Uit het niets kreeg hij kritiek naar zijn hoofd geworpen, terwijl ze in een beroerde situatie verkeerde. Nú van alle momenten en… lucht porren met zijn vingers? Stomverbaasd keek hij opa aan, voordat het tot hem doordrong dat hij de commando’s bedoelde. Hij had het hem en Revolver aangeleerd, vlak voor hun allereerste missie, maar was het niet duidelijk waarom hij die vingers opstak? De opa was dommer dan hij verwacht had op dat terrein. Ciro zuchtte echter geërgerd, voordat hij een gehaaste uitleg gaf. “De hoeveelheid vingers die ik op steek staat gelijk aan een aanval. Boven de twaalf gebruik ik andere handgebaren. Duidelijk?” Ciro wilde zich weer op de strijd met de Gallade richtte en draaide zich direct van de opa af.
Zijn Banette had al aardig wat schade opgelopen, maar was verre van uitgeschakeld door de Night Slash. Dit scheen echter het beste moment te zijn voor de vuurvos om in de aanval te gaan, zeker toen de Gallade gereed stond een Slash uit te delen aan haar. Het ontging hem niet dat ze eerst haar Lucky Chant gebruikt had wat zeer nuttig was in een gevecht met een Pokémon die beschikte over aanvallen die vaak een kritische klap veroorzaakten. Tactisch. Death was ook sneller dan de ander en wist zijn uithaal te ontwijken om vervolgens omringd door vlammen tegen hem op te knallen. Haar snelheid zou enkel door die aanval toenemen. Die was al flink in het voordeel qua snelheid. Zonder tijd aan de Gallade te gunnen om stevig te staan gebruikte de vuurvos haar Psychic. Het was krachtig genoeg en had de Pokémon zelfs zodanig weten te verassen dat hij direct tegen het muur achter zich aan knalde. De strijd was natuurlijk verre van voorbij; er zat nog vechtlust in de Pokémon. Er was één aanval de hij uit wilde proberen, maar eerst… Met rollende ogen keek hij kort naar de opa en stak enkele vingers op, waarna ze weer verdween. Inmiddels kwam de Gallade met een kreun weer overeind en lanceerde nogmaals een Psycho Cut de kant op waar Revolver zonet verdwenen was. Mis. De verbazing op zijn gezicht was haast aan te voelen, toen zijn ogen naar achteren schoo en daar Revolver zat die als een schaduw over zijn rug schoot. Deze knalde direct op de grond neer, waarna Ciro wist dat het tijd werd voor de laatste aanval; twee gebalde vuisten, oftewel.. Nogmaals verdween Revolver, waardoor de Gallade onzeker om zich heen keek naar een teken van diens locatie, maar het was tevergeefs… “Heh, Phantom Force is zo leuk,” mompelde hij in zichzelf, waarna de Banette uit een bol achter de Gallade verscheen en flink naar hem uithaalde. In combinatie met zijn brandwonden moest het genoeg zijn. Voldaan gniffelde de Banette en keek Ciro grijnzend haar aan. Weer had ze topwerk geleverd.

