Geen tweede patrouille met de opa, dus had hij heerlijk kunnen slapen tot vroeg in de middag. Heerlijk, natuurlijk. Het enige wat hem nog irriteerde was dat de brandwond rond zijn nek nog pijn deed en nog duidelijk te zien was. Het genas ook trager dan de brandwonden die hij na de eerste gym gekregen had, omdat Rifle zo nodig moest flippen. Met een boel tegenzin greep hij weer een nieuw stuk verband en bond deze strak om zijn nek. Het was zelfs onderdeel van zijn ‘ochtend’ routine geworden. Maar goed, hij had weliswaar géén patrouille, maar alsnog had hij een berichtje van de opa gekregen op zijn Holo Caster. Al verried het weinig. Rond een bepaald tijdstip bij Connecting Cave zijn. De opa was de duidelijkheid hem zelve. Pff. Alsnog liep hij nog prima op tijd op de grot af. Het viel hem direct op dat de lokale gymgebouw weer gerepareerd was, maar de gat in het dak was er nog. Wat frisse lucht in dat gebouw, dat was ook wel fijn. Jammer genoeg was hij de Snorlaxvrouw niet meer tegengekomen of zelfs maar oma op de heenweg. Het was een saai stukje geweest zonder hen, enkel de gymgebouw was dus interessant geweest. Met enige tegenzin liep hj maar af op de ingang van de grot waar de opa al stond. Het zou weer een vermoeiende middag worden, dat was zeker. “Yo, Floyd,” groette hij hem, waarna hij kort van de saai uitziende grot terug naar de opa keek. Afwachtend sloeg hij zijn armen over elkaar en trok vragend zijn wenkbrauw omhoog. Dus… Wat was er aan de hand?

Geen begroeting? Ciro hief zijn wenkbrauw omhoog en snoof enkel. Had hij eindelijk onthouden om hem bij zijn naam te noemen dan als ‘opa’ werd het genegeerd. Maar goed, de opa vertelde toen direct de reden van het plotselinge berichtje. Een persoon had een lading Pokémon verloren in de grot door één of andere wilde Pokémon. Wat een idioot. Had hij geen eigen Pokémon om zich op zijn minst te beschermen? Zo te zien, leek het erop dat ze dus ze mochten vangen. Maar wacht… “Welke Pokémon waren dat exact?” De opa liep echter stug de grot al in en haalde een zaklamp tevoorschijn om iets in de grot te kunnen zien. Hij hield zijn armen achter zijn hoofd en stapte ook de grot in. Brr, het was frisjes. Automatisch gleed zijn blik naar het plafond waar zoals in de Reflection Cave puntige rotsen naar beneden hingen. De vorige keer was uit de hand gelopen toen hij met de opa rondliep. Het had hem wel kostelijk geamuseerd om de opa te irriteren en zelfs een poging mogen te doen om die vuurvosje van hem te stelen. Hmm, waarom was het zo stil? Geen irritante Zubat’s of andere Pokémon? Het licht van een zaklamp zou ze moeten afschrikken. Doei, stilte. De opa benadrukte dat hij vooral de Pokéballs moest terugvinden en brengen naar de basis. Yay. Geweldige opdracht. Dus… zoeken naar Pokéball’s, right? Hoe kon dat zo snel mogelijk gedaan worden? Al zijn Pokémon vielen af door hun matige zintuigen, hoewel.. Ciro klapte Revolver’s Pokéball open waarna ze hem afwachtend aankeek, terwijl ze naast hem bleef zweven. Het was handig om dan in ieder geval te beginnen of ze niet ergens op de grond lagen. “Zoek naar PokéBall’s,” De Banette knikte en vertrok direct om de gangen van de grot af te gaan.

Hij kreeg weer een onduidelijk antwoord van Floyd, maar hij was het inmiddels gewend geraakt. Zo te zien vielen onder de vermiste Pokémon in ieder geval een Greninja en voor de rest exemplaren van verschillende niveaus. Hmm, de Water type was zorgwekkend, maar voor het geval dat had hij zijn Banette en de Vibrava gereed staan. De rest zou het niet aan kunnen. Buiten het type was Revolver beter, gezien ze sneller was dan de Vibrava. Maar goed, het werd een kwestie van wachten en het geluid van klappende vleugels vulde de grot. Was het een Zubat? Nee, daar was het té luid voor. Na een tijdje kon je makkelijk een suffe Zubat onderscheiden van een andere Pokémon, enkel op basis van het geluid wat ze produceerde. Wat het wél was? Tsk. Geen idee. Dat frustreerde hem. Het werd wel telkens luider, totdat hij een bruine schim op ze af zag vliegen.
