Attention!

Tawnee begon een beetje te blozen en wreef met haar goede hand over haar "slechte" arm. Bij het zien van het gebloos van het meisje begon Lubbock ook een beetje te blozen, hij hoopte maar dat zij het niet zou zien. Hij keek weer naar Chelsea, die hem een beetje raar aankeek. Met een kleine glimlach liet hij zijn blik van Chelsea naar de Numel glijden, de Pokémon had niet eens de moeite genomen om overeind te komen. "Bo..." mompelde Tawnee. Ze fronste even en hielp de Pokémon overeind. "Bo? Is dat haar naam?" Vroeg Lubbock aan haar. Voordat Lubbock zijn zin kon afmaken, was de Numel alweer omgevallen. Wat een rare Pokémon... Dacht de groenharige jongen. Tawnee fronste weer even, gevolgd door een facepalm. "Doet dat geen pijn?" Vroeg Lubbock aan haar.

"Bo? Is dat haar naam?" Ze knikte even naar hem, nog steeds haar hand drukkend in haar gezicht. Dit was echt... Zo'n stom iets. "Doet dat geen pijn?" Ze haalde haar hand van haar gezicht en liet de Numel terugkeren. Dit was echt zoiets stoms... Probeerde ze eens iets te tonen, begon ze weer eens raar te doen, kon toch niet, echt verschrikkelijk. Ze zuchtte even zachtjes en keek naar Lubbock waarna ze haar schouders ophaalde. "Nee, niet echt, nee," zei ze met een klein lachje.
"Kom," zei ze vervolgens, waarna ze zijn arm pakte en hem zo mee de trap opsleurde naar boven. Ze zou naar de kamer gaan waar ze overnachte en daar zou ze hem iets laten zien dat hij vast mooi zou vinden, daar was ze zeker van.

"Nee, niet echt, nee." Tawnee had haar hand van haar gezicht gehaald en had de Numel, die dus wel Bo heette, terug in haar Pokéball gedaan. "Kom." zei de blondine. Ze pakte Lubbock bij zijn arm. De groenharige jongen kon nog net Chelsea terugroepen in haar Pokéball voordat hij meegesleurd werd. Waarschijnlijk werden ze raar aangekeken door de mensen die zich ook in het Pokémon Center bevonden, maar dat boeide niet echt. "Hey, let op!" Zei Lubbock toen Tawnee de trap naar boven nam en hem nog steeds meesleurde. "Wat wil je? Waar gaan we heen?" Vroeg hij terwijl hij Tawnee een beetje bij probeerde te houden. Man, hoe kon zij hem meesleuren en ook nog eens zo snel zijn?

Ze was nog steeds snel, ookal was dat nooit echt iets geweest waar ze in had uitgeblonken, maar goed, het verbaasde haar wel een beetje hoe lichtvoetig ze wel niet was. "Hey, let op!" Zonder er echt op te leten liep ze zo de trap op. "Wat wil je? Waar gaan we heen?" Natuurlijk moest het noodlot weer toeslaan en net nadat Lubbock zijn woorden had uitgesproken, struikelde ze keihard en viel ze met een luide plof op de stenen treden neer. Wel meteen had ze hem gelost. Ze piepte daarom ook even ongemakkelijk en de pijnen die door haar trokken waren zo ongemakkelijk dat ze even tranen voelde prikken in haar ogen... Auw...

Het "antwoord" wat Lubbock kreeg was niet wat hij verwachtte, het was ook niet echt prettig. Tawnee struikelde op een of andere manier (waarschijnlijk over haar eigen voeten) en viel voorover op de trap. Gelukkig had ze hem op tijd losgelaten en lag hij nu dus niet op de stenen trap. "Gaat het, Tawnee?" Vroeg hij toen hij haar een pijnlijk piepgeluid hoorde maken. Het zag er een beetje ongemakkelijk uit, hoe ze daar zo lag...

Ze kreunde zachtjes en tilde met trillende arm haar hand op waarna ze deze naast de ander legde op de trap en even naar haar vingers staarde. Ze proefde wat bloed in haar mond, maar dat was het ook. Ze had even geen adem gehad en nu ademde ze rustig... Naja... Voor zover ze rustig kon ademen eigenlijk. Ze zuchtte even, legde haar hoofd even op de trap neer en sloot haar ogen. "Gaat het, Tawnee?" Ze schudde enkel haar hoofd en voelde hoe tranen over haar wangen begonnen te glijden. Nee, het ging echt niet meer.

Het meisje op de trap zuchtte en schudde wat met haar hoofd, maar bleef verder stil. Lub deed niets om haar te helpen, hij stond gewoon daar en bedacht zich wat hij zou kunnen doen om haar te helpen. Het leek wel alsof hij ongeluk bracht aan Tawnee, of was ze altijd zo'n pechpidgey? Hij liep een stukje verder de trap op en draaide zich om, zodat hij naar haar kon kijken. "Moet ik je overeind helpen? Of kun je zelf overeind komen?" Vroeg hij. Toen hij zag dat er enkele tranen over haar gezicht rolden, maakte hij zich wat meer zorgen. "Hé, gaat 't een beetje?" Vroeg hij en hij zakte door zijn knieën.