De Gallade was bewusteloos en het duurde niet lang, voordat de opa zijn vuurvosje op stap liet gaan naar diens Pokéball. Zijn beide wenkbrauwen schoten echter omhoog toen de kerel de zak op de grond liet zakken. Kreeg hij nu al een klap? Echter volgde er geen klap, maar de opmerking dat hij de lucht zou porren. Het was Arceusdomme niet “porren”! Van alles wat de opa kon doen had hij niet kunnen verwachten dat hij een toneelstukje zou spelen met twee rollen; de Pokémon en Trainer. Nog leuker was dat de ‘Pokémon’ in kwestie stierf op dramatische wijze, omdat het kijken naar de vingers teveel tijd in beslag nam. Toen het voorbij was, applaudisseerde Ciro en grinnikte er geamuseerd bij. “Bravo, je zou een goede acteur zijn. Leuk bijbaantje?” De opa vroeg vervolgens of hij het begreep en direct stopte hij met klappen en keek hem enkel strak aan. Zijn kritiek betreft zijn commando-manier was heel origineel naar voren gebracht, maar hij deed het maar bij één Pokémon om een reden. Ciro knikte echter alvast als teken dat hij de opa’s punt begreep. “Door haar gave om onzichtbaar te worden kan ze zich makkelijk in gunstige posities plaatsen om de vingers te zien. Bovendien, gebruik ik vooral voor verassingsaanvallen, waarbij het schreeuwen van een aanval nogal… onhandig is,” lichtte Ciro toe, al wilde hij ook zijn methode verdedigen. Tot nu toe werkte het namelijk prima en zag hij er geen reden om daarmee te stoppen.
De Banette in kwestie luisterde amper mee en liet haar blik op de donkere gedeelte van de grot vallen. Hmm? Hij keek kort de kant op waar ze naar keek en dacht met enige moeite de schim van een Ariados te onderscheiden. Daar was de tweede Pokémon, klaar om geroosterd te worden door die vuurvos. Die kon niet zo ver zijn afgedwaald, toch?

De opmerking dat de tegenstander daar gebruik van kon maken begreep Ciro wel. Zolang hij ervoor zorgde dat hij minder zichtbaar werd voor de Banette zat die in het voordeel. In dat geval kon hij zijn toekomstige Tyranitar of gewoon zijn Flygon gebruiken die geschikt waren voor al dat zand. Je had nog rook, maar dan had hij zijn Charizard en Blaziken gereed staan. Hoe je het draait of keert; hij bleef in het voordeel.
De felgekleurde spin had ze inmiddels al bereikt en er was geen teken van dat vuurvosje te bekennen. Was dat mormel nog steeds op zoek naar de Pokéball? Tsk. Wat een betrouwbare Pokémon had die kerel toch. Voordat hij echter eén van zijn Pokémon over kon laten gaan in de aanval vuurde de spin al slijmerige draden zijn en opa’s kant op, alsof zij een grotere bedreiging vormde dan twee Pokémon. Hij had de aanval willen ontwijken, maar was een tel te traag en spoedig werd hij omringd met slijmerige draden. Ieuwl, jakkes. Het misselijkmakende echter was dat hij niet enkel daardoor werd omringd; ook de opa. Ze plakten letterlijk aan elkaar. “Muk!” schold Ciro luidop, terwijl de opa ook ontevreden klonk. Zich eruit worstelen had géén zin; daar was het te stevig voor. Zo kon hij echter ook niet een Fire type erbij halen; hij moest rekenen op de Flygon en Banette. De Spin zag hij dan ook al hen passeren en een de uitstekels op zijn rug naar hen oprichten om vervolgens zijn Pin Missile op ze af te vuren. Revolver had de aanval eenvoudig ontweken door weg te zweven, maar Calliber kon amper opzij stappen en smeet fel met haar staart naar de grond om de aanval met zand te blokkeren. Vlak boven de spin in kwestie balde Revolver haar vuist en knalde haar Sucker Punch tegen de gevoelige ogen van het insect. ‘Aria!’ gilde de Pokémon luid, maar liet zichzelf een tel later verdwijnen om achter de Flygon op te doemen en uit te halen met zijn poten. Calliber schrok zich rot en mepte de spin van haar rug af met haar staart en vuurde er direct een DragonBreath achter. De laatste knal werd geleverd door de Banette die een Shadow Ball op de Pokémon afvuurde in zijn gezicht. Uitgeteld lag de Ariados stilletjes op de grond en stapte Calliber op de twee Trainer’s af en beet direct de draden door met haar vlijmscherpe tanden, zodat ze weer vrij kwamen. “Bedankt,” Ciro gaf haar een klopje op haar kop en trok de laatste paar slijmerige draden van zich af. Ieuwl. Zo… Brr..

