met kleine stapjes naar voren. Het was al wat later in de middag en ze had letterlijk niks gedaan. Niks he, toch lekker he? Lekker goed en lekker... gezond... Niet echt dus, het was nooit echt gezellig als je arm zoveel pijn deed... nee... Niet echt. ze zuchtte even zachtjes, keek even schuin naar de muren en pakte toen de deurklink vast. Het metalen voorwerp was ijzig koud, ijzig en bangelijk om vast te nemen, alsof ze opnieuw alles zou beleven, trok ze snel de deur open en trok ze deze snel terug achter zich toe. Het was een soort van uitdaging dat ze aanging, uitdaging met de koude, ja de ijzige koude die haar zo in haar macht had genomen. En haar zo in zijn greep hield, pijnlijk beangstigend. Zo eng enzo... veel te eng, ze zuchtte even zachtjes. Ze keek even snel naar links... Naar rechts... Nog eens... en... En nog eens. Ze zuchtte nogmaals en stapte naar voren en wandelde met rustige passen naar links. Daar zou het toch zijn toch? Ja daar was het dan... Koude en andere enge dingen, dingen waarvan ze niet wilde weten, nu niet, nooit niet. Ze zuchtte even zachtjes en keek naar haar handen, voor een derde keer ofz... deze dag. Ze zuchtte even. De 301ste keer sinds het ongeluk. Ze zuchtte zachtjes. Ze keek terug voor zich, balde haar vuisten en stapte naar voren, toen draaide ze af, liep ze de trap af met snelle passen, sneller dan eerst.. Sneller dan anders. Zou hij er iets te maken mee hebben? Nu ja... Hij had haar bang gemaakt. Het was wel bangelijk, maar ze negeerde het gewoon, hopelijk negeerde hij het ook, dan konden ze samen negeren.
Toen ze op de gelijkvloer kwam, wandelde ze naar de stoel rechts, waar ze altijd zat. Toen ze zag dat er iemand opzat, stapte ze even achteruit, streek ze over de stof bedekte arm en zuchtte ze zachtjes, nee dat ging hem niet echt lukken he... dan maar rechtstaan... Zo erg zou het niet worden. Nog een paar dagjes hier en dan zou ze wel naar ergens gaan, ergens waar het ook warm was, met veel liefde en warmte en veel geluk, een land dat vast niet bestond. Ze zuchtte even zachtjes, staarde even naar de deur en wandelde zachtjes naar achteren, tot ze de muur tegen haar rug voelde, toen stopte ze, zakte ze door haar benen en ging ze zo zitten. Naja, ze kon toch nergens anders zitten en ze zat maar te wachten, kon ze toch maar even goed op de grond zitten, he? Ze keek naar de deur, afwachtend, misschien zelfs hopend, op zijn komst. Misschien ja, want ze wist het niet zeker of ze het wilde... Want tja... Naja... Ze zuchtte nogmaals zachtjes. Ze keek even van links naar rechts en zuchtte... De tijd tikte voorbij... Heel traag natuurlijk, te traag eigenlijk naar wat zij wilde. Ze zuchtte even, het leven ging gewoon niet hoe zij het wilde, want tja, karma hé... ze zuchtte even zachtjes en schudde haar hoofd zachtjes. Nee... Naja... Gewoon het leven haatte haar waarschijnlijk en tja, iedereen haatte haar vast ook... want karma? Ze keek even naar links, terug naar rechts, links. Rechts. Ze zuchtte zachtjes, vijfde keer... Ze staarde naar de deuren... Zou hij al komen, want ze wilde terug naar der kamer, haar terug opsluiten in haar kleine kamertje en dingen doen ja... Geen verkeerde dingen natuurlijk, het is eigenlijk te zien hoe je het ziet natuurlijk. Ze zuchtte even zachtjes, nogmaals... Weeral... Over en over... Opnieuw en opnieuw.

{& Lubbock}

Ze staarde even naar haar voeten, keek al niet meer op toen de deuren op gingen, want hoe vaak ze ook keek, het was toch niet diegene waarop ze aan het wachten was. Toch? Ze zuchtte even zachtjes en trok haar benen naar zich toe waarna ze haar armen rond haar knieën sloeg en even haar kin erop liet rusten. Toen er dan ook iemand naast haar plofte, keek ze verrast op. Wel meteen kwam er een lach op haar lippen bij het zien van zijn groene ogen en bijpassende lokken. Het was voor het eerst dat ze hem zag met zijn alledaagse outfit, maar daar leek ze niet echt aandacht aan te geven. "Hoi.." Zei hij droogjes, ook een lach sierde zijn lippen. "Je bent er!" zei ze op een blije toon waarna ze haar armen van rond haar benen deed en hem bleef aankijken met haar grijze ogen. Ze vroeg zich zoveel af en ze had zolang verlangd naar goed gezelschap. Dus... Zou ze nu dan tevreden zijn?

