I didn't ask for you attention... or did I?

Parfum Palace. Oftewel het paradijs waar iedereen het over had. Ze hadden haar best wel eens mogen zeggen dat dat zogenaamde verdomde paradijs een inkomprijs had die duurder was dan al haar make-up en haarspullen bij elkaar. Niet dat ze zo gek veel deed aan haar uiterlijk, maar… tja, je begreep wel wat ze bedoelde. En als je dat niet deed, ging je maar weg en dan verlaagde je je maar tot een niveau van mensen die je wel begreep. Wat kon het haar ook schelen. Maar goed, momenteel stond ze dus met haar armen over elkaar geslagen voor de poort en keek ze de man aan die net de inkomprijs van haar gevraagd had. “Als u weigert te betalen, laten we u niet binnen,” sprak de man alsof hij Eve’s gedachten kon lezen. En waarschijnlijk probeerde hij dat ook wel, de creep. Eve rolde met haar ogen, pakte het geld tevoorschijn en gooide het zowat naar hem toe. “Ga je die poort nog openen of wat? En als je me gaat weigeren, bel ik de politie en dan gaat je baas al helemaal niet blij met je zijn.” De man keek haar niet echt onder de indruk zijnde aan – of probeerde dat toch – maar opende algauw de poort voor haar. “Was dat nu zo moeilijk?” Eve hoorde wat gemompel achter en stak, zonder om te kijken, haar middelvinger naar hem op terwijl ze verder liep. Hé, in principe had hij zijn geld en moest hij zijn werk verder doen, dus daar zou ze niet voor aangepakt worden. Dacht ze. Voor de zekerheid sprintte ze het laatste gedeelte toch maar en ging naar binnen. Voor het eerste half uur was ze bezig met wat kamers te bezoeken en het uitzicht wat te bewonderen. Toen kwam ze opeens in een kamer met een tweepersoonsbed en merkte ze hoe veel ze eigenlijk wel niet hunkerde naar slaap. Ze keek even om zich heen, ging toen naar het bed en sprong erop waarna ze ging liggen. Haar jurk die ze aanhad schoof wat naar boven zodat ze misschien iets meer vel liet zien dan ze wilde, maar dat had ze al niet meer in de gaten. Ze wilde net haar ogen sluiten toen ze voetstappen hoorde. En die kwamen haar richting op.

Eve’s dutje werd ruw verstoord door een stem die opeens hard iets riep. Eve zuchtte geïrriteerd, maar duwde zich toch omhoog op haar ellebogen. Voor hetzelfde geld was het die verschrikkelijke man met zijn te strakke kostuum die haar kwam vertellen dat ze niet op het bed mocht liggen. Maar nee, in plaats daarvan stond… tja, wat stond er eigenlijk voor haar? Een grote verschrikking, dat was iets wat zeker was. Het was een jongen met make-up. En het ergste was nog dat hij de make-up beter had aangebracht dan toen zij voor de eerste keer met make-up begon te experimenteren. En als dat haar al niet geïrriteerd maakte, dan was het wel het feit dat hij zomaar naar haar toe wandelde en haar aansprak alsof deze plek zijn eigendom was, alsof hij al het geld inde dat verdiend werd door mensen die belachelijk hoge inkomprijs te laten betalen. “Ik denk dat zelfs Doornroosje niet wakker zou willen worden voor zoiets,” mompelde ze terwijl ze hem van top tot teen bekeek. Jezus. Waar had ze dit nu weer aan verdiend? “Er kan maar beter een heel knap gezicht onder al die lagen make-up zitten of ik ga heel hard gillen.” Ze keek hem dreigend aan. “Hoe haal je het in Arceus’ naam in je hoofd om me wakker te maken van mijn dutje in een achterlijk kostuum en make-up waarvan het aantal lagen dat je op je ogen hebt gesmeerd duurder is dan het dubbele van de inkomprijs?” Ze keek hem strak aan met haar blik. “Ik heb niet mijn zuurverdiende geld uitgegeven om lastiggevallen te worden door een vent met een zieke drang naar make-up en die me even komt vertellen wat ik moet doen, weet je?” Toch kon ze onder al die lagen make-up zien dat hij niet echt lelijk was. Met een elegante beweging kwam ze overeind en sloeg ze haar benen met een snelle draai over rand van het bed heen terwijl ze met haar handen kracht zette en ze zo wat naar voren schoot zodat haar knieën de zijne net nog niet raakte, haar blik van strak naar iets in de richting van speels veranderend.