Restanten bleven aan zijn handen kleven en hij probeerde het af te vegen aan zijn broek, maar het werkte maar half. Zelfs zijn vingers plakten nog aan elkaar vast. Dit was dus waarom hij insecten het liefst verbrandde; dan irriteerden ze je niet met al die kleverige String Shot’s. Het feit dat hij zonet aan de opa vast zat hielp er niet bepaald bij. Zijn wrok tegen die Pokémon werd enkel aangevuld. Stug probeerde hij ijverig het eraf te krijgen door het weer af te vegen en het lukte gek genoeg nou wel. Báh, nooit meer. Huh? Het getrippel van kleine poten vulde de grot en spoedig verscheen de vuurvos weer. Had ze niet een tel eerder kunnen arriveren om iets van dienst te zijn? Het was háár taak geweest om de pin te verschroeien. Pff, zo te zien was dat te moeilijk, maar een leger insecten niet. Vossenlogica. Verre van geamuseerd keek hij naar de drie Pokéball’s van de vuurvos, waarvan er eentje nog gevuld bleek te zijn en de andere twee van de bewusteloze Pokémon waren. Wauw, binnen een minuutje of tien hadden ze alweer drie erbij. Hoeveel moesten ze nog? Ze hadden er als het goed was al negen, dus liepen er vier rond en daar viel de beruchte Greninja onder. Een behendige Pokémon die sneller te voet was dan de Gallade van kort geleden. Een snelheid, waarbij de Banette en Flygon amper in de buurt van konden komen. Enkel Rifle en Cannon waren daar toe in staat. Plotseling liep de opa de grot dieper in met de Braixen, waarna hij hem spoedig volgde. Hij had eigenlijk nog een vraag over die ninjakikker en voordat ze die tegen zouden komen leek het hem handig om die te stellen. Informatie verwachten van de kerel was teveel gevraagd. “Op welk niveau zit die Greninja, eigenlijk?” Hoe groot was het gevaar dat hij voor hen vormde? Als het hoger dan niveautje 60 lag, dan kon het aardig een probleempje worden en kon hij beter een tactiek van tevoren verzinnen.

Natuurlijk kon hij niet één assignment doorlopen met de opa zonder een bedreiging naar zijn hoofd gegooid te krijgen. Niet eens om wat hij vocaal zei, maar enkel door zijn blik die hij net op de vuurvos gericht had. Ciro negeerde echter de dreigement zelf en bleef koppig met dezelfde blik richting het vosje staren. “Valt niet onder je re-“ sprak hij met een frons, maar wist op tijd zijn mond te sluiten en zijn blik te verzachten. Eigenlijk had dit geen zin. De belofte dat hij al zijn slechte eigenschappen zou aanpakken herhaalde zich in zijn achterhoofd. Een eerste stap zou zijn om minder brutaal te reageren, al vereiste dat veel wilskracht.
Een heel duidelijk antwoord kreeg hij niet van de opa, maar wel iets waarmee hij iets kon. De Greninja was zo te horen sterker dan de Fearow, Ariados én Gallade en daar stopte de informatie. Een exacte level of verdere schatting qua niveau kon hij niet verwachten. Nu hij dieper nadacht over de Pokémon die ze tegen waren gekomen en de aanvallen die ze gebruikt hadden, zat de vogel rond de level 20, de Ariados rond de level 30 en de Gallade rond de 40. Of de Pokémon lag qua niveau dicht dus bij die van zij team of flink wat hoger wat geen geruststellende gedachte was. Geen sprake van dat hij die ninjakikker hen als eerst zou ontdekken, zeker nu ze een strategie nodig hadden. Een tel lang stond hij stil en keerde zich tot de Banette die hem verrast aan keek. “Lokaliseer de Greninja,” Ze volgde direct de instructie op en verdween weer in het niets. “Zullen we eerst die andere Pokémon dan lokaliseren of richten op die Greninja?” Beide hadden zo zijn voor-en nadelen. Als ze eerst die andere Pokémon vonden en vingen kon de ninjakikkers hem weten te verrassen, terwijl vice versa het kon zorgen voor schade bij hun Pokémon die minder goed in staat dan waren om de rest af te handelen.

