Rainy caves

Eilanden waren altijd haar favoriet geweest. Gelukkig was Mossdeep City op ééntje gebouwd. Vandaag was ze niet van plan om een stad te bezoeken, ze zou een grot verkennen. Deze grot was echter halftijds bereikbaar. De andere helft ligt hij onder de zeespiegel. Ze moest zorgen dat ze op tijd weer buiten was, voordat een deel van de grot onder water liep. Ze waren nog maar net binnen, of een voorbij rollende Geodude joeg Serina de stuipen op het lijf. Het duurde dan ook niet lang voor ze in Mary’s armen genesteld was. In de grot kwamen ze een heleboel pokémon tegen. Vooral in en rond de stukken water, die rechtstreeks naar de zee leidden. Hier en daar zag je een Seel nog snel in het water verdwenen, Magikarp die opsprongen en niet te vergeten, de enge Zubat. Er waren er massa’s.

Ze waren al ver gevorderd in de grot, Mary had ondertussen al een zaklamp moeten bovenhalen, toen er een Snorunt voorbij kwam rennen. Dat was ongewoon, aangezien zij eerder in koude, besneeuwde gebieden leefden. Daarbij leek hij te vluchten voor iets, maar er was geen pokémon, laat staan mens die hem achtervolgde. In ieder geval leek de Snorunt erg bang. Ze besloot een kijkje te gaan nemen wat er aan de hand was. Ze merkte dat het toch aanzienlijk kouder werd, hoe verder ze zich in de grot begaf. Er zou dus toch een reden zijn dat hier Snorunt konden leven. Ze gleed zelfs bijna uit over een ijsplek. De grot liep dood. Ze had zich blijkbaar vergist. “Eeveee, eevee!”, Serina was uit haar armen gesprongen en liep op de muur af. Mary scheen met de zaklamp in de richting waarin de Eevee vertrokken was en ja hoor, er zat een nauwe spleet in de muur. Net breed genoeg voor haar om erdoor te stappen. Mary ging eerst en Serina volgde haar op de voet. Ze hoopte maar dat hier geen Spinarak zaten. Ze had geen zin om zo’n ding in haar gezicht te krijgen. Op het einde van de smalle gang was het iets lichter, zo leek het wel. Ze zette haar lichtbron uit en zag een flauwe schijn iets verderop. Het bleek een grote ruimte te zijn, volledig bedekt met ijs. Ze hoorde de aanwezigheid van pokémon. Spheal waren het waarschijnlijk. Ze scheen de holte rond. Helemaal aan de andere kant van ruimte zat er een hele troep Spheal, onder leiding van een Sealeo. Ze zaten allemaal rond één voorwerp, alsof er een hele hoop voedsel voor hen lag. Het voedsel maakte een geluid: “Vuuoooaa!” Een hele hoge, maar toch lieflijke roep weerklonk. Dat moest wel een pokémon zijn. Wanneer ze dichterbij ging, werd het duidelijk dat de pokémon aangevallen werd door de Spheal. Welke pokémon het was, was helaas niet duidelijk. De belagers versperden het zicht. Dan moest het maar op de harde manier.

“Thalia, we hebben je hulp nodig!” Serina wierp haar een zure blik toe omdat ze zelf niet werd gekozen. De Alolan Raichu kwam tevoorschijn, de grot verlichtend in een felle witte gloed. “Thalia, gebruik Disarming Voice!” Ze had nu de aandacht van alle pokémon, die aangedaan enkel meters van hun prooi gingen. Eindelijk kon ze hun slachtoffer zien. Het leek op een soort van albino-Vulpix, maar ze had dit nog nooit eerder gezien. Ze zou later haar Pokédex wel om raad vragen, nu had ze een groter probleem. Een goede Thunderbolt zou hen wel moeten wegjagen, maar ze was bang om de andere pokémon ook te raken. Ze kreeg een idee. “Gebruik Psychic en houd hen allemaal samen in één grote bal, doe daarna je Thunderbolt!” In enkele seconden waren alle Spheal samengepropt tot een bol. Een super effectieve bliksemstraal volgde. Psychic hield op en de pokémon vielen als regen uit de lucht. Ze waren erg onder de indruk en vluchtten allemaal weg. Allemaal, behalve de Sealeo. Die laatste gromde uitdagend. Hij was blijkbaar klaar voor een gevecht. Als zij met 101 tegen één enkele pokémon mochten, mocht zij vanzelfsprekend ook twee tegen één, nietwaar? “Serina, Baby-Doll Eyes. De Sealeo was even afgeleid door de schattige blik van haar Eevee. “Nu een dubbele Quick Attack!” De gemene pokémon, omdat hij dit niet had zien aankomen, bood geen enkele weerstand. Die combinatie ging eigenlijk best goed. Haar twee pokémon vormden een goed team. “Sand Attack! Thalia, jij gebruikt Thunderbolt.” Opnieuw kon de Sealeo even niet zien door het zand dat Serina in zijn ogen strooide, haar Alolan Raichu maakte daar handig gebruik van om de hele ijsgrot, inclusief Sealy-boy te verlichten. Nu was hij het wel grondig beu. Thalia werd volledig bevroren door een Ice Beam. “Thalia, gebruik Disarming Voice! Serina, daarna gebruik jij Tackle!” De Disarming Voice verminderde sterk door het ijs, maar kwam er nog wel doorheen. Dit werkte opnieuw als een goed afleiding, maar niet goed genoeg. De Sealeo kreeg het spelletje door. Hij ontweek de Tackle door opzij te springen. Thalia wist wat haar te doen stond, zonder dat ze een bevel hoefde te krijgen. De tegenstander werd op zijn plaats gehouden met Psychic. “Tackle, nogmaals!” Deze keer raakte hij wel, de waterpokémon werd enkele meters verder geduwd. Ondertussen had de Raichu zich ook weten te bevrijden uit het ijs. Ze kreeg de kans niet om verder te gaan. Uit het niets kwam een Confuse Ray, die alle pokémon op het strijdveld verwarde. Bang dat haar pokémon zichzelf zouden pijn doen, riep Mary geen aanvallen meer. De Sealeo trok zich daar niets van aan. Hij gebruikte Rollout, maar het enige wat hij raakte waren de muren. Verbaasd over waar die rake klappen zo uit het niets vandaan kwamen, koos hij net als zijn troep ook maar het hazenpad.