De jongen noemde haar rude. Well, het was niet de eerste keer dat iemand dat tegen haar zei en het zou ook zeker niet de laatste keer zijn. En ze hadden het allemaal te danken aan het feit dat er gebruik van haar was gemaakt. Dat haar hart misbruikt was, dat het uit haar borstkas gerukt was en er vervolgens op gestampt was alsof het niets waard was, alsof ze nooit meer een normaal persoon kon zijn. Misschien had ze het zelf opgezocht, misschien had haar vader op dat vlak wel gelijk. Misschien had ze hem al geen kansen meer moeten geven toen hij met meisjes bleef gaan voordat hij zich op haar concentreerde. Het was duidelijk dat hij haar enkel had gebruikt voor haar lichaam en haar vervolgens te kijk had willen zetten voor heel de school door die foto’s overal op te hangen. Zijzelf was vrij duidelijk in beeld te zien, hoewel zijn vrienden hem toch wel een schouderklopje hadden gegeven als ze hem duidelijk herkend hadden op de foto’s. Maar goed, dat zorgde er dus voor dat ze de persoon nu was die ze was en niemand kon daar iets aan veranderen. Maar dat wilde niet zeggen dat ze niet af en toe kon spelen met de gevoelens van een ander, zeker als dat diens intentie in de eerste plaats was. Deze jongen had good looks en dat wist hij van zichzelf. Eve hoefde er dan ook niet lang over te twijfelen of hij ze ook daadwerkelijk gebruikte. Hij was waarschijnlijk net zoals de andere jongens, alleen misschien minder erg dan haar ex. Maar net zoals alle andere jongens klapte ook hij dicht toen ze hem spelletje met hem mee speelde en ze glimlachte liefjes toen hij het had over een uitzondering maken voor haar. Ze gleed nog wat verder naar voren op het bed zodat haar voeten de grond raakten en pakte zijn kaak vervolgens vast in haar handen terwijl ze haar gezicht dichter naar de zijne boog. “Brave jongen,” fluisterde ze hem vervolgens toe en gaf hem een speelse knipoog. Ze leunde weer naar achteren en haalde haar hand weg alsof ze dat net niet gedaan had. “Mag ik eens vragen wat je vanmorgen deed opstaan met het idee om hier als een drag queen binnen te lopen? Voor al wat ik weet kan je ontsnapt zijn uit een psychiatrische instelling om me te komen vermoorden.” Ze sloeg haar armen over elkaar en keek hem fronsend aan.

Eve rolde met haar ogen toen hij uitlegde dat het om een weddenschap ging en dat hij een beloning zou krijgen als hij het één dag lang vol zou houden. En ze kon al wel raden wat die beloning was als ze zo naar zijn grijns keek. “Dus je moet één dag lang dezelfde kleren aanhouden? Je mag ze nergens voor uittrekken?” Hm. Dat kon eigenlijk nog wel interessant worden, gezien hoe ongemakkelijk het hem daarnet had laten voelen toen ze dichterbij was gekomen. Misschien was hij niet zo’n speelse jongen als ze dacht dat hij was, maar deed hij gewoon zo in de hoop dat er iemand zou reageren en raakte hij in paniek als er daadwerkelijk gereageerd werd. Of misschien wist hij precies hoe dit moest en was dat van daarnet maar een act om haar in de war te brengen. Maar nee, het had er heel echt uitgezien hoe hij bijna in paniek was geraakt en niet meer wist hoe te reageren toen ze opeens zijn gezicht had vastgepakt en iets in zijn oor had gefluisterd. Waren haar looks dan zo goed? Ze had geen idee, want ze gaf er ook niet meer veel om. Ze had niet het idee dat ze ooit mooi genoeg kon zijn voor een jongen om daadwerkelijk van haar te houden en niet alleen als een speeltje gezien te worden. “Of dat is je moordwapen en je zet een hele act op om me te laten dénken dat je oké bent terwijl je dat eigenlijk niet bent. Waarom zou je anders de deur achter je sluiten? Ik kan me niet voorstellen dat je me niet hebt zien liggen voordat je de deur sloot.” Ze keek hem met een frons aan. “Ik eis een officieel document waarbij je kan bewijzen dat je echt tot de Ranger Base behoort.” Ze keek hem uitdagend aan. Ondertussen leunde ze nog maar met de zijkant van haar kont tegen het bed en raakte haar knieën hem volledig aan.