De eerste deel van het woord had hij echter al uitgesproken en dat scheen genoeg te zijn voor de opa om hem erop aan te spreken. Het was verstandig er maar niet dieper op in te gaan, want zijn tong was hem immers dierbaar. Hij wilde echter toch een antwoord en om overduidelijk te beweren dat het maar ‘niets’ was, was ook onzin. Waarschijnlijk stond opa dat helemaal niet aan. “Regels,” sprak hij, en keek hem recht aan. Als hij met dat woord zijn doodsvonnis geschreven had, was het aardig ironisch.
Verrast keek hij op toen de opa nogal verontwaardigd op zijn vraag reageerde, alsof hij zonet iets onrealistisch gezegd had. Wat was er zo vreemd aan de keuze of ze voor de andere of eerst voor de Greninja zouden gaan? Hmm, schijnbaar het feit of ze een keuze hadden, maar die hadden ze zeker. Nog voor hij echter had kunnen reageren besloot de opa overhaastig dat ze beter de derde plan konden volgen, waarbij ze zouden afwachten tot één van de Pokémon verscheen. Dat was alles behalve slim! Het was beter het niet aan geluk over te laten en eerst ze allemaal te lokaliseren en van tevoren een strategie te verzinnen dan ter plekke te moeten improviseren. Dat was ten minste wat hem bijgebracht was tijdens zijn eerste missie, al was hij zelf beter in improviseren. “Plan één en twee zijn nog een optie met het reukvermogen van Deathshot, en mijn Banette. Het lijkt mij handiger van tevoren al te weten met welke Pokémon we te maken krijgen, zodat we een strategie kunnen opstellen. Als dat namelijk mislukt kunnen we altijd nog overschakelen naar… improvisatie,” beweerde Ciro, en keerde zich toen om naar opa. Geen sprake van dat hij een stap ging verzetten tot ze eruit waren.  

Zijn tong had hij weliswaar nog, maar een flinke mep tegen zijn gezicht aan kreeg hij wel. Au! Ciro snoof kort en wreef met zijn hand langs zijn pijnlijke hoofd. Het was pijnlijker dan de eerste, maar tegenwoordig had hij wel pijnlijkere klappen overleefd dan dat. Hij begreep in ieder geval de hint, maar de opa vroeg er letterlijk om en niet enkel op de gewelddadige wijze, natuurlijk. Hij wilde dat hij zijn zin afmaakte, dus deed hij dat. Simpel.