"Ik zei toch dat ik zou komen?" Zei hij. Ze knikte even naar hem. "Je liegt echt nooit he?" zei ze met een kleine lach. Dat had ze al gemerkt, hij was ook bij haar gebleven toen ze dat had gevraagd en hij was terug gekomen, had haar gered en zo... Zaten ze hier nu eigenlijk. Na enkele tellen van stilte, zei hij iets. "Gaat het weer een beetje met je arm?" Ze keek hem aan met haar zilveren ogen en keek toen weg waarna ze haar ene goede hand op de slechte legde en er even over wreef. Na enkele tellen trok ze haar benen terug op en kromp ze een beetje in elkaar waarna ze zachtjes slikte. Het rechtuit zeggen leek zoveel moeilijker.

Lubbocks blik was weer naar Tawnee gegleden en de dromerige glimlach was weer een normale glimlach geworden. Het meisje zei niets en keek hem nog even langer aan voordat ze een met een van haar handen over haar arm. Die arm was de arm die bevroren was geraakt, hij was nu in een sjaal gewikkeld. Toen hij zag dat de blondine een beetje in elkaar kromp bij de aanraking van de arm, wist hij dat ze gelogen had in het holocaster gesprek. Ze had verteld dat het goed ging met haar arm, maar aan deze reactie te merken was dat niet zo. "Dat is dus een nee, denk ik." Zei hij. "Nog sorry van die rare berichtjes..."

"Dat is dus een nee, denk ik." Wel meteen had ze in een bolletje willen rollen en niet meer willen reageren, in haar schulp willen terugtrekken. Daarom trok ze haar benen nog wat dichter naar zich toe en staarde ze enkel naar haar handen. "Nog sorry van die rare berichtjes..." Ze staarde naar haar vingers en bewoog ze langzaam, waarna ze in elkaar schoven en ze langzaam opkeek. "Oh... Dat is niks," zei ze met een lachje, de vorige uitspraak compleet negerend.

Lubbock zag dat Tawnee haar handen in elkaar schoof, of hoe dat ook heette... Ze keek op en een lachje verscheen op haar lippen. "Oh... Dat is niks." Zei ze. De groenharige jongen keek haar eventjes verward aan, wat bedoelde ze precies? Hij glimlachte eventjes toen hij weer van die verliefde gedachtes kreeg. "Ik heb nog steeds geen goed antwoord op die ene vraag." Zei hij en hij keek naar Tawnee met een dromerige uitdrukking. Hoewel die uitdrukking al snel van zijn gezicht verdween toen hij zich realiseerde dat dat meer dan een gedachte was, blijkbaar was hardop denken een soort gewoonte van hem geworden.

Ze keek hem eventjes aan, hij lachte echt dromerig alsof hij in de zevende hemel was... Wat een dromer was hij ook, hij flapte ook soms dingen uit, dat had ze ook al gemerkt. Ja, ze begon hem wel zo'n beetje te kennen en dat vond ze wel fijn. "Ik heb nog steeds geen goed antwoord op die ene vraag." Wel meteen slikte ze en voelde ze de tranen prikken. Ze staarde opnieuw naar haar handen en beet even kort op haar onderlip. Na enkele tellen sprong ze, waarschijnlijk erg snel, overeind en pakte ze een Pokéball van haar riem met haar ingewikkelde arm. "Kijk," zei ze snel en wel meteen liet ze de Numel uit haar Pokéball. Die had ze via een trade gekregen. "Mooi hé!" De Pokémon keek even kort rond en zag toen de groenharige jongen. Ze knipperde enkele keren met haar ogen, lachte toen even en kreeg toen een erg... Sadistische grijns op haar lippen... wat?