Ze voelde echt de tranen prikken en natuurlijk stroomden ze dan ook hevig uit haar ooghoeken. Ze wilde niet huilen, maar wat kon ze anders doen? Ze bleef maar liggen, snikte even zachtjes, maar ze was niet echt in staat iets anders te doen dan huilen en ongemakkelijk te liggen op een stenen trap. "Moet ik je overeind helpen? Of kun je zelf overeind komen?" Lub was inmiddels wat hoger gegaan. "Hé, gaat 't een beetje?" Ze schudde opnieuw der hoofd en snikte zachtjes. Na enkele tellen, drukte ze zich zachtjes op en draaide ze zich om op de trap waarna ze haar handen in haar gezicht drukte. Nu zat ze daar dus, op de trap, met handen in haar gezicht, tranen die maar bleven komen en het gevoel van pijn die steeds terug kwam.

Tawnee had zich omgedraaid en zat nu op de trap. Lubbock ging naast haar zitten, maar zei niet veel. Hij keek gewoon naar hoe ze haar gezicht in haar handen begroef en zachte snikgeluiden maakte. Plots kreeg hij een idee, het was waarschijnlijk geen goed idee, maar het was een idee. Hij schoof wat dichter naar haar toe. Nu zaten ze alweer samen op een trap, net zoals op die ene avond bij het gemaskerde bal. Al was die avond zo goed als letterlijk in het water gevallen... Lubbock besloot om zijn vreemde idee toch uit te voeren, dit ging waarschijnlijk zo vreselijk awkward worden... Hij schoof wat dichter op Tawnee en sloeg zijn arm om haar heen. Hij wilde iets in haar oor fluisteren, maar kon de juiste woorden niet meer vinden.

Ze hoorde het niet al te goed, hoe hij naast haar ging zitten enzo.... Maar toch, het was het aanvoelen dat telde... Toch? Na enkele tellen had ze dit echter nog steeds niet door aangezien hij nog steeds niks deed. Dus bleef ze stil, probeerde ze haar tranen tegen te houden, en er niet zo klein en teer uit te zien... Ookal was ze dat wel. Toen ze echter zijn armen opeens rond haar voelde, sperde ze haar armen open en haalde ze haar handen van haar gezicht. Ze keek langzaam op en drukte zich wel meteen tegen de groenharige aan waarna ze haar gezicht verborg in zijn nek en haar armen rond hem sloeg. Ze huilde zachtjes, maar voelde zich nu wel wat beter nu hij haar een knuffel gaf.

Tawnee stopte niet met huilen, maar het werd wel minder. Lubbock voelde zich opgelucht, maar schrok er zelf een beetje van toen de blondine zich tegen hem aandrukte en haar armen rond hem heen sloeg. Dit had hij niet zien aankomen. Hij had natuurlijk wel gehoopt op iets zoals dit, maar niet verwacht dat het ook daadwerkelijk zou gebeuren. Toen hij van de "schrik" bekomen was, wat al redelijk snel was, verscheen er een glimlach op zijn gezicht. Hij drukte Tawnee iets dichter tegen zich aan en hoopte dat ze dat niet erg zou vinden.

Toen ze de druk van zijn handen tegen haar rug voelde, sloot ze haar ogen. Ze voelde zich zo veilig in zijn armen, ze wist niet goed waarom... Maar het was zo. Ze zuchtte zachtjes en haalde diep adem. Zijn geur was haar nog nieuw... Toch zo bekend... Het rook bekend, betrouwbaar. Ze tilde haar hoofd wat op. Tranen rolden nog steeds over haar wangen heen, maar het was niet zo erg als eerder. "Laat me alsjeblieft niet meer gaan," fluisterde ze zachtjes. "Ik wil niet meer alleen zijn,"

Toen Tawnee haar hoofd bewoog en omhoog keek, keek Lubbock recht in haar grijze ogen. Ze huilde nog steeds, er stroomden nog steeds tranen over haar wangen. "Laat me alsjeblieft niet meer gaan," Fluisterde Tawnee. "Ik wil niet meer alleen zijn." Lubbock sloot zijn ogen een beetje en fluisterde terug: "Ik wil je ook niet laten gaan." Daarna bracht hij zijn hoofd langzaam dichter naar dat van Tawnee. "I love you." Fluisterde hij. Hij sloot zijn ogen en drukte zijn lippen op die van haar. Het voelde zo geweldig nu, het was gewoon onbeschrijfbaar. Tot nu had hij enkel van dit moment gedroomd.

Hij sloot zijn grasgroene ogen en zij kreeg het even benauwd... Wat als hij dat nu niet wilde... Ze het bij het verkeerde einde had... Zoals altijd. "Ik wil je ook niet laten gaan." Ze keek hem aan... Tranen stroomden sneller dan eerst... Ze voelde het geluk zich sneller over zich gaan... Nog sneller dan eerst. Haar hart klopte sneller bij de woorden die hij zei en bij zijn hoofd die bijna onzichtbaar dichter kwam. "I love you." Haar hart leek even stil te staan bij zijn woorden en toen hij zijn lippen tegen de hare drukte, sloot ze enkel haar ogen. Ze voelde hoe tranen opnieuw prikten. Haar lichaam liep over van de emoties, maar voor de een of andere reden vond ze het niet erg. Ze kuste hem vollop terug, leunde zelf nog wat naar voren en hoopte dat dit moment nooit zou overgaan. Nooit meer... Voor altijd, haar Lubdisc.

Dit... Dit was geweldig! Min het feit dat Tawnee weer aan het huilen was, dan. Tawnee kuste hem terug en leunde verder naar voren. Zijn lijf voelde vreemd, een beetje gewichtsloos en dromerig. En toen gebeurde er iets wat Lubbock niet had zien aankomen: Hij verloor op een of andere manier zijn evenwicht en het enige wat hij vast kon grijpen voordat hij naar beneden donderde over de trap was een van Tawnee's mouwen.