De opa maakte een ‘compliment’, maar liep stug dieper de grot in, zonder op hem te staan wachten. Wat een betrouwbare mentor, de beste! Hij had in ieder geval zich van een iets betere kant kunnen laten zien na de klap tegen zijn gezicht gekregen te hebben. Dat was al een begin. Met tegenzin liep hij maar achter hem aan, gevolgd door zijn Flygon die amper wat meekreeg van de situatie. De opa merkte toen echter op dat de verloren Pokémon echter ook een strategie tegen hen konden verzinnen. Nooit had hij daar rekening mee moeten houden, gezien hij vooral te maken had met wilde Pokémon. Nadenkend wreef hij zijn vinger langs zijn onderkin, maar werd nogmaals onderbroken door opa die ineens naar hem refereerde als ‘genie’ en vervolgens vroeg of hij de eerste of tweede plan wilde doen. Dus eerst de Greninja of een andere Pokémon van het lijstje. Daarvoor had hij echter Revolver nodig, want pas als hij wist waar die zat kon hij daarover beslissen. Anders hadden ze altijd nog Deathshot, niet waar? “Greninja, dan hebben we de sterkste al gehad,” oordeelde hij, maar zag p dat moment zijn Banette weer naast hem opdoemen. Over timing gesproken. Ze keek echter wat ongerust uit haar ogen en liet weer via lichtjes zien de situatie zien. Er was zo te zien een Greninja, maar omringd door een Politoed en Ninetales die waarschijnlijk met elkaar samenwerkte. Anders zag hij zich niet zo snel een Fire type bij een andere Water type rondlopen. Gezien haar nerveuze gedrag waren ze niet ver meer, hoogstens op vijf minuten afstand, gokte hij toen ze vijf vingers op stak. “Zo te zien zitten er al twee Pokémon bij,” Wat was handig bij twee Pokémon die vrij snel waren en een iets tragere kikker? Belemmering van voortbeweging leek hem het meest logisch en daarvoor was Calliber weer handig met haar Rock Slide. “We kunnen wat rotsen hier en daar in de grot laten verschijnen, zodat ze minder snel ons kunnen bereiken? Mijn Banette kan ze in de tussentijd wel verwarren, en dan…” Verder kwam hij niet, want vanaf dat punt werd het een kwestie van domweg aanvallen. Toch?

Om eerlijk te zijn verwachtte ij een aanvulling, maar hij kreeg echter directe instemming van de opa. Dat zou voor het eerst moeten zijn geweest in tijden. Echter konden ze niet al te kritisch wezen met de drie Pokémon die zeker dichterbij kwamen om hen juist te overmeesteren. Ook was het uiteindelijk vooral zijn taak om de taak tot een goed einde te brengen. Terwijl de opa dus de vuurvos terugkeerde en zijn Blastoise erbij haalde keerde hij zich al tot Calliber die zich nog net naast hem wist te plaatsen. De drie Pokémon zouden geen super effectieve aanvallen hebben tegenover de Flygon, tenzij ze Ice Beam konden, maar de kans was daar te klein voor. “Gebruik je Rock Slide op de grot voor ons,” De Dragon type knikte naar hem en liet een oogverblindend licht verderop in de grot verschijnen, waaruit vele rotsen verschenen. Deze namen direct veel ruimte in en er zaten enkele dunne spleetjes tussen de hoop rotsen waar wellicht enkel de Greninja doorheen kon komen. Dat was stap één. Op de achtergrond hoorde hij de opa meedelen dat hij zich zou richtten op de twee overige Pokémon, dus de Politoed en Ninetales. Dat scheelde een deel van de zorgen.
“Revolver, doe je ding,” De Banette had immers zijn tactiek al gehoord en wist wat haar te doen stond. Ze verdween ter plekke en zweefde dieper de grot in, terwijl hij wachtte tot de drie Pokémon de rotsen zouden benaderen. Dat duurde niet langer dan een minuut en direct schoot er water uit de spleetjes tussen de rotsen en begonnen er hier- en daar breuken in te ontstaan. Met éen laatste Bubble Beam brak de Politoed erdoor heen en besloot ter plekke een vreselijk lied te zingen; Perish Song. Hij vertoonde geen tekenen van verwarring, maar de Greninja die vlak achter hem verscheen knalde telkens zijn hoofd tegen de wand aan en had moeite om overeind te blijven staan. “Dragon Breath!” Calliber opende direct haar bek en vuurde die op de ninjakikker af, waarna de bewegingen van de Pokémon trager werden. Vlak achter de Pokémon verscheen echter de Ninetales die een zee van lichtjes richting de lucht af vuurde, oftewel een Confuse Ray. Geweldig, wat als.. Hij had vingers willen opsteken, maar herinnerde zich opa’s geweldige toneeltje weer. “Knock Off die Confuse Ray!” Ze was een tel lang verrast, maar haalde er fel naar uit, hopend dat het nog geen Pokémon verward had.