Ondertussen had Mary de dader van de Confuse Ray gevonden. Het was de pokémon die ze zonet gered had. “Hé, kleine vriend, is alles goed met jou?” zei ze zachtjes. De pokémon gaf een knikje zette dat kracht bij: “Vuuu Vuu!” Ze nam dat maar als een ja, al was ze misschien toch van plan om de pokémon naar een Pokécenter te brengen. De pokémon. Juist ja, ze wist nog steeds niet welke het was. “Vulpix, Alola Form. Een Ice-type.” , aldus de Pokédex. Meer hoefde ze niet te weten. Het was dus net een Alolan pokémon, net als Thalia. Mary kreeg nu geen tijd meer om te twijfelen of de Vulpix het redde op zichzelf. Ze voelde een zacht gerommel dat gepaard ging met een vaag geruis. Dat laatste werd steeds luider. Nu pas merkte ze ook dat er een laag water op de grond lag. Dat was geen gesmolten ijs en het werd snel hoger. Met een flits drong het tot haar door. Het werd hoogtij. Een groot deel van de grot liep onder. Terugkeren waar ze vandaan kwam was geen optie. Zo gingen ze enkel maar het water tegemoet. Misschien zou het water nooit deze ruimte bereiken? Zou ze die gok durven wagen? Als ze nu wegging, zou ze nog genoeg tijd hebben om naar buiten te zwemmen, maar dan moest ze de licht gewonde Vulpix achterlaten. Dat kon ze ook niet doen. De Alolan pokémon die ze zojuist gered had, bood een antwoord. Ze leidde hen naar de achterkant van de reusachtige ruimte. Daar was een uitgang. Een pad dat lichtelijk naar boven ging. Het water kwam te snel. Ze liet al haar pokémon terugkeren en nam de Alolan Vulpix in haar armen. Ze zette het dan maar op een lopen voor de zeespiegel die steeds sneller leek te stijgen. Ondanks dat ze steeds omhoog bleven gaan, stond ze al tot aan haar enkels in het water. Er leek maar geen einde aan te komen. Tegen de tijd dat het water aan haar schenen stond, werd het lopen al te lastig. Ze moest haar pas noodgedwongen weer vertragen toen de zee even later haar knieën raakte. Ondertussen vlogen er een hele horde Zubat voorbij, die ook op de vlucht waren voor het stijgende water. Ze had nooit zo diep in de grot mogen gaan, ze had zich te veel laten afleiden door de Snorunt in het begin. Een stuk verder liep het pad even kort terug naar beneden, maar daar stond het water natuurlijk enorm hoog. Ze probeerde het eerste te voet te doen, maar het water stond al snel aan haar middel. Het was zwemmen geblazen dus. Ze liet haar op haar rug in het water glijden. De Vulpix hield ze met een arm boven water, met het andere stuurde ze. Tegen de tijd dat ze de overkant van de diepte hadden bereikt, mochten ze verder zwemmen. Het water bleef maar stegen, maar daar was eindelijk de verlossende uitgang. Het enige probleem was dat deze al een stukje onder water lag. Zij had wel zin in een duik, nu ze toch al nat was, maar ze was bang voor de Vulpix. Het moest dan maar, elke seconde die ze hier bleven treuzelen maakte de tijd die ze nodig hadden om boven water te komen aanzienlijk langer. “Haal diep adem. Daar gaan we.” Ze hapte zelf zoveel lucht als ze maar kon en dook dan met de Vulpix onder haar arm richting de uitgang. Wanneer ze de grot buiten zwom voelde ze haar longen protesteren. Zij wilden meer zuurstof. Mary kon die niet geven, dus ze verbeet de tegelijk brandende en stekende pijn in haar borstkas. Net voor ze bovenkwam hield ze het niet langer vol en haar mond ging vanzelf open. Ze kreeg een slok zilt zeewater binnen. Niet erg smakelijk. De Vulpix had het ook gered. Ze hoestte enkel hevig. Door het tekort aan zuurstof of misschien had ze ook een slok water binnengekregen. Ze zwom rustig naar de kant en ging dan languit op het droge zand liggen. De Alolan Vulpix moest dringend naar het Pokécenter voor controle, maar zij had even een minuutje nodig om op adem te komen. De pokémon leek het ook niet erg te vinden. Dit was eventjes spannend genoeg geweest.