Eve rolde nogmaals met haar ogen toen hij nogal direct aanhaalde dat hij wel gewoon mocht pissen. Nou, dat was echt een detail waarmee ze vanavond lekker ging slapen. Ze kon wel wat goede nachtrust gebruiken. Het gebeurde meer dan eens dat de gebeurtenis op haar school, het weigeren van haar vader om haar na de foto’s nog aan te kijken en haar huilende moeder haar ’s nachts constant kwamen lastigvallen in haar dromen. Ze slikte en keek op toen hij verder begon te praten, uitleggend waarom ze hem moest geloven dat hij echt wel een Ranger was en een karakter vernoemend waar hij zich waarschijnlijk naar gekleed had. Ze had geen idee wat het anders moest zijn. Een zelfverzonnen karakter misschien? Als hij over dit soort dingen fantaseerde, wilde ze misschien niet weten waar hij nog allemaal aan dacht in zijn leven. “Voor zover ik in de gaten heb, heb je niet eens zo’n geweldige status,” zei ze en ze rolde nogmaals met haar ogen. Waarschijnlijk had ze nu al meer met haar ogen gerold in tien minuten dan ze had gedaan op één dag. “En ik dacht dat jullie als Rangers per opdracht iets verdienden? Da’s wel een tegenvaller. Niet dat ik ooit Ranger zou willen worden of zo.” Heel dat idee om opdrachten aan te pakken en samen te leven in harmonie stond haar niet zo aan. Ze dacht niet dat ze zich aan die regels kon houden en sowieso vond ze het te veel verspilde energie om de hele dag vrolijk te doen terwijl je je eigenlijk harstikke dood vanbinnen voelde. “En wie is die Juana Bang waar je het over hebt? Ik kan me niet voorstellen dat ik ooit van haar heb gehoord. Tenminste… aannemend dat het een zij is.” Ze trok haar wenkbrauw naar hem op en wachtte op antwoord.

“Het zou waarschijnlijk dat tweede zijn,” zei ze op een droge toon, hoewel ze eerlijk gezegd betwijfelde of hij haar zou horen tijdens zijn dramatische gedrag. Jeetje, ze had zich nooit kunnen indenken dat een jongen zo dramatisch kon zijn. Had hij zelf niet in de gaten hoe lomp hij er wel niet uitzag? Om nog maar niet te spreken over de lompe manier waarop hij zijn karakter en zijn job probeerde te verdedigen. Deze jongen was echt zielig. In elk geval was er niets meer van de arrogantie en speelsheid van daarnet overgebleven en Eve deed moeite om een valse grijns te onderdrukken. Mooi zo. Het werd tijd dat ze dit soort jongens voor eens en altijd verpulverde, dat ze zou voorkomen dat ze ooit nog eens op de manier bespeeld werd hoe John dat met haar had gedaan. Om gefocust te blijven, moest ze ervoor zorgen dat zij controle had over de situatie en dat hij onder geen enkele voorwaarde controle over haar kon krijgen. Het was een gevaarlijk spel en ze was zeker meer dan één keer in de problemen geraakt erdoor, maar in elk geval kromp ze niet in elkaar van schaamte en leefde ze haar leven zoals ze dat – ongeveer – wilde doen. In elk geval leek de jongen geen woorden meer te hebben voor wat ze hem zogenaamd allemaal aandeed en liet zich in plaats daarvan wat verslagen op het bed zakken. Hij raakte haar niet eens aan, maar toch deed de luide plof haar denken aan een aanvaring die ze had gehad met John en even kromp ze ineen. Ze probeerde het te onderdrukken en zo nonchalant mogelijk sloeg ze haar benen over de zijne heen en zette kracht met haar kuiten zodat ze dichter naar hem schoof. “Aw, arme schat,” sprak ze zachtjes terwijl ze een vinger langs zijn hals liet glijden. Traag en speels. Vervolgens legde ze haar vinger wat dwingerig op zijn kaaklijn en zette druk zodat ze zijn gezicht naar de hare kon draaien en haar ogen in zijn blik kon boren. “En wat ga je hier nu aan doen?” vroeg ze. “Aan het feit dat je… je zo ellendig voelt?” Ze stak haar onderlip wat pruilend naar buiten, maar algauw verscheen er een valse glimlach rond haar lippen en wachtte ze op zijn reactie.