Tawnee leek niet blij te zijn met de gedachte die hij er uitgeflapt had... Waarschijnlijk had zij een andere onbeantwoorde vraag in haar gedachten gehaald dan de vraag die hij bedoelde, tenzij ze verdrietig zou worden van een liefdesvraag. De trainster naast hem sprong op en haalde een Pokéball van haar riem. "Kijk!" Zei ze. In zoiets als een fractie van een seconde kwam er een Pokémon tevoorschijn. Lubbock kwam overeind van de grond en bekeek de Pokémon eventjes. "Mooi hé!" In de tussentijd had Lubbock zijn Pokédex tevoorschijn gehaald en bekeek nu de informatie van de Pokémon. Het was een Numel, blijkbaar... Numels zagen er grappig uit, maar ze keken wel een beetje dom... Hij glimlachte even naar de Pokémon en haalde ook een Pokéball van zijn riem. "Tawnee, Numel, maak kennis met Chelsea." Hij grinnikte even en liet de Zorua uit haar Pokéball. De Tricky Fox Pokémon veranderde bijna meteen in een Numel. Het was een soort hobby van de Zorua om te veranderen in andere Pokémon.

Lubbock had de afleiding meteen genomen en daar was ze blij om waardoor ze even zachtjes lachte, gewoon omdat dit feit haar blij maakte. Hij registreerde de Fire Groun Type en haalde toen ook een Pokéball boven waarna hij een zwart vosje eruit liet. Wel meteen werden Tawn's ogen groot, want het was niet allen schattig, maar het deed nog iets ook! "Tawnee, Numel, maak kennis met Chelsea." Wel meteen veranderde het schattige beestje in een Numel en wel meteen werden de ogen van het meisje groot bij het zien van deze kracht. "Ieh!" Riep ze enthousiast. "Schattig en awesome!" zei ze terwijl ze met grote ogen en een lach zo groot naar de tweede Numel bleef staren. Bo1 keek even naar Chelsea, fronste, en duwde toen der neus tegen de ander, waarna ze grijnsde.

Een enthousiaste "Ieh!" klonk door de lobby (Of hoe het ook heette) van het Pokémon Center en enkele mensen keken op van waar ze mee bezig waren. Tawnee was blijkbaar onder de indruk van dat Chelsea nu ook een Numel was. "Schattig en awesome!" Zei de blondine, ze keek met grote ogen naar de Zorua-Numel. Tawnee, stop met adorable zijn, dit gaat mijn dood worden... Dat was wat Lubbock dacht bij het zien van het blije meisje. De Numel, waarvan hij de naam niet wist (als ze een naam had), bekeek Chelsea. De Zorua-Numel staarde de echte Numel aan terwijl de vreemde Pokémon haar neus tegen de hare drukte. De Zorua nam haar eigen vorm weer aan en deed een paar stapjes naar achteren, waarna ze naar Lubbock keek. De groenharige jongen haalde zijn schouders even op naar zijn Pokémon.

Toen de vosachtige terug veranderde nadat Bo1 tegen haar had geleund. Tawn gilde wel meteen van enthousiasme en plaatste wel meteen haar beide handen op haar mond. Wahahha, oh my Arceus. Dat was de meest awesome, meest schattige Pokémon die ze ooit had gezien. De Numel knipperde enkele keren met haar ogen, leunde wat maar haar kop naar links en viel toen om... Wauw... wat een geweldige Pokémon had zij eigenlijk ook hé. Ze zuchtte even en haalde de handen van haar mond, waarna ze Lubbock terug aankeek. "Ze is prachtig, Lub!" zei ze wel meteen.

Tawnee deed haar handen voor haar mond en maakte nogmaals een geluidje. In de tussentijd was de Numel omgevallen en keken zowel Lubbock als Chelsea naar de Numb Pokémon. Lubbock liet zijn blik weer afdwalen naar Tawnee. Ze zuchtte even, haalde haar handen weg bij haar mond en keek hem aan. "Ze is prachtig, Lub!" Zei Tawnee. "Lub?" De groenharige jongen keek even verbaasd naar Tawnee. Die bijnaam was nieuw.. Niet dat het hem veel uitmaakte, want het was Tawnee die het gezegd had.

"Lub?" Ze keek even naar de groenharige en wel meteen voelde ze hoe haar kaken lichtjes gloeiden bij het besef dat ze nu zijn bijnaam had gebruikt in zijn bijzijn. Daarom plaatste ze ook haar ene hand, van haar goede arm, op de andere -slechte- arm en wreef er even over terwijl ze even nerveus naar hem lachte. Daarna haalde ze beide armen van elkaar en keek ze even naar haar Numel, die er nog steeds halfdood bijlag. "Bo..." zei ze met een fronsje waarna ze door haar benen zakte en de Numel rechttrok met eens snelle haal. De gele Pokémon staarde nog steeds voor zich uit en toen Tawn een stap terugnam en terug overeind kwam, tilde ze haar kop naar andere kant en viel ze weer om. Tawnee fronste even, maar sloeg toen haar hand in haar gezicht.