E-Een.. Fearow?! De Pokémon kraste wild, waarna deze furieus op ze af vloog. Ho! Waar was de Pokéball van dat wezen?! Muk, nergens zo te zien. Oké, veel tijd had hij niet meer en zonder er verder bij na te denken haalde hij Calliber tevoorschijn. “Dragonbreath!” Het leek er overduidelijk op dat de Fearow namelijk niet van plan was hun een plezierige dag te bezorgen. Deze dreigde al met zijn snavel naar ze uit te halen, maar de Vibrava verscheen vlak voor diens kop en vuurde met een glimlach een felgekleurde straal af welk ze versterkte door flink met haar vleugels te bewegen. ‘Fearowwww!’De Pokémon werd volop in haar gezicht geraakt en zakte na enkele tellen in elkaar. ‘Boem’ Niet in staat om te vliegen door zijn verlamde lichaam bleef deze stil op de grond liggen, enkel in staat hun een kille blik te geven. Dat was een laag niveau geweest, zeg. “Dat is één, maar nu nog een Pokéball…” Als geroepen doemde de Banette vlak naast hem op welk zelf al een paar Pokéball’s vasthield en de gevulde en lege van elkaar had gescheiden. Prima werk had ze geleverd.
Nu nog de juiste lege vinden. “Eens zien,” mompelde hij in zichzelf en tikte de Pokéball’s tegen de kop van de Fearow aan, maar pas bij de laatste was het raak en werd de Fearow opgeslurpt. “Zo, scheelt eentje,” Net toen hij weer verder wilde lopen gaf iets in zijn ooghoek licht af. Het kwam van Calliber… Ging ze nú evolueren?! Met zijn mond vol tanden werden de ledematen van de Vibrava groter, haar vleugels beter ontwikkeld en kreeg ze meer een draakachtig lichaam. Trots sloeg ze met haar vleugels, waarna haar lichaam geen licht meer gaf. Wauw. Revolver was ook verrast, maar was de eerste om haar te feliciteren. “Werd eens tijd,” Ciro trok kort aan haar wang, waarop ze instemmend brulde. Oké, misschien mocht ze wel even in deze staat de grot dieper in.

Er volgde natuurlijk gen felicitatie uit de mond van de opa, enkel een opmerking dat een Flygon niet de beste Pokémon voor een grot was. Hij had daar een punt; de Pokémon was best groot en was vliegend sneller dan té voet. En in een grot rondvliegen was zeer onhandig. Waarom zou hij echter de Pokémon direct terug laten keren? Zo net had ze degelijk een Pokémon tot een halt kunnen roepen, wat nota ene een Normal type was. Revolver was er op dát moment niet en kon enkel een Dark type aanval gebruiken. De rest van zijn Pokémon waren dus voor de rest onhandig om te gebruiken met hun grootte en hun gedrag. “Maar als zij eventuele aanvallende Pokémon kan tegen houden?” antwoordde hij op de opa met een grijns. De Flygon reageerde verrast dat Ciro het voor haar opnam en liep met een goed humeur achter hem aan. In de tussentijd zweefde Revolver nog naast hem rond, argwanend de grot in haar opnemend. Als Calliber hem nu als een kwispelend hondje ging achtervolgen zou hij haar wel terugkeren. Dat wilde hij niet hebben.
Inmiddels stak de opa zijn hand naar hem uit, waarna hij hem direct de gevulde Pokéball overhandigde. Toen pas viel hem op dat de opa niets bij zich had om ze in te verstoppen. Handig. Gingen ze die Pokéball’s met de hand vasthouden? Nee, toch? Anders liet hij het dragen wel over aan Calliber. Met haar bek en klauwen zou ze zeker vier kunnen dragen. Met Revolver erbij kon hij totaal tien ballen aan ze overlaten. Dan was nog de vraag hoeveel Pokémon er werden vermist. Toen er licht op een zak viel was in ieder geval de eerste probleem opgelost. Zo te horen zaten er al drie in, met die van de Fearow erbij. Nou had Revolver nog een paar vast, waarvan twee schijnbaar gevuld waren. “En nog twee erbij,” corrigeerde Ciro hem, waarna de Banette deze twee in de zak wierp. Hierna voegde de opa eraan toe dat er dertien Pokemon vermist werden. Dus ze hadden er nu al vijf. Ze hoefden enkel nog zes te vinden, dat was makkelijk te doen. Toch?
Plotseling weerklonk er wél een bekend geluid en zag hij een hele zwerm Zubat’s in totale paniek vlak over hen heen vliegen. Ieuwl. En dat gekras van hun! Ciro hield met een pijnlijk gezicht zijn handen bij zijn oren, totdat de zwerm hen hadden gepasseerd. Pfoe. Wat een rot beesten waren het toch. Ze waren echter op de vlucht.. “Zo te zien zit de volgende vrije Pokémon dieper de grot in,” Al hoefde het geen intimiderend wezen te zijn, die Zubat’s waren bang voor van alles.