Ze had alles verwacht, maar deze reactie niet. De jongen leek niet blij te zijn met haar aandacht en in plaats van dat hij op haar inging, duwde hij haar hand weg en haar benen van zijn schoot af. Ze had haar hand net op tijd op het bed geplaatst, anders was ze waarschijnlijk op de grond gevallen. Ze keek hem met een kille blik aan en trok haar wenkbrauw nijdig omhoog. “Wat míjn spelletje is?” Haar stem schoot wat de hoogte in en geërgerd zijnde sloeg ze haar armen over elkaar heen. “Jíj bent anders diegene die dit spelletje begon. Ik speel er alleen maar in mee.” Ze begon vals te lachen toen hij over zijn Styler begon en rolde haar ogen naar hem. “Oeh, je hebt je Styler bij, wat eng!” Ze liet hem vervolgens opstaan en ging languit op het bed liggen om aan te tonen dat zijn dreigement niet bij haar zou werken. Als hij dacht dat hij haar kon wegjagen, had hij het mis. Dan moest hij eerst maar even normaal den. En zelfs als hij normaal deed, zou ze zich nog niet door hem laten verwijderen uit de kamer of van het bed. Nee, zij lag hier als eerste, dus zij mocht hier blijven liggen. En als hij daar problemen mee had, moest hij zelf maar oprotten. “Het is niet omdat je Ranger bent dat alles opeens een eigendom van jou is. Ik blijf hier gewoon lekker liggen en jij zoekt het maar uit.” Ze trok haar wenkbrauw nogmaals naar hem op. “En als je het niet leuk vindt dat er met je geflirt wordt, moet je je achterlijke speelse gedrag de volgende keer maar voor je houden. Ik weet niet precies wat je probeert te bereiken met je gedrag, maar je acties en wat je tegen me zegt zijn heel tegenstrijdig nu.” Ze rolde met haar ogen. “Maar wat had ik ook verwacht van zo’n simpele ziel zoals jij? Jullie zijn echt niet verschillend.” Dat laatste had ze bedoeld op John en hem, maar dat wist ze natuurlijk niet. Haar geïrriteerde blik had echter plaatsgemaakt voor een blik van haat en ze moest slikken om de brok in haar keel weg te krijgen.

Eve had haar armen achter haar hoofd gelegd en keek niet echt onder de indruk zijnde naar de jongen toen deze haar bleef aankijken. Ze trok haar wenkbrauw op toen hij zich plotseling omdraaide, de deur opende en naar de bewaking riep. Hm. Als die haar zouden betrappen terwijl ze op dit bed lag, zou ze wel een probleem hebben. Niet alleen had ze echt niet genoeg geld bij zich, maar ze had ook geen zin in gezeik met haar ouders als ze erachter zouden komen wat ze gedaan had. En op dit moment was dat niet zo fijn. Haar moeder moest nog steeds moeite doen om niet in huilen uit te barsten als ze naar haar dochter keek en haar vader vond nog steeds dat hij zijn dochter geen blik waardig hoefde te gunnen. En deze gozer dacht dat hij het even zomaar voor haar allemaal ging verknallen? Ze dacht van niet. En dus zag ze haar kans mooi toen hij met zijn rug naar haar gekeerd stond. Met een simpele beweging stond ze weer terug op haar voeten. De bobbel in zijn handtasje toonde aan waar de Styler zat en dat was dan ook precies waar ze zich op ging richten. Haar voeten maakten nauwelijks geluid terwijl ze in de richting van de jongen sloop en vervolgens haar hand in zijn handtas liet glijden. Ze pakte de Styler snel uit het tasje, duwde de jongen aan de kant en richtte zich nog één keer naar hem, zijn Styler pesterig omhooghoudend. “Ciao!” riep ze en vervolgens rende ze al lachend weg. Ze koos ervoor om nog een verdieping naar boven te rennen en toen ze zag dat deze gang leeg was, besloot ze om te gaan waar licht te zien was. Ze schrok toen ze zag dat het uitkwam op een balkon waar ze geen richting op kon gaan en ze fronste toen ze de Dratini standbeelden zag. Ze propte de Styler in haar rugzak, ritste de rits dicht en klom vervolgens over het balkon heen. Ze voelde zich lichtelijk duizelig worden toen ze naar de duizelingwekkende hoogte keek en schudde haar hoofd. Geen angst. Gewoon doen!