Uiteindelijk bereikte Mary toch het Pokécenter. De pokémon liet ze achter bij Nurse Joy voor een check-up. Terwijl ze wachtte ging ze zitten en controleerde haar spullen. De meeste konden wel tegen water. Zelfs de Pokédex bleek waterdicht. Enkel de Holo Caster was beschadigd. Ze had geen idee hoe ze die weer aan de praat kon krijgen. Met wat geluk zou het vanzelf drogen en werkte hij morgen weer. Na een kwartiertje was Nurse Joy al terug. De Alolan Vulpix had niet erg veel schade opgelopen, gelukkig. Mary begeleidde haar naar buiten. “Ik denk dat je de weg naar huis wel kent?” De pokémon staarde haar aan en liep dan naar Mary toe. Ze wreef met haar pootje langs haar been. “Bedoel je dat…”, Mary nam een lege ball in haar handen. De pokémon knikte. Met een hoge sprong wist ze de pokéball te tikken, die vervolgens lag te wiebelen in Mary’s hand.

Hij had een oproep gekregen voor een jonge meid die haar Holo Caster verknoeit had. Voor zo’n prul moest de 36-jarige Tony helemaal naar het pokécenter afreizen. Hij was elektricien stroomgenerators aan te sluiten of te repareren, niet om onhandige pubers uit de nood te helpen met hun nutteloze snufjes. Het meisje in kwestie herkende hij direct aan de Holo Caster die bij haar lag. Ze haalde net een Vulpix tevoorschijn. Een Alolan form nog wel. Die herkende hij zeker. Ze was ooit door haar trainer achtergelaten hier. Wel, ooit, enkele dagen geleden eigenlijk. Ook zo’n jong meisje… enkele jaren ouder dan deze. Tony had zelfs even heel kort contact met haar gehad. Ze heette Zoë Adler als hij zich niet vergiste. Hij had eerst gedacht dat het één van die trainers was die haar pokémon beu was of haar te zwak vond, maar zij leek een andere reden gehad te hebben. Ze deed er erg mysterieus over, dat wel. Zijn humeur verbeterde wanneer hij besefte dat de Vulpix een nieuwe thuis had gevonden. “Ben jij degene die hulp nodig heeft met haar Holo Caster? Ik ben Tony trouwens. Ik run een klein bedrijfje wat verderop, Stark Electronics.” Het meisje stelde zich voor als Mary. De stem kwam hem vaag bekend voor. “Je stem klinkt nogal bekend, is het mogelijk dat ik iemand van jouw familie ken? Vanwaar ben je afkomstig?” Op de eerste vraag kreeg hij een negatief antwoord. Ze bleek uit Dewford Town te komen. “En mijn familienaam is Adler, moest dat iets uitmaken.” Tijdens het praten had hij het apparaat opgepakt en ondertussen had hij het probleem gevonden. Een onderdeeltje zat vol met water. Het was nogal standaard, hij had vast wel ergens een wisselstuk zitten. Wacht, Adler, dat kon niet zijn, nee. Het moest wel. “Dan heb ik enkele dagen jouw zuster ontmoet, meisie. Ze was hier om die Vulpix daar vrij te laten. Ik denk zelfs dat ze wou dat jij haar zou vinden.” Mary leek plotseling erg verward. De Holo Caster was ondertussen zo goed als gefixed en na het laatste stukje ineen te hebben gezet overhandigde hij het toestel terug aan haar. “Beter dan nieuw. Ik had het standaardstuk niet, dus er zit een sterkere processor in. Maakt alles was sneller en zo. Weet je wat, omdat je die eenzame Vulpix hebt opgevangen is het gratis.” Hij wist verder niet meer wat te zeggen over haar zus. Hij wenste Mary nog een prettige dag toe en vertrok dan maar weer terug naar huis.