De opa was duidelijk niet met zijn beslissing eens en verwachtte dat hij de verantwoordelijkheid op zich zou nemen indien iets mis zou gaan. Strak keek Ciro Calliber aan, die verrast haar kop omhoog stak en toen mild beschaamd weg keek. Dat was nergens voor nodig. Ondanks haar grote omvang hoefde ze niet direct in het nadeel te zijn in een kleine ruimte. Daar had je strategie voor en bovendien was ze gedeeltelijk een Ground type en die kon zich prima vermaken in een ruimte, bezaaid met gesteente. “Prima,” zei Ciro instemmend, al moest hij een tel even grijnzen. Een uitdaging voor hem en Calliber. Dat klonk geeneens zo heel slecht. De Flygon zelf had er niet teveel vertrouwen in dat ze het niet zou verknallen, maar toen hij haar een tik bij haar voorhoofd gaf bedaarde ze na een kleine grom. Dit was ook niet de Calliber die hij kende; die was namelijk energiek, maar enthousiast en zeker van haar zaak. Hij hoefde geen onzekere Pokémon in zijn team te hebben, zoals Sniper.
Nadat de zwerm Zubat’s hen gepasseerd was leek het erop dat het door een ontsnapte Pokémon te komen die ze afgeschrikt had. Dat leek althans logisch, maar tot zijn verbazing beweerde de opa dat het niet zo was. Huh? Hoezo, dan niet? Verward keek hij van de opa naar het gedeelte van de grot welk belicht werd door zijn zaklamp en toen werd het hem duidelijk. Het was een wilde Pokémon geweest en om het erger te maken; het waren er zelfs twee. Een Haxorus en een Axew met één van de Pokéball’s vast, dus.. moeder en kind? Vast. Het was duidelijk dat de Haxorus furieus was, want ze hield haar blik strak op hen gericht en kwam spoedig op ze af gelopen. Fijn weer. Ciro had zich al omgedraaid naar Calliber en Revolver, maar ze stonden binnen een paar tellen vlak voor zijn voeten, beide gereed om in de aanval over te gaan. Toen de opa nog een opmerking maakte dat ze de Greninja even moesten vergeten om op de Pokémon tegenover hen te letten, knikte hij kort. Dat was volkomen prima en behoorlijk logisch. Het waren dan geen al té intimiderende Dragon types, maar ze konden zeker een prima gevecht leveren en zeker een moeder. Voordat hij echter een aanval kon opnoemen had de opa al een Pokémon tevoorschijn gehaald welk bijna alle ruimte in de grot bezette. Hij had zelfs samen met zijn Pokémon naar achteren moeten stappen om ruimte te maken. Schijnbaar was het een Aggron met een afgezaagde hoorn welk hem plotseling af scheidde van zijn Trainer en hem dreigend aan keek. Ow, zulke types… En natuurlijk was dít het perfecte moment ervoor. Het deed hem niets dat de stalen gestalte met zijn blauwe ogen op hem neerkeek, maar Calliber en Revolver reageerde natuurlijk met zacht gegrom. Dit kon hij al helemaal niet hebben. “Haxorus en Axew eerst, weet je nog?” bromde Ciro geagiteerd, waarna ze de dreigende houding staakte. Ook de opa was het gelukt de Aggron te bedaren, al verwees hij naar hem als ‘dropje’. Hoe konden ze die Pokéball krijgen van de Axew? Ze mochten dat geval niet direct aanvallen, want dan zou de moeder door het lint gaan. Dus…
“Calliber, ga aan de linkerkant van de Haxorus staan. Bedreig haar, maar vermijd verwondingen,” Stap één; afleiding. De Flygon passeerde de Aggron met enige moeite en wist zich naast de Aggron te plaatsen. Haast direct prikkelde de aanwezigheid van de Dragon type haar angst, waardoor ze brulde en op haar af liep met een door licht omhulde poot. Calliber grijnsde enkel en ontweek behendig de aanvallen van de grotere Dragon type en vuurde hier en daar een Dragon Breath af om haar af te leiden. Natuurlijk kon de Aggron meehelpen haar af te leiden, al deed hij dat al door zijn omvang. De jonge Axew trok angstig in elkaar en hield de Pokéball steviger tegen zijn borst vast. “Haal even de Pokéball op,” De Banette knikte, waarna Ciro drie vingers op stak; de commando voor Confuse Ray. Ze werd onzichtbaar en liet diverse vlammen vlak voor de Axew’s ogen dansen. ‘Ax-Axew?’ Verward en afwezig keek de Pokémon om zich heen, waardoor Revolver het eenvoudig uit de handen van de Pokémon kon gristen. Met een voldane grinnik zweefde ze naar de opa toe en liet de Pokéball in de zak vallen. Dat was eentje erbij, maar..? De Flygon had steeds meer moeite om de Haxorus af te leiden. Oei.

Gelukkig hielp de Aggron de aandacht van de Haxorus van de Flygon af te halen door plotseling de jonge Axew vast te grijpen. Bezorgd keek Ciro direct naar de opa, maar hij oogde kalm en scheen er geen problemen mee te hebben. Was het aanraken van de baby Pokémon van een woeste moeder niet één van de domste dingen die gedaan konden worden? Toen hij een tel later de Aggron vreemde geluiden hoorde produceren en de Axew overhandigde werd de boel hem duidelijk. Hé, dat was óók een optie. Maar goed, ze hadden dus de Pokéball al verkregen en het was een bonus dat de Haxorus niet door het lint gegaan was. Een Outrage-aanval van de Dragon type in de al vol zittende grot zou gegarandeerd hun dood worden, tenzij Calliber en Revolver haar op tijd wisten te stoppen. De moeder en dochter vertrokken al tevreden uit de grot, maar er dreigde al een nieuw gevaar; de Aggron die hem en de twee Pokémon strak opnam. “Wat is zijn probleem?” vroeg Ciro met een frons, terwijl de andere twee moeite deden om kalm te blijven ogen. De opa lichtte direct toe dat de Pokémon niet met zijn acties eens was. Ehm, waarom dan niet? Beide partijen waren heel en het enige wat hij gedaan had was de moeder bezig houden; er waren zelfs geen gewonden gevallen. Toen de opa spoedig aan toevoegde dat de Aggron’s mening niet telde en de Pokéball ten minste in bezit was, grijnsde hij geamuseerd. Fijn dat iets een keer lukte, dat mocht wel ietsje vaker lukken.
Ze hadden momenteel dus zes Pokéball’s, dus nog zeven te gaan. “Revolver, kijk eens even of er wat vrije Pokémon rondlopen die hier niet thuis horen,” De Banette knikte kort en verdween weer in het niets. Nog een ontmoeting met een wilde Pokémon, vooral een moeder met haar kind was geen pretje. Een paar tellen later verscheen ze weer vlak voor hem en liet een vlam voor haar dansen in de vorm van een Gallade en een Ariados. Geweldig. Ciro zuchtte vermoeid. “Dat wordt nog leuk,”

De reden achter het gedrag van de Aggron werd tot zijn verbazing makkelijk prijsgegeven door de opa. Hij had zijn zoon –een Aron-  willen beschermen, maar slaagde daar niet in doordat er een rots op zijn jong gevallen was en daarmee zijn jonge leven beëindigd had. Wauw, dat was een regelrechte trauma. In dat geval was hij aangenaam verrast dat de Pokémon niet zonet door het lint gegaan was met de Haxorus en haar jong. De manier waarop hij het vertelde zou echter niet zo goed vallen bij de Pokémon, maar dat was niet zijn zaak. Nadat zijn Banette bekend maakte dat er twee Pokémon zich verderop in de grot schuil hielden keerde de opa gelukkig de teveel plaats innemende Aggron terug en haalde juist zijn vuurvosje tevoorschijn. Deze kreeg de opdracht de spin te roosteren indien die zou verschijnen. Hij zou de Gallade dan voor zijn rekening nemen met Revolver, terwijl Calliber eventuele aanvallen van achter hen zou opvangen. Ciro volgde de opa dan ook met Revolver naast hem zwevend en de Flygon achter hem aan gestrompeld. Toen er een vage grom dieper uit de grot kwam verbaasde het hem ook niet, maar het klonk in ieder geval niet als een Ariados, eerder die van.. ‘Gal!’
Over de Pokémon gesproken.. Een groen zigzaggend schim sprintte door de grot en bereikte hen razendsnel, waarna hij direct zijn arm paars liet opgloeien om vervolgens fel naar ze uit te halen. Hij sprong zo snel als hij kon opzij en stak weer enkele vingers op en liet de Banette haar Will-o-Wisp op hem afvuren, zodat zijn fysieke aanvallen minder zouden doen. Voordat ze echter weer onzichtbaar werd haalde hij in een oogwenk uit met zijn andere arm wat een Night Slash was en daardoor vrij effectief was. Direct werd ze ver naar achteren gelanceerd en wist nog net tegen Calliber op te knallen, welk pas op dát moment de Gallade zag. Dit exemplaar was flink wat sterker dan het gevogelte. Revolver zweefde weer vlak naast Ciro, klaar om weer in de aanval over te gaan. De Pokémon was echter zeer snel en leek zelfs gereed te zijn om weer een pijnlijke uithaal uit te delen met zijn armen.